Knibbel knabbel knuisje

Een leuk idee om je tijd met je kinderen in de vakantie door te brengen?
Een peperkoekenhuisje maken.
Ik was natuurlijk nooit zelf op de idee gekomen. Daar heb ik schoonzus K. voor. Zij vond een kant en klaarpakket (bij Denikea natuurlijk, waar anders), verpakte het als cadeau en schonk het aan Grote Bloem. Die bij de eerste aanblik uitriep: Oooooh een koekhuisje! Gaan we dat nu maken, mama? Daarin moest ik haar al voor de eerste keer teleurstellen, want we waren niet thuis maar op stap in Eindhoven.
In de hoop dat ze het een beetje zou vergeten tot ik wat meer tijd (en zin) had, antwoordde ik: "Nu niet schatteke want dat is heel moeilijk en duurt heel lang en dan moeten we veel tijd hebben en wachten tot we thuis zijn".

Grote Bloem heeft een goed geheugen dus 'vergeten voor onbepaalde tijd' zat er niet in. Ook mijn overenthousiaste poging tot uitstel onder het mom van ''zullen we niet wachten tot uw vriendje D'ke komt spelen, dan doen we het allemaal samen, dat is keileuk!", pakte niet.

Zo gezegd zo gedaan dus. Om 19u gingen we aan de slag, in de veronderstelling dat het een klein huisje betrof en het dus ook maar een klein uurtje zou duren en Grote Bloem om 20u tevreden over haar mooi zelfversierde "koekhuisje" kon dromen.
Maar al snel kwam er weer een teleurstelling om het hoekje loeren. Want de snoepjes waar het huisje op de verpakking zo mooi mee versierd is, zaten er blijkbaar niet bij. En evenmin de suikerglazuur en de 'lijm' waar je de hele constructie mee moet verankeren. Dat moet je allemaal zelf maken. Ik wilde het al uitstellen (lees: opgeven) want ik had geen zin om om 19u45 nog te gaan glazuren als Grote Bloem al om 20u in haar bed moet liggen. Grote Bloem dacht er echter anders over. Ze schakelde over op een zeer dwingende zaagmodus. Dwz: " Maaaar, ik wil NIET slapen, ik wil mijn koekhuisje maken mamaaaaa" , x 30. Waardoor ik dan toch maar gezwicht ben, en we samen onze schouders onder het koekhuisjesproject hebben gezet.Tot de suikersiroop begon te stollen en het dak er telkens opnieuw afgleed en Grote Bloem zowat omviel van de slaap.
De volgende ochtend hebben we samen met D'ke nog getracht om de bouwval wat op te kalefateren, maar om het koekhuisje van de instorting te vrijwaren , hebben we het allemaal samen ineens grotendeels opgepeuzeld. Dat leek ons de beste oplossing.

Omdat dat van ons te schaamtelijk en te snel op was, hieronder dus een foto van een geslaagd exemplaar.

Krijgen wat je wilt

Ok. Volgens mijn collega's is het simpel. Ze hebben het net geleerd op hun training "assertief communiceren".

Wat moet je doen? De DESC-methode gebruiken!

D= Describe= "Schat, ik zie dat gij steeds uw sokken laat slingeren.
E= Express= "Ik word daar erg kwaad van" (om met 1 emotie te beginnen)
S= Specify= "Ik zou willen dat ge ze in het vervolg schoon in de wasmand deponneert"
C= Consequence= "Anders een maand geen seks"

Zou dat echt lukken of is het te mooi om waar te zijn?

R.echt I.n het P.utteke

Kleine Bloem is gelukkig aan de beterhand. Wat we van Jummy (i.e. het ingebeelde vriendinnetje van Grote Bloem) niet kunnen zeggen.

