Cinema op de tandartsstoel

Een tandartsbezoek is nimmer en voor niemand een pretje. Nu ben ik niet het type dat een paniekaanval krijgt alleen al bij de gedachte aan het zacht doch indringend gezoem. Noch de stoel, de lamp of zelfs het gekeuter van de tandartshaak boezemen mij échte angst in. Neen, ik ga zelfs rustig en cool naar mijn afspraak. Na vijf grondige toiletbezoeken en mezelf toesprekend dat het over een uurtje alweer voorbij is. Niet dat ik het, zoals mijn Bloemen, beschouw als een leuk en spannend uitje. Dat nu ook weer niet. Tja, want zij vonden het wel érg bijzonder. Niet in het minst omdat ze van de tandarts naar De Kleine Zeemeermin mochten kijken tijdens de werken. Door zo'n coole sci-fi bril nog wel. En een cadeautje mochten uitkiezen als beloning voor het niet slaken van angstkreten. En zelfs drie keer hun cadeautje mochten omruilen omdat het eigenlijk toch niet naar hun zin was.

"Mag jij dan ook naar 'De Kleine Zeemeermin' kijken?" vroeg Grote Bloem. "Ik denk dat dat alleen voor de kindjes is.", antwoordde ik al lachend bij het idee alleen al. Groot was mijn verbazing dan ook toen de tandarts, voordat hij de spuit in mijn kaak wilde planten, vroeg of ik zin had in een filmpje. "Neu", zei ik dapper, "het lukt zo ook wel hoor". En toen plantte hij dus die spuit in mijn tandvlees. En  kromde ik even mijn tenen (wat hij in geen geval kon gezien hebben!). En daarna begon hij een klein beetje te boren en stelde hij wederom de vraag, maar dan iets kordater. Ik twijfelde en lachte wat zenuwachtig en hoorde mezelf antwoorden:"Ach ja, als je iets anders hebt dan de Kleine Zeemeermin, waarom niet?" En zo kwam het dat ik de eerste 20 minuten van de film Cellular zag als een echte Geordi La Forge met opengesperde mond, gekromde tenen en gebalde vuisten.

Een liefdadige Kerstdaad!

Soms doet een mens nog wel eens zotte dingen voor het eerst. Zoals gisteren, toen ik voor het eerst in mijn leven met nog 3000 andere kerstmannen en -vrouwen 5 km  door de sneeuw ploeterde. Ja, ik moest mij ook verkleden.Voor het goede doel (Music for life) had ik dat ervoor over en gezien de barre weeromstandigheden vond ik het zelfs geeneens zo erg, al heb ik de baard wel achterwege gelaten.Want na 10 minuten door een hoopje harige ijspegels naar adem happen leek me niet zo prettig.  Flatterend voor het oog was het echter niet, zo'n kerstpak boven je traditionele winterse sportkledij. Dat bleek wel toen mijn waggelende verschijning bij een omstaander de weinig gemeende en naar mijn mening iets te cynische opmerking: "Amai gij hebt schoon billen!" ontlokte. Ach, kijk zelf maar. 

Hoe uzelf te behelpen bij een vervellende rug.

Moest ik een tuin hebben en moest ik in die tuin een boom hebben en moest die boom een harde schors hebben, dan zou ik er mijn rug tegen schuren totdat ik vrij van jeuk terug opgelucht kan ademhalen. Mijn rode rug na het Blankenberge-avontuur van vorige week is namelijk veranderd in een fantasie landkaart waar je de vellen zo van kan afplukken. Niks zo leuk als hele lappen vel afplukken van een vervellende medemens maar ook niks zo moeilijk als het je eigen rug betreft.
Op Mijn Liefde moet ik niet rekenen. Ik moet maar eventjes smekend in zijn ogen kijken en ik lees: AFKEER. Grote Bloem doet haar best, maar die kleine vingertjes met die botte nageltjes maken het gekriebel er alleen maar erger op.
Soms doe ik met mijn korte armpjes zelf een poging tot krabben en zeg ik aan de verbaasde omstaander dat ik mijn lenigheid aan het testen ben. Als er echt niemand kijkt neem ik wel eens een haarborstel met van die prikkende stekels om mezelf te verlossen. En in oppertse reddeloosheid heb ik ook al eens een grote vleesvork gebruikt, die ik dan uiteraard, het spreekt voor zich, meteen weer afwas voor ze terug in de schuif verdwijnt.

Een mens zou feitelijk altijd een rugkrabber in huis moeten hebben.

Aiaiai

Please, give me tips om van die 2 kg paaschocoladeeieren die hier in de kast staan af te blijven... Want ik riskeer een acuut leverfalen.

Auw auw

Ik praat tegenwoordig een tikje onduidelijk. Soms brabbel ik zelfs. Want ik heb pijn in mijn mond. Aften zijn het. Ik tel er drie, en telkens er één verdwijnt, wat gemiddeld een week of twee duurt, komt er weer een ander voor in de plaats. En alle eten doet pijn, vooral de kiwi's, die ik probeer te eten omdat wat extra vitamine C goed zou zijn. En cracotten zijn ook een hel, net zoals warme soep. Zo wat alles dus, behalve yoghurt of platte kaas. Of ijsjes, denk ik, maar die mag ik nu niet meer eten want daar zitten teveel punten in, dus dat kan ik niet testen, jammer genoeg.  Zielig hè? Want daar zou ik nu misschien echt mee geholpen zijn.
Oh ja, ik had nog een potje Pyralvex staan, dat zou helpen naar het schijnt, maar toen ik dat erop smeerde, pieste ik net niet in mijn broek.
Iemand andere, minder billendichtknijpende tips?

Poging 654

Wist u al dat ik alweer aan het Weight Watchen geslagen ben? Nu ja, alweer. De vorige poging is gestrand op hopeloze miscalculatie en ook wel door teveel puntengefoetel, als ik eerlijk ben. Hier en daar een punt niet, of minder tellen, want ach, het was toch maar een heel klein petieterig miezerig stukje chocolade. En dat handvolletje chips zal ook wel niet echt het verschil maken dus waarom meetellen...Allez, je kent het wel... Ja, natuurlijk is dat je reinste zelfbedrog, ik weet het.

Maar ik heb me nu dan ook voorgenomen om strikter te zijn. En met het nieuwe puntensysteem mag je toch meer punten op een dag, dus dat is ook al mooi meegenomen. En ik sport nu. Niet dat ik elke week een marathon loop, maar het zorgt toch ook weer voor wat extra marge. Zeker als ik zo nu en dan ook nog eens een bakfiets vooruittrap met 2 stevige Bloemen met een totaal gewicht van 34 kg erin, terwijl er nog een derde van bijna 7 kg aan mij hangt.

Nu ben ik nog maar een kleine week bezig en het gaat goed. Praktisch gezien toch. Ik ben al 1.5 kg afgevallen en ik heb niet al te veel honger. Zo nu en dan word ik nog wel eens geplaagd door een scherpe opstoot van verlangen naar een lekkere frangipanekoek of kokosmakron, maar in principe mag ik alles eten. Wil ik een dik pak frieten met 2 curryworsten special? Ok, maar dan mag ik wel de rest van de dag niks meer. Gezond houden dus. Makkie.

Alleeeen, ik ben het al zó beu!! Het lijkt wel of ik al 10 jaar bezig ben met die verrekte puntjes. En ik voel me ook al echt geweldig dun! Zeker als ik aan het fietsen of lopen ben. Of op het moment dat ik dat lekker pak chips dat Mijn Liefde aan mijn zijde verorbert even aan mij voorbij laat gaan.  Kílo's afgevallen, een veertje, een slanke cipres, zo voel ik mij. Echt, ik zou zo willen stoppen feitelijk. En ik heb ook heel veel energie en zin om te lopen en zo. Bijna evenveel zin als in een grote zak schepsnoep.

Alleen jammer dat de weegschaal 's morgens nog altijd griezelig eerlijk is. En de spiegel nog griezeliger, net als die strakke jeans die ik al meer dan 5 jaar zorgvuldig bewaar onder aan mijn stapeltje en die ik nog steeds maar net tot op kniehoogte kan optrekken. Daar kan ik niet mee sjoemelen zeker?

Joggin'

Twee jaar heb ik er over gedaan om de draad terug op te pikken. En waarom? Oh ja, ik weet het weer. Een aanslepende achillespeesontsteking, een lichte burnoutachtige toestand, een uitputtende zwangerschap en een bevalling. En te lui en geen geld om goed schoeisel te kopen. Dat laatste, daar heb ik me overheen gezet. Ach, ik eet wel een boke minder deze maand. Want aan die lijn moeten we tenslotte ook iets gaan doen. Mijn pezen voelen terug ok, een burnout zou belachelijk zijn want ik heb 5 maanden niet meer gewerkt, zwanger ben ik niet meer en de bevalling ligt ook al een tijdje in het verleden. Dus. Geen excuses meer. En het helpt als je elkaar wat kan oppeppen. Een half jaar geleden hebben we elkaar plechtig beloofd om begin 2010 te beginnen, mijn vriendin K. en ik. Et voilà. En nee, we hebben geen doel. Neen, we gaan niet meedoen aan de Antwerp 10 miles, en al zéker niet aan de marathon van New York. We zijn al blij dat we vooruit komen en kunnen bijpraten tijdens het lopen. Want dat was de bedoeling volgens de loopschoenenverkoper. Alleen dan weet je dat je een goed tempo hebt. Je moet nog een normaal gesprek kunnen voeren. Dus vandaag was het zo ver. Met onze spiksplinternieuwe spierwitte razend lelijke maar super comfi want volledig aan ons voettype aangepaste loopschoenen liepen we vandaag al hijgend en puffend én pratend door Park Noord. Wordt vervolgd...

Vakantiedilemma

Ik buig me op dit eigenste moment over een zeer moeilijke levensvraag:

"Heeft het zin om te trachten op 3 weken 3 kilo af te vallen met het oog op een vakantie waar je weer zeker 3 kilo van zal bijkomen?"

Relax, just do it!

Nog steeds geen foto van Kleine wandelende Bloem, helaas. Er is altijd wel een hinderende factor in het spel. Ofwel kunnen we het toestel niet meer vinden, ofwel vergeten we het toestel mee te nemen, ofwel zijn de batterijen plat. Ofwel zijn we gewoonweg altijd te laat want op het moment dat je met je vinger ook maar richting knopje beweegt, is dat voor Kleine Bloem hét signaal om terug op haar achterwerk te ploffen, vergezeld van een luid en duidelijk "AUW AUW AUW !"


En nog méér nieuws. Blijkbaar sluit het ene wonder het andere niet uit, want ineens kan de Kleine Bloem ook klanken uitstoten die zowaar op woorden lijken. Zoals daar zijn:


-peepie (= baby)
-paajdje (=paardje)
-fgggg + armgebaar (=vogel)
-falle (=gevallen)
-tsssch tsssch (=tutje)
-kikooke (=konijntje)
-poepa (=bumba)
-ika (=nika)
-koko (=chocolade)
-papa (=mama)
-mama (=papa)


Verder wil ik nog even zeggen, en het begint hier al een serieuze hypochonderblog te worden, dat mijn keel pijn doet en dat ik nog steeds ettelijke keren per dag een blaffende zeehond nadoe.


Ik had gehoopt dat het zou beteren door een zalig dagje relaxen en saunaën, maar niets is minder waar. Het sauna en relaxdagje was wel zeeeeeeer relaxerend, dat wel. Met dank aan de Camelotbewoners, trouwens.



