Bedankt voor het bellen!

Het is 7u 30. Kleine bloem telefoneert:
"Eén, twee, drie, elf, zeven, tien!"
Naar wie ga je bellen?
"Bomma", " Allooooo, jaaa, hmmmm, al wakker? !

Slaapstoringen

Wanneer, o wanneer ga ik eindelijk eens de wereld van de onverstoorde, on-onderbroken nachten ingaan? Meestal is het Kleine Bloem die in het holst van de nacht haar grenzen aftast door net zo lang te krijsen tot we haar uit haar bedje halen (en ze 's morgens hees is). En éénmaal in ons bed is slapen het allerlaatste waar ze aan denkt. Waar ze wel aan denkt is: (in crescendo)"Boeke leeese mamaaaaa, papaaaaa, boeke leeeeese, boeke leeeeeese, MAMAAAA, BOEKE LEEEEEESE, ..... Soms wordt Grote Bloem ook wakker van de nachtelijke capriolen van haar zusje, en wil die natuurlijk ook naar ons bed. Of heeft ze weer één of andere enge droom. Of zoals vannacht: ze had besloten om zonder pamper te slapen ("Ah ja hè mama, want ik ben al VIER jaar hè"). Ik vol bewondering en gemeende trots het potje naast haar bed gezet, lichtje op de gang laten branden zodat ze kon zien waar ze moest plassen. Maar natuurlijk het lichtje uitgedaan halverwege de nacht. Met als gevolg om 4u30 een snikkende Grote Bloem aan ons bed: "Mamaaa, het lichtje is uit en ik moet pipiiii doooeeen". Wel héél flink natuurlijk. Maar Kleine Bloem zag in het geroezemoes ook weer een teken van ontwaken. Die heeft dus niet meer geslapen en wij ook niet. Pffff.


Thank God he created caffeïne!

Het vijfde jaar...

...van Grote Bloem is vandaag aangebroken. En ze is plotseling erg ontloken want ineens kan ze (naar eigen zeggen) veel meer.

"Nee, mama, ik kan nu zelf mijn boterham smeren want ik ben al VIER jaar hè!" (terwijl ze de boter in lagen van centimeters aanbrengt)

"Kijk mama, ik kan die préparé zelf opendoen, want ik ben nu al VIER jaar hè"! (terwijl ze met haar bot kindermes tevergeefs in het doosje prikt en het doosje even later teleurgesteld aan mij geeft)

"Ja hoor, mama, ik ga nu altijd op de WC want ik ben al VIER jaar hè!" (terwijl ze half over de bril plast)

"Neu mama, ik wil niet meer naar Hopla kijken, want ik ben al VIER jaar hè!"("en Hopla is voor baby'tjes hè? ")

"Kijk mama, ik kan al zelf in de bakfiets, want ik ben al 4 VIER jaar hè!"(terwijl ik haar net op tijd vastgrijp om te voorkomen dat ze met bakfiets en al op de grond kwakt)

"Mamaaaaa? Mag ik een héééééél klein beetje cola drinken, want ik ben al VIER jaar hè!" (met een ongelooflijk lief en uitgestreken vierjarigensnoetje).
Ach ja, zeg ik, waarom niet? (*smelt smelt*)

In nood

Vannacht om 1u30 werden we gewekt door een fel blauw zwaailicht. De brandweer, zo bleek, nadat we eens gepiept hadden vanachter het gordijn. Ze moesten iemand uit het huis tegenover ons brancardsgewijs naar beneden krijgen via het raam. Iemand die er beslist ernstig aan toe was, af te leiden uit het feit dat ook de MUG van de partij was.
Weet u hoe lang het geduurd heeft voordat de brandweermacho's het juiste knopje vonden om de ladder omhoog te krijgen? Neen, geen 30 seconden. Neen, ook geen minuut. En neen neen, zelfs geen 3 minuten. Het heeft een kwartier geduurd! Een KWARTIER! Misschien was de mens in nood reeds morsdood, en was het niet nodig om een beetje op te schieten? Of misschien hadden we gisteren te doen met de jobstudent-brandweernachtploeg? Of misschien wilden ze gewoon eens testen welke knopkes er allemaal in hun wagen stonden te flikkeren? Of misschien waren ze hun handleiding kwijt? Of misschien was het te donker? Of misschien moesten ze terug op cursus om hun diploma te vernieuwen? So what! Maar ik kan u één ding zeggen. Het was in ieder geval een hallucinant en werkelijk beschamend schouwspel! Zo beschamend dat ik zelfs niet ben blijven kijken tot het einde. Want ik ben veel, maar ik ben geen ramptoerist.

Kind van de zee

Grote Bloem vertrok gisteren op vakantie met Bomma en Bompa naar de zee.
Grote Bloem was de hemel te rijk. Geen oog dicht gedaan in de auto en eenmaal in de hotelkamer aangekomen zag ze het speciaal voor haar opgemaakte bed naast het raam. "Ooooh mijn bedje, ik heb een mooi bedje hè mama? Kijk ik ga springen op mijn bed (spring spring spring spring spring), ja dat is een goed bed, mama, mijn bedje is het mooiste van de hele wereld hè mama?" Mama, gaan we nu fietsen? En gaan we straks naar de zee, dan ga ik spelen met mijn speelgoed hè, mama, maar niet naar het water want daar zijn HAAAIEN..."

Na het fietsen en het (niet)eten van een kinderspaghetti wegens te opgewonden, trokken we naar het strand. Dat terwijl de Bomma zich met Kleine Bloem in de kamer verstopte om hopelijk een dutje te gaan doen. Het zand kon Grote Bloem wel bekoren. Evenals het water. Wel nadat ik haar ervan verzekerd had dat er echt écht geen haaien zitten in onze zee. Nee, en ook geen kwallen. (leugentje om bestwil).

En kijk, Grote Bloem veranderde stante pede in een dolfijn, een zeehond en een zeemeermin. Het ijskoude water deed haar niets. Helemaal niets. Rillend bij elke koude windvlaag, placeerde ik me aan de rand van het water en keek naar haar. Mijn bijna 4 jarige meid, al zo groot, zich amuserend, enkel en alleen met wat zeewater en zandmodder. Blij, jubelend, hoe ze kirrend wegloopt van een schuimbekkende golf die haar dreigt te overspoelen en dan terug de zee trotseert, een restje zeeschuim vastpakt in haar kleine handjes en het wegblaast en weer naar mij kijkt, en lacht, van puur en vrij geluk, zoals alleen een kind kan lachen...