Schaardrama

Grote Bloem's obsessie voor scharen en knippen kende gisteren een hoogtepunt toen ze in haar vinger knipte met een nagelschaartje. Natuurlijk was dat mijn schuld want ik had moeten voorkomen dat zo'n akelig ding in de handen van een 3 jarige terechtkomt, ik weet het. Maar ja er is zoveel dat je weet en niet doet in het leven (zoals weten dat je van teveel chocolade eten dik wordt en er toch niet mee stoppen), maar soit.
Een oeverloos krijsconcert natuurlijk, dikke tranen en mega snottebellen. Bij de aanblik van 1 druppel bloed werd het zowaar nog erger. Gelukkig heb ik haar iets of wat kunnen kalmeren met een gele kinderpleister en veeeeeeel knuffels. Maar het verdriet en de pijn hebben toch nog lang aangehouden. Want 10 minuten later, nog steeds op mijn schoot gezeten, smeekte ze me in ware dramaqueen-stijl "Iiiik wiiiil naaaaar de DVD van Mickeeeey Mouse kijijijijijken (snik snik)". Toen ik na Mickey Mouse dacht dat het nu wel terug OK was, ontglipte haar echter nog 1 laatste blijk van diepe verslagenheid. Moeilijk te beschrijven maar stel u eerst en vooral een zeeeeeeer diepe zucht voor. De diepste zucht der zuchten. De dieptse zucht die u ooit gehoord heb. Zo één die vanuit de diepste wanhoopsregionen van ons lichaam komt. Ja zo een. En stel u nu voor hoe ze daarna op de meest tragische en pathetische smeektoon zegt: Iiiiiiik wil een beeeeeeetje witte limonaaaaaaaade ".

Uit de tijd dat de dieren nog spraken...

...en er nog geen Mega Mindy poppen bestonden.

stresskip

Een kuisvrouw hebben is een grote luxe. Ik besef het maar al te goed. Vrijdagavond kom ik thuis in een fris ruikend huis met blinkende kranen, glanzende meubels en propere muurplinten. Zalig om zo je weekend in te gaan. (Dit gevoel houdt dan aan tot ongeveer zaterdag 10.00u nadat de Bloemen er op genadeloze wijze een eind aan gemaakt hebben door hun boterhammen en hun speelgoed in het rond te strooien)

Maar jammergenoeg staat het hebben van een kuisvrouw in rechtstreeks verband met het stijgen van mijn eigen luiheidsgraad. Buiten de was en de strijk en zo nu en dan eens een in- en uitlaadbeurt van de afwas, doe ik bijna niks nog zelf. Ik moet bovendien beschaamd toegeven dat zelfs de wekelijkse voorbereidende opruimbeurt (donderdagavond) er soms teveel aan is. Dat moet dan maar snel snel vrijdagochtend gedaan worden, met alle stress van dien. Want hier liggen nog jassen en daar liggen nog kleren, en wat verderop staan nog onuitgepakte reistassen alsook verschillende handtassen die na éénmalig gebruik door mij achteloos zijn blijven slingeren. En boven ligt de Bloemenkamer erbij alsof er een bom in ontploft is, en in de badkamer is het nog erger want daar is het handdoekenkermis. En dan heb ik het nog niet over onze slaapkamer waar je moet slalommen tussen strijkplank, wasrek en hometrainer om je een weg te banen in een landschap van glooiende klerenheuvels met hier en daar een verdwaalde schoen of een eenzame laars.

Vrijdagochtend 8.00u komt M., onze lieve Ghanese kuisvrouw, die haast altijd gruwelijk stipt is. Voor die tijd moeten wij dus zorgen dat ze vrij spel heeft. Ik kan u verzekeren dat in de tijd die verloopt tussen 6.30u en 8.00u vrijdagochtend de Zenboeddhist in mij ver te zoeken is. Heel ver.

Cadeautjesdilemma

De Sint is in het land. Hij loopt met paard en Piet over de daken en strooit zo nu en dan al eens wat lekkers in één of andere hoek.