Het was de eerste keer dat we een echte publieke sauna aandeden, hetgeen wel wat aanpassingsvermogen van mij vergde in het begin. Ik geef me namelijk niet graag bloot. 14 jaar innig samenzijn met Mijn Liefde heeft daar jammergenoeg nog niet veel aan veranderd. Maar ach, in de sauna moet iedereen in natura, dus wat geeft dat, dacht ik. In de huisregels stond trouwens dat 'discreet naakt' de regel was. Iedereen gedrapeerd in een handdoek of badjas, dus. Maar eens in de naaktzone bleken de handdoekken en badjassen allemaal mooi aan kapstokjes te hangen i.p.v. rond de lendenen van de bezoekers. Blote lijven bij de vleet in ALLE maten en proporties. Ook in XXXXXL maten. Zo was er bijvoorbeeld de man die maar niet uit het bubbelbad kwam . Ik had er al 2 saunarondjes op zitten, en elke keer dat ik in bubbelbad wilde, lag die typ er nog steeds in te broebbelen. Van waar hij lag had hij bovendien een goed zicht op de koude en warme doorloopbaden waar menig man en vrouw doorliep, hem waarschijnlijk de meest spannende fantasieën bezorgend. Nog een half uur later vond ik het welletjes en wilde nu echt ook wel eens broebbeltjes rond mijn lijf voelen en samen met Mijn Liefde besloot ik er toch maar in te gaan. Gevolgd door nog enkele andere mensen. Toen vond de man die maar niet uit het bubbelbad kwam het blijkbaar te druk worden en stapte er plotseling uit. Ineens zakte het water ons tot de tenen, bij manier van spreken. Ik zeg het u, moest ge deze, op een olifant gelijkende, man zijn 'slurf' hebben willen aanschouwen, ge zou wereldkampioen gewichtheffen moeten zijn. Gezond kan dat toch niet zijn, denk ik dan.

Net zo min als al rokend saunaën of andersom. Ik snap dat niet. Ik geef toe, ik heb ook een haat-liefde verhouding met die stokjes, maar komaan. Als je net alles fijn uitgezweet hebt in de hammam, lekker in de eucalyptus hebt liggen broebbelen, een gezond sapje en een laagcalorisch slaatje hebt verorberd, een zalige douche hebt genomen en jezelf hebt gescrubd met citruszoutkorrels, dan ga je daarna toch niet je longen vol kanker zuigen en stinkend naar de nicotine terug die sauna inkruipen? Ok, ik ben dus niet zó verslaafd, gelukkig.

Monnikskap

Gisteren naar den doktoor geweest voor mijn nek en linker bovenrug. Die komen namelijk elke keer in opstand als ik een verkeerde beweging maak. Bijvoorbeeld als ik Grote of Kleine Bloem te snel wil oppakken om het vooruit te laten gaan. Dan zit ik van de éne seconde op de andere in een onzichtbaar harnas en kan ik mijn hoofd amper draaien, tenzij ik mijn hele lichaam meedraai. Wat niet alleen een pijnlijke zaak is, maar ook nog eens lijkt alsof ik een 89 jarige ben die stijf staat van de artrose.

Wat zei den doktoor? Blijkbaar heb ik een monnikskapspier. En nog straffer. Blijkbaar zitten daar minuscule scheurtjes in waardoor hij steeds weer ontsteekt. Ineens kreeg den doktoor ook mijn flashy schoudertas in de mot. "Hoe draag je die?" vroeg hij. Ik antwoordde in alle eerlijkheid dat ik hem steeds over mijn linkerschouder draag, ook als ik met mijn twee bloemen op de fiets zit en krampachtig in evenwicht probeer te blijven. "Investeer eens in een goeie bagagedrager" zei hij. Hij had precies niet goed geluisterd naar mijn verhaal over mijn TWEE bloemen op de fiets (één van voor en één van achter dus). Ik antwoordde dat hij me dan beter een recept voor een bakfiets kon voorschrijven. Daar kon hij gelukkig en begripsvol mee lachen.

