Op een mooie Pinksterdag

Lawaai, drukte en de bedwelmende geur van smoutebollen en braadworsten. Ik haat het, mijn kinderen zijn er dol op. "Wanneer gaan we nu naar De Sinksenfoor? Straks is hij alweer weg en zijn we wéér niet geweest, zoals vorig jaar!", zegt mijn oudste net iets te beschuldigend. Ik besluit om deze keer niet uit (lees: af) te stellen maar het monster wel stante pede en dapper tegemoet te treden.

Even later zitten we in de auto, al een half uur naarstig op zoek naar dat éne lege parkeerplaatsje. "Ooh, zalig, ik ruik ze al, de smoutebollen!" roept mijn oudste voor de vierde keer op rij terwijl ze het raampje nog wat verder opendraait". "En ook suikerspinnen!" roept de middelste na. De jongste wipt vrolijk op en neer op de maat van de kermisbeats. Als er plots een auto wegrijdt, en het de 4x4 voor me net niet lukt om zich in het vrijgekomen plaatsje te wurmen, weet ik dat rechtsomkeert maken er niet meer inzit.

Op het terrein  is het over de koppen lopen, zigzaggen tussen tweelingbuggy’s met jengelende baby's, frieten etende bierbuiken, platgetrapte hamburgers, en hier en daar een meelijwekkende pitbull. Even dwalen mijn gedachten af  naar mijn kindertijd. Ik was net geen 10 en trok met mijn trouwe viervoeter naar de plaatselijke dorpskermis. Ik zag het al helemaal voor me. Ik zou die vervelende  jongens bij de botsauto's wel eens een lesje leren. Ik had nu immers een hond. Een boxer nog wel. Maar het beest in kwestie, dat er gevaarlijker uitzag dan het in werkelijkheid was, kreeg op een halve kilometer van het gedreun een paniekaanval en liep hard weg. Ik vond hem pas uren later terug. Bibberend in het tuinhuisje van de buren. Sindsdien heb ik altijd medelijden met honden op kermissen. …“Dierenbeul" zeg ik net luid genoeg. Snel lopen we voorbij zodat de eigenaar van de pitbull, die eruitziet als een frequente kermisbezoeker, niks kan terugzeggen

De paniek mij om het hart. Stel dat ik één van mijn kinderen uit het oog verlies? Ik kribbel mijn telefoonnummer op hun handjes terwijl ik boven het lawaai uitroep: “ALS JULLIE ME KWIJT ZIJN MOGEN JULLIE NIET MET VREEMDE MENEREN OF MEVROUWEN MEEGAAN HOOR, MAAR WÉL VRAGEN  DAT NUMMER TE BELLEN!” Ze staren me onbegrijpend aan met die grote ogen van ze en vragen alleen maar: "WANNEER KRIJGEN WIJ NU SMOUTEBOLLEN?", "JA, OF EEN SUIKERSPIN?". “Eerst even in de molentjes" mompel ik . "Want anders gaan jullie KOTSEN!".

Het ene moment zien mijn lede ogen hoe de beurs slinkt. Het andere moment schieten ze vol als ik die lachende gezichtjes zie, naar hen terugzwaai en even later hoor hoe leuk het was in de brandweerauto of op de paardjes.

Op naar de eendenkraam. Nadat ze elk tien exemplaren hebben gevangen mogen ze iets kiezen. Zoals altijd uit de onderste rij. Maar ze willen iets uit de bovenste rij. U weet wel waar ik het over heb. Ze willen altijd iets uit de bovenste rij. Maar ik heb maar 5 euro per kind betaald, dus smoor ik snel het akkefietje in de kiem en vraag luidkeels : “HEEFT ER IEMAND ZIN IN SMOUTEBOLLEN OF EEN SUIKERSPIN?”  “JAAAA!” Roepen de oudsten in koor, terwijl ze alsnog akkoord gaan met een trompet en een beer uit de onderste rij. Oef. De jongste wipt  bij wijze van antwoord net ietsje sneller op en neer dan de kermisbeats. Voor eendjes vangen is ze nog te klein. De eenden zouden al gauw tussen de platgetrapte hamburgers belanden. Maar de suikerspin gaat er wel in. Evenals de smoutebollen. Zij smullen. Ik smul. Plakkende handen, poedersuiker overal. Ach wat, het hoort er allemaal bij. En een smoutebol maakt veel goed.

