Dé tut

Onze grote bloem heeft er hopelijk voor altijd afscheid van genomen. Zo lijkt het. Ze is nu toch al 4 dagen en 3 nachten afgekickt van het verslavende voorwerp. En buiten wat ontroostbare huilbuien zo nu en dan, lukt het wonderwel. Ze heeft het "T -woord" op zich zelfs al 2 dagen niet meer in haar mond genomen. Net zo min als wijzelf. We hebben het nu over : "Heeft ze nog gevraagd naar haar 'sigaarke'? of "Waar is de 'fopspeen' van ons kleintje?"

In tegenstelling tot andere ouders hebben wij niet Sinterklaas omgedoopt tot boze tutjesrover, maar zijn het 'de arme kindjes' die haar in een kaartje voor haar verjaardag gesmeekt hebben om haar tutje weg te geven, omdat 'de arme kindjes' geen centjes hebben om een tutje te betalen. Met liefdadigheid kun je niet vroeg genoeg beginnen, dachten we.

3-JARIG!!

Morgen wordt onze grote bloem nog een jaartje groter. Letterlijk driewerf hoera deze keer.
En ze wordt zo groot en eigenwijs.

Ze gebruikt te pas en te onpas en steeds weer opnieuw haar favoriete slagzin: Ikke kan dat zelf!! Wat vaak ook zo is. Maar niet altijd, want in het geval van gewoonweg eens alléén spelen, antwoordt ze steevast: Neeeee, ik KAN niet alleen spelen. Ook in het zoeken van haar tut is ze niet zo goed. Ook al ligt deze op een meter van haar vandaan en IN haar gezichtsveld.

Ze is ook een spiegel voor jezelf als het ware. We kunnen nu al een hele tijd niet langer ongestraft vloeken, want de sh*t's en de f**k's en g*verd*mme's komen nu al met steeds terugkerende regelmaat voor in haar fantasiespelletjes. Ook flauwe smoesjes die ik mezelf vaak laat ontvallen keren gewoon als een boomerang terug. Zoals vanmorgen. Grote bloem vraagt: Mama kom mee spelen! Ik zeg: Neen schatje, speel maar even alleen, ik moet wat opruimen. Waarop zij: Nee mama, niet opruimen, kom mee speeeeeelen, kom maar!! Waarop ik (flauwe smoes natuurlijk): Nee, lieveke mama kan echt niet met je spelen, ik heb rugpijn... Enkele uren geleden zegt papa: Kom schatje, we gaan je popjes opruimen. Grote bloem antwoordt zielig: Nee papa, ik kan niet opruimen, ik heb rugpijn.

Murphy had gelijk

Altijd, maar dan ook altijd als ik iets belangrijks moet doen gaat er iets goed mis. Zo ook gisteren. Om 15u30 stipt moest ik aan een feestzaal verschijnen om twee gelukkige mensen met elkaar te gaan verbinden in de banden van het huwelijk. Geen ongewone gebeurtenis voor mij, aangezien dit tot mijn functieomschrijving behoort en zulk een eer mij in de zomer zo wat 2 keer per maand te beurt valt.
Natuurlijk vraagt een huwelijksplechtigheid erom te verschijnen met gepaste kledij en assorti schoenen. Ik had gisteren dan ook weer goed mijn best gedaan om er goed uit te zien. Ik had een mooi donkerbruin ensemble uit de kast gehaald en mijn voetjes voorzien van bijpassende elegante muiltjes met hoge scherpe hieltjes. Maar helaas, helaas waren de muiltjes niet even sterk als elegant. Want ik was nog geen 3 passen van mijn auto verwijderd of mijn rechterhiel brak er gewoon ineens keihard af!

