Pearl Jam

Nog even en het is zo ver. Dan kunnen we eindelijk een glimp van 'hen' opvangen.' Hen' is de enige echte rock-grunge groep uit de jaren '90. De jaren dat we met zwarte botinnen, eeuwige jeans en oversized truien of donkere rockgroep T-shirts rondliepen. Uren, dagen, weken, maanden, jaren heb ik hun albums afgespeeld die ik, bij gebrek aan Belgische frankskes, had overgenomen op cassetjes. Later leerde ik mijn Liefde kennen en onze adoratie voor Eddie Vedder en co hadden we alvast gemeen. Leuke bijkomstigheid was dat hij wel de CD's had, inclusief de tekstboekjes. We schaamden ons dan ook niet om op kot, tussen het studeren en de seks door, alle liedjes letter voor letter mee te kwelen. Dat gaan we vandaag weer doen. Uit ons hoofd, samen met 1000-den andere overjaarse grungers en waarschijnlijk in de gietende en stromende regen. We zullen ons weer helemaal Alive voelen.

Pech

Zondag 10 juni: Koffers gepakt om te gaan 'huiszitten' bij mijn ouders. Maar eerst nog even bij vrienden langs. Dus onze bagage in de gang klaargezet, kinderen in de auto geladen, deur dichtgetrokken, om dan tot de constatatie te komen dat ik mijn huissleutel op de deur had laten steken (aan de binnenkant). Daar stonden we dan, buiten, bij onze lege auto. Kosten slotenmaker op zondag: 75 euro. Veel geld om enkel 2 mm van een sleutel te laten zagen (als we dat geweten hadden, was ik zelfs bij onze enge buurman een ijzerzaag durven gaan lenen, zeker weten)
Donderdag 14 juni: Liefde ziek, heel ziek. Misselijk, overgeven, diaree, buikpijn en zo slap als een vod maar kan zijn.
Vrijdag 15 juni: Liefde ietsje beter maar nu moet ik eraan geloven. Zelfde ziekte als Liefde maar nog een graad of 10 erger. Ik heb nog nooit van mijn leven zoveel WC papier gebruikt op tijd van 3 dagen. Het heeft me 6 dagen geko(t)st voor ik weer iets of wat eetlust had. Geluk bij een ongeluk dat ik na 6 dagen 3 kilo vermagerd was.
Zaterdag 16 juni: Liefde hervalt en we spurten regelmatig om ter eerste naar het toilet. Verder willen we alleen maar op de zetel liggen, maar onze bloemen denken daar anders over. 20 keer per dag worden we gesommeerd om mee te springen op de trampoline of om op het terras met een teiltje water te spelen terwijl het buiten wel november lijkt. Slapen lijkt een ongrijpbare droom voor ons en een onnodige tijdverspilling voor onze bloempjes.
Zondag 17 juni: Ouders komen vervroegd naar huis want mijn papa stelt het niet goed. Al weken niet. Hij wordt maar niet beter, zo lijkt het. Ze moeten meer dan 1000 km terugrijden. Ik ben er niet gerust in. Gelukkig komen ze heelhuids thuis. Blij weerzien. Ongerustheid blijft.

's Avonds terug naar huis, alvast een was ingestoken. 20 minuten later (ik lig plat in mijn zetel onder een dekentje) hoor ik water lopen. Ik denk nog: "Is het nu alwéééér aan het regenen?" Ik sta op om door het achterraam te gaan kijken en voel plotseling mijn sok nat worden. En wat zie ik? De volledige keuken alsook de berging staan blank. Het wordt me even teveel. Ik weet niet wat ik eerst moet doen: wasmachine uitzetten, Liefde roepen, beginnen dweilen, of alweer naar toilet gaan?

In de loop van volgende week gebeurt er nog het volgende: strijkijzer kapot, met auto tegen een stenen blok gebotst, brood mislukt, collega's ziek en ik moet werken (voor 3), kleine bloem heeft last van tanden en wij dus van slapeloze nachten, een jeukend oog waar ik gek van word want ik mag niet wrijven en natuurlijk hebben we de Lotto alweer niet gewonnen. Kortom een hele hoop dingen waar een mens niet vrolijk van wordt. Voilà.

Da'k 't morgen zal doen!