Nu moet ik 9 keer naar de kiné. En daar moet ik natuurlijk jammergenoeg zelf voor bellen ;-)

Zenuwslopend pijnlijk

Gisteren ben ik dus naar de tandarts geweest. Niet de creepy dentist maar een andere. Een fantastische spontane Marokkaanse waar ik vroeger al eens naartoe was geweest. Laat ik haar voor de lol eventjes Farida noemen. Ik had een afspraak met Farida om 14.30u maar moest toch nog een half uur zitten koekeloeren in de wachtzaal. Farida is een tettergat dus dat was te verwachten.

Intussen kon ik een blik werpen op de ingekaderde brief aan de muur, ondertekend door de koning van Marokko. Het is een keer wat anders dan een diploma. Hij was in het frans geschreven dus ik heb hem niet zo goed begrepen. Er stond iets in van 'merci pour votre aide'. Waar ze Zijne Majesteit dan specifiek bij geholpen, of van afgeholpen had, bleek niet onmiddelijk uit de brief. Ik had het nochtans graag geweten.

In de wachtzaal lag ook, en dat is toch wel een verschil met wachtzalen van Belgische tandartsen, een Koran en een matje. Ik was een beetje aan het wachten totdat één van de Marokkaanse medewachtenden er gebruik van ging maken, want dan had ik meteen geweten waar Mekka lag, maar helaas pindakaas, in de periode tussen 14.30 en 15.00 is er blijkbaar geen gebedsmoment voorzien in de Islam. Of misschien voelde niemand de behoefte om te gaan bidden opdat het geen pijn zou doen. Wat dan weer een goed teken was.

In de wachtzaal zat ook nog een vrouw met een peuterkind van een jaar of 2 dat de hele tijd op en af een stoel wilde kruipen, en toen de moeder het welletjes vond, begon het kind zo hard te krijsen dat ze ermee naar buiten moest gaan. Goed zo, want nu kwam ik sneller aan de beurt.

Ik mocht meteen in de stoel gaan zitten en vertelde dat ik zo'n pijn had gehad aan mijn wijsheidstand en het tandvlees er omheen en dat het nog altijd pijn deed eigenlijk. Ze keek ernaar en zei : 'U moet hem laten trekken, en de andere ook, in één keer, want anders u gaat krijgen veel ontstekingen en scheve tanden'. Alsof ik dat nog niet wist. Ze smeerde er ook iets kouds aan dat het tandvlees ontsmet.

Daarna ging ze naar de andere kant van mijn mond, klopte op een gevulde tand en ik vloog vrijwel stante pede tegen het plafond. 'Die tand is niet goed 'zei Farida, hetgeen mijn vermoeden bevestigde. 'Ik moet ontzenuwen want anders u krijgt een zware abces'. 'Maar het is vele werk want het is een groot vulling, en dan krijgt u een grote gat', voegde ze er ook nog aan toe. Wat er dan met het 'grote gat' moest gebeuren liet ze in het midden.

Zo gezegd zo gedaan. Gelukkig kwam er een verdovingsspuit aan te pas, maar toen ze haar boor in mijn tand plantte, bleek één keer spuiten al snel niet genoeg aan mij gekajieter te horen.

MAN MAN MAN, man man man, ik werd gewoon niet goed van de pijnscheuten! Ik lag mij met gebalde vuisten te fixeren op 1 punt op de lamp boven mij, denkende 'het is bijna gedaan, het is bijna gedaan, het is bijna gedaan, allez wanneer is het nu gedaan g*dverd*mme!

