Aftellen

De laatste dag van 2008.
Alweer een jaar voorbij, alsof het om een seconde gaat. Of een honderdste ervan.

Grote Bloem beleefde dit jaar haar vierde zomer en wordt een verwend strekenjuffertje dat alleen maar kan dromen van feeën, prinsessen en elfjes ;-). Kleine Bloem staat nu al 2 jaar met haar potige beentjes in dit leven en in het middelpunt van haar persoonlijk gecreëerde belangstelling. Én heeft op een jaar tijd zowat een heel woordenboek uit haar hoofd geleerd. Inclusief de betekenis van het woord 'zagen'.

Liefde heeft een andere werkbestemming gevonden, waar hij zijn persoonlijke ei in kwijt kan en voelt zich gelukkiger dan ooit, want hij heeft dit jaar ook ons huisproject stilaan kunnen afronden.

Onze zomervakantie had beter gekund, dat wel.

En ik? Ik heb precies alleen maar gewerkt dit jaar. Een record aantal trouwers, een record aantal schielijk overledenen. Met een record aantal overuren tot gevolg. Die ik wel allemaal heb kunnen opnemen, gelukkig maar. Als vers verkozen vakbondsdélégé kon ik niet anders dan het goede voorbeeld geven.

Maar het mooist van al: 2008 bracht ook een blijde boodschap van hoop en nieuw leven in de familie. Nieuw leven dat ik begin 2009 mee mag ontdekken en beschermen.
En dat brengt mij naar mijn belangrijkste voornemen voor komend jaar.
Een fijne meter zijn voor de lieve nieuwe spruit.

Zinvol bezig zijn

Ik heb iets nieuws ontdekt. Tegenwoordig loop ik mee met de kudde facebookschapen (die intussen al 140 exemplaren telt) en aangezien multitasken nooit mijn sterkste eigenschap is geweest, heeft deze Bloementuin hier flink onder te lijden. Ik schaam mij diep. Hopelijk hebben de Bloemen zelf nog niet teveel schade geleden.

Maar facebook is dus wel leuk en grappig en voyeuristisch en spannend. Je vindt in een mum van tijd, als je wat moeite doet, een hele hoop mensen terug van de jaren stillekes. En mensen die je liever niet wilt terugvinden, en die u wél willen terugvinden, die kun je straal negeren. Pas als je officieel 'bevriend' bent met iemand, kan die je hele profiel lezen en vice versa. En bij het proces van 'in het geheugen graven naar namen van vroeger' is het verbazingwekkend hoeveel mensen je eigenlijk kent, of ooit gekend hebt, en hoeveel namen en achternamen je je nog herinnert. En hoeveel mensen die jij kent ook weer andere mensen kennen die jij kent, kortom, it's a small cyberworld after all. En verder is er nog veel meer te doen op facebook, maar dat ga ik niet uitleggen want dat komt keibelachelijk over. Want wat roept dat bij u op, kussengevechten, gooien met BV's en Echte Aantwaarpse Kadookes? Yep. Kinderachtige tijdverspilling. En laat dat nu precies datgene zijn waar ik tegenwoordig zo'n grote nood aan heb.

Act Now!

Gestoord

Zat ik vandaag, op mijn welverdiende vrije dag, rustig, alleen in het gezelschap van mijn krant, ergens een soepje te eten,... zie ik in mijn ooghoek ineens een man van middelbare leeftijd iets tè vriendelijk naar mij knikken.
Mijn ervaring leert mij: tè vriendelijk knikkende mannen van middelbare leeftijd willen ofwel hopeloos graag iemand binnen doen, ofwel zijn ze Jehova Getuige.
Wat er met dit exemplaar aan de hand was, weet ik niet. Even later, mijn soep was uit, maar mijn krant nog niet, komt ie naast me staan en vraagt of ik hier woon. Met een beleefde, mijn tegenzin verbergende, glimlach antwoord ik "ja". Daarna wil ik terugkeren naar de financiële crisis in mijn krant, maar dan begint ie de weg te vragen en vraagt meteen ook maar of ik geen tweedehandswinkel ken waar hij een pelsen mantel te koop kan aanbieden aan 500 Euro, minstens. Rare man, denk ik. Ik vertel dan maar snel hoe hij zo makkelijk mogelijk op zijn bestemming kan geraken. Gelukkig blijft zijn "wil je anders even met me meelopen?" achterwege. En druipt hij af. Oef.

Tsjoektsjoek

Wapenstilstand en vrouwendag. 11 november wordt er niet minder koud, druilerig en vervelend door. "Waarom niet eens naar het Speelgoedmuseum gaan?", dachten we. Kan wel leuk worden, met de trein en zo. Zou de eerste keer zijn voor Mijn Bloemen. En daardoor net een belevenis.