Maar binnenkort is het tijd voor het echte werk. Dan moet hij echte presentjes kiezen voor de brave kindjes, waaronder mijn Bloemen.

Hieronder een verslag van een gesprek van de Sint met één van zijn Pieten

Sint: Die brave Bloemen zijn zo braaf. Ik denk dat ik ze ga verblijden met meerdere kleine cadeautjes. Dat zullen ze wel heel leuk vinden.

Twijfelpiet: Oh oh, Sint, zou u dat wel doen? Ze hebben al zoveel puzzels en blokken en spelletjes en vormendingetjes?

Sint: Ja dat is wel waar, dan zal ik ze ook wel heel blij maken door elk 1 groter cadeau te geven.

Twijfelpiet: Hmmmm, tja, ik weet het niet. Is dat niet wat zielig? Kinderen krijgen toch graag meedere pakjes van Sinterklaas? Het maakt niet uit wat erin zit, al is het een stomme prul, het open doen op zich is al wat telt voor zo'n brave kindjes.

Sint: Ja Twijfelpiet daar hebt u ook gelijk in. Dan zal ik nog maar eens mijn grote speelgoedarchief induiken en zoeken tot ik iets vind dat in de tussencategorie valt. Niet te duur of te groot, maar ook niet te klein en zeker iets dat ze nog niet hebben.

Twijfelpiet: Ja maar Sinterklaas, zoiets gaat u nooit vinden, dan kunt u nog maaaaanden zoeken, tegen de tijd dat u dat gevonden hebt, zijn we alweer een jaar verder. En heeft Grote Bloem haar 4de verjaardag al gevierd. En daarbij het wordt nu toch dringend tijd dat u iets vindt voor die lieve Bloemen.

Sint: Ja Twijfelpiet, de tijd dringt en er zijn nog zoveel andere brave kinderen die ik moet bedienen.

Twijfelpiet: Klopt, en denk er ook aan dat u evenveel cadeautjes voorziet voor Grote als voor Kleine Bloem. U zou toch niet willen dat ze door uw keuze jaloers worden op elkaar?

Sint: Ah ja daar hebt u zeker een punt, Twijfelpiet, daar had ik nog niet bij stilgestaan.

Twijfelpiet: En hebt u er al over nagedacht wanneer en waar u al die mooie cadeautjes zal gaan brengen? Want u moet natuurlijk ook niet voorbij het huisje van Oma en Opa rijden, en dan zijn Bomma en Bompa er ook nog, plus tante J.

Sint: Oh Twijfelpiet, u brengt me toch elk jaar weer zoooooo aan het twijfelen!

Breipoging 3

Ik heb mijn proeflapje terug uitgetrokken. Het was te erg voor woorden, zelfs voor een proeflapje. Opnieuw beginnen dan maar. Maar gelukkig is het niet allemaal kommer en kwel. Ik ben namelijk wél tot de vaststelling gekomen dat mijn breitempo intussen verdubbeld is! Voilà!

Logische kinderconversatie

Grote Bloem: Mamaaa? Wij zijn bij tante C geweest hè?
Ikke: Ja schatje, eergisteren.
Grote Bloem: En oma en opa waren ook daar hè mama? Maar de hondjes niet hè? (opa en oma hebben een onafscheidelijke band met hun 2 viervoeters en zijn bijna niet los van elkaar te bedenken)
Ikke: Nee, die waren thuisgebleven hoor.
Grote Bloem (met ietwat paniekerige stem): Jaaa, want anders gaan ze zusje opeten hè, mama? En dan zit ze in de keel van de hondjes!
Ikke: Haha, eeuhm... (denk denk, wat moet ik nu antwoorden)
Grote Bloem (terug opgelucht): Maar dat is niet erg hè mama, want dan krijg ik gewoon een nieuw zusje hè?

