de Zee, lang, lang geleden...

Voor mijn 12 jaar gingen we nooit op vakantie. Dat was te duur en en te omslachtig met 3 kinderen en een hond. Wat we dan wel deden waren daguitstapjes. In die tijd kon je heel goedkoop met het hele gezin de trein nemen naar alle uithoeken van Nederland. Zo gingen we op een dag naar de zee. Niet naar Zoutelande of naar godbetert Wemeldinge, want daar kwam natuurlijk geen trein. Maar naar de befaamde badplaats Zandvoort aan Zee. Wat een belevenis! Ik mocht zelfs een vriendinnetje meevragen. Mijn buurmeisje Daisy was de gelukkige.

Ik was nog nooit aan de zee geweest. Behalve dan één keertje met school, op een druilerige dag. Veel zee hebben we toen niet gezien. Het was te koud en te nat voor de meester. Ik weet er verder niks meer van, dus dat telt niet.

Maar die éne keer, aan Zandvoort aan zee, was wel wat anders. Mama was al voor dag en dauw in de weer om een hele stapel broodjes te smeren en allerlei lekkers in te pakken. En de avond tevoren hadden we met kriebels in onze buik ons speelgoed al klaargelegd.

's Morgens vroeg stonden we op het station spannend te popelen en te hopen dat papa de juiste trein koos. Het was een lang rit, maar de spelletjes en de liedjes maakten alles goed. Hoe dichter we de zee voelden naderen hoe luider we zongen : "We zijn er bijna, we zijn er bijna, maar nog niet helemaal... KONTJE kaal!!"

En toen waren we er. Eindelijk! Het was warm en zonnig. Ik snoof de zilte lucht diep in mij op en ik rende met mijn vriendinnetje de duinen door, het strand op. We zochten een mooi plekje uit op het immense strand. En de zee was eindeloos. Ik keek zo ver als mijn ogen dat konden en zag witte zeilbootjes plots aan de horizon verdwijnen. De dag kroop voorbij en het werd warmer en warmer, en het zand heter en heter. Zo heet dat ik er nog nauwelijks overheen kon lopen. Ik koelde mijn verschroeide voeten af in het frisse water, dook met Daisy in de golven en we zochten naar de allermooiste schelpen. We bouwden de grootste zandkastelen en maakten ligbankjes in het zand om even op uit te rusten. Ik zag mijn eerste kwal. Een glibberig hoopje snot dat levenloos was aangespoeld. Even dacht ik bang: "Wat als de zee er vol mee zit? " Maar het duurde niet lang of ik liet mij weer door de golven meelokken.

Als onze magen begonnen te knorren aten we met smaak de broodjes die mama zo lekker voor ons had klaargemaakt. Het zand kraakte tussen mijn tanden, ik proefde de zee, de warmte, en de liefde.

 ' s Avonds werd het zachter. Het licht minder fel. Veel mensen waren al weg. Eb. Op het stand bleven kleine plasjes achter waarin ik met Daisy en haar bootje bleef spelen tot de zon onder ging.

De Zoölogie: een blitzbezoek met moraal

Zondag scheen de zon. En omdat het binnenkort alleen maar achteruit gaat, meteorologisch gezien, besloot ik om mijn Zonnebloemetje mee te nemen naar De Zoo. Ik had het al maanden geleden beloofd. Maar er was een volle zomer overheen gegaan. Een zomer vol flauwe excuses. En ja, soms moet een mens zijn beloftes gewoon eens nakomen. Dat ik de nacht van tevoren op een feestje iets te diep in de cava was gedoken, en mijn hoofd eigenlijk snakte naar een zacht en donzig kussen, probeerde ik met alle moeite van de wereld te negeren. Neen, vandaag: zon en zoo!

Van tevoren checkte ik bij mijn 5 jarige wat er op haar to-see-list stond. Na heel lang nadenken kwam ze tot de volgende opsomming: giraffen, pinguïns, sebera's en kakkerlakken. "En gaan we dan ook een ijsje eten mama?"
Mijn bloemen associëren de dierentuin niet met dieren maar met ijsjes. Niet verwonderlijk want er bevindt zich een ijskraam op vijf meter stappen rechts van de ingang. En verder ook nog achter elke bocht. En daar blijft het niet bij. Vijf meter aan de linkerkant van de ingang staat ook nog een ander kinderlokkend gevaarte. Een draaimolen.
U kan al raden dat bij aankomst de giraffen, slangen, sebera's en kakkerlakken al heel snel geen prioriteit meer waren ."Mag ik een ijsje en daarna in de draaimolen?" was de smekende vraag.
Ik dacht: streng zijn of ze leert nooit dat je in dit leven niet altijd alles tegelijk kan hebben. Vandaar dat ik zeg: "Luister goed, je kan kiezen: OF een ijsje, OF de draaimolen". Ik had op die leeftijd werkelijk lang getwijfeld bij zo'n existentiële keuze. Niet zo voor Zonnebloempje. Voor haar was het  zonneklaar. "Doe dan maar ijsje!" zei ze vastbesloten en met de glimlach. Opgelucht kocht ik meteen het beloofde hoorntje om alvast van het gezeur verlost te zijn. En omdat ik er zelf ook wel eentje lustte. Eerlijk is eerlijk. En of het smaakte! ...op een bankje in de nazomerzon tegenover het luipaard. Heerlijk.