Hoe ongelooflijk spannend vond ik dat zelf, vroeger, als papa ons dat grote statige gebouw binnen loodste op zoek naar die éne juiste trein tussen de zovele.

Ik vroeg me dan keer op keer af, hoe hij er toch in slaagde en het antwoord dat ik mezelf gaf was ook keer op keer hetzelfde: mijn papa weet alles. Eén zekerheid had ik alvast in die tijd: zolang ik veilig aan zijn handje bleef lopen, kon er niks ergs gebeuren en zaten we altijd in de juiste trein.

Spanning, vermengd met de hoopvolle verwachting van iets leuks, iets nieuws... Instappen, het perfecte plaatsje zoeken, bij het raam natuurlijk, joepie er is een tafeltje! Zitten we allemaal goed? De bagage netjes opgeborgen? Ja, het fluitje! Daar sluiten de deuren zich,...even wachten...en...en...traag, traag zet de trein zich in gang en langzaam, langzaam verdwijnt het station en zie je de landschappen, koeien, paarden, huizen, bomen, auto's, flits flits flits, flitsflitsflits...

Soms keek ik naar Grote Bloem en dacht iets van mijn vroegere stille opwinding in haar oogjes te ontwaren, want die fonkelden zachtjes, terwijl ze door het raam tuurden. Of hoe je je mooie stukjes kindertijd opzoekt in je eigen kind, en terugvindt.

Niet mals

Dat afkicken. Eergisterennacht, een angstaanjagend afkickverschijsel. Ik lag een half uurtje in bed en ineens werd ik wakker, een beetje onwel en onrustig. Mijn Liefde lag nog rustig een boekje te lezen. Op tijd van 5 minuten lag ik te rillen en te beven, ja zelfs te schokken onder mijn dekbed. Niks kon me kalmeren of tot rust brengen. Mijn liefde dacht dat ik een nachtmerrie had en probeerde me wakker te maken, maar ik was wel degelijk wakker. Klaarwakker. Ik voelde me verkleumd, maar het was niet echt van de kou. Zelfs met een dikke sweater over mijn pymama, een joggingbroek en skisokken, kreeg ik het niet warm. Integendeel, het werd erger en erger. Zo erg zelfs dat ik naar de zetel in de living verhuisd ben met mijn schokkend en stuiptrekkend lijf. En overgeven en wenen waren er ook bij. Zo'n onverklaarbare tranen die ineens opborrelen, maar die niet verdrietig aanvoelen. Echt bizar. Geen zin in suiker nochtans, eerder een afkeer. Alleen al de gedachte aan een koekje maakte me zo mottig als een krab.
Het heeft een uur geduurd of iets langer, die aanval, of wat het ook mag zijn. En het voelde alsof ik bezeten was door een ronddwalende geest. Want mijn lijf was precies niet meer van mij. Bangelijk. Maar ik ben een redelijk nuchter mens, dus ik steek het op de suiker, of het gebrek eraan.
Of misschien was het een kortsondige griepaanval? Wie weet. Maar ik had geen koorts en ook geen hoest of keelpijn of iets dergelijks. De dag erna nog wel danig van de kaart en moe en slap.
Maar soit, ondertussen toch wel aan aanbeland op dag 8!
Op naar dag 21, hopelijk zonder al te veel bizarre afkicktoestanden.

Stand van zaken afkickproces

Vandaag dag 4.

Ok. Het gaat. En ik heb geen last van die bevingen of flauwtes waar Sonja het over heeft in haar boek. En die had ik wel toen ik nog suiker at.
Maar het is toch een heel karwei. Ik probeer altijd maar anderen te overtuigen van het feit dat het toch zo gezond is wat ik doe (ja inderdaad, mijn collega's lopen tegenwoordig snel weg als ze me zien), in de hoop dat ik daarmee ook mezelf overtuig, want ik voel voor de rest nog niks. Ik ben nog even moe als ik opsta en als ik ga slapen en tussenin ook eigenlijk. En ik heb nog steeds geen ongelooflijke drive om honderdduizend dingen tegelijk aan te pakken. Laat staan één ding. Bijvoorbeeld: de kinderen naar bed brengen voelt nog steeds alsof ik de Mount Everest moet beklimmen.

Maar soit. Ik geef nog niet op. Ik moet het toch minstens twee weken de kans geven, vind ik.

Dus, waar heb ik tot nu toe aan kunnen weerstaan?

-vers gebakken wit brood met een groot stuk chocoladeletter van de kinderen

-koekjes tijdens werkvergaderingen

-cola light tijdens de lunch, als vieruurtje en als avondlijke dorstlesser

-mignottekes, zowel melk als puur, als tussendoortje

-puddinkjes als dessert

-fruityoghurtjes als dessert

-chocomoussekes als dessert

-koekjes of cake of wafels als dessert

-wijn bij het eten en als dessert

-schuimwijn op de afscheidsdronk van een collega (en believe me, dàt was pas moeilijk! Iedereen dacht trouwens dat ik weer zwanger was waarop ik dan maar antwoordde: "ik wou dat het waar was, het is veel erger")

sugar, oh honey honey

Ik heb weer goed voornemen. En het is geeneens nieuwjaar. Wat zeg je me daarvan?

