Grieks

Mijn Liefde nodigde me vorige week uit voor een etentje. Waarom die eer mij te beurt viel ga ik even niet aan uw neus hangen maar ik was blij dat hij het voorstelde. Een serieus koppel heeft immers zo nu en dan een klapke nodig zonder gestoord te worden door wenende baby's of puberende peuters.
Omdat we al enkele jaren niet op onze favoriete vakantiebestemming zijn geraakt, zijn we dus maar eens gewoon in een lekker ouderwets Grieks restaurantje gaan eten. Mijn Liefde had een mengeling van koude en warme voorgerechten en ik een immer lekkere Griekse salade. Waarna hij bediend werd van een stevige mixed grill (for real meatlovers) en ik een heerlijke doradefilet met verse gekruide tomatensaus kreeg voorgeschoteld. En dat alles samen met een fris en fruitig flesje rosé. Smikkel smakkel.


We hebben dan maar ineens beslist dat we volgend jaar toch nog een keertje terug gaan. Om het af te leren. Zon, zee en souvlaki's, here we come!

Superoma

Ik heb een hele jonge oma van 86 jaar. Ze straalt en blaakt van gezondheid en heeft altijd wel iets leuks te vertellen. Ze is pienter, leest massa's boeken en laat niet met zich sollen. En ze viert graag feest. Haar laatste feest was overigens vorige week, toen ze zich samen met zo'n 50 anderen (jong én oud) heeft gesmeten op de dansvloer. "Ik voelde me terug 18 jaar" dixit oma.

Ik verdenk haar er eigenlijk van dat ze tegen iedereen liegt over haar geboortedatum. Die is 23 mei 1921. 1921 begot. Wie van ons kan zich in vredesnaam voorstellen hoe het is om die leeftijd bereikt te hebben. Je hebt dan van zowat alle moderne dingen de intrede meegemaakt en je weet dus nog als de dag van gisteren hoe het was om gezellig saam voor de kachel te zitten zonder TV of andere moderne dingen die het leven makkelijk en aangenaam maken.

We hebben vandaag met z'n allen haar verjaardag gevierd en hoewel ze het waarschijnlijk op haar darmen heeft gekregen van de zenuwen, heeft ze er zichtbaar en 'aangeschoten' van genoten.

8 potigen

Ik ben geen held als het gaat over beestjes met 8 poten. Zeg maar dat ik er ronduit een fobie voor heb. Psychotherapeuten zeggen dat je je van een fobie kan laten afhelpen door middel van geleidelijke confrontatie met het object van de fobie. Maar alleen al het gedacht doet mij rillen en beven van de schrik dus vermoedelijk zal ik nooit of te nimmer een psychotherapeut zoeken om van mijn fobie verlost raken. Stel je voor zeg, een spin over je arm laten kruipen *slik*

Zo lang ik geen 8 potigen in het vizier krijg is mijn leven best leefbaar. Maar van zodra zo'n griezel zich in mijn gezichtsveld begeeft slaat de paniek toe en verlam ik.

En zo kwam het dat ik vanmorgen geen was in de wasmachine heb kunnen steken. Immers, bij het van de grond oprapen van de vuile handoeken zag ik zo'n engerd wegkruipen onder de berg overige was die eveneens moest gedaan worden. Ik ben weggelopen van de plaats des onheils; namelijk ons waskot, en heb zo weinig mogelijk kreten geslaakt want ik moest mij inhouden tegenover mijn dochter, die ik geen transgenerationeel trauma wil aandoen. Maar het heeft de hele dag in mijn achterhoofd gezeten. Want hoe, in godsnaam, hoe ga ik morgen mijn overige was doen???

Binnenspeeltuin

Een verlaat verjaardagscadeau voor oudste dochterlief zorgde ervoor dat we vandaag in een binnenspeeltuin terechtkwamen samen met nonkel T. en tante K. Een omgebouwde, uit golfplaten opgetrokken sporthal, omgetoverd tot een waar speelparadijs waar het krioelde van de hyperkinetische blotevoetenkindertjes. Je kent dat wel: ballenbaden, glijbanen, springkastelen en doolhofachtige kooien waar een volwassen mens zich met geen goud ter wereld in durft wagen. Neen, voor de ouders en de volwassen sympathisanten stonden er tafeltjes en stoeltjes, was er een bar met drankjes en versnaperingen en lagen er stapels verkreukelde tijdschriften ergens in een hoek. Waarschijnlijk dienen deze laatste om de verveling te verdrijven of het wachten aangenaam te maken.
Buiten alle verwachtingen om was het alsof onze oudste een thuismatch speelde. Zonder om te kijken stoof ze naar de doolhofkooien en beklom ze met veel égards het uitdagende springkasteel. Ik kon mijn ogen niet geloven. Waar was ons bedeese (mamaaaa???- meeeeekomen) meisje? En toen ze de dansvloer met lichtspots ontdekt had ging haar wereld helemáál open. Fier en koket stapte ze tussen de bijnapubermeisjes, die nog net niet de 'schaamleeftijd' hadden bereikt en bijgevolg nog eventjes hun kunstige danspasjes durfden tonen. En onze oudste bloem moest er niet voor onderdoen. Thor werkt immers aanstekelijk genoeg.
Even was er lichte paniek. Niet bij onze bloem maar bij mijzelve. In al mijn enthousiamse over de dapperheid van mijn kind vroeg ik haar of ze de grote luchtkasteelglijbaan wilde beklimmen. Mijn woorden waren nog niet koud of mejuffer zat al boven. Maar 4 meter terug naar beneden glijden was er natuurlijk (waarom had ik dat niet eerder bedacht) teveel aan. Want ja, iedereen heeft zijn grenzen. Dus kon mama zelf naar boven klauteren om haar iets te overmoedige katje te gaan redden uit de veel te hoge boom. Wat eigenlijk een leuke ervaring was. Mijn kind gaan 'redden' en me tegelijkertijd nog heel eventjes 8 jaar voelen.

Maak dat je wegkomt

= Oudste dochter's standaardreactie als je vraagt : "Kom eens hier"

Poetsvrouw 2

We krijgen een nieuwe poetsvrouw. Onze oude (jonge) K heeft haar ontslag gekregen van haar bazin wegens frequent niet opdagen. Jammer maar helaas. Maar we moesten niet paniekeren, mevrouw, want we kregen zo snel mogelijk een nieuwe. En inderdaad twee dagen later werd ik gebeld met het heuglijke nieuws dat we vanaf nu ene M. over de vloer gingen krijgen. M. is van Ghanese afkomst en "iedereen is zeer tevreden over haar, mevrouw." , bevestigde de bazin ons zeer optimistisch. Nogal logisch, dacht ik, want anders zou ze ook wel ontslagen worden zeker? Ik antwoordde dat ik het heel fijn vond dat ze al zo snel een waardige opvolgster voor poetsvrouw K hadden gevonden en dat ik erg benieuwd was naar poetsvrouw M.
Normaliter zou poetsvrouw M. morgen komen. Ik keek ernaar uit want ons huis heeft momenteel een rampenplan fase 10 nodig. Ware het niet dat Mijn Liefde zich genoodzaakt ziet om te gaan vergaderen van 10 tot 12 en dat ikzelf eveneens een meeting heb waar ik niet onder uit kan. En poetsvrouw M. een hele voormiddag alleen laten lijkt me nog iets te voorbarig, hoeveel lofbetuigingen ze ook mag krijgen.
Het ziet ernaar uit dat we dit weekend dus weer al de dweilen en de sponzen mogen bovenhalen, grrrrrr.

Talent

Onze dochter heeft fotografietalent.

Speelgoed

Papa

Zusje

Papa is the best

Ons oudste meisje moet plots niks meer van mama weten. De papa-fase is namelijk aangebroken en volop aan de gang.
Het begint al van 's morgens vroeg omstreeks 7.00 u. Onze persoonlijke wekker roept niet langer 'MAMAAAA' maar 'PAPAAAAA'. Na even in ons bed te hebben gerollebold zegt ze steevast:"Nu naar beneden gaan hè? Mama zusje dragen en papa Nika dragen!" Zo gezegd zo gedaan. Aan het ontbijt stoot ik niet zelden op een zee van protest als ik haar melkje wil warm maken voor het ontbijt. Dan krijg ik ongeveer zoiets te horen: "Neeeeeee mama (met zeer verontwaardigde blik), PAPA!!! flesje maken". Ook boterhammen smeren kan papa nu echt veel beter dan mama. Hij moet vast iets betoverderds doen met de chocoladepasta, denk ik.
Doorheen de dag zijn er natuurlijk tal van dingen die ofwel mama ofwel papa kunnen doen. Spelen bijvoorbeeld. Ook daar is alleen papa de winkelmeneer (of klant), huizenbouwer, danspartner of gast in het persoonlijke pannekoekenrestaurant van onze dochter.
Ook bij het slapengaan is papa nog altijd de meerdere van mama, hoe hard zij ook haar best doet om de bedverhaaltjes nóg sappiger en met nóg meer intonatie te brengen dan papa al doet.
Wat blijft er dan nog over voor de mama? Haar potje uitgieten en haar kleertjes strijken zeker? ;-)