Grote Bloem: "Mama, Jummy is dood"
Mama: Ah, echt? En hoe komt dat dan? Was ze ziek?
Grote Bloem: Nee, zij had altijd in haar broekje gedaan en ze ging niet naar de WC"
Mama: "Oei, en waar is ze nu dan" (even kijken of mijn 4 jarige een beeld heeft van een mogelijk hiernamaals)
Grote Bloem: "In het ziekenhuis, hè mama"

Ok, hopelijk verdenkt u mij nu niet van een al te strenge aanpak van haar nattebroekprobleem.

Kleine Slappe Bloem

Wat kan een kind veranderen als het ziek is. Van hyperlevendig, deugnieterig en superspeelserig naar een hangerig, lamlendig en gloeiend hoopje zieligheid. Hopelijk heb ik snel mijn gewone Kleine Bloem terug :-(

Zen

Ik heb toch nog heel wat uitdagingen. Ik noem er maar één.
Altijd en immer mijn innerlijke rust bewaren in communicatie met mijn (vrouwelijke en zeeeer bazige) baas en tezelfdertijd mijn standpunt op een overtuigende manier beargumenteren. Ik probeer het al 11 jaar. Alle vakbondscursussen, collegiale strategiebepalingen, therapiesessies en ervaringsdeskundigheid ten spijt.

Bij wie o wie kan ik in de leer? Ik wil een zen-goeroe en wel nu! Of anders iemand die mijn vakbondsmandaat wil overnemen. Dat mag ook altijd.

Het moest er eens van komen

Mijn Liefde? Ik ben trots op hem. Echt waar. En ook op mijn schoonvader. Want vandaag hebben ze samen een terras aangelegd. Ons terras dan nog wel. Nu, groot is het ding niet en het is ook ietsiepietsie jammer dat de zomer reeds gepasseerd en ik het niet heb kunnen vieren door erop te gaan zitten met een glaasje wit, MAAAAR... dat neemt niet weg dat ik toch trots ben. Want vandaag heeft het de hele ellendige rottige druilerige snertzondag geregend. En toch hebben ze niet opgegeven, vader en zoon. Als het morgen weer licht is zal ik mijne kodak eens uit de schuif halen om hun hard labeur te vereeuwigen.

Voila: onze koer bij daglicht

Ratrace

De herfst is begonnen. Op een zeer herfstige wijze dan nog wel. Vanmorgen regende het en het waaide nog hard op de koop toe. Wind tegen, broek die alsmaar kouder en doorweekter wordt, mijn haar in natte strengen tegen mijn hoofd, ijskoude vingerknokkels, natte en triestige Bloemen en een loodzwaar been-gevoel bij aankomst.
Maar waarom toch? Waarom moet een mensch toch al zoveel miserie doorstaan om alleen nog maar op zijn werk te geraken? Want daarna moet ge nog werken ook. Ook al voelt het alsof er al 8 uur in uw benen zitten.

Ik fiets maar anderen moeten uren in de file staan, bumper tegen bumper, klimmend adrenalinepeil elke keer je op dat verdomde klokje kijkt dat genadeloos doortikt, alsmaar zenuwachtiger wordend, vloekend dat het niet vooruit gaat of dat je voorganger je de pas afsnijdt. En iedereen verandert constant van rijstrook dus een oogje dichtknijpen of een blik werpen op je krant is te veel risico nemen.

Nog anderen durven het aan om zich treinsgewijs naar het werk te begeven. Opeengepropt zoals de knuffeldieren van mijn Bloemen in een veel te kleine Ikeadoos. Of vechtend voor een plaatsje waar je met je kniëen tegen die van de pendelaar tegenover je zit en de hele tijd sorry moet zeggen als je je eventjes wil 'verzetten'. Je kan dan wel pakweg de laatste Story lezen natuurlijk. Dat is wel een voordeel. Op voorwaarde dat je hem uit je tas gewurmd krijgt.

Misschien moet mijn eerste strijdpunt als vakbondsafgevaardigde wel zijn: de mogelijkheid om thuis te werken. Juij, dat zou een hele overwinning zijn.