Morregen, morregen zal ik nog eens bloggen.
Ik zal dan verslag doen van de ongelooflijke en onvoorstelbare pechweek die we achter de rug hebben. En u zal begrijpen waarom het mij aan moed ontbrak om de afgelopen dagen naar hier te komen.

Molentjes, molentjes en nog eens molentjes. In Antwerpen is het Sinksenfoor, waar we zondag een bezoekje aan gebracht hebben samen met onze vrienden P. en L. en hun kinderen F. (4) en L. (2) , lieve kinderen maar geen helden. Onze oudste is ook niet echt een spiderwoman of batgirl, maar bij een kindermolen met mooie auto's, flashy vliegtuigen en stoere bussen, kiest ze resoluut voor de moto. Keistoer zoals ze daar voorovergebogen op zat (spijtig genoeg geen foto).

Sinds enkele dagen vertoeven we in mooi Limburg en bij gebrek aan Sinksenfoor zijn we dan maar naar De Valkenier geweest. Een pretpark met een vergane glorie gehalte dat zich het goedkoopste noemt van heel Europa. Tot je erin staat en omringd wordt door de vele autootjes, tractortjes en molentjes met een 1 Euro-gleufje. Hoe dan ook, onze grote bloem heeft zich er reuzegoed geamuseerd en alle pretparkattracties, beschermd door haar 'dikke vriend' papa, met volle moed getrotseerd.
Kleine bloem lag erbij en keek ernaar.

Soes

Deze morgen ben ik opgestaan met een bijna onweerstaanbare drang naar een lekkere roomsoes, een drang die in de loop van de voormiddag alsmaar onweerstaanbaarder werd. Tot ik ze tenslotte, alle cellulitiskuilen ten spijt, gewoon niet meer kon weerstaan. Om mij minder schuldig te voelen achteraf heb ik collega M. gevraagd om mee te delen in de zonde en daarom hebben we ons vanmiddag getrakteerd op een lekker onverantwoord calorieënbommetje. Jammer genoeg heb ik geen foto kunnen maken van mijn heerlijke slagroomsoes, noch van zijn fruitig frambozentaartje. Of misschien gelukkig voor u, beste lezers, want bij de aanblik van al dat lekkers was u ongetwijfeld stante pede naar de dichtsbijzijnde bakker gelopen en was ook úw voornemen om enkele kilo's kwijt te geraken gelijk weer om zeep.

Daarom, dus om mijzelf en u terug wat moed en motivatie aan te praten, post ik nu een foto van een heerlijke verantwoorde zachte groene malse krop sla.

Sinaasappel-lunchgesprek

Wat beweegt elke vrouw als het zomer wordt? Juist ja, cellulitis. Daarom gooide mijn vrouwelijke collega U. de volgende vraag op de lunchtafel: "Werken al die antisinaasappelhuidcremekes nu echt??" Waarop mijn andere vrouwelijke collega K. repliceerde: "Jaja, naar 't schijnt wel want dat stond toch in de Goed Gevoel van deze maand. En als je die testen mag geloven komt L'Oreal er als beste uit! Ze hebben nu een creme én zo'n een massagemachientje, hebt ge dat nog niet gezien op de affiches?". Jaja, dacht ik bij mezelf, en als ge dat (minstens 3 keer per dag natuurlijk) gebruikt, zijn uw billen binnen de twee weken gegarandeerd 0.1 cm smaller en lijken ze niet langer op een appelsien maar toch al op een mandarijntje, wat misschien al enige troost kan schenken. Ik zou dan wel nóg een uur vroeger moeten opstaan om te kunnen smeren en masseren, bovendien zou ik de helft minder lunchtijd met mijn collega's hebben (om te kunnen smeren en masseren) en ook mijn plezante avonden met Mijn Liefde zouden aanzienlijk worden ingekort (om te kunnen smeren en masseren), en ze zijn al zo kort.

Eventjes werden er onder ons, de vrouwelijke collega's ook bekentenissen gedaan. Moedig kwam U. ervoor uit dat ze last heeft van cellulitiskwabjes op haar knie, waarna ook K. teleurgesteld toegaf, én liet zien, dat haar knieën eveneens versierd waren door vetophopingen. Ikzelf gaf ridderlijk toe dat mijn knieën 1 grote vethooop zijn en dat ik tevens de trotse bezitster ben van een sinaasappelkuil in mijn rechterbil. Een kuil zó diep dat pakweg een gemiddele kabouter er waarschijnlijk niet meer levend uit raakt, moest hij er per ongeluk invallen.

