Het huisdier dat ons allen verbaasde.

Na 3 jaar onophoudelijk zeuren dat ze een huisdier willen, ging ik een aantal maanden geleden dan toch maar overstag.
Na het avontuur met Choco, wisten ze alvast dat ze geen cavia kregen omdat ik daar, toen al, allergisch voor bleek. En omdat konijnen, hamsters, fretten en ratten in dezelfde kruipende en knagende categorie zitten als cavia's en ik dus hoogstwaarschijnlijk ook dáár allergisch voor ben, hadden voornoemde dieren ook afgedaan. Ja, ook de "echt lieve dwergkonijntjes". 
Goed, wat bleef er dan nog over? Vissen? Ook al geprobeerd. En afgevoerd wegens weinig succesvol. Want ondanks de goede zorgen en het voorgeschreven absolute minimum aan eten duurde het geen drie weken of ze stierven een mysterieuze dood. Wat bij mij terloops even de vraag ontlokt: waar zijn die keiharde kermisgoudvissen van weleer gebleven?
 "Een hond dan mama? Alsjebliiiieeef?" Nee, ook geen hond want zo'n beest is de hele dag doodeenzaam en jankt zó hard dat de politie hem uit medelijden komt weghalen om hem naar een asiel te brengen en dat kunnen we hem toch niet aandoen? Toch, meisjes? Bovendien hebben honden, hoe lief ze ook zijn, de onhebbelijke gewoonte om te stinken.  Al ooit eens een hondenscheet geroken? Precies. Een bedwelmende geur waar je een hele avond lang van mag genieten, terwijl het brave beest op je voeten ligt te hijgen.
Een poes werd ook even in overweging genomen, zeker omdat we regelmatig kampen met een muisje hier en daar. Ze vangen ook grote 8 potige griezels, heb ik me laten vertellen. Maar toch, die haren hè, die dikke vlokken en plukken die overal blijven aankleven... En laat stofzuigen nu nét niet in mijn dagelijkse pretpakket zitten. En het uitscheppen van een stinkende kattebak evenmin.
En zodus werd het "een vogelke". Een grasparkietje dat de schattige naam Jippie meekreeg.
En ja, een huisdier zonder nadelen is voor zover ik weet nog niet uitgevonden. Want ook Jippie maakt vuiligheid en stinkt (een beetje). Zeker als de Bloemen het uitmesten van zijn kooi steeds weer uitstellen. En ik denk dat hij soms ook eenzaam is. Dat leid ik af van zijn onophoudelijk gekrijs en gekwetter als we na een lange dag met hem herenigd worden. Tam hebben we hem tot nog toe niet gekregen. Hoewel ik hem iedere dag trouw bij zijn naam noem en hem het verloop van mijn dag vertel, terwijl ik hem een lekker takje trosgierst voorhoud. Dat houden we nog even vol. Hij heeft intussen al de woonkamer rondgevlogen en ik heb ook het raam voor hem afgeplakt. Hij houdt toch al een beetje van ons denk ik. En hij voelt zich ook op zijn gemak. Tenminste, dat merk ik aan zijn nogal 'opgewonden' gedrag in het hoekje van zijn kooi. "Wat is Jippie aan het doen, mama? " En zo blijkt een parkiet, die zichzelf bevredigt, tenslotte ook nog  interessant biologisch studiemateriaal :-)

Net ontdekt dat ik mezelf in stukjes moet hakken of 5 levens moet hebben...

...om alles te kunnen doen wat ik wil doen. Namelijk:

• Steeds de allernieuwste goede romans lezen.
• Mij verdiepen in poëzie die de moeite is.
• De wereld van de klassieke muziek en jazz ontdekken.
• Alle afleveringen van Six Feet Under, Dexter, The Killing, Mad Man, Borgen, The Walking Dead, Girls, True Blood, In Treatement, inclusief de herhalingen van Twin Peaks bekijken.
• Elke week naar de cinema gaan zodat ik op filmvlak ook steeds mee ben. 
• Terug muziek beginnen spelen, meer bepaald cello of altviool. 
• Meteen ook maar mijn notenleer opfrissen. 
• Me terug in het oudercomité smijten. 
• Vaker afspreken met leuke vriendinnen in leuke cafeetjes. 
• Elke avond een echt goed gesprek met de Bloemen. In plaats van de steeds terugkerende commando's: hang uw jas op, zet uw schoenen in de gang, maak uw huiswerk, eet uw bord leeg, poets uw tanden, doe uw pyjama aan, kruip in uw bed en tot morgen.
• Opnieuw beginnen zingen, in een koor of solo, mezelf begeleidend op piano of gitaar. Twee instrumenten die ik dan ook graag onder de knie wil krijgen.
• Yoga, tai chi of kung fu beoefenen. 
• Salsa of tango dansen met echtgenoot. 
• Een degelijke therapie of counselor opleiding volgen . 
• En trainen, trainen, trainen tot ik klaar ben om mijn aller, állergrootste droom te verwezenlijken namelijk, de marathon van New York lopen. 
• Maar als dat niet lukt (naar alle waarschijnlijkheid) is een citytrip daarheen ook al fantastisch.

