Huwelijksreisdilemma

Als je geen Bloemen hebt is het makkelijk. Je gaat gewoon op reis, lekker genieten van elkaar gedurende 1, 2 of 3 wittebroodsweken op een zonnig eiland met een hagelwit strand en bijbehorende piña coladas.
Maar Bloemen moet je onderhouden, iedere dag bemesten en water geven en zo. Ok, je kan de zorg ook aan anderen overlaten, anderen die dat heel goed en ongetwijfeld met veel liefde en graagte zouden doen, maar toch. Op één of andere bizarre manier heb ik het gevoel dat we door deze grote stap nu echt, écht bij elkaar horen. We trouwen samen, onze Bloemen sieren het plaatje en mogen dan ook op reis niet ontbreken. En het moet iets plezants zijn, iets sprookjesachtigs, iets wat de Bloemen ook volop kunnen meebeleven.
Ik weet het, het is superkitch en fake en allemaal veel te erg afgeborsteld, en we gaan allemaal in dezelfde kamer slapen en we gaan na 6 maanden lang de melodietjes niet meer uit ons hoofd kunnen bannen, maaaaaaar het is het enige dat precies klopt. Disneyland here we come.

Armeluizentrouw

Nog eens wat nieuws van het trouw-front.
Normale verloofden leggen zo'n jaar op voorhand hun trouwzaal vast. Bij ons is de kogel nog steeds niet door de kerk. Een kerk komt er ook helemaal niet aan te pas, by the way. Wat ons nóg abnormaler maakt.

En wat bij ons ook abnormaal is, is onze financiële draagkracht. Die is dus, op dit moment althans, miniem. En wat kan een mens nog meer doen dan alleen maar dapper voortspelen op de Lotto?
Als je al 15 jaar samen bent en nooit aanstalten hebt gemaakt om voor het altaar te verschijnen, een volledige (maar versleten) uitzet hebt, kinderen en een huis reeds uw eigendom zijn, dan komen er niet veel sponsors meer over de brug, dat kan ik u verzekeren (op een fijne en welkome uitzondering na, waarvoor nu reeds dank, God zal het u lonen).

En kredieten aangaan voor een vluchtig ééndagsfeest, neen dank je wel. Ons in't schuld steken en later misschien geen geld genoeg hebben om de Bloemen te laten studeren omdat wij zonodig een chique trouwdiner moesten hebben? Ik denk er nog niet aan.

Ok, dus wat hebben we besloten? Een lunch met de naaste familie, die gelukkig klein is. En later op de avond een spetterend dansfeest met aan het begin een hapje en een cava'tje en voor de rest moeten de mensen maar op hun kin kloppen. Voilà.

En, hoe ver staat het?

Op trouwvlak is er nog steeds niet veel beweging. Het staat wel al voor 99% vast waar de bedoening zal plaatsvinden en wat we gaan eten. Nu nog de DJ en de playlist vastleggen en het belangrijkste is geregeld. Wel hoor ik hier en daar rondom mij mensen die beginnen te roezemoezen. Ze vragen dan bijvoorbeeld:

"En, hoe staat het met den trouw? " (Goed, goed, er is tot nu toe nog niks tussengekomen)
"En, hebt ge al een idee welk kleed ge wilt hebben?"( Ja een pekzwart hoepelkleed met 16 onderrokken en een zwarte kanten sluier)
"En, hoeveel volk plant ge uit te nodigen? " (Veel volk, maar gij zult er helaas niet bij zijn, gna gna)

Ik was eventjes aan het stressen, een paar maanden geleden, maar nu weiger ik mij nog te laten opjutten. Het komt allemaal wel in orde. Waarom al die drukdoenerij in de trant van "wat een speciaal moment is dat toch, ik kan niet wachten tot het zover is", en "het moet de schoooooonste dag van mijn leven worden", en "ik krijg tranen in mijn ogen en smelt al op voorhand als ik denk aan hoe hij zijn huwelijksbeloften aan mij voorleest". En oooooh en aaaaaah...

Neen, want de twee meest speciale momenten in mijn leven die liggen al even achter mij. Het zijn tevens de allerschoonste van mijn leven. Momenten die mij hebben doen smelten als boter in de brandende zon. En sinds die tijd ben ik nooit meer gestold feitelijk.

