Altijd wat te beleven in Park Spoor Noord

Je zag haar al van ver aankomen, de vrouw in het wit. Haar blonde coupe netjes gecoiffeerd, mooi gebruind velletje, gepedicuurde voetjes voorzien van gelacqueerde witte birckenstocks (dé ecologische en podologisch verantwoorde mode-musthave van tegenwoordig, ahum). Je had er zo een chihuahua of een maltezer kunnen bijdenken, maar neen. Mevrouw in het wit sleepte een andere veredelde rat achter zich aan, rarara...: een fret! Netjes roofdiergewijs aan het lijntje dan nog wel. Braaf beestje. Oh ja en ze had ook een man bij, die liep zo onopvallend mogelijk achter haar aan. Als een aanhangsel dat ook even moest uitgelaten worden. En iedereen keek haar na, maar dat was waarschijnlijk de bedoeling.

Zo'n gek tafereel dat we net niet in onze broek piesten van het lachen. M. en ik.

Handschoenen gezocht

Ik had een paar. Zwarte katoenen. Maar die waren te koud en die pasten niet bij mijn blauwe muts en sjaal. Dus kocht ik een nieuw paar. Blauwe, warme angorawollen. Maar er rustte een vloek op. Bij een bezoekje aan mijn hondenliefhebbende ouders kreeg één van die (anders doodbrave) beesten ze te pakken. Gatenkaas, mijn mooie nieuwe lekker warme bijpassende petrolblauwe handschoentjes. Mijn moeder was zo lief om de schade te herstellen. Echt waar, je zag er waarlijk niks meer van, geen gat meer te bespeuren. Maar nu ben ik ze dus kwijt. Echt kwijt. Ik vind ze nergens meer. Voor de zoveelste keer heb ik naar ze gezocht vorige week, eergisteren, gisteren en vanmorgen... Alleen al daarom zouden ze de winter voor mij mogen afschaffen. Of zoals Grote Bloem gisteren zei: "Mama, ik wou dat het voor altijd zomer was!".

R.I.P.

Ik heb niet veel mededelingen vandaag.
Buiten de trieste mededeling dat de Choco schielijk overleden is.

Blijkbaar lag het beestje zaterdagochtend in een zeer diepe slaap waaruit hij na veel geduw, gepor en geschud niet meer wilde ontwaken. Zijn adoptiemama kwam het met net schoorvoetend vertellen. Ze zei er meteen bij dat het niet uit ondervoeding was, want hij at tonnen venkel. En ook niet uit onderkoeling, want hij zat al geruime tijd binnen. En hij werd ook regelmatig gepakt en gestreeld en in den hof losgelaten, zei ze. Ook al geen gebrek aan liefde dus. Oef zeg. Laten we de schuld maar aan het noodlot geven, dan.

Zijn 6 jarige stiefzusje en tevens zijn beschermelinge heeft enige traantjes gelaten, maar heeft daarna samen met haar papa dapper het kistje in de tuin begraven en hem een waarlijk siergraf geschonken. Ook het hokje, dat anders toch maar eenzaam en leeg staat te wezen, is opgesmukt met slingers en tierlantijnen ter ere van het lieve caviabeest.
Hopelijk zal hij eeuwig grazen op de hemelse caviaweilanden.