UVV vindt Zwart goud

Het is een jaarlijks terugkerend fenomeen: de UVV personeelsontmoetingsdag. In vergelijking met 8 jaar geleden, toen we met zeker de helft minder collega's waren, en ik zowat iedereen bij naam en standplaats kende, is het nu een het megagroepsgebeuren waarbij ik mijn ogen uitkijk naar al dat nieuw en vers vlees dat we in de kuip hebben. We waren dus met veel, maar de mijn van Beringen bleek groot genoeg om met z'n allen in te passen.
De dag begon al voor-de-dauw-en-het-krieken-van-de-haan. Om 7u 30 kwam onze bereidwillige collega W. ons oppikken. Naar eigen zeggen bracht ze dit offer om de files voor te zijn (files, die er bij nader inzien niet waren). Met oogwallen van hier tot in Tokio (en uiteraard zonder zonnebril om die te verbergen) arriveerden we op de mijnsite waar we natuurlijk de eersten waren. Gelukkig was men in het mijnmuseum ook vroeg opgestaan want er zaten buiten op het terrasje mannetjes die eventjes heel zenuwachtig werden toen ze ons in het vizier kregen. Gelukkig werden ze snel terug kalm en wilden ze graag een praatje met ons maken. Na wat uitleg over onze beroepsbezigheden werden we door de mijnmuseummannen even vergeleken met nonnen die seks mogen hebben. Niet erg, want in ruil voor een kop koffie waren we tot alles bereid, zelf tot het slikken van die ludieke belediging (die eigenlijk toch wel véél origineler is dan die afgezaagde vergelijking met 'vrijzinnige pastoors'). Na enkele uren kregen we ontbijt waarna we als echte kompels in een bijna-echte nagebouwde mijnschacht afdaalden. Ik was meteen mee en supergeïnteresseerd want mijn opa heeft ook in 'de put' gewerkt. Het voelde als het ware alsof ik een stukje van mijn eigen geschiedenis terugvond. Ik moest aldoor aan mijn opa denken, ook al heb ik hem niet gekend, de arme mens. We kregen uitleg over kop- en voetbanen, stempels en over de manier waarop de mijnwerkers hun behoefte deden in de smalle gangen die geteisterd werden door muizen en gevaarlijke gassen. (Tja, niet verwonderlijk als iedereen daar te pas en te onpas zijn boodschappen achterlaat, dacht ik nog) Mens noch dier werd in de put gespaard want we hoorden ook nog hoe arme paarden er zich vroeger te pletter werkten tot ze blind werden afgeslacht. En kanariepietjes deden dienst als gasalarmen. Zeer boeiend allemaal en het noopte mij tot het schrijven van de volgende mooie weldoordachte slagzin: "Wat hebben we het toch allemaal goed !" Dit motto vliegt nu ergens aan een ballon boven het mooie Limburgse landschap. Wie het vindt zal er misschien zijn levensfilosofie van maken.


Na de middag kregen we nogmaals te eten. Ver na de middag. Lekker eten trouwens. Met Limburgse vlaai en een paar sappige collegiale roddels toe.

Tot zover het verslag van een zeer geslaagde dag!


Om mijn opa te herdenken blog ik ook nog even hét mijnwerkerslied. Moeilijk leesbaar, sorry, maar het moet nu eenmaal in communistisch rood.

Refrein
Het zwarte goud van onze mijnen Lokt jong en oud diep in de schacht,
Daar zal voor hen geen zon meer schijnen,
Want in de mijn regeert de nacht
GLÜCK AUF ! GLÜCK AUF! Klinkt als hun groet,
GLÜCK AUF kameraad ’t ga je goed


Zij dalen in donkere schachten,
Waar nooit eens ’n zonnetje lacht.
Zij zwoegen er dagen en nachten,
Terwijl hun gezin angstig wacht.

Refrein

En diep in de schoot van de aarde,
Waar menig gevaar wordt doorstaan,
Ontluikt, als ‘n blijvende waarde, ’n Vriendschap die nooit zal vergaan

Refrein

Al zijn het nu slepers of houwers,
Die kompels daar ginds in de mijn ,vormen de moedige sjouwers,
Waar iedereen trots op kan zijn.