De Zoölogie: een blitzbezoek met moraal

Zondag scheen de zon. En omdat het binnenkort alleen maar achteruit gaat, meteorologisch gezien, besloot ik om mijn Zonnebloemetje mee te nemen naar De Zoo. Ik had het al maanden geleden beloofd. Maar er was een volle zomer overheen gegaan. Een zomer vol flauwe excuses. En ja, soms moet een mens zijn beloftes gewoon eens nakomen. Dat ik de nacht van tevoren op een feestje iets te diep in de cava was gedoken, en mijn hoofd eigenlijk snakte naar een zacht en donzig kussen, probeerde ik met alle moeite van de wereld te negeren. Neen, vandaag: zon en zoo!

Van tevoren checkte ik bij mijn 5 jarige wat er op haar to-see-list stond. Na heel lang nadenken kwam ze tot de volgende opsomming: giraffen, pinguïns, sebera's en kakkerlakken. "En gaan we dan ook een ijsje eten mama?"
Mijn bloemen associëren de dierentuin niet met dieren maar met ijsjes. Niet verwonderlijk want er bevindt zich een ijskraam op vijf meter stappen rechts van de ingang. En verder ook nog achter elke bocht. En daar blijft het niet bij. Vijf meter aan de linkerkant van de ingang staat ook nog een ander kinderlokkend gevaarte. Een draaimolen.
U kan al raden dat bij aankomst de giraffen, slangen, sebera's en kakkerlakken al heel snel geen prioriteit meer waren ."Mag ik een ijsje en daarna in de draaimolen?" was de smekende vraag.
Ik dacht: streng zijn of ze leert nooit dat je in dit leven niet altijd alles tegelijk kan hebben. Vandaar dat ik zeg: "Luister goed, je kan kiezen: OF een ijsje, OF de draaimolen". Ik had op die leeftijd werkelijk lang getwijfeld bij zo'n existentiële keuze. Niet zo voor Zonnebloempje. Voor haar was het  zonneklaar. "Doe dan maar ijsje!" zei ze vastbesloten en met de glimlach. Opgelucht kocht ik meteen het beloofde hoorntje om alvast van het gezeur verlost te zijn. En omdat ik er zelf ook wel eentje lustte. Eerlijk is eerlijk. En of het smaakte! ...op een bankje in de nazomerzon tegenover het luipaard. Heerlijk.

"Zo, en nu gaan we maar eens rustig naar de dieren kijken", zei ik na onze laatste hap. "Op ons gemakje hè..." wilde ik er nog aan toevoegen terwijl ik me overeind hees, maar ze was al weg. Met een aanmanend: "Kom mama! Lopen! Dan ben je sneller!", koerste ze van hok naar hok, berg op, berg af, en in een mum van tijd hadden we onze ronde afgewerkt. Ik liep er hijgend en puffend achteraan, de zure oprispingen van mijn ijsje wegslikkend, terwijl ik de hele tijd "Wacht even, hier zit een slang hè! Stop! Kijk eens naar die leuke pinguïns! Kom eens terug, je hebt de giraffen niet eens gezien," liep te roepen.

Wat was ik zelf graag nog een kwartiertje naar die intrigerende chimpansees blijven kijken, al was het maar om even op adem te komen. En haar 'en passant'  in te wijden in de wondere wereld van Darwin. Ze heeft er tenslotte de leeftijd voor. Maar neen, het was blijkbaar een race. Zelfs die joekel van een tarantula en die enge kakkerbeesten konden haar geen twee seconden boeien.

Na een kort maar hevig klimrondje in de speeltuin spurtte ze verwachtingsvol terug richting ingang. Want ja hoor, daar was hij nog steeds!  De Draaimolen.  Maar jammer genoeg ook de teleurstelling. Want moeder hield voet bij stuk. Voor één keertje dan toch. "Geen draaimolen schat. Je hebt gekozen voor het ijsje." Gelukkig kan ze nog niet lezen en zag ze niet dat je al een ritje hebt voor een luttele 1,50 EUR. Wat dus echt niks is. Ik had echt geen poot gehad om op te staan.
Maar mijn principiële hardvochtigheid won het dit keer dan toch van mijn weekhartigheid. 

En nu maar hopen dat ze later zal snappen hoe moeilijk het is consequent te blijven.