Hormonale flipperkast

Normaal heb ik er niet zoveel last van. Mijn homonenspiegel was altijd nogal stabiel. Op een maandelijkse chocolade-uitspatting en een klein ingehouden snauwtje naar mijn Liefde na, viel het allemaal vrij goed mee. Ik heb nochtans het gevoel dat het met de jaren erger wordt. Of is het misschien de menopauze die zich (uiteraard) veel te vroeg aankondigt?
Vandaag was het weer zo'n 'heerlijke' dag. Opstaan is beginnen aan een dubbele iron lady. Hoofdpijn, buikpijn en vooral een allesverlammende moedeloosheid. Ik kan maar één ding denken als ik me op m'n dagplanning concentreer: ik heb er zóóóó géééén zin in vandaag. Bweurk. "Ik meld me ziek en blijf in bed", denk ik. Maar wie brengt de kinderen dan naar school? Wie belt mijn cliënten af? Welke collega kan mijn werk overnemen? En weer een teamvergadering missen? Neen, dan toch maar opstaan en eraan beginnen. (Damn, dat plichtbewustzijn altijd!) Mezelf erdoorheen slepen is de enige optie. Mijn haar wassen? Foert, dan heb ik maar een vettige kop. Mijn benen ontharen? Ik trek wel een makkelijke broek aan. En ach, dan heb ik maar wallen, en dan zie ik er maar moe en afgepeigerd uit. Wie kan het schelen?  Ik moet tenslotte toch nooit meer een man aan de haak slaan.
Het groot stuk chocola bij het ontbijt brengt iets of wat verlichting en de daaropvolgende dikke plak peperkoek met goede boter nog een beetje meer. "Ik zou beter yoghurt eten, met een kiwi of zo", denk ik terwijl ik gemorste melk opveeg met m'n ene hand en met m'n andere hand mijn Bloemen voorzie van ontbijtgranen terwijl ik het bijgeleverde gadget angstvallig verborgen tracht te houden ter preventie van ruzie.
Natuurlijk heb ik wind tegen bij het fietsen. En natuurlijk hebben ze het gadget toch nog ontdekt en kibbelen ze de hele weg naar school over wie het mag hebben en in plaats van wat. Ze hebben het ook koud en ze hebben ook nog dorst en ze willen ook niet naar de nabewaking en ik zeg alleen maar: "WAT? IK VERSTA JULLIE NIET MET DIE HARDE WIND!"
Eenmaal op het werk wordt het niet beter. De koffie is te sterk, de vergadering te vervelend, de koekjes te uitgedroogd, de cliënten te zeurderig, de dafalgan niet sterk genoeg, het ecologisch toiletpapier te ruw, de e-mails te moeilijk om meteen te beantwoorden, de to do stapel te overwoekerd. Gelukkig zijn mijn collega's nog lief. Wat zou ik zijn zonder hen.

Een kindermaag is gauw gevuld

De liefde van het kind gaat niet altijd door de maag. Eten is in het geval van mijn Bloemen eerder een noodzakelijk kwaad dat hun fantasiespel, hun ravotpret of de laatste K3 show die op dat moment op TV te zien is danig in de war stuurt.
 "Wat gaan we eten mama?", vragen ze als ik zeg dat we gaan eten.  En als in mijn antwoord niet de woorden spaghetti, pannenkoeken, kaaskroketten, hamburgers of frieten voorkomen, dan zie ik steevast een pruillip verschijnen. Twee pruillippen. Gepaard gaande met diepe wanhopige zuchten en rollende ogen. Zo was de chinese wokschotel van gisteren dus ook al geen succes. Gelukkig was de courgettensoep van te voren wel een beetje in de smaak gevallen, dus hun ieniemienie portie groenten hadden ze toch al binnen.
Met lange tanden eten schiet ook niet lekker op, dus dan eten ze maar weer een boterham. Soep met brood hoeft ook niet slecht te zijn. Daar houden ze gedetineerden tenslotte ook mee in leven. 
En dat ze de courgettensoep niet meteen terug uitspuwden had waarschijnlijk te maken met het feit dat ik er een half pakje Boursin met chèvre in gekieperd had. Die had ik per toeval in de supermarkt ontdekt in het gamma van de 1001 Boursinkazen. Lekker.

Hup Holland Hup!

Eens in de zoveel weken ga ik naar een Nederlandse supermarkt en dan neem ik mee:

1. Babyvoeding, wegens de helft goedkoper
2. Luiers, wegens bijna de helft goedkoper
3. Pindakaas. De echte van Calvé (smeuïg tot op de bodem!)
4. Gestampte muisjes (Klinkt kei-vies maar is lekker. Vooral op warme toast met lekkere vette roomboter d'eronder)
5. Een paar pakken nasi-mix
6. Gebakken uitjes om op de nasi en andere oosterse gerechten te strooien of om gewoon zo uit het pak te eten. (Dat zou ik beter in dozijnen inslaan, zo lekker vind ik dat)
7. Hero cassis limonade
8. Vla in alle soorten en smaken (Vanille, chocolade, dubbel, met yoghurt, met room, caramel, engazomaarvoort. Alleen jammer dat de versheidsdatum het slechts rekt tot één week verder)
9. Brokkenspeculaas, die hebben ze daar altijd. Ook als Sinterklaas niet in het land is
10. Peperkoek (Na uuuren te twijfelen, want het aanbod is te enorm voor woorden)
11. Pindakoeken voor Mijn Liefste (En ook voor mij)
12. ...en niet te vergeten: DROP! Vééééél Drop. Liefst zo zout mogelijk. Dubbel of driedubbelzout, als dat zou bestaan.

Nederland is mijn vriend, maar geen vriend van mijn lijn, zoals u kunt lezen.

Naschools snacken

Het begint al als je ze maar net uit de klas gehaald hebt: "Heb je iets bij mama?". En ja, meestal heb ik iets bij. Niet altijd iets even gezonds, geef ik toe, maar ze eten op school al genoeg fruit denk ik zo, dus gun ik ze zo nu en dan toch eens een vettig boterkoekske of een roze geglazuurde donut of chocoladewafel of iets dergelijks. Ik word zelf namelijk ook graag verwend na een dag hard labeur. Op suikerrijk vlak wel te verstaan.

Zo rijd ik dan rustig met twee knabbelende bloemen met besmeurde mondjes in mijn bakfietsbak huiswaarts.

Maar eens thuis begint het: "Ik heb nog honger mama, wat mag ik nu hebben?". "Mag ik nog een koek mama, nee? Ooohhhh, allééé...". "Heb je geen chipkes meer mama? Nee?? Pffff ik wil chipkes!  Nee, ik wil geen appel! Nee, ook geen peer, Ik wil iets lekkers!". "Of of of of een IJSJE! Ja een ijsje mama! Heb je dat,  een ijsje??? Neu? Ook niet? (denk de pruillip erbij), maar je moet nog eens ijsjes kopen mama!", 
"Een boke met choco dan mamaaaa, alsjeblieeeeeft, magda? " ...

Soms lukt het nog om ze een banaan aan te smeren, of een wortel, of een droge Krisproll of een kaasje of iets anders in de categorie: niet al te ongezond en niet al te verzadigend.
Maar in de meeste gevallen zitten ze door dit gesnack al met een half gevulde maag aan tafel waardoor hun bord dus ook maar voor de helft wordt opgesoupeerd. En dan moet ik ze nog aanporren (of omkopen) met  het nodige "allez komaan, nog 3 hapjes!" en " als je flink eet krijg je nog een snoepje".

Een mens zou nog gaan denken, die komen om van de honger 's middags, maar als ik eens durf een boterham éxtra in hun brooddoos te moffelen dan komt die gegarandeerd terug! Met de verontwaardigde woorden: "Zeg mama, 3 boterhammen is wel teveel hè!"  

Smikkel Smakkel

Grote Bloem is 'dól op lasagna', zoals ze dat zelf zo enthousiast verwoordt. Dus gisteren nog maar eens mijn best gedaan om een lekkere zware lasagna bolognese met veel béchamel en kaas op tafel te toveren. Nu, haar voorliefde voor dit Italiaanse gerecht heeft ze van geen vreemden. Ik herinner mij dat ik als kind al wedijverde met mijn vader voor het laatste schepje in de schotel. Ik schrokte dan mijn eerste portie naar binnen alsof mijn leven ervan afhing, zodat mijn bord eerder leeg was dan dat van hem en ik dus (vóór hem) in aanmerking kwam voor de laatste portie. En als alles op was maakte ik er een erezaak van de schotel zo minutieus proper leeg te schrapen dat er geen voorspoelbeurt meer nodig was voor ze in de afwasmachine ging.

Dus ik herkende me volkomen in mijn Grote Bloem toen we daarnet onze portie lasagna van gisteren zaten op te smikkelen en ze zei: "zeg mama, niet àlles alleen opeten hè, laat ook nog wat voor mij over!"

Stand van zaken afkickproces

Vandaag dag 4.

Ok. Het gaat. En ik heb geen last van die bevingen of flauwtes waar Sonja het over heeft in haar boek. En die had ik wel toen ik nog suiker at.
Maar het is toch een heel karwei. Ik probeer altijd maar anderen te overtuigen van het feit dat het toch zo gezond is wat ik doe (ja inderdaad, mijn collega's lopen tegenwoordig snel weg als ze me zien), in de hoop dat ik daarmee ook mezelf overtuig, want ik voel voor de rest nog niks. Ik ben nog even moe als ik opsta en als ik ga slapen en tussenin ook eigenlijk. En ik heb nog steeds geen ongelooflijke drive om honderdduizend dingen tegelijk aan te pakken. Laat staan één ding. Bijvoorbeeld: de kinderen naar bed brengen voelt nog steeds alsof ik de Mount Everest moet beklimmen.

Maar soit. Ik geef nog niet op. Ik moet het toch minstens twee weken de kans geven, vind ik.

Dus, waar heb ik tot nu toe aan kunnen weerstaan?

-vers gebakken wit brood met een groot stuk chocoladeletter van de kinderen

-koekjes tijdens werkvergaderingen

-cola light tijdens de lunch, als vieruurtje en als avondlijke dorstlesser

-mignottekes, zowel melk als puur, als tussendoortje

-puddinkjes als dessert

-fruityoghurtjes als dessert

-chocomoussekes als dessert

-koekjes of cake of wafels als dessert

-wijn bij het eten en als dessert

-schuimwijn op de afscheidsdronk van een collega (en believe me, dàt was pas moeilijk! Iedereen dacht trouwens dat ik weer zwanger was waarop ik dan maar antwoordde: "ik wou dat het waar was, het is veel erger")

sugar, oh honey honey

Ik heb weer goed voornemen. En het is geeneens nieuwjaar. Wat zeg je me daarvan?

Nu ben ik altijd wel erg terughoudend in het aankondigen van mijn recentste goede voornemens omdat die meestal even snel verdwijnen als ze gekomen zijn. En het is zo sneu om iemand blij te maken met een spreekwoordelijke dode mus.

Maar deze is wel een blijvertje. Voorlopig althans.

Ik ga afkicken van mijn suikerverslaving in 21 dagen.

Toen ik mijn goed voornemen gisteren toevertrouwde aan de collega's moesten ze eens hartelijk lachen. Niet met het voornemen op zich, maar met de methode. Het is namelijk de .... Sonia Kimpen-methode!! Ik denk dat 90% van onze bevolking het direct wel ergens voelt kriebelen of steken of irriteren als ze de naam Sonia Kimpen horen, dus ik had geen andere reactie verwacht dan spot en hoongelach. En toen ik vanmiddag ostentatief mijn Sonia Kimpen brood op tafel legde, vonden ze het natuurlijk helemáál hilarisch en hadden ze meteen Sonia's vette bankrekening gemaakt toen ik vertelde hoeveel het me gekost had.

Maar het kan me allemaal niet schelen.

Ik moet ervan af. Ik wil me weer energiek en fit voelen om dingen te ondernemen. Ik wil terug gewoon één koekje of één stukje chocolade kunnen eten zonder altijd maar meer en meer en meer te moeten. Ik wil geen roofbouw meer plegen op mijn lijf door zo maar alles onbedachtzaam in mijn mond te proppen.

Het moest, want ik was niet goed bezig. Zeker niet als je op één luttele avond in één ruk een hele tablet witte chocolade naar binnen speelt en dan nog op zoek gaat naar koekjes, wafels of snoep, en niks vindt en dan maar begint aan de choco pops van de kinderen om je dan 'smorgens aan het ontpijt vol te proppen met witte boterhammen met choco of speculaaspasta. En ga zo maar door. "De suikerkermis" noemt Sonia het....

Dat ik al aan dag 2 zit, beschouw ik alvast als een bewijs van mijn doorzettingsvermogen.

En wat ik dan wel mag eten, vraagt u zich misschien af?

