donderdag 12 augustus 2010

Countdown

  1. Poetsen, met de Franse slag
  2. Laatste dingen inpakken
  3. Koffers wegen
  4. Koffers herverdelen
  5. Koffers opnieuw wegen
  6. Koffers opnieuw herverdelen
  7. Koffers weer opnieuw wegen
  8. Toch maar die extra sportzak meenemen
  9. Ijskast uitladen en allemaal lekkere dingen weggoooien
  10. Allerlaatste boodschappen doen
  11. Nog eens naar het winkeltje om de hoek voor dat aller állerlaatste boodschapje
  12. Een Quicktje doen
  13. Bloemen vroeg in bad en bed
  14. Wij vroeg in bad en bed
  15. Wij vroeg opstaan
  16. Zenuwachtig worden
  17. Bloemen wakker maken
  18. Nog zenuwachtiger worden
  19. Snel aankleden en iets eten
  20. Nog veel zenuwachtiger worden
  21. Inpaklijst checken
  22. Nog heel veel zenuwachtiger worden
  23. Aller aller állerlaatste dingen inpakken
  24. Naar de luchthaven om 3u30 in de morgenstond
  25. Nu hééééééél zenuwachtig worden, nog zenuwachtiger kan bijna niet
  26. Inchecken
  27. Het uiterste tintelende toppunt van zenuwachtigheid bereiken en misselijk worden ervan
  28. DOOR DE CONTROLES!
  29. Boarden met buggy en de drie inmiddels waarschijnlijk jengelende Bloemen
  30. Opstijgen
  31. Bloemen 4 uur bezig houden
  32. Landen
  33. De juiste koffers meenemen en geen koffers vergeten
  34. Voor de honderduzendmiljoenste keer zeggen: "NEE WE ZIJN ER NOG NIET BIJNA!"
  35. Reisorganisatie terugvinden in vreemde luchthaven
  36. De juiste bus nemen naar het hotel
  37. Een uur in de bus zitten bij 35°C met Turkse muziek in de busluidsprekers
  38. Inchecken in het hotel
  39. De Bloemen met alle middelen tegenhouden opdat ze niet stante pede in het zwembad zouden springen
.....Aaaaargh.......

dinsdag 10 augustus 2010

Wat verkiest u?

Leven na de dood. Al eens over nagedacht? Ik geloof namelijk niet in reïncarnatie. Stel je voor. In het ene leven zit je opgescheept met Filip De Winter, terwijl je in het vorige leven al de hond was van Hitler, en in het leven daarna word je plots een ordinaire laboratoriumrat en sterf je een trage en pijnlijke dood, en daarna moet je, eeuwen later,  als kosmosvoorzitter misschien de intergalactische integratieproblematiek gaan oplossen, en kan je je al die afleveringen van Star Trek niet eens meer herinneren!
Ook het idee om doodgewoon in de Hemel terecht te komen lijkt me niet echt geweldig. Dan zit je daar met een hoop naasteliefders in het verblindend witte licht zonder zonnebril, want die hebben ze natuurlijk niet meegegeven in je kist. En geld om een nieuwe te kopen heb je ook al niet want geld is de bron van alle Kwaad. Dat wordt afgepakt door Sint Pieter aan de Hemelpoort, terwijl hij nakijkt of je christelijke visum wel in orde is. Niet dat ik in aamerking zou komen voor zo'n visum natuurlijk, met mijn heidense inborst en dito levenswijze. Hop naar de Hel dan maar? Ook niet echt gezellig bij het haardvuur zitten als er rondom je wordt gemarteld, gepijnigd en geweeklaagd dat het een lieve lust is. En de ergste marteling van al: je wordt geacht je te verkleden zoals iedereen, in zwart rode pakjes, met hoorntjes, drietanden en staarten...Aaaargh eeuwig carnaval!
 Dan liever niks, noppes, nada, De Leegte, Het Niets, weg, alleen maar een asrestje tussen de boterbloemen en de weegbree. Met een sporadisch lieveheersbeestje dat eens langskomt om goeiedag te zeggen. Of de wind die je meeneemt op wereldreis. En verder moet je niks. Lijkt me heel vredig.

