Sinds een week of twee zijn er op school luizen gesignaleerd. Dat werd verkondigd in een geheimzinnig kort briefje, waar ook een folder bijstak. Na het lezen van die folder voelde ik het op slag overal jeuken en had ik het goed begrepen: die beesten zijn wel het allerlaatste wat ge in uw huis en op de koppen van uw kinderen wilt. Want eens het binnen zit, krijgt ge het amper weg en hebt ge twee keer per jaar prijs, minstens. Dus was ik nu om de andere dag preventief hun haar, inspecteer elke avond de warmste plekjes op hun hoofd en probeer, als ik er in de ochtendstress aan denk, elke morgen een druppeltje tea tree olie achter hun oortjes te smeren, want naar het schijnt kunnen die beesten niet tegen die stank.
Daarstraks sliep Kleine Bloem na een uur nog steeds niet en lag ze met met angstige en betraande oogjes te roepen dat "ze bang is van de kriebelbeestjes, mama" (met piepstem).
"Waar zitten die kriebelbeestjes dan", vroeg ik. "Daar", wees ze met haar mollige vingertje in de hoek van de kamer, waar uiteraard niks te zien was.
Een hallucinatie opgewekt door een aan teveel etherische olie? Of misschien een iets te neurotische mama?