'U hebt zeker vele pijn ', zei Farida om mij gerust te stellen, denk ik. Ik knikte en stootte een soort van 'aang-geluid' uit. 'Ik zal nog meer verdoven, want de zenuw moet slapen' zei Farida. Ja, dat leek me een goed idee. (en 'please, please, geef mij ook zo'n slaapspuit', smeekte ik in gedachte)

Jammergenoeg was mijn hardnekkige zenuw niet meteen van zinnens om in slaap te vallen. Ik denk dat Farida maar liefst 14 keer heeft moeten bijspuiten. Na veel gekeuter en geboor was het dan toch eindelijk voorbij. De zenuw had zich gewonnen gegeven. 'Arme meisje', zei Farida al schouderkloppend toen het gedaan was en het 'grote gat' had opgevuld met iets dat op een chickeletje leek.

Echtig waar, ik heb nog nooit zo'n pijn gehad bij de tandarts. Hiemee vergeleken waren mijn bevallingen pure relaxatie.

Op 9 april moet ik terug naar Farida. Dan gaat ze het chickeletje eruit halen en er een kroon opzetten. Wat mij terug brengt bij de koning van Marokko. Ik ben rats vergeten te vragen waar ze hem nu eigenlijk feitelijk mee geholpen heeft?!

The Creepy Dentist

Na al die ongeruste telefoontjes wil ik even zeggen dat ik NIET meer ziek ben.

Maar alsnog mijn oprechte dank voor de bekommernis en de vele wensen tot beterschap. Ze hebben wonderbaarlijke goed geholpen.

Maar fit en monter ben ik nog niet helemaal , want ik heb nog te kampen met een hardnekkige nasleep. Een pijnlijke verstandskies. Enfin, eigenlijk doet de kies op zich geen pijn, het is het hele gebied eronder en erboven en ernaast en errond. Zo'n kloppende pijn die alleen maar onderdrukt kan worden door aanzienlijke hoeveelheden dafalgan oftewel alcohol van het straffere soort. Oftwewel allebei tesamen.

Ik had al een afspraak met de tandarts gemaakt, maar dat lukte pas volgende week woensdag. Dat heb je meestal met goeie tandartsen. Nog even 'doorbijten' dus. Of toch maar niet, bij nader inzien.

Dat doet me denken aan die éne tandarts, hier vlakbij, waar ik wel meteen terecht kon, een tijdje geleden.

De man ging er prat op dat hij altijd zonder verdoving werkt als het engszins kan. In zijn wachtkamer hingen van die rare, afschrikwekkende pentekeningen van schriele, enge, tandartsjes die sadistische praktijken uitvoeren op mensen die doodsangsten lijken uit te staan. Echt bizar. Ik had bij de eerste aanblik van die tekeningen moeten weglopen natuurlijk, maar mijn toenmalige tandpijn dacht daar anders over. Dus ben ik toch maar zijn praktijkruimte binnengegaan toen hij mij kwam halen. Het was er stikdonker. De gordijnen waren dicht en het rook er muf. Het enige licht in de ruimte, kwam van de lamp die boven mijn mond scheen. Zijn apparatuur dateerde uit de jaren stillekes en hij werkte doodleuk zonder handschoenen. En dat in een buurt die voornamelijk gekenmerkt wordt door drugsverlaafden en heroïnehoertjes. Als risico kan dat tellen. Hij waste wel zijn handen voor hij begon. Gelukkig.

De hele tijd bleef hij maar doorbomen over hoe een goede tandarts hij wel was, en hoeveel ervaring hij had, omdat hij in Nederland had gewerkt. En hoe slecht de mensen hier in België hun tanden verzorgen en hoeveel tandarsten er in een burnout zitten. Oh ja en computers, dat was ook niks voor hem. Hij bewaarde alle dossiers in een kast in zijn praktijk. Één kast die, echt waar, letterlijk uitpuilde en bijna uiteenviel van de paperassen en de boeken en de tijdschriften en de rommel.

En nooit of te nimmer trof ik iemand anders aan in zijn wachtruimte of praktijk. Niet als ik binnenkwam, niet als ik buitenging. En op geen enkel moment heb ik zijn telefoon horen rinkelen. Het zou kunnen dat hij zelfs geen telefoon had, maar dat weet ik niet meer zo zeker. Ik ben er, tja soms snap ik mezelf ook niet, nog een paar keer terug naartoe gegaan, omdat zijn werk zogezegd 'nog niet af was'. Tja, weet ik veel. Ik ken niks van tanden.