Nu ben ik altijd wel erg terughoudend in het aankondigen van mijn recentste goede voornemens omdat die meestal even snel verdwijnen als ze gekomen zijn. En het is zo sneu om iemand blij te maken met een spreekwoordelijke dode mus.

Maar deze is wel een blijvertje. Voorlopig althans.

Ik ga afkicken van mijn suikerverslaving in 21 dagen.

Toen ik mijn goed voornemen gisteren toevertrouwde aan de collega's moesten ze eens hartelijk lachen. Niet met het voornemen op zich, maar met de methode. Het is namelijk de .... Sonia Kimpen-methode!! Ik denk dat 90% van onze bevolking het direct wel ergens voelt kriebelen of steken of irriteren als ze de naam Sonia Kimpen horen, dus ik had geen andere reactie verwacht dan spot en hoongelach. En toen ik vanmiddag ostentatief mijn Sonia Kimpen brood op tafel legde, vonden ze het natuurlijk helemáál hilarisch en hadden ze meteen Sonia's vette bankrekening gemaakt toen ik vertelde hoeveel het me gekost had.

Maar het kan me allemaal niet schelen.

Ik moet ervan af. Ik wil me weer energiek en fit voelen om dingen te ondernemen. Ik wil terug gewoon één koekje of één stukje chocolade kunnen eten zonder altijd maar meer en meer en meer te moeten. Ik wil geen roofbouw meer plegen op mijn lijf door zo maar alles onbedachtzaam in mijn mond te proppen.

Het moest, want ik was niet goed bezig. Zeker niet als je op één luttele avond in één ruk een hele tablet witte chocolade naar binnen speelt en dan nog op zoek gaat naar koekjes, wafels of snoep, en niks vindt en dan maar begint aan de choco pops van de kinderen om je dan 'smorgens aan het ontpijt vol te proppen met witte boterhammen met choco of speculaaspasta. En ga zo maar door. "De suikerkermis" noemt Sonia het....

Dat ik al aan dag 2 zit, beschouw ik alvast als een bewijs van mijn doorzettingsvermogen.

En wat ik dan wel mag eten, vraagt u zich misschien af?

Wel, veel groenten (altijd minstens de helft van je bord), 2 à 3 keer per dag fruit, volkoren maar liefst speltbrood, volkoren pasta, aardappelen, kleine portie vlees, vis, goede zuivelprodukten... Heel gewone dingen dus. En gevarieerd. Het mag geen dieet worden, alleen afblijven van alles waar geraffineerde suiker in zit. En zoetstoffen? Die houden blijkbaar je smaakpapillen voor de gek of zoiets. Dus dan mag ook niet. Dat zal misschien nog het moeilijkste zijn, mijn dagelijkse blikjes Cola Zero laten staan. En ook de wijn hè. 21 dagen geen wijn... *slik*

2 meter

Ik heb keigoed nieuws! Ik word weer meter. En ik weet nu al dat ik die rol met volle overgave ga opnemen! Voor mijn (nu nog ongeboren) nichtje of neefje staat mijn hart en mijn deur altijd open...je bent zó welkom, lief kleintje...

Knibbel knabbel knuisje

Een leuk idee om je tijd met je kinderen in de vakantie door te brengen?
Een peperkoekenhuisje maken.
Ik was natuurlijk nooit zelf op de idee gekomen. Daar heb ik schoonzus K. voor. Zij vond een kant en klaarpakket (bij Denikea natuurlijk, waar anders), verpakte het als cadeau en schonk het aan Grote Bloem. Die bij de eerste aanblik uitriep: Oooooh een koekhuisje! Gaan we dat nu maken, mama? Daarin moest ik haar al voor de eerste keer teleurstellen, want we waren niet thuis maar op stap in Eindhoven.
In de hoop dat ze het een beetje zou vergeten tot ik wat meer tijd (en zin) had, antwoordde ik: "Nu niet schatteke want dat is heel moeilijk en duurt heel lang en dan moeten we veel tijd hebben en wachten tot we thuis zijn".

Grote Bloem heeft een goed geheugen dus 'vergeten voor onbepaalde tijd' zat er niet in. Ook mijn overenthousiaste poging tot uitstel onder het mom van ''zullen we niet wachten tot uw vriendje D'ke komt spelen, dan doen we het allemaal samen, dat is keileuk!", pakte niet.