"Zo, en nu gaan we maar eens rustig naar de dieren kijken", zei ik na onze laatste hap. "Op ons gemakje hè..." wilde ik er nog aan toevoegen terwijl ik me overeind hees, maar ze was al weg. Met een aanmanend: "Kom mama! Lopen! Dan ben je sneller!", koerste ze van hok naar hok, berg op, berg af, en in een mum van tijd hadden we onze ronde afgewerkt. Ik liep er hijgend en puffend achteraan, de zure oprispingen van mijn ijsje wegslikkend, terwijl ik de hele tijd "Wacht even, hier zit een slang hè! Stop! Kijk eens naar die leuke pinguïns! Kom eens terug, je hebt de giraffen niet eens gezien," liep te roepen.

Wat was ik zelf graag nog een kwartiertje naar die intrigerende chimpansees blijven kijken, al was het maar om even op adem te komen. En haar 'en passant'  in te wijden in de wondere wereld van Darwin. Ze heeft er tenslotte de leeftijd voor. Maar neen, het was blijkbaar een race. Zelfs die joekel van een tarantula en die enge kakkerbeesten konden haar geen twee seconden boeien.

Na een kort maar hevig klimrondje in de speeltuin spurtte ze verwachtingsvol terug richting ingang. Want ja hoor, daar was hij nog steeds!  De Draaimolen.  Maar jammer genoeg ook de teleurstelling. Want moeder hield voet bij stuk. Voor één keertje dan toch. "Geen draaimolen schat. Je hebt gekozen voor het ijsje." Gelukkig kan ze nog niet lezen en zag ze niet dat je al een ritje hebt voor een luttele 1,50 EUR. Wat dus echt niks is. Ik had echt geen poot gehad om op te staan.
Maar mijn principiële hardvochtigheid won het dit keer dan toch van mijn weekhartigheid. 

En nu maar hopen dat ze later zal snappen hoe moeilijk het is consequent te blijven.

De auto, altijd een beetje reizen.

Kent u dat? U zit in de auto met enkele collega's en u bent chauffeur. Op de Brusselse Ring. Tijdens het spitsuur. Er is sprake van een zekere tijdsdruk. Een naderende file. U moet bijgevolg op de weg letten en zéker de eerstvolgende afslag nemen. Stress. Want u wil in geen geval 50 km harmonicarijden met zevenduizend andere bestuurders. Want dan komt u, samen met uw collega's, te laat. En dan is dat UW schuld.Want u reed en u hebt niet goed opgelet. U zet bijgevolg de radio uit en neemt uw verantwoordelijkheid. Focust op de baan. 
Intussen ontspint zich op de achterbank een geanimeerd gesprek. Ook al wéét u dat het géén goed idee is om u hierin te mengen, toch doet u het. Niet omdat het onderwerp zo bijster interessant is (de kuisvrouw, de was, niet opruimende kinderen). Wel omdat u anders een asociaal beeld van uzelf ophangt, nors en zwijgzaam achter het stuur. Of omdat u vindt dat úw kuisvrouw en úw kinderen toch écht de kantjes ervan aflopen de laatste tijd. En u dat snel kwijt wil. Nu het even kan. U praat dus toch mee. Eventjes maar.
Wel, u misschien niet, maar IK slaag er dan elke keer weer in om toch die afslag te missen en die file in te rijden.
Gelukkig viel het verlies aan tijd mee. Maar mijn multifocale brein takelt af. Zoveel is zeker.
Volgende keer toch maar met de trein?

Te biecht na 10 jaar moederschap.

Grote Bloem werd onlangs 10. Tijd om een aantal dingen op te biechten.
Dit zijn 10 dingen waar u mij 10 jaar geleden niet op zou hebben betrapt.

1. In mijn eentje een halve fles wijn leegdrinken op een doordeweekse avond. 
2. Met plezier en schaamteloos meezingen met én dansen op commerciële brolmuziek genre Nicky Minaj of Katy Perry.
3. NU willen zien wie mijn profielfoto geliked heeft op Facebook
4. Een half pak carréconfiturekes opeten omdat ik te uitgeteld ben om een appelsien te schillen.
5. Letterlijk misselijk worden van het nieuws. Vreemd, want wat Dutroux deed was ook erg.
6.  5 à 10 km aan één stuk lopen (OK, ik geef toe, dat was 2 jaar geleden). 
7. Samen met andere ouders schaamteloos staan roepen aan de rand van een hockeyveld.
8. Spontaan Frans praten om bewust niet verstaan te worden.
9. Een hele zondagmiddag lang een Playmobil school in elkaar zetten. 
10. Figuurcorrigerend ondergoed dragen.