Misschien moet ik maar eens een horrorboek in ware Stephen King-stijl over hem schrijven. Ik denk dat ik er succes mee zou hebben.

Wat een zieke lijden kan

Ken je dat gevoel? Een kop vol snot, je longen uit je lijf hoesten, rillend van de koorts wakker worden en niet meer terug kunnen inslapen. 's Morgens opstaan met een gevoel alsof je de nacht ervoor 3 flessen wisky ad fundum hebt leeggezopen. Hoofdpijn, knikkende knieën en moe, zo onvoorstelbaar moe, moe, moe.

Toch maar gaan werken maar ook daar liever je hoofd op je bureau willen leggen dan alweer de zoveelste telefoon beantwoorden of de zoveelste door een overlijden getroffen familie te woord staan. Dan toch maar weer naar huis gaan en met 3 truien en 2 dafalgans in je bed kruipen en de eerste 15 minuten al bibberend van de kou je draai niet kunnen vinden.

De volgende ochtend opstaan met een stekende pijn in je borstkas en geen stem om "auw" te zeggen. Hoesten als een zeehond met een longontsteking. Dan maar naar de dokter die zegt dat antibiotica geen zier gaat helpen en aanraadt om te rusten en er enigszins bezorgd aan toevoegt: "Dat zal toch wel lukken met de kindjes?

Terug thuiskomen alwaar er twee energievretende Bloemen op je wachten inclusief een even zieke Liefde die ook al geen fut heeft om ook maar iets te ondernemen. Intussen stapelen was, strijk en stof zich in een ijltempo op en staat de afwasmachine al 3 dagen onuitgeladen en werkloos te wezen, net zoals zijn collega, de wasmachine, trouwens.

Zo ver het oog reikt liggen er ofwel opgefrommelde zakdoekjes of staan er lege glazen met dafalganresten. Als ik me de moeite troost om op te ruimen herhaalt de geschiedenis zich en ligt alles er binnen een paar uur identiek hetzelfde bij.

Je kruipt onder een deken op de zetel om wat weg te soezen, maar niets van dat alles. Deze aanblik werkt bij mijn Bloemen als een rode lap op een stier en is een regelrechte uitnodiging tot aanhoudelijk zeuren. De één wil "een spelletje spelen, mama, alsjebliiiiiiieeeeeeft". De ander (die zich nog niet woordelijk kan uitdrukken) komt het éne boekje na het andere op je schoot presenteren, vergezeld van een opdringerig repetitief "uhm uhm uhm"-geluid. En je weet dat je toch binnen een paar uurtjes een gezonde maaltijd op tafel moet krijgen.

Dus wat doe je: toch maar opstaan, een spelletje spelen, boekjes lezen, eten koken en gewoon je symptomen negeren. Negeren is de boodschap. Gewoon negeren.

Sporten is gezond

Dan heeft een mens al eens een sportieve hobby gevonden, raak ik toch wel niet geblesseerd zeker! En ik heb nochtans niks geforceerd, langzaam opgebouwd, ik had goede schoenen (enfin dat denk ik toch want het ware dure en gemakkelijke). Maar mijn achillespees en de plek eromheen en ook mijn enkel bij nader aanvoelen, doen dus zeer. Niet alleen als ik loop, maar ook als ik stap of als ik gewoon op een stoel zit. Of als ik met mijn dochter de kabouterdans doe of op mijn hurken ga zitten om haar speelgoed voor de 627ste keer op te ruimen...

De osteopate spreekt over een ontsteking en zegt dat ik minstens 3 weken moet rusten. Daarbij vertelde ze me haar eigen 'veelbelovende' vehaal waarin zij zelf eveneens was beginnen lopen en nu al 5 maanden (!!) stilligt, met krak hetzelfde probleem. De dokters staan met lege handen.

