Het is lang geleden precies. Maar geen nood want er zijn nog geen verslensingsverschijnselen te ontwaren in de Bloementuin. Enfin, bij de Bloemen toch niet. Bij mij en bij mijn Liefde daarentegen... laten we' t erop houden dat ik in augustus met twee energievretenede Bloemen op mijn dak zat. En dat september traditiegetrouw weer zijn bacillen-intrede gedaan heeft bij Mijn Liefde.
Maaaar inmiddels alweer enige mijlpalen gepasseerd.
1) Zoals u al wist: Grote Bloem is 4 jaar. En lijkt ineens ook 4 jaar zelfstandiger geworden! Elke dag trek ik opengesperde ogen van verbazing en slaak ik kreten van blijdschap. Wat een verademing. Ze kan zelf boterhammen smeren en de lakens zijn 's morgens (zo goed als) droog. En ze gaat nu ook helemaal alleen op en af speeltuigen! Nooit gedacht! Juist bij de schommel wordt er nog 1 enkele duw van mij verwacht en dan wordt ik gesommeerd om op de bank te gaan zitten en geamuseerd toe te kijken. Het enige wat ik dan nog moet doen is van op afstand regelmatig enkele woorden van aanmoediging roepen op een enthousiaste toon. Oef zeg. En geef haar daarna thuis een barbie of twee en ze is alweer een uurtje zoet.
2) Samen met het passeren van de 4 jarige kaap, is ook het eerste echte schoolvriendjesfeestje gepasseerd. Voor de eerste (en waarschijnlijk laatste) keer heb ik me er helemaal op gestort als een echte werkaholische moeder, en de dag ervoor tot een kot in de nacht gewerkt aan mijn kabouterfeest-concept. Toegegeven, ook Mijn Liefde heeft zich bekwaamd in de kunst van het kaboutermutsjes maken. Het resultaat mocht er wezen. De kaboutertjes waren content. Maar ik kon me toch niet onthouden van een lichte zucht van opluchting toen alle kaboutertjes teruggekeerd waren naar hun eigen paddestoeltjes.
3) De 4 jarige kaap heeft grote Bloem precies ook wat dichter bij de bijtjes gebracht. Tegenwoordig wil ze trouwen met 3 jongens én 1 meisje. En ze is zwaaaaar verliefd op één van de jongens, D., die ze tijdens haar kabouterfeestje, tussen 2 pannenkoeken in, liefdevol over zijn arm wreef, met de zoetgevooisde woorden: :"Ga je nu heeel veeel bij mij komen, D.'ke????"
4) Kleine Bloem dan. Die is het leven soms beu, denk ik. Vooral 's morgens, als ik haar met een gigántisch ochtendhumeur uit haar bed haal. Aan tafel mag er in géén geval gezongen worden, niet te luid gepraat, er mag haar vooral niks 'verkeerd' voorgezet worden, bijvoorbeeld de verkeerde cornflakes, of een boke met choko als ze eigenlijk confituur in haar hoofd had... Het resultaat is een luidkeelse: "Nééééééééééééééééééééééé, mama (of papa, dat hangt ervan af wie er zo zwaar in de fout gegaan is zo vroeg in de ochted), terwijl ze zichzelf of iets anders met een harde smak op de grond smijt. "Oh jee, en ze is nog geen twee", denk ik dan vaak.
5) En ik ben bij het Oudercomité gegaan van de school. Gisteren eerste vergadering. Discussie over het inschrijvingsbeleid. Er moet iets gedaan worden aan de kampeertoestanden, dat is waar, maar mijn haren rezen al snel te berge toen ik een moeder hoorde zeggen zij "tenminste wel moeite deed (als zelfstandige, dan nog, ocharme) om haar kind in de school in te schrijven, ook al had ze er bijna voor moeten kamperen." "En dat echt wel iedereen die moeite kan opbrengen als ze dat maar willen". Ze dacht kennelijk niet dat er ook nog mensen zijn die zich niet zomaar kunnen vrijmaken omdat ze bvb. alleenstaand zijn, of een job hebben met een nurk van een baas die hun geen verlof wil geven, of in de fabriek aan de lopende band staan en als ze teveel zagen, misschien buiten vliegen, of nog 3 andere kinderen hebben die dan op andere plaatsen moeten zijn, enfin, ik had er al bijna ambras dus....
6) En ja, er moet natuurlijk ook nog gewerkt worden. Een jammere zaak, maar het zij zo. Hopelijk wordt het najaar iets rustiger en krijg ik tijd om mijn torenhoge berg overuren een beetje af te bouwen.