Breipoging 2

Jaja, je ziet het goed. Met de hulp van mijn mama en oma heb ik reeds 5 rijtjes (of hoe heet zoiets in het vakjargon voor breiers) gebreid. Mijn immer behulpzame mama heeft het toch niet kunnen laten om 1 rijtje voor haar rekening te nemen.

Let vooral op de *ahum* ongelooflijke regelmaat van de steken. In mij schuilt een beiwonder, ik ben ervan overtuigd. Na veel oefenen toch.
(Als ik in dit tempo en in deze kwaliteit verderga, zal die kindersjaal zeker voor de winter van 2010 zijn)

Geschenk

Van dit poepie ben ik meter geworden. Aiko heet ze.

Scary

Grote Bloem: Kijijijijijk mama!
Ikke: Bah wat vies!
Grote Bloem: Dat is niet vies hoor mama, dat is maar verf.

Goedkope rommel

Wat doe je op een verloren zaterdagmiddag? Juist, een rommelmarkt bezoeken. Niet dat wij veel verloren zaterdagen kennen, of niet dat wij sowieso veel rommelmarkten afschuimen. Maar als er één te vinden is op het plein achter de hoek, is dat wel leuk.

Tussen de vele stoffige en vergeelde rommel vonden we toch een paar leuke dingetjes.

Een kinderstoeltje voor 6 euro, een Ploppuzzel voor 1 euro, Dr No voor 0,50 euro en de Bambi kregen we erbij.

Breibewijs 1

Zoals beloofd, het bewijs van mijn opzetsteken.

Ik had vandaag ook graag een ietwat indrukwekkender resultaat getoond. Maar dat zal niet gaan want ik ben vastgelopen op het begin, nl. de rechte steek. Ja lach maar. Het leuke boekje beschreef zogezegd perfect hoe je een rechte steek moet breien. Met tekening en al erbij. Maar helaas helaas, het leuke boekje schiet tekort in zijn praktische aanwijzingen. Oftewel ben ik te dom om ze te begrijpen, dat kan ook. Een mens kan ook niet overàl de beste in zijn hè?

Morgen dan maar mijn mama om hulp vragen. Al kan ik al voorspellen wat ze zal zeggen. "Wat moet dat worden? Een sjaaltje? Voor één van je Bloemen? Kom, geef maar hier, dat IK het voor je brei !". Mijn mama heeft altijd heel veel vertrouwen in mij gesteld hoor, daar niet van. Ze dacht vroeger werkelijk dat ik alle beroepen van de hele wereld aankon. Alleen denk ik dat ze me niet echt in het beroep van handwerkster zag. Verder verdenk ik haar er gewoon van dat ze het allemaal veel te graag zelf doet. Maar nee, o nee, mama, deze keer zet ik door. Zet me morgen gewoon op de juiste weg, die van de rechte steek, en ik zal je verbazen zoals ik je nog nooit verbaasd heb! Eindelijk, eindelijk zal je gezegend zijn met een perfecte dochter!

Breipoging 1

Ik heb een leuk boekje gekocht in een onweerstaanbare (maar waarschijnlijk tevergeefse) bui van "ik wil gaan handwerken". Enfin, ik zag het liggen en dacht, ach waarom ook niet. Het wordt nu trouwens echt wel tijd om wat ambachtelijke huisvlijt te leren, want ik word binnenkort 32. Op die gezegende leeftijd moet een mens toch op zijn minst al een tafellopertje gehaakt hebben, niet?

Er staat vannalles in, in dit leuk boekje. Heel veel leuke dingetjes gaande van kasten, knuffels, kleren, gordijnen, dekentjes tot mutsjes, kussenhoesjes, tafeltjes en tafelkleedjes, pyamazakjes en muurstickers... Klinkt veelbelovend, ware het niet dat 90% van de dingen een groot "ach laat maar, veel te moeillijk"-gehalte heeft voor mij. Voor vlijtige huisvrouwtjes, zoals er veel te vinden zijn hiernaast, is de hele inhoud waarschijnlijk al lang geen uitdaging meer. Maar ik weet begot zelfs nog niet hoe je een knoopje in een draadje legt om pakweg een knoop te beginnen aannaaien. Nog leker dan leek op handwerkvlak dus.