"Help! Wat nu? Ik kan toch niet op mijn blote voeten...", is het eerste dat er dan in je omgaat. Bovendien was het een erg chique bedoening waar ook Lindsay Pfaff en man en kind en wie weet wat voor cameraploegen aanwezig zouden zijn. De lieve maar helaas erg ouderwetse ontvangstdame van de feestzaal had het euvel zien gebeuren en bood in groot mededogen aan om haar zweterige platte goudkleurige instappers aan te trekken in de plaats. Gelukkig, gelúkkig waren die te groot, anders had ik ze ook echt moeten aandoen, vrees ik. Gelukkig ook hadden ze in de feestzaal nog ergens een verloren tube secondenlijm liggen. Dus oef, mijn schoentjes waren in een mum van tijd min of meer geplakt. Ik heb dan het komende uurtje wel rondgelopen als een halve kreupele, om maar geen onnodige druk uit te oefenen op de zwakke plek. Het moet nogal een zicht geweest zijn. En alsof een hogere macht mij toch nog goed gezind was, heeft de hiel het uitgehouden tot welgeteld 3 minuten na de plechtigheid! (En waren er gelukkig géén cameraploegen van de partij)

Vandaag ben ik voor de eerste keer in mijn leven in Ramsel geweest. Waarschijnlijk ook voor de laatste keer. Tenzij de lokale boerderijfeesten er na verloop van tijd uitdraaien op een écht feest met echte boerderijdieren en zo, en dat het zo leuk wordt, dat ik geen enkel jaar wil overslaan.
Want wat stel je je nu voor bij het woord 'boerderijfeest'? Juist: dieren en landbouwmaterialen en verse geitekaas en kip aan het spit en rieten manden en andere ambachtelijke dingen en gezelligheid natuurlijk. Dus geen zielige Vlaamse kermis, met kraampjes van 100 verschillende soorten mosterd en 'genezende' kristallen. Nadat ons een pijltje 'kinderboerderij' in het oog sprong dachten we nog van: oef, er valt hier misschien toch nog iets te beleven. Maar helaas, het bleek om een 'kinderboerderij in spe' te gaan, waarvan we echter wel al een baksteen konden kopen van 'MININUM' 5 euro per stuk. Verder waren er nog tafeltjes waaraan we niets anders konden doen dan iets aan gaan drinken, een rondritje met een pony, ambachtelijke warme wafels met spuitbusslagroom en gelukkig ook nog een springkasteel of twee. Ook wel lekkere witte wijn trouwens, en een warm zonnetje en aangenaam gezelschap van vriendin J. en kroost, dus al bij al was het toch nog een heel leuke namiddag. Alleen jammer dat er zo weing info was over Hoeve Borago zelf, de initiatiefnemer van dit 'feest'.

Update

- Een spetterend gezellig vrijgezellinnenfeestje voor schoonzus K. waar ik uiteraard niks over mag verklappen. Ik wil eventueel wel het bezwarend materiaal tegen grof geld verkopen.

-Een dochter die ons na een weekje zee terugzag en ons verblijdde met: "ooooh MIJN mama en MIJN papa zijn gekomen!!! Gaan we nu naar huis?" Niet dat ze ONS gemist had want later op de avond kwam de aap uit de mouw. Na een 'volledig wakkere' autorit naar huis en eenmaal aangekomen omstreeks 22u vroeg ze al fluisterend:"Nog een kleeeeiiiin beeeeeetje spelen met mijn speelgoed hè mama?"

- En ja, ik vind het erg om te moeten toegeven maar het dieet is dan toch niks geworden. Ik zal South Beach maar overlaten aan mooie filmsterren en Paris Hilton-achtige meisjes. Misschien had het een klein beetje te maken met de lekkere clubsandwiches en american chocolatechip cookies en de zaaalige Californische witte wijn tijdens het vrijgezellinnenfeestje. En de dag daarna met culinaire hoogstandjes en grote ontbijbuffetten aan zee. Maar ineens was alle engagement weg. Tja, de menselijke wil is niet oneindig verstrekkend, en de mijne evenmin. Bovendien had mijn moeder wederom gelijk: "Probeer maar, en je zal zien, de tweede keer werkt het niet meer". Dank je mama, had je dat niet eerder kunnen zeggen ;-)

Over naar Weight Watchers dan maar. Ik mag 21 punten, waarvan fruit en groenten a volonté. Kan niet meer stuk dus. Zeker niet nu ik...