Zo gezegd zo gedaan dus. Om 19u gingen we aan de slag, in de veronderstelling dat het een klein huisje betrof en het dus ook maar een klein uurtje zou duren en Grote Bloem om 20u tevreden over haar mooi zelfversierde "koekhuisje" kon dromen.
Maar al snel kwam er weer een teleurstelling om het hoekje loeren. Want de snoepjes waar het huisje op de verpakking zo mooi mee versierd is, zaten er blijkbaar niet bij. En evenmin de suikerglazuur en de 'lijm' waar je de hele constructie mee moet verankeren. Dat moet je allemaal zelf maken. Ik wilde het al uitstellen (lees: opgeven) want ik had geen zin om om 19u45 nog te gaan glazuren als Grote Bloem al om 20u in haar bed moet liggen. Grote Bloem dacht er echter anders over. Ze schakelde over op een zeer dwingende zaagmodus. Dwz: " Maaaar, ik wil NIET slapen, ik wil mijn koekhuisje maken mamaaaaa" , x 30. Waardoor ik dan toch maar gezwicht ben, en we samen onze schouders onder het koekhuisjesproject hebben gezet.Tot de suikersiroop begon te stollen en het dak er telkens opnieuw afgleed en Grote Bloem zowat omviel van de slaap.
De volgende ochtend hebben we samen met D'ke nog getracht om de bouwval wat op te kalefateren, maar om het koekhuisje van de instorting te vrijwaren , hebben we het allemaal samen ineens grotendeels opgepeuzeld. Dat leek ons de beste oplossing.

Omdat dat van ons te schaamtelijk en te snel op was, hieronder dus een foto van een geslaagd exemplaar.

Krijgen wat je wilt

Ok. Volgens mijn collega's is het simpel. Ze hebben het net geleerd op hun training "assertief communiceren".

Wat moet je doen? De DESC-methode gebruiken!

D= Describe= "Schat, ik zie dat gij steeds uw sokken laat slingeren.
E= Express= "Ik word daar erg kwaad van" (om met 1 emotie te beginnen)
S= Specify= "Ik zou willen dat ge ze in het vervolg schoon in de wasmand deponneert"
C= Consequence= "Anders een maand geen seks"

Zou dat echt lukken of is het te mooi om waar te zijn?

R.echt I.n het P.utteke

Kleine Bloem is gelukkig aan de beterhand. Wat we van Jummy (i.e. het ingebeelde vriendinnetje van Grote Bloem) niet kunnen zeggen.

Grote Bloem: "Mama, Jummy is dood"
Mama: Ah, echt? En hoe komt dat dan? Was ze ziek?
Grote Bloem: Nee, zij had altijd in haar broekje gedaan en ze ging niet naar de WC"
Mama: "Oei, en waar is ze nu dan" (even kijken of mijn 4 jarige een beeld heeft van een mogelijk hiernamaals)
Grote Bloem: "In het ziekenhuis, hè mama"

Ok, hopelijk verdenkt u mij nu niet van een al te strenge aanpak van haar nattebroekprobleem.

Kleine Slappe Bloem

Wat kan een kind veranderen als het ziek is. Van hyperlevendig, deugnieterig en superspeelserig naar een hangerig, lamlendig en gloeiend hoopje zieligheid. Hopelijk heb ik snel mijn gewone Kleine Bloem terug :-(

Zen

Ik heb toch nog heel wat uitdagingen. Ik noem er maar één.
Altijd en immer mijn innerlijke rust bewaren in communicatie met mijn (vrouwelijke en zeeeer bazige) baas en tezelfdertijd mijn standpunt op een overtuigende manier beargumenteren. Ik probeer het al 11 jaar. Alle vakbondscursussen, collegiale strategiebepalingen, therapiesessies en ervaringsdeskundigheid ten spijt.

Bij wie o wie kan ik in de leer? Ik wil een zen-goeroe en wel nu! Of anders iemand die mijn vakbondsmandaat wil overnemen. Dat mag ook altijd.

Het moest er eens van komen

Mijn Liefde? Ik ben trots op hem. Echt waar. En ook op mijn schoonvader. Want vandaag hebben ze samen een terras aangelegd. Ons terras dan nog wel. Nu, groot is het ding niet en het is ook ietsiepietsie jammer dat de zomer reeds gepasseerd en ik het niet heb kunnen vieren door erop te gaan zitten met een glaasje wit, MAAAAR... dat neemt niet weg dat ik toch trots ben. Want vandaag heeft het de hele ellendige rottige druilerige snertzondag geregend. En toch hebben ze niet opgegeven, vader en zoon. Als het morgen weer licht is zal ik mijne kodak eens uit de schuif halen om hun hard labeur te vereeuwigen.

