En toen werden we een schema...

"Waarom wordt dat kind ( Kleine Bloem, 4 jaar ) niet gek van zichzelf?", vroegen we ons al geruime tijd af, het einde van ons Latijn nabij. Waarom loopt ze de hele tijd boos, zeurderig, aandachtszoekend en dramaqueenerig door het huis te mokken? Waarom zijn haar eerste woorden aan tafel altijd: "Ik lust dat niet, ik heb dohooorst" om dan boos haar bord van tafel te schuiven, zodat onze gezinsmaaltijden steeds weer uitdraaien op oorlogen. En waarom praat ze ons na en lacht ze ons uit als we haar een standje geven (een perfecte nabootsing van de wijzende vinger incluis)? En waarom moeten we haar zo wat elke dag wel minstens één keer afzonderen om af te koelen en haalt het niks maar dan ook niks uit, behalve dat ze soms ook naar ons uithaalt? En waarom, o waarom is ze op school de liefste, de flinkste, de meest oplettende kleuter van de hele klas,  eet ze altijd braaf haar boterhammen op en zoekt ze nimmer ruzie met niemand?
Zou ze misschien wat meer structuur nodig hebben, vroegen we ons af? Moeten we het leven niet wat voorspelbaarder voor haar maken, stelden we ons de vraag?  En dan gaat een mens zich buigen over schema's en pictogrammen. Toegegeven, niet uit volle overtuiging, maar eerder uit pure wanhoop. Gedaan met plotse ingevingen en impulsieve beslissingen en kies maar zelf houdingen. Neen, een strak schema: hoe verloopt een week? Wat zijn de vaste, steeds terugkerende momenten? Wat verwachten we van haar, en van de andere Bloemen, én van onszelf? Ok, elke dag op hetzelfde uur opstaan dan maar. En gedaan met in de pyama rondlummelen tot de noen in het weekend. Neen, opstaan, meteen aankleden en eten! Op vaste momenten in bad, TV kijken of computeren. En niet te vergeten: 2 keer per week exclusieve papa-mama tijd. Minstens.
Het ziet ernaar uit dat wij harder zullen moeten werken dan zij.