Nuchtere prinses

Ik heb voor de allereerste keer in mijn leven in een bruidsmagazine gebladerd. Ik had het beter niet gedaan. Zo'n magazine hangt namelijk aan elkaar met advertenties. Vooral voor bruidskledij. Prachtige prinsesserige jurken. Mijn voornemen om een eenvoudige (lees: goedkope), géén witte, jurk te kopen is aan het diggelen geslagen.
Nochtans, ik wilde niet in het wit, en zeker niet in zo'n typische bruidjurk, want ten eerste ik ben geen maagd meer, getuige mijn twee Bloemen, en moest iemand daar nog aan twijfelen. En ten tweede, na 15 jaar semi-getrouwd leven vrees ik dat ik me eerder zal voelen als iemand die leuk opgedirkt naar een hilarisch verkleedpartijtje gaat dan als een elegante bruid. Het woord 'bruid' alleen al; brrr, ik kan er maar niet aan wennen dat ik die dag ook dat etiket zal dragen.
Ergens past dat plaatje gewoon niet bij mij. Is het omdat ik op de achterste rij zat toen de eigenschap 'Romantiek' werd uitgedeeld? Is het omdat ik nooit het dromerige meisje ben geweest dat fantaseerde van ooit op een mooie zomerse dag, samen met haar prins gesluierd door het gangpad te schrijden? Ik zit me bijvoorbeeld ook al maanden suf te piekeren over hoe we dat allemaal in Godsnaam gaan kunnen betalen. Bye bye droogkast. Bye bye vakanties. Bye bye nieuw salon. Verhuizen? Laat dat ook maar eerst even 15 jaar duren.
Ik ben eigenlijk de aardse nuchterheid zelve. En trouwen is gewoonweg geldverspilling.
Maar oooooooh wat een prachtige jurken ;-)

Anti(trouw)conceptie

Voorbereidingen voor den trouw, ik zie er tegenop zoals Bart de Wever zou opzien tegen een intiem etentje met Joëlle Milquet. Of zoals ik vroeger tegen examens opzag. Want zoals u al weet heb ik een hartsgrondige hekel aan telefoneren met mensen die ik niet ken. Mensen waar ik iets van moet verkrijgen, mensen waar ik mee moet onderhandelen, mensen die mij trachten in 't zak te zetten waar ik bij sta ... Maar ja, een hele trouwdag voorbereiden zonder één enkele telefoon te plegen is de utopie der utopieën. Zo slim om dat te weten ben ik nu ook nog wel. Dus ofwel moet ik de hele santeboetiek afblazen, ofwel moet ik zo'n dure Jennifer Lopez-achtige weddingplanner inhuren ofwel moet ik het toch maar zelf doen.

Vandaag, met één maand vertraging de allereerste telefoon dan toch maar gepleegd.

Ikke: Ja goedemiddag, ik bel even om een afspraak te maken om te horen wat de mogelijkheden zijn bij u voor ons trouwfeest.

Madam van een zaal: OK, belangrijkste vraag, voor wanneer is het?

Ikke: 21 maart 2009

Madam: Oh dat is wel goed op voorhand hè?

Ikke: Ja, maar het is de eerste dag van de lente, een zeer gegeerde trouwdag, dacht ik. Dus daarmee dat ik zo goed op voorhand ben. De zaal is het belangrijkste, is me verteld.

Madam: Ja ge kunt er niet vroeg genoeg bij zijn wat dat betreft. Maar ik heb nog geen boekingen voor die dag, dus dat zit al goed. En wat is uw concept?

ikke: Eeeeeuhm, concept, eeeeeuhm, nog geen idee. Het is namelijk nog lang hè?

Madam: Ja maar weet u al hoeveel genodigden er zullen zijn? Ziet u het groots of eerder bescheiden?Hebt een bepaald thema in gedachte?

Ikke: Ja bescheiden toch wel, maar hoeveel genodigden, tja we hebben wel ongevéér een idee maar dat is nog niet zeker, dat kan nog veranderen he, dat hangt af van wat de mogelijkheden zijn, natuurlijk hè? En thema? De liefde zeker?

Madam: Weet u wat, ik denk dat ik u best eerst een brochure opstuur met uitleg over onze zaal, zodat u toch al geen dingen van ons verwacht die we niet kunnen bieden. Snapt u?

Ikke: Jazeker ik snap het. Maar ik heb de brochure al op het net gelezen, als dat die brochure is waar u het over hebt natuurlijk.

Madam: Neen, dat is geen uitgebereide brochure, ik stuur u de uitgebreide inclusief het grondplan van de zaal. Dan hebt u meteen de precieze afmetingen.

Ikke: Euuuuhm ja dat is goed, ik zal daar mijn oog dan al eens over laten heengaan zeker? Maar ik wil ook een afspraak. Als het kan.

Madam: Ja, dat kan. Kan dat na Nieuwjaar, want met die kerstdagen voor de boeg, u weet wel hoe druk...bla bla bla ...

Resultaat: allereerste afspraak is voor half januari! Hopelijk heb ik tegen dan een concept. Waar vindt ge zoiets? Bestaan er winkels waar ge dat kunt kopen? Concepten voor trouwfeesten? Help! Iemand?