Voila: onze koer bij daglicht

Ratrace

De herfst is begonnen. Op een zeer herfstige wijze dan nog wel. Vanmorgen regende het en het waaide nog hard op de koop toe. Wind tegen, broek die alsmaar kouder en doorweekter wordt, mijn haar in natte strengen tegen mijn hoofd, ijskoude vingerknokkels, natte en triestige Bloemen en een loodzwaar been-gevoel bij aankomst.
Maar waarom toch? Waarom moet een mensch toch al zoveel miserie doorstaan om alleen nog maar op zijn werk te geraken? Want daarna moet ge nog werken ook. Ook al voelt het alsof er al 8 uur in uw benen zitten.

Ik fiets maar anderen moeten uren in de file staan, bumper tegen bumper, klimmend adrenalinepeil elke keer je op dat verdomde klokje kijkt dat genadeloos doortikt, alsmaar zenuwachtiger wordend, vloekend dat het niet vooruit gaat of dat je voorganger je de pas afsnijdt. En iedereen verandert constant van rijstrook dus een oogje dichtknijpen of een blik werpen op je krant is te veel risico nemen.

Nog anderen durven het aan om zich treinsgewijs naar het werk te begeven. Opeengepropt zoals de knuffeldieren van mijn Bloemen in een veel te kleine Ikeadoos. Of vechtend voor een plaatsje waar je met je kniëen tegen die van de pendelaar tegenover je zit en de hele tijd sorry moet zeggen als je je eventjes wil 'verzetten'. Je kan dan wel pakweg de laatste Story lezen natuurlijk. Dat is wel een voordeel. Op voorwaarde dat je hem uit je tas gewurmd krijgt.

Misschien moet mijn eerste strijdpunt als vakbondsafgevaardigde wel zijn: de mogelijkheid om thuis te werken. Juij, dat zou een hele overwinning zijn.

Even inhalen

Het is lang geleden precies. Maar geen nood want er zijn nog geen verslensingsverschijnselen te ontwaren in de Bloementuin. Enfin, bij de Bloemen toch niet. Bij mij en bij mijn Liefde daarentegen... laten we' t erop houden dat ik in augustus met twee energievretenede Bloemen op mijn dak zat. En dat september traditiegetrouw weer zijn bacillen-intrede gedaan heeft bij Mijn Liefde.

Maaaar inmiddels alweer enige mijlpalen gepasseerd.

1) Zoals u al wist: Grote Bloem is 4 jaar. En lijkt ineens ook 4 jaar zelfstandiger geworden! Elke dag trek ik opengesperde ogen van verbazing en slaak ik kreten van blijdschap. Wat een verademing. Ze kan zelf boterhammen smeren en de lakens zijn 's morgens (zo goed als) droog. En ze gaat nu ook helemaal alleen op en af speeltuigen! Nooit gedacht! Juist bij de schommel wordt er nog 1 enkele duw van mij verwacht en dan wordt ik gesommeerd om op de bank te gaan zitten en geamuseerd toe te kijken. Het enige wat ik dan nog moet doen is van op afstand regelmatig enkele woorden van aanmoediging roepen op een enthousiaste toon. Oef zeg. En geef haar daarna thuis een barbie of twee en ze is alweer een uurtje zoet.

2) Samen met het passeren van de 4 jarige kaap, is ook het eerste echte schoolvriendjesfeestje gepasseerd. Voor de eerste (en waarschijnlijk laatste) keer heb ik me er helemaal op gestort als een echte werkaholische moeder, en de dag ervoor tot een kot in de nacht gewerkt aan mijn kabouterfeest-concept. Toegegeven, ook Mijn Liefde heeft zich bekwaamd in de kunst van het kaboutermutsjes maken. Het resultaat mocht er wezen. De kaboutertjes waren content. Maar ik kon me toch niet onthouden van een lichte zucht van opluchting toen alle kaboutertjes teruggekeerd waren naar hun eigen paddestoeltjes.

3) De 4 jarige kaap heeft grote Bloem precies ook wat dichter bij de bijtjes gebracht. Tegenwoordig wil ze trouwen met 3 jongens én 1 meisje. En ze is zwaaaaar verliefd op één van de jongens, D., die ze tijdens haar kabouterfeestje, tussen 2 pannenkoeken in, liefdevol over zijn arm wreef, met de zoetgevooisde woorden: :"Ga je nu heeel veeel bij mij komen, D.'ke????"

4) Kleine Bloem dan. Die is het leven soms beu, denk ik. Vooral 's morgens, als ik haar met een gigántisch ochtendhumeur uit haar bed haal. Aan tafel mag er in géén geval gezongen worden, niet te luid gepraat, er mag haar vooral niks 'verkeerd' voorgezet worden, bijvoorbeeld de verkeerde cornflakes, of een boke met choko als ze eigenlijk confituur in haar hoofd had... Het resultaat is een luidkeelse: "Nééééééééééééééééééééééé, mama (of papa, dat hangt ervan af wie er zo zwaar in de fout gegaan is zo vroeg in de ochted), terwijl ze zichzelf of iets anders met een harde smak op de grond smijt. "Oh jee, en ze is nog geen twee", denk ik dan vaak.

