Bye bye kleuter n° 1

Het schooljaar is finito. Net zoals de drie kleuterjaren van Grote Bloem. Ik herinner het mij als gisteren hoe ze aan het einde van de eerste schooldag door haar traantjes heen opgelucht zuchtte: "Jij mij halen hè mama, want jij mijn dikke vriend hè mama? ". En ze was nog zo klein toen, en zo verlegen... Met een emo-kip als moeder...
En er is niks veranderd, op drie jaar tijd. Bij de moeder toch niet. Bij Grote Bloem kwam er geen traantje aan te pas afgelopen weekend op haar eerste echte diploma-uitreiking. Fier en stralend nam ze haar document in ontvangst, zong ze het afscheidslied en amuseerde zich de hele namiddag nog eens kostelijk met al haar vriendjes van de klas. De moeder daarentegen, was content dat ze haar zonnebril mee had. En de fotocamera.

Probleem

Sinds ik van behangpapiertje veranderd ben is het blijkbaar niet meer mogelijk om reacties te posten. Erg jammer en vervelend. Met een webdesigner in huis moet dat euvel snel verholpen zijn zou je dan denken, ware het niet dat er tegenwoordig erg veel voetbal op TV is. Dus nog even geduld a.u.b.

Het grote kampeeravontuur deel 2.

Ik kan u vertellen dat het kampeeravontuur van Grote Bloem een gigantisch succes was. Dit dankzij:

1. de spaghetti en het waterijsje
2. het toneelstuk met meester L. in de rol van Goudlokje en juf K. in de rol van babybeertje
3. het feit dat ze mocht kiezen naast wie ze wilde slapen.
4. en de sandwish met choco als ontbijt.

Dikke oef. En nu wil ze natuurlijk "nog eens gaan kamperen mama". "We zullen wel zien", heb ik, zoals gebruikelijk, geantwoord.
Feit is dat Mijn Liefde kamperen even erg haat als een kat een bad, en ik dat avontuur dus alleen zal moeten trotseren. Wat ik op zich geen probleem vind, als het maar niet regent en ik gedoemd ben om met mijn Bloemen hele regendagen al ganzebordend in een iglotentje door te brengen. En dan spreek ik nog niet over de natte handdoeken, klamme slaapzakken en lekkende binnentent. Dus, we zullen wel zien. Misschien binnenkort, een dag of twee drie, in de Ardennen. En intussen wachten we geduldig op het zonnetje.

Het grote kampeeravontuur: deel 1

Ik hoop dat ze het niet te koud heeft vannacht. En ik hoop dat ze haar slaapzak wel opengeritst krijgt. En ik hoop dat ze al haar spulletjes gemakkelijk zal vinden in die veel te grote tas. En ik hoop dat ze niet per ongeluk in haar bedje plast en dat morgen beschaamd moet toegeven. En ik hoop zo erg dat ze geen heimwee zal hebben tijdens die allereerste kampeernacht op school. Want heimwee is erg, dat weet ik.

Ik was twaalf toen we eens met de klas gingen kamperen en ik weet nog dat ik dood en dood ongelukkig was. Ik wilde toen alleen maar wenen, maar hield me in want ik moest me sterk en groot houden.
Grote Bloem is vijf. Maar ze lijkt niet op mij. Hoop ik.

Elk kind is blij met een wind

Een tijdje geleden introduceerde ik het 'Flinkheidsdiploma', waarop de Bloemen elke avond voor het slapengaan een streepje mogen zetten als ze flink zijn geweest, en dit gedurende voornamelijk de hele dag. Een poging om voor de verandering iets opvoedkundiger te werk te gaan dan ze bijvoorbeeld moederziel alleen in de kelder op te sluiten om de zoveelste driftbui te bedwingen (graptje hè)
Nu wil het zo zijn dat ik beloofd heb dat de Bloemen na het bijeensparen van 10 streepjes op hun diploma een 'kleine' verrassing van mij krijgen (dju toch, waarom eigenlijk al na 10 streepjes??)
En nu wil het toeval dat we net vandaag de Bart Smit aandeden voor het zoveelste cadeautje voor het zoveelste verjaardagsfeestje. Dus ik zeg: "kies ook maar ineens een KLEINE verrassing, omdat jullie 10 streepjes hebben", waarmee ik wilde zeggen: kies iets goedkoops, en waarmee ik dacht: dan hoef ik zelf niks meer te bedenken. Kleine Bloem, in al haar vastberadenheid, grijpt vrijwel meteen naar het prinsessenstempeldoosje van 3 euro waar ze al een half uur haar ogen niet van afhoudt. Maar Grote Bloem, met al haar gewik en geweeg, moest zoals altijd de hele winkel rond. En dan nog eens opnieuw. Wijzend naar dure barbies en ingewikkelde computerspellen en knutseldozen waar ze nog te klein voor is. Tot haar oog plotseling valt op volgend tja, hoe noem je zoiets,...attribuut? ding? voorwerp?...

Dubito, ergo cogito, ergo sum

Het leven is een twijfelachtige bedoening. En aan de durvers, zegt men. Ik twijfel vaak en veel, maar  de laatste tijd nog veel vaker en aan nog veel meer. En ik ben geen durver, daar was ik al eerder achter gekomen.

-Moeten we verhuizen of niet? Nee daaraan twijfel ik niet, ik weet gewoon: we moeten verhuizen, punt andere lijn.  Maar naar waar? Stad in? Stad uit? En wanneer? Binnenkort? Of binnen een paar jaar? En naar wat voor een huis?  Bel étage, rijhuis of  (half)open bebouwing?  Garage of geen garage? 4 of 5 slaapkamers? Instapklaar of verbouwen?

-Moet ik gaan solliciteren of niet, neen, eigenlijk niet, want ik zit goed gebeiteld bij Vadertje Staat tot aan mijn pensioen, maar toch... wil ik dit mijn hele leven blijven doen? Dood, ellende, zorgen, de pijn van het zijn, depressieve ouderlingen, het huwelijk in al zijn clichématige facetten... maar ook dankbaarheid, innige momenten, diepe contacten en een superteam...Halftijds, 4/5de of toch maar voltijds?

-Ik wil een extra opleiding, waar welke? Psychotherapie? Theater? Schrijfcursus? Woord? Muziek?

-Neen, ik wil geen vierde kind, daar twijfel ik ook niet aan, want drie kinderen brengen al genoeg twijfels met zich mee, want... ben ik wel goed bezig? Geef ik ze genoeg eten en vrijheid of eerder teveel? Komen ze niks tekort? Maak ik wel genoeg tijd voor ze vrij?  Heb ik wel een goeide crèche/school gekozen? Ben ik hun toekomst niet aan het verkloten?....

En intussen blijven we ter plaatse trappelen, want het leven is aan de durvers en ik durf geen beslissingen nemen...