Even geen schrijfsels...

...wegens blogblock.

U zult wel merken wanneer ik gedeblokkeerd ben.

Hopelijk tot snel.

Getrouwd met mijn werk?

Jonge koppeltjes die trouwen, doen dat het liefst ergens tussen mei en september. Dat is blijkbaar de ideale ja-woord periode. Spijtig voor mij, want dat betekent dat ik jobmatig in de aanloop zit van de grote huwelijksrush.
Jonge koppeltjes die trouwen zijn meestal ook koppeltjes die alletwee voltijds werken en die al hun verlof opsparen voor een grote huwelijksreis, waardoor ze zich enkel 's avonds kunnen vrijmaken. Meestal kloppen ze ook nog overuren. "Nu kan dat nog", zeggen ze, "straks als er klein mannen zijn niet meer" (ja, vertel mij wat). Wat wil zeggen dat ze pas vanaf 19u bij mij geraken voor het ineensteken van hun viering.

Veel avondwerk dus.

En ik ben dat grondig beu. Elke week minstens 2 avonden kwijt zijn aan mijn werk. Ok, ik krijg wel recupuren in de plaats maar dat is toch niet hezelfde. Want 's avonds moeten er thuis ook nog allerlei huishoudelijke dingen gebeuren zoals daar zijn: wassen, strijken, koken voor de dag zelf en soms voor de dag erna, kinderen entertainen, kinderen doen eten die eigenlijk TV willen zien, kinderen naar hun voeten geven omdat ze niet eten en eigenlijk TV willen zien, kinderen dan toch voor de TV zetten, tafel en keuken opruimen, vaatwas uitladen en inladen, kinderen in bad en bed steken, speelgoedslagveld van de kinderen opruimen. En daarna, zelf op de zetel ploffen en naar mijn favoriete feuilletonnekes zien of lezen of pjoeteren of iets ander hobby-achtigs doen zoals breien of stikken (waar ik toch nooit aan toe kom)
En mijn recupuren spaar ik liever op om mijn vakantie wat uit te breiden.
Op Mijn Liefde moet ik huishoudelijke gezien de laatste tijd ook niet veel meer rekenen, want hij neemt andere 'meer mannelijke' klussen voor zijn rekening (waarvoor mijn eeuwige dank). En er is ook wel veel Champions League op TV de laatste tijd.

En, hoe ver staat het?

Op trouwvlak is er nog steeds niet veel beweging. Het staat wel al voor 99% vast waar de bedoening zal plaatsvinden en wat we gaan eten. Nu nog de DJ en de playlist vastleggen en het belangrijkste is geregeld. Wel hoor ik hier en daar rondom mij mensen die beginnen te roezemoezen. Ze vragen dan bijvoorbeeld:

"En, hoe staat het met den trouw? " (Goed, goed, er is tot nu toe nog niks tussengekomen)
"En, hebt ge al een idee welk kleed ge wilt hebben?"( Ja een pekzwart hoepelkleed met 16 onderrokken en een zwarte kanten sluier)
"En, hoeveel volk plant ge uit te nodigen? " (Veel volk, maar gij zult er helaas niet bij zijn, gna gna)

Ik was eventjes aan het stressen, een paar maanden geleden, maar nu weiger ik mij nog te laten opjutten. Het komt allemaal wel in orde. Waarom al die drukdoenerij in de trant van "wat een speciaal moment is dat toch, ik kan niet wachten tot het zover is", en "het moet de schoooooonste dag van mijn leven worden", en "ik krijg tranen in mijn ogen en smelt al op voorhand als ik denk aan hoe hij zijn huwelijksbeloften aan mij voorleest". En oooooh en aaaaaah...

Neen, want de twee meest speciale momenten in mijn leven die liggen al even achter mij. Het zijn tevens de allerschoonste van mijn leven. Momenten die mij hebben doen smelten als boter in de brandende zon. En sinds die tijd ben ik nooit meer gestold feitelijk.

Breng variatie in uw weekend

Weer een rijkgevuld weekend achter de rug.
Liefde wilde zaterdag weer klusjesman spelen in ons nederige stulpje en dan heeft hij liever geen voor de voeten en tussen de ladders lopende Bloemen. Dus trok ik zaterdagmorgen, gepakt ende gezakt, blij ende opgewekt, met de Bloemen naar het grootste shoppingpaleis van het heelal en omstreken. "Joepiiiiieeee! ", riep Grote Bloem toen ik haar vertelde waar we naartoe gingen.