Wel, veel groenten (altijd minstens de helft van je bord), 2 à 3 keer per dag fruit, volkoren maar liefst speltbrood, volkoren pasta, aardappelen, kleine portie vlees, vis, goede zuivelprodukten... Heel gewone dingen dus. En gevarieerd. Het mag geen dieet worden, alleen afblijven van alles waar geraffineerde suiker in zit. En zoetstoffen? Die houden blijkbaar je smaakpapillen voor de gek of zoiets. Dus dan mag ook niet. Dat zal misschien nog het moeilijkste zijn, mijn dagelijkse blikjes Cola Zero laten staan. En ook de wijn hè. 21 dagen geen wijn... *slik*

Provençaalse mosselen

Het is niet van mijn gewoonte, recepten posten. Ik denk altijd dat anderen denken van: tssssss, daar ontbreekt vanalles aan, ik kan dat veel lekkerder maken... Maar dit heeft daarstraks zó gesmaakt dat ik het u niet kan aandoen het voor mezelf te houden.

Voor 2 à 3 personen.

2 à 3 kg mosselen
4 grote vleestomaten, gepeld en in blokjes OF 1 blik tomatenblokjes
1 blikje tomatenpuree
2 uien
2 dikke tenen knoflook, of meer naar believen
1/2 glas witte wijn
veel verse peterselie
veel verse basilicum
1 koffielepel gedroogde oregano (vind ik straffer van smaak dan verse)
olijfolie
zwarte peper uit de molen

Spoel de mosselen en smijt de kapotte en volledig open exemplaren weg.
Snijd de uien in ringen en stoof ze 2 min. aan in olijfolie. Doe daarna de geplette knoflook erbij. Temper het vuur en laat nog enkele minuten met deksel op de pan verder stoven (zorg dat de look niet aanbrandt).
Doe de tomaten + puree erbij en daarna de fijngesneden peterselie en de helft van de fijngesneden basilicum. Strooi er een koffielepel oregano op. Laat nog een 3 tal minuten sudderen op middelmatig vuur.
Doe de mosselen erbij, roer wat door elkaar, zodat de tomaten zich over alle mosselen verdelen.
Giet er een half glas witte wijn op, de rest van de basilicum. Laat 5 minuten koken op hoog vuur. Ga er even flink met de pepermolen over, schudt op, en laat nog eens 5 minuten koken.
Tot alle mosselen mooi open staan en een stevige 'beet' hebben.
Niet alleen de mosselen zijn heerlijk, maar ook de 'soep' is om van te smikkelen.
Dien op met knapperig ciabattabrood en knoflookboter.

Zaligheid

Ik heb iets ontdekt.
Ik heb de lekkerste chocomousse ontdekt die er volgens mij in een potje te krijgen valt.
Bij Delhaize, van het huismerk.

Ze hebben melk, puur en ook, oh hemels, de witte variant!

En net nu ik een punt heb gezet achter mijn avondlijke zoetschransbuien. Ik zal ze 's middags moeten opeten nu, het zal niet anders kunnen.
Jammer maar helaas.

Brood en Spelen

Sensunik. Een vaste waarde in Antwerpen voor mensen met kinderen vanaf 3 jaar.

Grote mensen eten en babbelen en zitten op hun gemak aan tafel. De kinderen spelen op de bovenste verdieping onder het toeziend oog van een lieve animatrice. Als het eten klaar is worden ze naar beneden aan tafel gebracht. Ofwel eten ze boven. Het is zoals je het verkiest.

We gingen dit gisteren eens uitproberen. Ik had er niet al te veel hoop op dat ze alleen boven ging willen spelen, omdat onze grote bloem al zo'n jaar of 3 in een 'mama/papa meespelen-periode' zit.

Maar, wonder boven wonder, ging ze gedwee mee en werd haar aandacht meteen naar het ballenbad gezogen. En mama ging terug naar beneden om een dik half uurtje rustig te tafelen. Nu ja, rustig. Onze kleine bloem zat er nog bij natuurlijk, maar die hebben we kunnen stilhouden met brood en koekjes.

Update

- Een spetterend gezellig vrijgezellinnenfeestje voor schoonzus K. waar ik uiteraard niks over mag verklappen. Ik wil eventueel wel het bezwarend materiaal tegen grof geld verkopen.