Maar toch. Mijn eerste gedachte was: "Waar een wil is is een weg". Daarna dacht ik, bij het doorbladeren van het leuke boekje: "Laat ons eens beginnen met breien". Kan niet erg ingewikkeld zijn als je begint bij het allerbeginste begin, zoals het leuke boekje pretendeert. "Breien is makkelijk", staat er immers te lezen. "Zo dus, dit leuke boekje kan me vast wel door de allereerste brei-obstakels heen helpen", was alvast mijn derde gedachte.

Om me iets of wat redelijk voor te bereiden trok ik naar de winkel alwaar ik mezelf 3 paar breinaalden en 2 bolletjes wol (voor een kindersjaaltje) aanschafte. "Goed begonnen is half gewonnen", moet mijn vierde gedachte geweest zijn.

Maaaaar, de beschrijving in zulke vulgariserende handwerkboekjes lijken op het eerst zicht allemaal poepsimpel. Tot je eraan begint.

Het resultaat van 3 uur proberen, sukkelen, behelpen, lostrekken, in mijn vinger prikken, vloeken, met de draad vechten, opgeven en terug opnieuw beginnen: Ik heb 20 steken opgezet!! Vraag me niet hoe, maar ik heb ze opgezet.

Binnenkort het vervolg.

Oh ja het bewijs van mijn opgezette steken moet ik u nog even schuldig blijven, wegens momenteel geen kodak in mijn bezit.

Vrij parkeren

In de stad waar ik woon is een auto haast verboden bezit geworden. Dat kun je merken aan het feit dat je je overal blauw betaalt aan parkeergeld (of parkeerboetes). Maaaaaaar, als je de eer hebt om inwoner te zijn en in het bezit bent van een auto, mag je ook een bewonerskaart aanvragen. Zo'n kaart is zelfs gratis, ja ja, verniet. Alleen moet je er wel wat voor doen. Je moet natuurlijk in het bezit zijn van een auto. Daarnaast ook van een inschrijvingsbewijs, meer bepaald van een kopie ervan, die je dan eerst hebt moeten maken. Daarnaast moet je ook een geldig identiteitsbewijs hebben. En geen verlopen, zoals in mijn geval. Dan, als aan al die voorwaarden voldaan is, moet je je begeven naar een parkeer-informatieloket of wat het ook moge zijn, om de aanvraag te doen. Dan duurt het nog een week, minstens. In tussentijd moet je, in principe, elke dag parkeergeld betalen.
Nu vraag ik u: die parkeerwachters zijn toch slim? Ze kunnen toch van die keihippe minicomputertjes bedienen? Ze kunnen toch ook parkeerticketjes lezen en uitrekenen of het bedrag klopt? Ze kunnen ook foto's trekken als bewijsmatriaal in het geval uw wagen in overtreding is? Dus nu vraag ik u nog eens: waarom kunnen die slimme parkeerwachters niet via de plaque van den auto zien waar ge woont?

Kind van haar moeder

Wat onze Kleine Bloem gisteren allemaal naar binnen heeft gespeeld:

1. 240 ml sojamelk
2. 1 malse sandwich
3. viskroketjes met spinaziepatatjes (flinke portie, zeker een diep bord vol!)
4. 5 (!!!!!) boterhammen met smeerkaas
5. 1 droge koek
6. nog een droge koek
7. 240 ml sojamelk
8. zeker 10 happen tagliatelli

Om dan 's morgens scheeeeeuuuurend van de honger wakker te worden. Het kind kent geen maat, lijkt geen verzadigingspunt te hebben, kan niet stoppen met eten en wordt spontaan vrolijk en alert bij het minste contact met eender welk voedsel. Bloed kruipt waar het niet gaan kan zeker?