De rommelmarkt

Voor alles moet een eerste keer zijn. Dus ook voor het verkopen van oude citruspersen, vergeten babyspeelgoed en aquariumbakken waar vissen in doodgaan. Nu is het rondstruinen op rommelmarkten niet echt mijn ding. Want hoe kun je in vredesnaam tussen alle die doffe koperen potjes en kitscherige postuurtjes iets vinden dat in geen enkele andere winkel op de hele Meir te koop is? Iets dat bovendien fatsoenlijk oogt en liefst ook nog een beetje fris ruikt.  Volgens mij kun je dat niet. Tenzij je een gehaaide antiquair bent op zoek naar zeldzaam Wedgwood porselein of een onontdekte Van Gogh, zie ik het nut er dan ook niet van in.  "Ach, mijn huis is al rommelig genoeg", denk ik steeds, als je me er dan toch heel sporadisch betrapt en mijn oog toevallig valt op een schattig kapstokje of zo.  Maar, er zullen uiteraard wel mensen zijn die er enórm veel  plezier aan beleven en die misschien ook wel net op dat moment mijn citruspers willen kopen, of een stoffig schommelpaardje dat nog net niet door zijn rug gegaan is. Tenminste, dat was mijn hoop toen ik eraan begon.Van oude rommel afraken en met het geld de Bloemen blijmaken, was het plan.  "Al het geld dat we verdienen is voor jullie spaarpot!" enthousiasmeerde ik hen van tevoren. Waarmee ik hen meteen aanspoorde een selectie te maken uit de vele items speelgoed in hun bezit. "Och ja, dat schommelpaardje mag nu wel weg hoor mama, dat is toch écht voor heel, héél, kleine kindjes. Die gaan daar zooo blij mee zijn.", zei Anemoon meelevend. Waarop Vlijtig Liesje:  " En deze barbiepoppen, die hoeven we ook niet meer, die verkopen we gewoon aan 1 euro en dan hebben we toch  al 8 euro.  En... "Ik kan nu al heel, héél erg moeilijke puzzels maken, ja echt waar, vraag maar aan juf!", riep Zonnebloem fier, terwijl ze al haar babypuzzels in één ruk uit de kast sleurde en ze voor de allerlaatste keer samenlegde om te kijken of ze nog compleet waren. "Fijn, bespaart mij een hoop werk" dacht ik mij mezelf.
De verkoop ging best vlotjes. Het schommelpaard bleek erg gewild, alsook de citruspers en de dodelijke aquariumbak. En de barbiepoppen? Die vlogen gelukkig ook als zoete broodjes aan 1 euro per stuk de deur uit, weliswaar voorzien van enige toelichting door Vlijtige Lies over hoe men de haren dient te onderhouden en deftig in te vlechten.
...En toen gingen ze even rondkijken. "Dat mag toch hè mama? Gewoon even rondkijken?" Nog geen kwartier later hoorde ik Zonnebloem happend naar adem roepen : "Mama! Ik heb een KEI-moeilijke puzzel gezien! Van 100 stukjes!". Waarna Vlijtig Liesje met een piepstemmetje: " En zooo'n  mooooi Pet Shop huisje, echt zoooo schattig...daar...tussen de rommel van die mevrouw! Mag ik dat kopen mama, pliiiiieeeeese, met het geld van de Barbies?" En Anemoon had nóg niks gezien, maar ging dan nog eens kijken. Waarschijnlijk omdat ze me overstag zag gaan en vreesde dat ze er anders niks aan zou overhouden. "Je kan het geld ook in je spaarpot steken!", riep ik nog. Tevergeefs.
 
"Mogen we het geld nu in onze spaarpot steken? " Natuurlijk zei ik, terwijl ik ze elk, zeer plechtig, een stuk van 50 cent overhandigde . "Joepie!", riepen ze,  terwijl ze met hun gauw gevulde kinderhanden naar hun spaarvarkens snelden.

Faalangst

Ik durfde het gewoon niet meer. Schrijven. Bang om te worden afgerekend (door mezelf) op wat ik zou zeggen en hoe. Stukje na stukje dacht ik: ik kan beter. Het moet beter. De volgende keer heb ik een beklijvender verhaal, sappiger geschreven, leuker om te lezen en voor iedereen even interessant. Op naar het perfecte blogstukje! Maar dat bestaat natuurlijk niet. Of misschien toch? Er zijn namelijk mensen die dat kunnen, héél dicht in de buurt komen van het perfecte blogstukje. Maar ik hoor daar niet bij. En dat is eigenlijk niet erg. Vind ik nu. Daar is niks mis mee. Het heeft lang geduurd voor ik daar achter kwam. En het heeft veel voeten in de aarde gehad. Want natuurlijk ging dat faalangstige writersblockgevoel niet alleen over het perfecte blogstukje. Het ging eigenlijk over perfect willen zijn tout court. Ik wilde namelijk ook de perfect moeder zijn, bijvoorbeeld. En de perfecte echtgenote. En werknemer. En dochter en zus en vriendin en buurvrouw en ga zo maar door. Met het perfecte leven en de perfecte levenswijze. En intussen gebeurde er iets wat ik totaal niet in de gaten had. Ik stevende er in een recordtempo op af. En plotseling zat ik er middenin: de 'burn-out'. En toen kon ik niks meer. Alsof ik in een moeras wegzakte dat me naar beneden zoog, terwijl ik nergens maar dan ook nergens meer houvast had. En daar klim ik nu langzaam terug uit. Of tenminste, dat probeer ik. 
ZO. Het is eruit. Hè hè.

En nu wil terug beginnen schrijven. Omdat ik voel dat ik het wil. En omdat ik het leuk vind. Anders nu. Minder onder druk gezet door mezelf.  Gewoon een beetje lullen, zeveren over onnozele dingen die me opvielen en die ik me later vooral zelf graag wil herinneren. Dus: als ik er de energie voor vind, vind u mij nu ook terug. Dat hoop ik althans.