Kevin

Vandaag moest er weer een familie afscheid nemen van hun kind. Hoe verschrikkelijk pijnlijk moet het zijn om je eigen vlees en bloed, je dierbaarste bezit kwijt te spelen. Je kinderen horen niet te sterven voordat je zelf gaat. Maar toch... zomaar ineens... PATS BOEM... alsof het niks is, word je hart uit je lijf gerukt.
Hij was hun oudste jongen, 23 jaar, grootgebracht met alle liefde en genegenheid die ze als papa en mama in hun ziel hadden. Hij was de grote broer van het gezin. Zijn broer en 4 zusjes moeten het nu zonder hem stellen.
Eventjes kan ik hun pijn aanraken, en meevoelen met wat er op dit moment met hen gebeurt. Maar niet snel erna moet ik me vermannen, slikken, me sterk houden. Uit zelfbehoud. Ik weet dat ik zelf kraak als ik er samen met hen in ga staan. In hun allesomvattende en overweldigende verdriet. Dat niet het mijne is, maar het hunne.
Gek. Vorige week kende ik deze mensen van haar nog pluim en vandaag heb ik de uitvaart van hun zoon verzorgd.

Guacamole

Vanmiddag had ik ineens een onweerstaanbare zin in guacamole. Koriander en lenteuitjes lagen nog in de ijskast op het werk, alsook olijfolie en dergelijke. Het enige dat nog ontbrak was een lekkere sappige avocado. Om 12 repte ik me dan ook als de wiedeweerga naar de City Delhaize om de hoek, waar ik alle avocado's één voor één, handmatig, op hun malsheid heb getest. Immers, een guacamolerijp exemplaar is zelden of nooit te vinden in supermarkten waar het fruit meestal nog steenhard ligt te wezen. Even leek mijn guacamoledroom in duigen te vallen, want geen elke avocado leek zacht genoeg. Maar God was met mij vandaag, want zowaar, het laatste exemplaar had gewoonweg dé perfecte smeuïgheidsgraad!


Terug op het werk heb ik werk gemaakt van 2 lekkere broodjes. Eéntje met kip en guacamole en ééntje met guacamole en tonijn. Lekker lekker lekker.


Bovendien heb ik de culinaire wereld van collega K. hierdoor weer een beetje groter gemaakt.

Ziehier het recept.


Guacomole voor 1 persoon


1 malse avocado
2 lenteuitjes of rode uitjes
citroensap
olijfolie
koriander
1 rijpe tomaat
peper
zout
komijnpoeder
1 teentje geperste knoflook


Snij de avocado in kleine stukjes en doe in een kommetje samen met de gesnipperde uitjes, gehakte koriander, citroensap, look en een flinke scheut olijfolie. Plet alles goed met een vork totdat de avocado een pasta is geworden. Ontvel en ontpit de tomaat en snij in hele kleine stukjes en doe ze bij de avocadopasta. Mengen en op smaak brengen met peper, zout en komijnpoeder.

Lekker als dip bij de nacho's of gewoon op brood met kip of tonijn.

snotterdesnot

Weer eens, voor de zoveelste keer dit jaar, een snotkop. Al vanaf het moment dat ik uit mijn bed kom voelt het alsof mijn schededeldak onder hevige druk staat en het snot er elk moment via mijn oren zal uitbarsten. Maar de snotlava zoekt zijn weg liever via mijn neus die zich al kriebelend voorbereidt op het gebeuren. Snel snel ga ik op zoek naar zakdoeken, keukenrol of tissues om mijn onstuitbare niesbui op te vangen evenals alles wat daarnaa komt. Als het niezen niet zo goed wil lukken pas ik de truc toe die ik van mijn zusje geleerd heb in de tijd dat zij worstelde met haar huisstofmijten. Ik kijk naar het licht. Eender welk licht does the trick: daglicht, de zon, een gloeilamp, een halogeenlamp, zelfs een spaarlamp kan wonderen doen.
Voor de rest probeer ik met zeewater en luchtwegenthee min of meer de dag door te komen.
HAAAAAPITSCHJOE!! SANTE!

You Have a Melancholic Temperament

Introspective and reflective, you think about everything and anything. You are a soft-hearted daydreamer. You long for your ideal life. You love silence and solitude. Everyday life is usually too chaotic for you. Given enough time alone, it's easy for you to find inner peace. You tend to be spiritual, having found your own meaning of life. Wise and patient, you can help people through difficult times. At your worst, you brood and sulk. Your negative thoughts can trap you. You are reserved and withdrawn. This makes it hard to connect to others. You tend to over think small things, making decisions difficult.

What Temperment Are You?