Sinterklaas-hulplijn

Onze 3,5 jarige Bloem heeft door hoe het werkt...

Als ik niet braaf ben krijg ik geen cadeautje van de Sint. Als ik niet braaf ben, en niet luister naar mijn mama en papa, belt mijn mama zelfs even naar de Sint om te zeggen dat ik niet braaf ben. Ik zal dan maar braaf zijn en luisteren zeker?

Spijtig genoeg werkt dit trucje enkel ongeveer 2 weken per jaar. Maar dat heeft ze nog niet door.

Zee-weekend

Weekendje Breskens met S. en I. is achter de rug. Voor de derde keer op rij hadden we pech met het weer. Koude regen in je gezicht, storm die recht door je winterjas naar binnen waait, en een paraplu's die niet willen baten, enkel gaan vliegen. Bijgevolg waren lange strandwandelingen niet aan ons besteed. Grote Bloem dacht daar ook zo over want blijkbaar heeft ze ergens tussen haar zee-vakantie in augustus en nu, een angst voor de zee ontwikkeld. Want al bij de eerste aanblik van de woelige briesende golven riep ze: Neeeeeee, ik wil niet naar de zee! Want dan word ik helemaal nat!! Maar niet alleen zij, ook wij mochten ons niet nader het water begeven of we werden genadeloos teruggefloten door onze krijsende paniekerige dochter: NÉÉÉÉÉÉÉÉ S.!!, KOM TERUG, NIET NAAR DE ZEEEEEEE GAAN!! Schelpjes zoeken met haar vriendje S. ging nog net...voor eventjes dan.

Na zo'n barre wandeling zou een lekker croque monsieurtje ons wel smaken, dachten we. Ware het niet dat Mijn Liefde bij het inpakken van het croque monsieur-apparaat, (natuurlijk) niet aan de bijbehorende croque monsieur plaatjes had gedacht. Ach ja, dan maar croque monsieur op grootmoeders wijze, met lekker veel boter in de pan, lekker veel kaas en lekker veel hesp. Het weekendje was toch al niet erg calorie -en cholesterolarm ingezet met een uitgebreide gourmetschotel met sausjes en brood en ongeveer 3 flessen rosé voor 2,5 personen. Dus wat kon het ons verder nog schelen.

Vandaag kwam de zon zo nu en dan even piepen, maar uitgerekend vandaag is Kleine Bloem, geveld door de verdovende zeelucht, er in geslaagd om te slapen van 9.30u tot 13u! Toch wel even het vermelden waard, me dunkt. In tussentijd hadden ik of Liefde een leuke tijd kunnen doorbrengen in het zwembad met Grote Bloem, ware het niet dat ik bij het breken van het wereldrecord snelinpakken de badkostuums vergeten was. We hebben elkander dus niks te verwijten ;-) By the way, ik had wél gedacht aan mijn scheermesje in het geval we zouden gaan zwemmen.

Na de laat uitgevallen lunch had ons huisje nog even een kuisbeurt op z'n frans nodig, die verbazingwekkend snel verliep met 4 personen, doch èrrug vervelend was voor onze Kleine Bloem die bijna onophoudelijk gejengeld heeft. Zij zat waarschijnlijk te wachten op een fijne beloning na zo'n flinke slaapbeurt, en moest het doen met de teleurstelling dat het weekendje er reeds op zat. Gedaan met koeken en malse sandwiches en chipkes eten.

Veel te kort.