"Ga dan zwemmen", zei ze. "Want daarmee kan je niks verkeerd doen", zei ze.

Behalve de stress op mijn lijf halen omdat ik:

1. altijd moet zorgen dat m'n benen en bikinilin gewaxt zijn.
2. een fatsoenlijk badbak moet hebben dat een beetje flatterend is voor mijn michelinrolletjes.
3. me moet omkleden in veeeeel te kleine kleedhokjes en met mijn blote voeten op een smoezelige vloer vol voetschimmelbacteriën moet staan.
4. mijn haar in een badmuts moet wriemelen.
5. mijn kleren in een veeeel te klein kastje moet proppen, waar ik 2 euro voor nodig heb die ik dan natuurlijk juist niet bij de hand heb en moet gaan wisselen of bedelen bij iemand anders.
6. me intussen druk maak of de man achter mij niet vol walging zit te staren naar mijn kwabberige sinaasappelbillen.
7. me in ijskoud water moet storten dat elke keer opnieuw de weg naar mijn neusgaten weet te vinden.
8. 20 saaie baantjes moet trekken terwijl ik oude spartelende mevrouwtjes moet ontwijken en te pas en te onpas een stamp krijg van brute onderwaterzwemmers.
9. alleen maar schoolslag kan zwemmen om dat ik na 2 meter crawl verdrink en na 3 meter rugslag in de breedte aan het zwemmen ben i.p.v. in de lengte.
10. na een half uur terug hetzelfde ergerlijke kleedhokjesritueel moet doorlopen.

Neen dank u. Ik zal wel rusten.

Prikogen

Het duurt nu al 3 weken. Een droog en branderig gevoel in mijn ogen en vooral een prikkende jeuk. Soms jeuken ze zo hard dat het een zaligheid lijkt om ze eruit te krabben. Maar dat is me tot nu toe nog niet gelukt. Oogdruppels brengen geen soelaas, komkommers wel.

Sinaasappel-lunchgesprek

Wat beweegt elke vrouw als het zomer wordt? Juist ja, cellulitis. Daarom gooide mijn vrouwelijke collega U. de volgende vraag op de lunchtafel: "Werken al die antisinaasappelhuidcremekes nu echt??" Waarop mijn andere vrouwelijke collega K. repliceerde: "Jaja, naar 't schijnt wel want dat stond toch in de Goed Gevoel van deze maand. En als je die testen mag geloven komt L'Oreal er als beste uit! Ze hebben nu een creme én zo'n een massagemachientje, hebt ge dat nog niet gezien op de affiches?". Jaja, dacht ik bij mezelf, en als ge dat (minstens 3 keer per dag natuurlijk) gebruikt, zijn uw billen binnen de twee weken gegarandeerd 0.1 cm smaller en lijken ze niet langer op een appelsien maar toch al op een mandarijntje, wat misschien al enige troost kan schenken. Ik zou dan wel nóg een uur vroeger moeten opstaan om te kunnen smeren en masseren, bovendien zou ik de helft minder lunchtijd met mijn collega's hebben (om te kunnen smeren en masseren) en ook mijn plezante avonden met Mijn Liefde zouden aanzienlijk worden ingekort (om te kunnen smeren en masseren), en ze zijn al zo kort.

Eventjes werden er onder ons, de vrouwelijke collega's ook bekentenissen gedaan. Moedig kwam U. ervoor uit dat ze last heeft van cellulitiskwabjes op haar knie, waarna ook K. teleurgesteld toegaf, én liet zien, dat haar knieën eveneens versierd waren door vetophopingen. Ikzelf gaf ridderlijk toe dat mijn knieën 1 grote vethooop zijn en dat ik tevens de trotse bezitster ben van een sinaasappelkuil in mijn rechterbil. Een kuil zó diep dat pakweg een gemiddele kabouter er waarschijnlijk niet meer levend uit raakt, moest hij er per ongeluk invallen.