5) En ik ben bij het Oudercomité gegaan van de school. Gisteren eerste vergadering. Discussie over het inschrijvingsbeleid. Er moet iets gedaan worden aan de kampeertoestanden, dat is waar, maar mijn haren rezen al snel te berge toen ik een moeder hoorde zeggen zij "tenminste wel moeite deed (als zelfstandige, dan nog, ocharme) om haar kind in de school in te schrijven, ook al had ze er bijna voor moeten kamperen." "En dat echt wel iedereen die moeite kan opbrengen als ze dat maar willen". Ze dacht kennelijk niet dat er ook nog mensen zijn die zich niet zomaar kunnen vrijmaken omdat ze bvb. alleenstaand zijn, of een job hebben met een nurk van een baas die hun geen verlof wil geven, of in de fabriek aan de lopende band staan en als ze teveel zagen, misschien buiten vliegen, of nog 3 andere kinderen hebben die dan op andere plaatsen moeten zijn, enfin, ik had er al bijna ambras dus....

6) En ja, er moet natuurlijk ook nog gewerkt worden. Een jammere zaak, maar het zij zo. Hopelijk wordt het najaar iets rustiger en krijg ik tijd om mijn torenhoge berg overuren een beetje af te bouwen.

Bedankt voor het bellen!

Het is 7u 30. Kleine bloem telefoneert:
"Eén, twee, drie, elf, zeven, tien!"
Naar wie ga je bellen?
"Bomma", " Allooooo, jaaa, hmmmm, al wakker? !

Slaapstoringen

Wanneer, o wanneer ga ik eindelijk eens de wereld van de onverstoorde, on-onderbroken nachten ingaan? Meestal is het Kleine Bloem die in het holst van de nacht haar grenzen aftast door net zo lang te krijsen tot we haar uit haar bedje halen (en ze 's morgens hees is). En éénmaal in ons bed is slapen het allerlaatste waar ze aan denkt. Waar ze wel aan denkt is: (in crescendo)"Boeke leeese mamaaaaa, papaaaaa, boeke leeeeese, boeke leeeeeese, MAMAAAA, BOEKE LEEEEEESE, ..... Soms wordt Grote Bloem ook wakker van de nachtelijke capriolen van haar zusje, en wil die natuurlijk ook naar ons bed. Of heeft ze weer één of andere enge droom. Of zoals vannacht: ze had besloten om zonder pamper te slapen ("Ah ja hè mama, want ik ben al VIER jaar hè"). Ik vol bewondering en gemeende trots het potje naast haar bed gezet, lichtje op de gang laten branden zodat ze kon zien waar ze moest plassen. Maar natuurlijk het lichtje uitgedaan halverwege de nacht. Met als gevolg om 4u30 een snikkende Grote Bloem aan ons bed: "Mamaaa, het lichtje is uit en ik moet pipiiii doooeeen". Wel héél flink natuurlijk. Maar Kleine Bloem zag in het geroezemoes ook weer een teken van ontwaken. Die heeft dus niet meer geslapen en wij ook niet. Pffff.


Thank God he created caffeïne!

Het vijfde jaar...

...van Grote Bloem is vandaag aangebroken. En ze is plotseling erg ontloken want ineens kan ze (naar eigen zeggen) veel meer.

"Nee, mama, ik kan nu zelf mijn boterham smeren want ik ben al VIER jaar hè!" (terwijl ze de boter in lagen van centimeters aanbrengt)

"Kijk mama, ik kan die préparé zelf opendoen, want ik ben nu al VIER jaar hè"! (terwijl ze met haar bot kindermes tevergeefs in het doosje prikt en het doosje even later teleurgesteld aan mij geeft)

"Ja hoor, mama, ik ga nu altijd op de WC want ik ben al VIER jaar hè!" (terwijl ze half over de bril plast)

"Neu mama, ik wil niet meer naar Hopla kijken, want ik ben al VIER jaar hè!"("en Hopla is voor baby'tjes hè? ")

"Kijk mama, ik kan al zelf in de bakfiets, want ik ben al 4 VIER jaar hè!"(terwijl ik haar net op tijd vastgrijp om te voorkomen dat ze met bakfiets en al op de grond kwakt)

"Mamaaaaa? Mag ik een héééééél klein beetje cola drinken, want ik ben al VIER jaar hè!" (met een ongelooflijk lief en uitgestreken vierjarigensnoetje).
Ach ja, zeg ik, waarom niet? (*smelt smelt*)

