Ken je dat gevoel? Een kop vol snot, je longen uit je lijf hoesten, rillend van de koorts wakker worden en niet meer terug kunnen inslapen. 's Morgens opstaan met een gevoel alsof je de nacht ervoor 3 flessen wisky ad fundum hebt leeggezopen. Hoofdpijn, knikkende knieën en moe, zo onvoorstelbaar moe, moe, moe.
Toch maar gaan werken maar ook daar liever je hoofd op je bureau willen leggen dan alweer de zoveelste telefoon beantwoorden of de zoveelste door een overlijden getroffen familie te woord staan. Dan toch maar weer naar huis gaan en met 3 truien en 2 dafalgans in je bed kruipen en de eerste 15 minuten al bibberend van de kou je draai niet kunnen vinden.
De volgende ochtend opstaan met een stekende pijn in je borstkas en geen stem om "auw" te zeggen. Hoesten als een zeehond met een longontsteking. Dan maar naar de dokter die zegt dat antibiotica geen zier gaat helpen en aanraadt om te rusten en er enigszins bezorgd aan toevoegt: "Dat zal toch wel lukken met de kindjes?
Terug thuiskomen alwaar er twee energievretende Bloemen op je wachten inclusief een even zieke Liefde die ook al geen fut heeft om ook maar iets te ondernemen. Intussen stapelen was, strijk en stof zich in een ijltempo op en staat de afwasmachine al 3 dagen onuitgeladen en werkloos te wezen, net zoals zijn collega, de wasmachine, trouwens.
Zo ver het oog reikt liggen er ofwel opgefrommelde zakdoekjes of staan er lege glazen met dafalganresten. Als ik me de moeite troost om op te ruimen herhaalt de geschiedenis zich en ligt alles er binnen een paar uur identiek hetzelfde bij.
Je kruipt onder een deken op de zetel om wat weg te soezen, maar niets van dat alles. Deze aanblik werkt bij mijn Bloemen als een rode lap op een stier en is een regelrechte uitnodiging tot aanhoudelijk zeuren. De één wil "een spelletje spelen, mama, alsjebliiiiiiieeeeeeft". De ander (die zich nog niet woordelijk kan uitdrukken) komt het éne boekje na het andere op je schoot presenteren, vergezeld van een opdringerig repetitief "uhm uhm uhm"-geluid. En je weet dat je toch binnen een paar uurtjes een gezonde maaltijd op tafel moet krijgen.
Dus wat doe je: toch maar opstaan, een spelletje spelen, boekjes lezen, eten koken en gewoon je symptomen negeren. Negeren is de boodschap. Gewoon negeren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten