Hormonale flipperkast

Normaal heb ik er niet zoveel last van. Mijn homonenspiegel was altijd nogal stabiel. Op een maandelijkse chocolade-uitspatting en een klein ingehouden snauwtje naar mijn Liefde na, viel het allemaal vrij goed mee. Ik heb nochtans het gevoel dat het met de jaren erger wordt. Of is het misschien de menopauze die zich (uiteraard) veel te vroeg aankondigt?
Vandaag was het weer zo'n 'heerlijke' dag. Opstaan is beginnen aan een dubbele iron lady. Hoofdpijn, buikpijn en vooral een allesverlammende moedeloosheid. Ik kan maar één ding denken als ik me op m'n dagplanning concentreer: ik heb er zóóóó géééén zin in vandaag. Bweurk. "Ik meld me ziek en blijf in bed", denk ik. Maar wie brengt de kinderen dan naar school? Wie belt mijn cliënten af? Welke collega kan mijn werk overnemen? En weer een teamvergadering missen? Neen, dan toch maar opstaan en eraan beginnen. (Damn, dat plichtbewustzijn altijd!) Mezelf erdoorheen slepen is de enige optie. Mijn haar wassen? Foert, dan heb ik maar een vettige kop. Mijn benen ontharen? Ik trek wel een makkelijke broek aan. En ach, dan heb ik maar wallen, en dan zie ik er maar moe en afgepeigerd uit. Wie kan het schelen?  Ik moet tenslotte toch nooit meer een man aan de haak slaan.
Het groot stuk chocola bij het ontbijt brengt iets of wat verlichting en de daaropvolgende dikke plak peperkoek met goede boter nog een beetje meer. "Ik zou beter yoghurt eten, met een kiwi of zo", denk ik terwijl ik gemorste melk opveeg met m'n ene hand en met m'n andere hand mijn Bloemen voorzie van ontbijtgranen terwijl ik het bijgeleverde gadget angstvallig verborgen tracht te houden ter preventie van ruzie.
Natuurlijk heb ik wind tegen bij het fietsen. En natuurlijk hebben ze het gadget toch nog ontdekt en kibbelen ze de hele weg naar school over wie het mag hebben en in plaats van wat. Ze hebben het ook koud en ze hebben ook nog dorst en ze willen ook niet naar de nabewaking en ik zeg alleen maar: "WAT? IK VERSTA JULLIE NIET MET DIE HARDE WIND!"
Eenmaal op het werk wordt het niet beter. De koffie is te sterk, de vergadering te vervelend, de koekjes te uitgedroogd, de cliënten te zeurderig, de dafalgan niet sterk genoeg, het ecologisch toiletpapier te ruw, de e-mails te moeilijk om meteen te beantwoorden, de to do stapel te overwoekerd. Gelukkig zijn mijn collega's nog lief. Wat zou ik zijn zonder hen.

Goed voorbereid naar het einde

Toegegeven, het getuigt van veel voorzienigheid. Want je kan je zaakjes maar beter op orde hebben en zo. Ook voor als je er niet meer bent. Maar toch. Het voelt lichtjes vreemd om na enkele gesprekken aan een springlevend iemand die in levende lijve voor je zit en nog steeds alle tekenen van leven vertoont zijn hoogstpersoonlijke uitvaartrede voor te lezen, in de verleden tijd, alsof hij al gepasseerd is. Zo van, voilà, luister nu goed, want dit is het dan, wat ze van u gaan horen op de donkere dag des afscheids. En dan dingen voorlezen als: "...Hij was een man van weinig woorden, maar bij velen gekend als iemand met het hart op de juiste plaats..." en dan de persoon in kwestie bevestigend zien knikken en zelfs een traantje zien wegpinken.Fascinerende nieuwe trend in onze sector.

Krijgen wat je wilt

Ok. Volgens mijn collega's is het simpel. Ze hebben het net geleerd op hun training "assertief communiceren".

Wat moet je doen? De DESC-methode gebruiken!

D= Describe= "Schat, ik zie dat gij steeds uw sokken laat slingeren.
E= Express= "Ik word daar erg kwaad van" (om met 1 emotie te beginnen)
S= Specify= "Ik zou willen dat ge ze in het vervolg schoon in de wasmand deponneert"
C= Consequence= "Anders een maand geen seks"

Zou dat echt lukken of is het te mooi om waar te zijn?

Zen

Ik heb toch nog heel wat uitdagingen. Ik noem er maar één.
Altijd en immer mijn innerlijke rust bewaren in communicatie met mijn (vrouwelijke en zeeeer bazige) baas en tezelfdertijd mijn standpunt op een overtuigende manier beargumenteren. Ik probeer het al 11 jaar. Alle vakbondscursussen, collegiale strategiebepalingen, therapiesessies en ervaringsdeskundigheid ten spijt.

Bij wie o wie kan ik in de leer? Ik wil een zen-goeroe en wel nu! Of anders iemand die mijn vakbondsmandaat wil overnemen. Dat mag ook altijd.

Ringedingdong

Ik stel het al drie weken uit. Één telefoontje naar een rusthuis om te vragen of ze mijn brief goed hebben ontvangen en of ze op onze vraag, om onze vrijwilliger een onkostenvergoeding te betalen, willen ingaan.

Ik haat bellen. Ik haat het , ik haat het, ik hAAAAAAt het!
Ik wil het gewoon niet, ik heb er geen zin in, ik heb er schrik van, ik ga niet uit mijn woorden geraken, ik zie er vreselijk tegenop, ik heb een knoop in mijn maag, ik begin al te trillen en te zweten als ik er nog maar aan dénk dat ik vandaag die hoorn moet vastpakken en de vraag moet stellen om waarschijnlijk eerst 16 keer doorverbonden te worden om uiteindelijk toch bot te vangen na verschillende zeer onvriendelijke bejegeningen.
Ik heb er zo'n hartsgrondige hekel aan, ik vind het aaaaaaaargh.
IK WIL HET GEWOON NIET !

Ik zal nu toch maar eens bellen zeker? Want het is wel mijn job hè.

En ja, ik val in herhaling, ik weet het.

Getrouwd met mijn werk?

Jonge koppeltjes die trouwen, doen dat het liefst ergens tussen mei en september. Dat is blijkbaar de ideale ja-woord periode. Spijtig voor mij, want dat betekent dat ik jobmatig in de aanloop zit van de grote huwelijksrush.
Jonge koppeltjes die trouwen zijn meestal ook koppeltjes die alletwee voltijds werken en die al hun verlof opsparen voor een grote huwelijksreis, waardoor ze zich enkel 's avonds kunnen vrijmaken. Meestal kloppen ze ook nog overuren. "Nu kan dat nog", zeggen ze, "straks als er klein mannen zijn niet meer" (ja, vertel mij wat). Wat wil zeggen dat ze pas vanaf 19u bij mij geraken voor het ineensteken van hun viering.

Veel avondwerk dus.

En ik ben dat grondig beu. Elke week minstens 2 avonden kwijt zijn aan mijn werk. Ok, ik krijg wel recupuren in de plaats maar dat is toch niet hezelfde. Want 's avonds moeten er thuis ook nog allerlei huishoudelijke dingen gebeuren zoals daar zijn: wassen, strijken, koken voor de dag zelf en soms voor de dag erna, kinderen entertainen, kinderen doen eten die eigenlijk TV willen zien, kinderen naar hun voeten geven omdat ze niet eten en eigenlijk TV willen zien, kinderen dan toch voor de TV zetten, tafel en keuken opruimen, vaatwas uitladen en inladen, kinderen in bad en bed steken, speelgoedslagveld van de kinderen opruimen. En daarna, zelf op de zetel ploffen en naar mijn favoriete feuilletonnekes zien of lezen of pjoeteren of iets ander hobby-achtigs doen zoals breien of stikken (waar ik toch nooit aan toe kom)
En mijn recupuren spaar ik liever op om mijn vakantie wat uit te breiden.
Op Mijn Liefde moet ik huishoudelijke gezien de laatste tijd ook niet veel meer rekenen, want hij neemt andere 'meer mannelijke' klussen voor zijn rekening (waarvoor mijn eeuwige dank). En er is ook wel veel Champions League op TV de laatste tijd.

Gehaktballen en curryworsten

De Stadhuisopdracht is gelukkig goed afgelopen. Mede dank zij de 'moral support' van mijn fantastische collega M. die gedurende de hele viering aanwezig was en zijn goeie 'vibes' naar mij toe gestuurd heeft. Het koppel bleek zowaar nog zenuwachtiger dan ik zelf.

De goede afloop moest natuurlijk gevierd worden met een lekkere lunch bij De Taloorkes, alwaar ik twee gigantische gehaktballen met seldersaus geserveerd kreeg én verorberd heb. Ik vond van te voren nochtans dat ik niet zo'n honger had. Maar ik heb nu eenmaal het oorlogskindsyndroom en laat nooit of te nimmer een kruimel op m'n bord liggen.

Collega M kon dan weer niet anders dan halverwege stoppen want er zat er een haar in zijn ovenschotel. Een haar die verdacht veel leek op een haar van het soort dat niemand verwacht aan te treffen in een eetbaar gerecht. Yuk.

Daarna terug tramsgewijs naar het werk, wat enige tijd geduurd heeft wegens een ontsporing op dezelfde lijn. Daardoor zijn we zowat de hele stad doorgetsjoekt om op een ander tramspoor te kunnen rijden en uiteindelijk op het werk aan te komen. We hadden ook kunnen uitstappen en wandelen, hetgeen we zeker gedaan zouden hebben moest het niet zo'n prachtig weer geweest zijn. De ontsporing was enkele uren later nog steeds niet opgelost waardoor het naar huis gaan ook vertraging opliep.

Grote Bloem moest dan ook nog opgehaald worden bij de Bomma. Toen ik binnenkwam werd ik begroet met de enthousiaste woorden:" Kijk mama, ik heb Playmobil gekregen". Ik denk dat Bomma's portemonnee toch blij zal zijn als de vakantie voorbij is. Kleine Bloem was zoals altijd haar hongerige zelf bij thuiskomst. Ik besloot een kaas-ham omelet te maken voor haar en voor mij, terwijl Mijn Liefde vrijdagsgetrouw de frituur bezocht. Die kaas-ham omelet was een waar succes want ik heb er nog een moeten maken. En de curryworst voor Grote Bloem is ook helemaal opgegaan. Ik weet het, omeletten en curryworsten oftewel frikandellen (op z'n Limburgs) zijn niet zo gezond en voedzaam, maar wel errug gemakkelijk op een vrijdagavond.

Stadhuiswoorden

Vandaag moest ik in het Stadhuis zijn. Neen, niet voor onzen trouw, daar is het nog te vroeg voor, maar om wat prospectie te verrichten voor een trouw die ik werksgewijs moet voltrekken komende vrijdag. (oh neen help, dat is overmorgen al, besef ik nu plots)

De zenuwen gieren nu al door mijn lijf, want niet alleen de locatie is important, ook de mensen zijn wel een beetje speciaal te noemen. Zij is Engels, hij is Deens. Het publiek komt uit zowat alle uithoeken van de hele globe. De plechtigheid moet compleet in het Engels. Echt Engels Engels. Dus het moet er ook allemaal heel gereserveerd en hoffelijk en really British aan toe gaan. Slik. Plus, ik heb niks om aan te doen. Mijn pas gekochte rode 'wraaw'- kleedje (volgens mijn Liefde), kan ik niet aandoen omdat de bruid me op het hart drukte dat ze zelf ook in het rood zou gaan. Bovendien zou ik helemaal niet opvallen tegen de rode achtergrond, dus dat zou niks worden. Dan moet ik mijn sober zwart uitvaartpakje maar aandoen zeker?

Maar om even terug te komen op het Stadhuis, ik was er nog nooit van mijn leven binnengeweest. Ik wist ook niet hoe ik erbinnen moest geraken feitelijk. Ik heb een heel rondje eromheen gelopen tot ik gelukkig ontdekte dat je aan een zij-ingang binnen moest gaan. Gek dat je zoiets niet weet als je al meer dan 10 jaar in die stad woont. Maar éénmaal binnen was het werkelijk indrukwekkend. Ik waande me al even een echte Leona Detiège of Patricia Janssens tussen al dat rood fluweel, die zware eikenhouten lambrizeringen en geschiedkundige muurschilderijen. Misschien zou een mens alleen al voor het gebouw in de politiek willen gaan.

Maar ik zal toch eerst eens beginnen met een trouwke te doen zeker?

Receptie small talk

Een receptie, daar moet ik zo meteen naar toe. Aan één kant vind ik recepties leuk, aan de andere kant zie ik er meestal wat tegenop. Want de gesprekken, met mensen die je nauwelijks kent, gaan meestal niet verder dan: 'Hey hallo, hoe is het met u?' 'Goed, goed, en met u?' 'Ook goed, en thuis ook alles ok, met de kinderen en zo?' 'Ja, hoor, alleen zo nu en dan eens ziek, ge kent dat wel.' 'Ja inderdaad, die kinderen moeten nogal wat doorstaan hè' 'En op het werk?' 'Ca va, gaat wel...'

En na een tijdje, als je uitgepraat bent, krijg je van die ongemakkelijk stiltes, pijnig je je hersenen om nog een aanknopingspunt te vinden en wil je eigenlijk weg om met die leuke collega die net is binnengekomen een praatje te maken, maar hoe moet je dat aanbrengen? 'Eeuhm, ja, ik ga eens even wat verder rondkijken, hè' of 'Ok, tot subiet misschien?' of 'Allez, ik ga eens kijken of er nog wat te bikken valt'...

Enfin, je zoekt je eigenlijk de hele avond te pletter naar manieren om de anderen subtiel af te schepen, zónder dat die dat in de mot hebben. Daar komt het in feite op neer.

Voordeel van recepties is wel dat er meestal schuimwijn is (allez, toch bij die waarop ik word uitgenodigd).

Dweilen met de kraan open

Daarstraks kwamen we onder de collegae op het thema 'dweilen'. De volgende vragen passeerden de revue:

Wie dweilt er nog?
Hoe dweil je dan?
Met wat dweil je?

Na wat geklaag van mijnentwege over de nieuwste Vileda-dweilen, kwam de aap uit de mouw. Het feit dat die ondingen niet goed dweilen en altijd loskomen van mijn aftrekker ligt compleet aan mij. Blijkbaar dweil ik verkeerd.
Hoe dweil ik dan? Ik kan het moeilijk omschrijven, maar ik doe toch een poging. Ik smijt mijn dweil op de grond, zet de aftrekker erop, doe één flap van de dweil over de aftrekker en begin te dweilen. Zoals mijn moeder het mij geleerd heeft en het ongetwijfeld nog steeds zelf doet. Zoals het me al pakweg 15 jaar fantastisch goed lukt. Zelfs met de meest goedkope dweilen. Fout dus. Het moet anders. Je moet iets doen met dubbelvouwen en overslaan of zoiets. Ik snap hem niet. Vileda my *ss, ja!

Auto-schaafwonde

Daarnet is er een vrachtwagen tegen mijn auto aangereden. Het lag niet aan mij. Gelukkig maar. Het lag aan de jonge en hoogstonervaren chauffeur die zijn vehikel achterwaarts wilde inparkeren op een busstrook. Hij moest, om dit manoeuver tot een goed einde te brengen, rakelings lang mijn auto afdraaien en toen heeft hij dus zowat alle verf van de achterflank geschuurd.

Op zo'n momenten flip ik dus bijna. Of ik ga in shock of zoiets. Ik verander in een kieken zonder kop, want dan moet ik aan administratieve verplichtingen voldoen en administratieve papieren invullen (die ik dan natuurlijk nèt niet kan vinden) en administratieve telefoons plegen (mijn meest geliefde bezigheid), en dan wordt ik dus hypermegakeinerveus. Het is zo'n typische situatie waarin Bachbloesems wonderen zouden doen, maar die had ik natuurlijk niet bij me. Gelukkig had ik wel mijn immer hulpvaardige collega's om mij door dit euvel heen te helpen. En gelukkig waren de schuldigen zich bewust van hun schuld. En kenden ze een beetje nederlands.

Maar in zo'n situaties wil ik het liefst van al dat mijn vader ineens vanuit het niets opdoemt. Hij die alles regelt, hij die orde op zaken stelt, hij die mij redt uit eender welke penibele situatie.
Ik weet dat hij dan zou zeggen: "Kom, ga jij maar naar binnen, drink iets, kalmeer, ik zal dat wel allemaal voor je oplossen. En ik zal ineens ook naar de garage bellen én naar de verzekering, laat mij maar doen, het komt allemaal in orde...
De realiteit is dat ik na een uur nog sta na te trillen op mijn benen. Terwijl ik bel naar Mijn Liefde

Ikke: Schatje ik heb slecht nieuws. Er is een vrachtwagen tegen onze auto gereden. Maar (met enige fierhied in mijn stem) ik heb alle papieren ingevuld.
Mijn Liefde: Ah maar dat is goed, dan kunnen we ineens onze beschadigde bumper op hun kosten laten herstelllen.

Stagiaireke

Drie maanden lang heb ik mij moeten laten gelden als stagebegeleider. Ik wist niet dat ik het in mij had, maar jawel dus. Ik neem aan dat het wel moest lukken, aangezien mijn ouders vroeger al een strenge schooldirectrice in mij zagen, of toch tenminste een soort van Mary Poppins.

Of ik ook daadwerkelijk streng en kordaat uit de hoek ben gekomen, laat ik aan B., mijn fijne stagiair over. Wat ik wel weet is dat ik hem heb leren kennen als een aangename, sympathieke en zeer bekwame kerel. In veel opzichten deed hij mij zelfs denken aan Mudbiker Tuur (alias Mr Queenkatrien, alias 'mien breurke')

We hadden veel leuke en lange gesprekken over de veelzijdige aspecten van ons werk, over zijn (en mijn) gevoeligheden en onzekerheden, over onze bezigheden, interesses, hobby's, over lekker eten en drinken, over ouders, broers, zusters, kindjes, relaties, liefjes en bijbehorend liefdesverdriet, over mijn bevallingen en over knappe acteurs en actrices én last but not least over knappe supervisors, waarvan de geaardheid tot nader bericht niet gekend is ;-).
Kortom, over alles wat er maar enigzins in ons opkwam.

En verder hebben we ook nog gewerkt natuurlijk.
Hij was ondermeer getuige van onze bijna-recordmaand januari, waarin we maar liefst 42 ongelukkigen ten grave gedragen hebben. B liet zich hierin van zijn dapperste kant zien door er toch een stuk of 5 voor zijn rekening te nemen.
Chapeau voor een eerste echte participerende stage. Chapeau voor den B.

B, haal jij er nog even de taalfouten voor me uit? ;-)

Bacillen troef

Ik run momenteel een hospitaal. Ook mijn Liefde heeft het vlaggen.
Ik hoop ik hoop ik hoop dat ik ervan gespaard blijf. Rare maag-darmtoestanden is het laatste dat ik kan gebruiken. Mijn werk laat het namelijk niet toe. Want in de Doodsboetiek is het precies ook solden. Maar liefst 6 uitvaarten deze week! En dan zijn we nog maar dinsdag. Dat belooft.

Bovendien wil ik mijn baas niet teleurstellen (*aheum*)Hij complimenteerde mij vanmorgen met het feit dat ik vorig jaar amper 1 dagje ziek ben geweest. Raar, dat je daar complimenten voor moet krijgen. Alsof dat iets is om mee te koop te lopen. Alsof je een minder goede werkkracht bent als je een paar dagen vaker ziek bent geweest op een jaar. Alsof je daar dan iets aan kan doen.

Rode kaakjes

"Laat u niet imponeren door die vergadering met die impotente venten". Dit berichtje stuurde ik naar mijn lieve collega E. die op het punt stond een vergadering te leiden met, zoals het bericht het zelf zegt, een stelletje impotente oude klieren.
Wat wil nu weer lukken? Collega E. staat in mijn telefoonlijst vlak boven F, mijn diensthoofd. U kan het al raden... Diensthoofd F. sommeerde mij daarnet in zijn bureau met de vraag of er gisteren ergens een 'vergadering' was. Hij had een beetje een vreemde grijns op zijn gezicht.
Een geluk bij een ongeluk, dat mijn diensthoofd gisteren geen lid van die vergadering was.

Poging tot update:

-Kleuterbloem gaat terug naar school, en ze vindt het nog leuk ook.
-Babybloem's leven staat tegenwoordig voornamelijk in het teken van eten.
-Onze nachten zijn al iets minder onderbroken maar bevatten gemiddeld nog steeds een uur of 5.
-Choco is geadopteerd door een lieve collega met een lieve dochter.
-Mijn loopneus en niesbuien waren hierdoor verdwenen tot ik getroffen werd door een vervelende sinusitis.
-Ik ben met mijn Liefde terug in de wereld van de doe het zelver gesprongen. Reeds 2 volle weekends hebben wij nuttig besteed aan het plamuren, schilderen en vernissen van onze toekomstige nieuwe slaapkamer. Leuk is anders, maar ja, zo beseft een mens nog maar eens wat het is om vuil te worden en écht een douche nodig te hebben.
-Mijn Liefde is op sollicitatiejacht en zit tegenwoordig popelend te wachten op een verlossend telefoontje.
-Op mijn werk vallen de ontslagen bij bosjes, het mijne is er gelukkig nog niet bij.
-Mijn hoofd staat tegenwoordig niet naar bloggen, maar naar iets anders waar ik nog niet teveel over kwijt wil.

Murphy had gelijk

Altijd, maar dan ook altijd als ik iets belangrijks moet doen gaat er iets goed mis. Zo ook gisteren. Om 15u30 stipt moest ik aan een feestzaal verschijnen om twee gelukkige mensen met elkaar te gaan verbinden in de banden van het huwelijk. Geen ongewone gebeurtenis voor mij, aangezien dit tot mijn functieomschrijving behoort en zulk een eer mij in de zomer zo wat 2 keer per maand te beurt valt.
Natuurlijk vraagt een huwelijksplechtigheid erom te verschijnen met gepaste kledij en assorti schoenen. Ik had gisteren dan ook weer goed mijn best gedaan om er goed uit te zien. Ik had een mooi donkerbruin ensemble uit de kast gehaald en mijn voetjes voorzien van bijpassende elegante muiltjes met hoge scherpe hieltjes. Maar helaas, helaas waren de muiltjes niet even sterk als elegant. Want ik was nog geen 3 passen van mijn auto verwijderd of mijn rechterhiel brak er gewoon ineens keihard af!

"Help! Wat nu? Ik kan toch niet op mijn blote voeten...", is het eerste dat er dan in je omgaat. Bovendien was het een erg chique bedoening waar ook Lindsay Pfaff en man en kind en wie weet wat voor cameraploegen aanwezig zouden zijn. De lieve maar helaas erg ouderwetse ontvangstdame van de feestzaal had het euvel zien gebeuren en bood in groot mededogen aan om haar zweterige platte goudkleurige instappers aan te trekken in de plaats. Gelukkig, gelúkkig waren die te groot, anders had ik ze ook echt moeten aandoen, vrees ik. Gelukkig ook hadden ze in de feestzaal nog ergens een verloren tube secondenlijm liggen. Dus oef, mijn schoentjes waren in een mum van tijd min of meer geplakt. Ik heb dan het komende uurtje wel rondgelopen als een halve kreupele, om maar geen onnodige druk uit te oefenen op de zwakke plek. Het moet nogal een zicht geweest zijn. En alsof een hogere macht mij toch nog goed gezind was, heeft de hiel het uitgehouden tot welgeteld 3 minuten na de plechtigheid! (En waren er gelukkig géén cameraploegen van de partij)

Soes

Deze morgen ben ik opgestaan met een bijna onweerstaanbare drang naar een lekkere roomsoes, een drang die in de loop van de voormiddag alsmaar onweerstaanbaarder werd. Tot ik ze tenslotte, alle cellulitiskuilen ten spijt, gewoon niet meer kon weerstaan. Om mij minder schuldig te voelen achteraf heb ik collega M. gevraagd om mee te delen in de zonde en daarom hebben we ons vanmiddag getrakteerd op een lekker onverantwoord calorieënbommetje. Jammer genoeg heb ik geen foto kunnen maken van mijn heerlijke slagroomsoes, noch van zijn fruitig frambozentaartje. Of misschien gelukkig voor u, beste lezers, want bij de aanblik van al dat lekkers was u ongetwijfeld stante pede naar de dichtsbijzijnde bakker gelopen en was ook úw voornemen om enkele kilo's kwijt te geraken gelijk weer om zeep.

Daarom, dus om mijzelf en u terug wat moed en motivatie aan te praten, post ik nu een foto van een heerlijke verantwoorde zachte groene malse krop sla.

Sinaasappel-lunchgesprek

Wat beweegt elke vrouw als het zomer wordt? Juist ja, cellulitis. Daarom gooide mijn vrouwelijke collega U. de volgende vraag op de lunchtafel: "Werken al die antisinaasappelhuidcremekes nu echt??" Waarop mijn andere vrouwelijke collega K. repliceerde: "Jaja, naar 't schijnt wel want dat stond toch in de Goed Gevoel van deze maand. En als je die testen mag geloven komt L'Oreal er als beste uit! Ze hebben nu een creme én zo'n een massagemachientje, hebt ge dat nog niet gezien op de affiches?". Jaja, dacht ik bij mezelf, en als ge dat (minstens 3 keer per dag natuurlijk) gebruikt, zijn uw billen binnen de twee weken gegarandeerd 0.1 cm smaller en lijken ze niet langer op een appelsien maar toch al op een mandarijntje, wat misschien al enige troost kan schenken. Ik zou dan wel nóg een uur vroeger moeten opstaan om te kunnen smeren en masseren, bovendien zou ik de helft minder lunchtijd met mijn collega's hebben (om te kunnen smeren en masseren) en ook mijn plezante avonden met Mijn Liefde zouden aanzienlijk worden ingekort (om te kunnen smeren en masseren), en ze zijn al zo kort.

Eventjes werden er onder ons, de vrouwelijke collega's ook bekentenissen gedaan. Moedig kwam U. ervoor uit dat ze last heeft van cellulitiskwabjes op haar knie, waarna ook K. teleurgesteld toegaf, én liet zien, dat haar knieën eveneens versierd waren door vetophopingen. Ikzelf gaf ridderlijk toe dat mijn knieën 1 grote vethooop zijn en dat ik tevens de trotse bezitster ben van een sinaasappelkuil in mijn rechterbil. Een kuil zó diep dat pakweg een gemiddele kabouter er waarschijnlijk niet meer levend uit raakt, moest hij er per ongeluk invallen.