In nood

Vannacht om 1u30 werden we gewekt door een fel blauw zwaailicht. De brandweer, zo bleek, nadat we eens gepiept hadden vanachter het gordijn. Ze moesten iemand uit het huis tegenover ons brancardsgewijs naar beneden krijgen via het raam. Iemand die er beslist ernstig aan toe was, af te leiden uit het feit dat ook de MUG van de partij was.
Weet u hoe lang het geduurd heeft voordat de brandweermacho's het juiste knopje vonden om de ladder omhoog te krijgen? Neen, geen 30 seconden. Neen, ook geen minuut. En neen neen, zelfs geen 3 minuten. Het heeft een kwartier geduurd! Een KWARTIER! Misschien was de mens in nood reeds morsdood, en was het niet nodig om een beetje op te schieten? Of misschien hadden we gisteren te doen met de jobstudent-brandweernachtploeg? Of misschien wilden ze gewoon eens testen welke knopkes er allemaal in hun wagen stonden te flikkeren? Of misschien waren ze hun handleiding kwijt? Of misschien was het te donker? Of misschien moesten ze terug op cursus om hun diploma te vernieuwen? So what! Maar ik kan u één ding zeggen. Het was in ieder geval een hallucinant en werkelijk beschamend schouwspel! Zo beschamend dat ik zelfs niet ben blijven kijken tot het einde. Want ik ben veel, maar ik ben geen ramptoerist.

Kind van de zee

Grote Bloem vertrok gisteren op vakantie met Bomma en Bompa naar de zee.
Grote Bloem was de hemel te rijk. Geen oog dicht gedaan in de auto en eenmaal in de hotelkamer aangekomen zag ze het speciaal voor haar opgemaakte bed naast het raam. "Ooooh mijn bedje, ik heb een mooi bedje hè mama? Kijk ik ga springen op mijn bed (spring spring spring spring spring), ja dat is een goed bed, mama, mijn bedje is het mooiste van de hele wereld hè mama?" Mama, gaan we nu fietsen? En gaan we straks naar de zee, dan ga ik spelen met mijn speelgoed hè, mama, maar niet naar het water want daar zijn HAAAIEN..."

Na het fietsen en het (niet)eten van een kinderspaghetti wegens te opgewonden, trokken we naar het strand. Dat terwijl de Bomma zich met Kleine Bloem in de kamer verstopte om hopelijk een dutje te gaan doen. Het zand kon Grote Bloem wel bekoren. Evenals het water. Wel nadat ik haar ervan verzekerd had dat er echt écht geen haaien zitten in onze zee. Nee, en ook geen kwallen. (leugentje om bestwil).

En kijk, Grote Bloem veranderde stante pede in een dolfijn, een zeehond en een zeemeermin. Het ijskoude water deed haar niets. Helemaal niets. Rillend bij elke koude windvlaag, placeerde ik me aan de rand van het water en keek naar haar. Mijn bijna 4 jarige meid, al zo groot, zich amuserend, enkel en alleen met wat zeewater en zandmodder. Blij, jubelend, hoe ze kirrend wegloopt van een schuimbekkende golf die haar dreigt te overspoelen en dan terug de zee trotseert, een restje zeeschuim vastpakt in haar kleine handjes en het wegblaast en weer naar mij kijkt, en lacht, van puur en vrij geluk, zoals alleen een kind kan lachen...

Het is niet eerlijk

Allez, weeral 138 euro armer. De meneer van Smeg heeft ons afwasmachien gerepareerd (voor de derde maal, reeds!).
Hij ging normaal tussen 13u en 17u komen. Om 12.30 belt mijn gsm. Ik ben nog op mijn werk, maar ben vetrekkensklaar. Het is de meneer van Smeg. Dat hij bij ons aan de deur staat. Ik zeg een beetje kortaf dat ik hem pas vanaf 13u verwacht had. Ok ik wacht wel, zegt hij.
Ik schakel mijn bakfiets in een hogere versnelling en trap mij onnozel naar huis, onderweg bijna 2 fietsers, en 1 kind overrijdend. Dankzij mijn goede bakfietsbel, vallen er echter geen slachtoffers .
Thuis zeg ik met een tomatenhoofd tegen de meneer van Smeg dat het al de derde keer is en dat, als het nu boven de 150 euro is, ik een nieuw machien ga kopen. En geen van Smeg, wil ik er nog aan toevoegen, maar dat slik ik toch maar in.
Ik heb me bijna een hartaanval gefietst, de mens is een kwartier bezig geweest, heeft een stukske vervangen, hij heeft mijn keukenvloer "verrenneweerd", én nog ne cola gedronken uit mijn ijskast. 138 euro. Dieven.
Ik had me eigenlijk voorgenomen nog even de stad in te gaan om op vraag van Mijn Liefde, mijn slenkende voorraad ondergoed aan te vullen. Hawel, ik heb geen centen meer, maar ik denk dat ik het uit frustratie toch maar ga doen. Leve de Visakaart!