-Een dochter die ons na een weekje zee terugzag en ons verblijdde met: "ooooh MIJN mama en MIJN papa zijn gekomen!!! Gaan we nu naar huis?" Niet dat ze ONS gemist had want later op de avond kwam de aap uit de mouw. Na een 'volledig wakkere' autorit naar huis en eenmaal aangekomen omstreeks 22u vroeg ze al fluisterend:"Nog een kleeeeiiiin beeeeeetje spelen met mijn speelgoed hè mama?"

- En ja, ik vind het erg om te moeten toegeven maar het dieet is dan toch niks geworden. Ik zal South Beach maar overlaten aan mooie filmsterren en Paris Hilton-achtige meisjes. Misschien had het een klein beetje te maken met de lekkere clubsandwiches en american chocolatechip cookies en de zaaalige Californische witte wijn tijdens het vrijgezellinnenfeestje. En de dag daarna met culinaire hoogstandjes en grote ontbijbuffetten aan zee. Maar ineens was alle engagement weg. Tja, de menselijke wil is niet oneindig verstrekkend, en de mijne evenmin. Bovendien had mijn moeder wederom gelijk: "Probeer maar, en je zal zien, de tweede keer werkt het niet meer". Dank je mama, had je dat niet eerder kunnen zeggen ;-)

Over naar Weight Watchers dan maar. Ik mag 21 punten, waarvan fruit en groenten a volonté. Kan niet meer stuk dus. Zeker niet nu ik...

-...ben begonnen met het start-to-run programma! Misschien zou een start-to-rum programma mij iets beter liggen, maar soit. Het gaat om de fysieke conditie, niet waar? Ik heb Evy erbij gehaald en mijn eerste les zit er op. In het begin voelde ik me nog een beetje keibelachelijk zo joggend en wandelend in het park, met mijn i-pod in de ene hand en mijn gsm in de andere (omdat er geen zakken in mijn broek zaten), maar gelukkig was er niet veel volk. Ik voelde me een onnozele beginneling met 0,0 conditie en moest mezelf bij iedere mens die ik tegenkwam oppeppen met de gedachte: "Ja maar, IK doe tenminste aan sport, GIJ NIET!" En het is gelukt! Mijn serie van 1/1, 2/2 en 3/3 zit erop. Zaterdag nieuwe afspraak met Evy.

Soes

Deze morgen ben ik opgestaan met een bijna onweerstaanbare drang naar een lekkere roomsoes, een drang die in de loop van de voormiddag alsmaar onweerstaanbaarder werd. Tot ik ze tenslotte, alle cellulitiskuilen ten spijt, gewoon niet meer kon weerstaan. Om mij minder schuldig te voelen achteraf heb ik collega M. gevraagd om mee te delen in de zonde en daarom hebben we ons vanmiddag getrakteerd op een lekker onverantwoord calorieënbommetje. Jammer genoeg heb ik geen foto kunnen maken van mijn heerlijke slagroomsoes, noch van zijn fruitig frambozentaartje. Of misschien gelukkig voor u, beste lezers, want bij de aanblik van al dat lekkers was u ongetwijfeld stante pede naar de dichtsbijzijnde bakker gelopen en was ook úw voornemen om enkele kilo's kwijt te geraken gelijk weer om zeep.

Daarom, dus om mijzelf en u terug wat moed en motivatie aan te praten, post ik nu een foto van een heerlijke verantwoorde zachte groene malse krop sla.

Grieks

Mijn Liefde nodigde me vorige week uit voor een etentje. Waarom die eer mij te beurt viel ga ik even niet aan uw neus hangen maar ik was blij dat hij het voorstelde. Een serieus koppel heeft immers zo nu en dan een klapke nodig zonder gestoord te worden door wenende baby's of puberende peuters.
Omdat we al enkele jaren niet op onze favoriete vakantiebestemming zijn geraakt, zijn we dus maar eens gewoon in een lekker ouderwets Grieks restaurantje gaan eten. Mijn Liefde had een mengeling van koude en warme voorgerechten en ik een immer lekkere Griekse salade. Waarna hij bediend werd van een stevige mixed grill (for real meatlovers) en ik een heerlijke doradefilet met verse gekruide tomatensaus kreeg voorgeschoteld. En dat alles samen met een fris en fruitig flesje rosé. Smikkel smakkel.


We hebben dan maar ineens beslist dat we volgend jaar toch nog een keertje terug gaan. Om het af te leren. Zon, zee en souvlaki's, here we come!