Voetbal

Wat is het weer een feestelijke tijd voor de voetballiefhebbers. Ze worden heden ten dagen maar liefst 3 à 4 keer per week getrakteerd op een wedstrijd, uitgezonden op onze, jammergenoeg enige, TV in huis. Wij geven geen geld uit aan TV blaadjes, en toch weet ik perfect wanneer het weer zover is. Dat zie ik namelijk 's avonds als ik thuis kom, de keukenkast opentrek om mij op de bereiding van het avondeten te storten, en de M&M's, de potatoechips of de winegums me weer eens in het oog springen. Voetbal op TV is dan ook meestal de enige reden waarom mijn Liefde alleen en op eigen initiatief een supermarkt binnenstapt. Misschien moet ik er maar gewoon mijn voordeel uit halen en wél een TV blaadje kopen, kijken wanneer er voetbal is, en mijn Liefde opdragen om die dag ook ineens de rest van de boodschappen mee te brengen.

Afkolven

Borstvoedingspauzes op het werk. Het ideale zou zijn dat je je baby gedurende 3 maanden mag meenemen naar den bureau en telkens een korte pauze mag uittrekken om het hongerige wezentje te spijzen. Maar spijtig genoeg is de realiteit anders en moet ik nu twee keer per dag naar de badkamer tanen (ik weet het, ik ben een gelukkige werknemer die naast haar bureau een badkamer heeft) met kolfmachine, flessen, handdoeken en foto van mijn spruit. Het leidt waarschijnlijk tot rare voorstellingen bij (mannelijke) collega's, maar kom. Daar zit ik dan een half uur, probeer te ontspannen en niet te denken aan de eerstvolgende afspraak waar ik nog zoveel voorberedingen voor moet treffen, of aan de collega's die in de vergadering op me wachten. En het nadeel van een badkamer naast je bureau is ook wel dat je je telefoon kan horen rinkelen. Bevorderlijk voor de innerlijke en borstelijke rust is dit geenszins. Teleurgesteld laat ik dan soms het reslutaat zien aan mijn naaste collega L. die me al meeredere keren heeft gezegd: "Zo weinig? Dat is niet normaal, ik had altijd veeeel meer". Een enkele keer lukt het dan weer wonderwel en denk ik van: "Ja we zijn vertrokken!", maar het is tot nu toe nog maar bij die enkele keer gebleven. Jammergenoeg.

O ja, het is ook genant om tegen je baas te moeten zeggen: Eeeeuuuuhm F., ik heb nu mijn pauze hè, allee ja ge weet wel voor wat hè?" Want zeg nu zelf, het blijft toch een raar woord hè, afkolven?

Alex Agnew

Een AA kuur zou wonderen doen voor mensen in een depressie. Dat heb ik gisteren samen met mijn Liefde aan den lijven mogen ondervinden. Rooddoorlopen ogen, pijnlijke kaken en verkrampte buikspieren hadden we na zijn optreden.

Westvlamingen vergelijken met pattaten, spruiten met nazi's en homo's met wortelen. Hoe verzint hij het?

Hop aan het werk!

Gisteren eerste werkdag na 4 maanden zwangerschapsverlof. 4 maanden is niet eens zo lang als ik andere mama's mag geloven. De vraag " En ? Vindt ge het erg om terug te moeten gaan werken?" heb ik intussen al zo'n 345 keer gekregen; maar wat moet je daar nu op antwoorden? "Jaaaaa verschrikkelijk" ? Dat wil zeggen dat ik lieg. Werken is vermoeiend maar mijn werk is misschien niet zo vermoeiend dan 8 uur per dag naar een huilende baby luisteren en op de weinige momenten dat ze 15 minuten slaapt op je tenen lopen om te voorkomen dat ze wakker schrikt. En probeer maar eens een badkamer te poetsen in blokjes van 15 minuten terwijl je om de om de haverklap een krijsende baby moet gaan troosten. Dat is niet vermoeiend maar dodelijk vermoeiend.

Ok ik geef toe, ik ben niet geboren om TBM (thuisblijfmama) te worden. Ik wil aan het einde van de dag wat meer kunnen vertellen dan het feit dat ik de keukenvloer gedweild heb of de wasmachine 3 keer in en uitgeladen heb.

Toch blijft het schuldgevoel knagen. Een 4 maandertje dat 8 uur per dag bij een wildvreemde (voor haar) verzorgster moet blijven, temidden van al die vreemde geluiden en onbekende gezichtjes. Een 4 maandertje dat thuis veel weent zal ook daar veel wenen maar wellicht minder individuele aandacht krijgen. En een 4 maandertje is nog zo klein.
En toch... 4 maanden al. De tijd van groenten -en fruitpap is aangebroken. Het is volop kraaien rollen en grijpen geblazen. Het gaat zo snel. Het lijkt gisteren, dat ik ons lieve helmkindje op mijn zachte buik voelde liggen, glibberig, bibberig en zo mooi.