-...ben begonnen met het start-to-run programma! Misschien zou een start-to-rum programma mij iets beter liggen, maar soit. Het gaat om de fysieke conditie, niet waar? Ik heb Evy erbij gehaald en mijn eerste les zit er op. In het begin voelde ik me nog een beetje keibelachelijk zo joggend en wandelend in het park, met mijn i-pod in de ene hand en mijn gsm in de andere (omdat er geen zakken in mijn broek zaten), maar gelukkig was er niet veel volk. Ik voelde me een onnozele beginneling met 0,0 conditie en moest mezelf bij iedere mens die ik tegenkwam oppeppen met de gedachte: "Ja maar, IK doe tenminste aan sport, GIJ NIET!" En het is gelukt! Mijn serie van 1/1, 2/2 en 3/3 zit erop. Zaterdag nieuwe afspraak met Evy.

Stom dieet

Vorige keer, dat is dus 2 jaar geleden, ging het zo goed. De kilo's vlogen er af en toch heb ik het idee dat ik toen minder moeite deed. Deze keer wil de weegschaal niet meer mee. Ze heeft geen zin om naar het South-Beach te gaan. Na bijna 4 weken braaf de regeltjes volgen (ok, op die paar kleine kleine foutjes na) is er nog niet meer dan 2 kilo af. Grrr.

Ik wil NU een boterham met kaas eten alsook een goeie Leffe drinken om mijn frustratie te verwerken. Een lekkere spaghetti bolognaise mag ook. Met een dameblanche na alstublieft.

Maar neen, niets daarvan. Ik zal ze klein krijgen, die verdomde weegschaal! Neh!

Mijn, jammergenoeg nog te smalle, jeansbroeken liggen nog steeds te popelen in de kast. Ik heb ze al 3 keer proberen te passen. Tevergeefs. Er moet dus nog minstens een halve maat af... het is louter een kwestie van mezelf moed inspreken en van de 'bad carbs' alfblijven. Zo moeilijk kan dat toch niet zijn. Of toch.

Dat niet iedereen even opgezet is met mijn afval-idee, heb ik zondag kunnen merken. Mijn papa denkt dat ik er binnen de kortste keren als een levend lijk zal uitzien waardoor hij niet anders zal kunnen dan me te laten coloqueren op verdenking van anorexia. Hihi. Ikke anorexia. Hij moet niet vergeten dat ik wel zijn dochter ben en dus het smakelijk eten als het ware met de paplepel kreeg ingegoten! Met hem voerde ik immers als kind al de 'strijd' om het laatste stukje lasagna ;-) Maar natuurlijk begrijp ik hem wel. Gezónd zijn is natuurlijk het allerbelangrijkste dat er is. Dat beseft hij maar al te goed. En een vader is hoe dan ook fier op zijn dochter, met welke maat ze ook rondloopt.

Kopvoeter

Onze grote bloem tekent sinds kort haar eerste kopvoeters.

Dit is Joewie en hij heeft vlechtjes en een kleedje aan :-)

Nieuwe Italiaan ontdekt

Brusketta

Op de Jan Van Rijswijcklaan, schuin tegenover mijn werk...

...gevaarlijk, gevaarlijk....

Help! Wie wil Choco adopteren?

Nu weet ik waar die niesbuien, die loopneus en die verschrikkelijk jeukende ogen, waar ik al ettelijke maanden mee rondloop, vandaan komen. Niet te geloven dat zoiets klein en onschuldigs als een cavia de boosdoener kon zijn. Het beestje zit immers, wegens plaatsgebrek in zijn kooitje in de woonkamer, royaal voorzien van hooi en ander lekkers. Soms mag hij eruit of bij ons op schoot. Vindt hij leuk, gestreeld worden.


Maar ik kan hem dus niet meer houden, hoe erg ik het ook vind. Ik ben immers degene die zijn kotje 2 keer per week moet proper maken en hem hooi moet geven.
Dus is er iemand bereid om Choco met goede zorgen te omringen?
Hij mag zijn huisje en zijn eet/drinkbakjes gewoon meenemen.