Ik had expres geen 2 buggy's meegenomen want die kon ik toch niet in m'n eentje duwen. Ik vertrouwde dus maar op het oneindige uithoudingsvermogen en de sterke loopbenen van Grote Bloem. We struinden nog geen 10 minuten door de shoppinggangen en het begon al. "Mamaaaa, ik heb pijn aan mijn benen, ik kan niet meer stappen, mamaaaa". Ik had geen zin om mijn met moeite vastgesjorde Kleine Boem terug los te worstelen en in de draagdoek te wurmen om Grote Bloem in de buggy te kunnen laten plaatsnemen. Dus bleef ik kordaat voet bij stuk houden. "Neeeee schatteke, je moet vandaag flink stappen en als je flink gestapt hebt dan krijg je straks ook iets van playmobiel". En zoals menige moeder wel zal weten, werkt omkoping altijd. Spijtig genoeg was playmobiel niet genoeg, maar moest er ook nog een ijsje bij, plus een bezoek aan de binnenspeeltuin met tante K., in de namiddag.

En tante K. was weer gewéldig, dames en heren. Terwijl ik mij met Kleine Bloem in de peutertuin, tussen de agressieve, door het lawaai en de suiker opgefokte, koters waagde, liep tante K. de hele namiddag in het speelparadijs achter Grote Bloem aan. Als was ze haar trouwe schoothondje. Van ballenbad, naar doolhof, naar springkasteel, naar dansvloer, naar glijbanen, en alles weer opnieuw en opnieuw en opnieuw. Na de nodige junkfood te hebben verorberd zijn we dan rustig terug huiswaarts gekeerd. Met een Kleine Bloem die binnen de 5 minuten in dromenland was en een Grote Bloem die zich dapper wakker hield om al haar avonturen aan papa te vertellen. Poeh hé.

Vandaag heb ik Mijn Liefde meegeholpen met klussen. Jawel jawel. Ik heb geschuurd en geplamuurd en ik ben naar de Brico gereden voor plamuursel en opvulmiddel en glasvlies. Maar daar hadden ze geen glasvlies, dus ben ik ook nog eens naar de Gamma gereden voor dat glasvlies. Toen ik even later al flink met het plamuurmes aan de gang was, werd Mijn Liefde plotseling erg ongerust over de grootte van de pot opvulmiddel die ik had meegebracht (allez, eerder over de kleinte eigenlijk, want hij dacht dat hij niet ging toekomen en liet me nog eens ostentatief al de gaten zien die nog opgevuld moesten worden).

Shoppen is natuurlijk altijd beter dan werken, ook als dat bij de Gamma is, en ook als je maar één ding nodig hebt, dus toog ik reeds voor de derde maal opnieuw naar de doe-het-zelf-zaak voor een grotere pot opvulmiddel. Daar was het inmiddels zo druk dat ik meer dan een uur kwijt was. Bij thuiskomst bleken de gaten reeds opgevuld. Hij was dus toch toegekomen. Verder ben ik niet meer zo produktief geweest.

Wilt u weten welke van de twee dagen de vermoeidendste was? ;-)

Alweer dokken

Stomme verzekering! Eerst vertellen ze dat je recht hebt op een vervangvoiture voor 5 dagen en een paar dagen later trekken ze hunnen k*k terug, g*dv*rd*mm*! Waardoor wij nu 3 dagen met een vervangvoiture gereden hebben terwijl we er eigenlijk geen recht op hadden. En dus moeten dokken. Terwijl we omnium verzekerd zijn en ons alle jaren blauw betalen aan een immense verzekeringspremie. Terwijl we zelfs niet in fout waren! Maar dat doet dus allemaal niet terzake, zeggen ze. We hadden ons contract beter moeten nakijken, zeggen ze. En niet moeten vetrouwen op wat hun collega aan de telefoon ons heeft voorgehouden, zeggen ze. Wel, ik heb één goede raad voor u allen: ga nooit bij Partners en als u er al bij bent, zeg stante pede uw contract op. Het zijn bedriegers, dat zijn het!
Ik haat verzerkeringen, ik haatze-ikhaatze-ikhaaaaaatze!