Relaxen in de Colruyt

Weekendje met vrienden voor de boeg. Naar Breskens dit keer en opnieuw in zo'n Roompotresort. Burgelijker en meer doorsnee kan het niet zijn, maar ach, je bent eens weg. En het is wel handig want je hebt alles bij de hand. Deze keer moest ik de boodschappen doen. De lijst was reeds tot in detail samengesteld dus ik dacht, ik maak het me makkelijk en maak gebruik van de Collect & Go dienst van de Colruyt. Hoewel ik hier voorheen al enkele keren succes mee geboekt heb, wilde het deze keer maar niet lukken. De site (die gewoonweg uitblinkt in gebruiksonvriendelijkheid) wilde niet inladen, daarna lukte het amper om in te loggen, daarna vond ik niet de gewenste produkten terug, laat staan de gewenste hoeveelheden, daarna gaf ik het op en ging ik vandaag na het werk dan maar geheel ouderwets en hoogstpersoonlijk boodschappen doen. Wat zalig was! Ik ben nog nooit in een Colruyt geweest die zo leeg was! (Van volk bedoel ik, hè). Bovendien ben ik geen enkele keer aan de kant moeten springen voor een voorbijracende palletenkar. Ook werd ik niet gestoord door vervelende gestresseerde mensen die mij bezeren in al hun onkunde om met Colruytkarren te rijden. En ook de beenhouwer leek te popelen om iets te doen te hebben want hij was heel gezellig en vriendelijk toen ik vroeg of hij nog een gourmetschotel voor me wilde maken. En zelfs de rekening viel mee. Eenmaal thuisgekomen heb ik alles wonderwel in mijn ijskast kunnen proppen (er was zelfs nog plaats over) en heb ik Grote Bloem (die zo goed had meegeholpen met het uitladen) en mezelf na al die positieve energie getrakteerd op een heerlijk stuk Côte d'Or met hazelnoten (- 1 Euro voor 3 pakken)
Dus, als je het mij vraagt, dat weekendje kan alvast niet meer stuk!

Over knippen gesproken. Blijkbaar heeft grote bloem een handicap ontwikkeld. Sinds 19.00u deze avond kon ze ineens niet meer in papier knippen.

Ikke: Voilà, nu gaat mama eens naar het nieuws kijken
Grote Bloem: Gaan we knippen mama??? (met een oude Humo en een kinderschaar in de aanslag).
Ikke: Neen, schatteke, ik ga nu naar de televisie kijken, niet knippen. Maar knip jij maar hoor.
Grote Bloem: Ik kán da nie mama, knippen. Mama, jij moet meeeeedoen.
Ikke: Neen, mama kan nu niet meedoen, mama gaat naar het nieuws kijken.
Grote Bloem: Neeeeee, mama, ik KAN da nie knippen, ik KAN DA NIE!
Ikke: Jawel jij kan dat toch wel, je hebt al zoveel mooie dingen geknipt voor mama. Knip nu maar eens een mooie bloem of zo.
Grote Bloem, die stilaan begint te lijken op een kapotte grammofoonplaat: Neee, mama, jij moet meedoen, ik kan niet alleen knippen hoor. IK KAN DA NIE!
Ikke, met geduld dat stilaan wegebt, want ik kan Yves Leterme niet meer volgen intussen: Ik wil nu echt dat je stopt met zeuren, want zo kan ik geen TV kijken.
Grote Bloem, die het intussen op een zenuwtergend jengelen heeft gezet: Mamaaaaaaaa, kom mee knippen, mamaaaaa, ik kan niet alleen, mamaaaaa, ik wil knippeeeeeeeen
...

Op zo'n momenten zou ik toch graag eens even over het gsm nummer van Wendy Bosmans willen beschikken.

Coiffeuse in spe

Grote Bloem had 2 prachtige popjes (een soort van mini barbies, maar dan de kermisversie) met ongelooflijk mooi lang haar dat ze kon kammen en wassen en vlechten en staartjes indoen. Maar de Bomma, voor wie de woorden 'mag niet' nog moeten worden uitgevonden, vond het wel leuk om Grote Bloem op het fantastische idee te brengen die mooie Rapunsellokken van haar popjes af te knippen, onder het mom van "Gade gij later ook coiffeuse worden, meiske?" Grote bloem ging natuurlijk gretig in op het voorstel. Want in haren knippen is nog eens wat spannender dan altijd maar in dat eeuwige papier. Zie hier het verbluffende resultaat.

Eternal sunshine of the spotless child