UVV vindt Zwart goud

Het is een jaarlijks terugkerend fenomeen: de UVV personeelsontmoetingsdag. In vergelijking met 8 jaar geleden, toen we met zeker de helft minder collega's waren, en ik zowat iedereen bij naam en standplaats kende, is het nu een het megagroepsgebeuren waarbij ik mijn ogen uitkijk naar al dat nieuw en vers vlees dat we in de kuip hebben. We waren dus met veel, maar de mijn van Beringen bleek groot genoeg om met z'n allen in te passen.
De dag begon al voor-de-dauw-en-het-krieken-van-de-haan. Om 7u 30 kwam onze bereidwillige collega W. ons oppikken. Naar eigen zeggen bracht ze dit offer om de files voor te zijn (files, die er bij nader inzien niet waren). Met oogwallen van hier tot in Tokio (en uiteraard zonder zonnebril om die te verbergen) arriveerden we op de mijnsite waar we natuurlijk de eersten waren. Gelukkig was men in het mijnmuseum ook vroeg opgestaan want er zaten buiten op het terrasje mannetjes die eventjes heel zenuwachtig werden toen ze ons in het vizier kregen. Gelukkig werden ze snel terug kalm en wilden ze graag een praatje met ons maken. Na wat uitleg over onze beroepsbezigheden werden we door de mijnmuseummannen even vergeleken met nonnen die seks mogen hebben. Niet erg, want in ruil voor een kop koffie waren we tot alles bereid, zelf tot het slikken van die ludieke belediging (die eigenlijk toch wel véél origineler is dan die afgezaagde vergelijking met 'vrijzinnige pastoors'). Na enkele uren kregen we ontbijt waarna we als echte kompels in een bijna-echte nagebouwde mijnschacht afdaalden. Ik was meteen mee en supergeïnteresseerd want mijn opa heeft ook in 'de put' gewerkt. Het voelde als het ware alsof ik een stukje van mijn eigen geschiedenis terugvond. Ik moest aldoor aan mijn opa denken, ook al heb ik hem niet gekend, de arme mens. We kregen uitleg over kop- en voetbanen, stempels en over de manier waarop de mijnwerkers hun behoefte deden in de smalle gangen die geteisterd werden door muizen en gevaarlijke gassen. (Tja, niet verwonderlijk als iedereen daar te pas en te onpas zijn boodschappen achterlaat, dacht ik nog) Mens noch dier werd in de put gespaard want we hoorden ook nog hoe arme paarden er zich vroeger te pletter werkten tot ze blind werden afgeslacht. En kanariepietjes deden dienst als gasalarmen. Zeer boeiend allemaal en het noopte mij tot het schrijven van de volgende mooie weldoordachte slagzin: "Wat hebben we het toch allemaal goed !" Dit motto vliegt nu ergens aan een ballon boven het mooie Limburgse landschap. Wie het vindt zal er misschien zijn levensfilosofie van maken.


Na de middag kregen we nogmaals te eten. Ver na de middag. Lekker eten trouwens. Met Limburgse vlaai en een paar sappige collegiale roddels toe.

Tot zover het verslag van een zeer geslaagde dag!


Om mijn opa te herdenken blog ik ook nog even hét mijnwerkerslied. Moeilijk leesbaar, sorry, maar het moet nu eenmaal in communistisch rood.

Refrein
Het zwarte goud van onze mijnen Lokt jong en oud diep in de schacht,
Daar zal voor hen geen zon meer schijnen,
Want in de mijn regeert de nacht
GLÜCK AUF ! GLÜCK AUF! Klinkt als hun groet,
GLÜCK AUF kameraad ’t ga je goed


Zij dalen in donkere schachten,
Waar nooit eens ’n zonnetje lacht.
Zij zwoegen er dagen en nachten,
Terwijl hun gezin angstig wacht.

Refrein

En diep in de schoot van de aarde,
Waar menig gevaar wordt doorstaan,
Ontluikt, als ‘n blijvende waarde, ’n Vriendschap die nooit zal vergaan

Refrein

Al zijn het nu slepers of houwers,
Die kompels daar ginds in de mijn ,vormen de moedige sjouwers,
Waar iedereen trots op kan zijn.