maandag 9 augustus 2010

Een kindermaag is gauw gevuld

De liefde van het kind gaat niet altijd door de maag. Eten is in het geval van mijn Bloemen eerder een noodzakelijk kwaad dat hun fantasiespel, hun ravotpret of de laatste K3 show die op dat moment op TV te zien is danig in de war stuurt.
 "Wat gaan we eten mama?", vragen ze als ik zeg dat we gaan eten.  En als in mijn antwoord niet de woorden spaghetti, pannenkoeken, kaaskroketten, hamburgers of frieten voorkomen, dan zie ik steevast een pruillip verschijnen. Twee pruillippen. Gepaard gaande met diepe wanhopige zuchten en rollende ogen. Zo was de chinese wokschotel van gisteren dus ook al geen succes. Gelukkig was de courgettensoep van te voren wel een beetje in de smaak gevallen, dus hun ieniemienie portie groenten hadden ze toch al binnen.
Met lange tanden eten schiet ook niet lekker op, dus dan eten ze maar weer een boterham. Soep met brood hoeft ook niet slecht te zijn. Daar houden ze gedetineerden tenslotte ook mee in leven. 
En dat ze de courgettensoep niet meteen terug uitspuwden had waarschijnlijk te maken met het feit dat ik er een half pakje Boursin met chèvre in gekieperd had. Die had ik per toeval in de supermarkt ontdekt in het gamma van de 1001 Boursinkazen. Lekker.

maandag 2 augustus 2010

Tienertrauma

Ik weet het nog zo goed. Ik was 13, mollig, en had een nieuw roze joggingpak gekregen. Samen met de hele familie maakte ik een boswandeling, ik in mijn nieuwe roze joggingpak. Opvallend tussen mijn saai geklede familieleden. Dat het een beetje te strak zat, mijn joggingpak, dat weet ik ook nog. En opeens kreeg ik 't vliegend zot, zo blij was ik met mijn joggingpak, want ik begon spontaan te rennen en tegelijkertijd dat vreemde liedje te zingen .."I'm jogging,...", u kent het wel als u het hoort. En het volgende moment  Pats! Boem! struikel ik over een uit de grond stekende boomwortel, of misschien een grote dikke kei, ik wil het kwijt zijn en val ik keihard in de modder met mijn nieuwe roze joggingpak. En iedereen staat mij uit te lachen. Mijn gehele saai geklede familie staat mij al vingerwijzend uit te lachen. Het moet inderdaad een redelijk belachelijk zicht geweest zijn, kan ik me nu wel voorstellen: dat mollige roze varkentje dat daar opeens al rennend en zingend in de modder pletst. Ik zou ook keihard gelachen hebben moest ik mijn familie geweest zijn. Maar voor mij was het de Totále Afgang! Het grote 'Degronddieonderjevoetenwegzakt-moment', zoals je er zoveel hebt tussen je 12de en je 18de. En daar hield het niet bij op. Ook later op de dag werd ik nog danig en meermaals belachelijk gemaakt. Mijn kleine zus en nog kleinere broertje speelden de scène keer op keer opnieuw af, terwijl ze zichzelf kromlachten. Alweer vingerwijzend naar mij. En dat liedje, dat belachelijke liedje heeft me nog jaren achtervolgd, lang nadat ik het roze joggingpak symbolisch aan het Leger Des Heils had geschonken. Elke keer opnieuw herbeleefde ik mijn trauma. Als ik het liedje hoorde, als ik de plek des onheils passeerde, als ik een joggingpak zag dat even roze was,... het moest zelfs geen joggingpak zijn, de kleur was al genoeg om die pijnlijke flash-backs weer te doen heropleven.
In de loop der tijd heb ik de herinnering leren verdringen. Tot ik daarnet in het park uitstekende boomwortels moest ontwijken terwijl ik met een homo aan het joggen was.
Tja... het geheugen maakt soms rare sprongen. En ik ook, daarnet.

Altijd wat te beleven in Park Spoor Noord

Je zag haar al van ver aankomen, de vrouw in het wit. Haar blonde coupe netjes gecoiffeerd, mooi gebruind velletje, gepedicuurde voetjes voorzien van gelacqueerde witte birckenstocks (dé ecologische en podologisch verantwoorde mode-musthave van tegenwoordig, ahum). Je had er zo een chihuahua of een maltezer kunnen bijdenken, maar neen. Mevrouw in het wit sleepte een andere veredelde rat achter zich aan, rarara...: een fret! Netjes roofdiergewijs aan het lijntje dan nog wel. Braaf beestje. Oh ja en ze had ook een man bij, die liep zo onopvallend mogelijk achter haar aan. Als een aanhangsel dat ook even moest uitgelaten worden. En iedereen keek haar na, maar dat was waarschijnlijk de bedoeling.

Zo'n gek tafereel dat we net niet in onze broek piesten van het lachen. M. en ik.