Meisjesdromen

"Mama, jij moet naast mij komen zitten", zegt Grote Bloem. Ze kijkt naar haar nieuwe film die ze van papa heeft gekregen. Over Vlinderfeeën en monstertjes met de welluidende naam "Viezels".
Ik ga naast haar zitten en kijk geboeid toe.
Grote Bloem begraaft zich in mijn armen.
"Ik ben een beetje bang", zegt ze.
"Zal ik iets anders voor je opzetten? ", stel ik voor.
Neen hoor, dat hoeft niet. "Want ik vind die Vlinderfeeën mooi, mama. Die hebben mooooie vleugels."
...

"Als het morgen carnaval is mag ik ook een Vlinderfee zijn, hè mama? "

Brol

Ik moet stoppen met gierig zijn. Ik ga in het vervolg alleen nog dingen van topmerken kopen, want alles wat ik van goedkopere merken koop gaat altijd veel te snel kapot. En ik háát het als er iets kapot ga dat ik alle dagen nodig heb. Zo is onlangs ook ons afwasmachien voor de derde keer op rij kapot gegaan, waardoor ik me bijna, bij-na, bekeerd had tot de religie van de Metdehandafwassers. Bijna hè ;-) Maar goed, dat is een ander verhaal.
Ik had het over onze gloednieuwe buggy. Gekocht in een baby overstockwinkel. Er stonden schone en, op het eerste zicht, stevige buggy's aan niet te dure prijzen. Ik stond te twijfelen. Mijn verstand riep 'Mens, koop toch een fatsoenlijk merk in een fatsoenlijke winkel, ge gaat er jaren plezier van hebben en er komt nooit iets aan'. Maar, mijn portemonnee schreeuwde heel hard 'Néé, néé, zottin, da's vééél te duur, koop zo een goedkopere die is toch even goed en daarbij, komt er iets aan dan hebt ge toch garantie.' Gierig als ik ben, heb ik natuurlijk weer de raad van mijn portemonnee gevolgd.
Hoe lomp kon ik zijn? Het ding is nog geen 2 maand oud en het is al naar de knoppen. Mijn Liefde reed er daarstraks een stoepke mee af, en KNAK, er kwam een vijs los, en VLAM, het ding plooide in elkaar, met Kleine Bloem er nog in, ocharmkes toch.
Lé-vens-geváárlijk als je het mij vraagt ;-)


Morgen mag Mijn Liefde met zijn bakfietstechnologie nog vers in het geheugen trachten het (on)ding te repareren. Want als ik op garantieservice moeten wachten, is Kleine Bloem het ding misschien al ontgroeid. Een welgemeende GVD!

Ja lap zeg, nu heb ik blijkbaar één of andere award gewonnen. Zoiets krijg je natuurlijk alleen maar van maffe mensen. En nu moet ik zelf 7, ja echt waar, ZEVEN (!!), andere blogs nomineren. Dat gaat mijn petje teboven. Ik lees niet veel blogs. En de meeste mensen die ik lees hebben 'tvliegend sch**t aan zo'n dingen. Potverdorie nog aan toe zeg. En er zijn nog regels aan verbonden ook. Jomma jomma, zit er aan alles dat ik krijg dan altijd een gebruiksaanwijzing?

Regels van de Award:
1. De winnaar mag het logo plaatsen.
2. Plaats een link naar degene van wie je de Award hebt gekregen.
3. Stuur de Award naar tenminste 7 andere Bloggers, die door hun actualiteit, thema's en desings opvallen. Te zot voor woorden.7 blogs, pfffff. Bij deze voel ik mij zo vrij deze regel te veranderen. 5 zal al wel genoeg zijn zeker.
4. Zet de links van deze site's op je blog.
5. Laat een berichtje achter op de betreffende site.

Ok, hier gaan we.
Op nummer 1, prijkt de filmblog van Mijn Liefde die op sterven na dood lijkt (de blog, that is).
Op nummer 2, de bloggende (op)jutters. Maar dat durf ik daar niet zeggen want dat zijn zo'n kwaaie en bossy madammen en ik hou mijn hart vast als ze erachter komen. Het kristallen ding zal mij in mijn gezicht worden teruggesmeten, vrees ik
Op nummer 3, mag deze piratenvrouw staan die, met haar heldere kijk op de wereld altijd weer een welkome en frisse afwisseling is in de sleur van het dagelijkse leven .
Op nummer 4, deze straffe madam, ook al ligt haar blog een tijdje stil, ze mag er werkelijk wezen. (zij én de blog, that is)
Pffffff, nog 3 zeker?
Ok, op nummer 5, deze colalollyman, hilarische held in vrije tijd en fantasie.
Op nummer 6, Vooralsof nog een korte en krachtige blogster.
En op nummer 7, deze spelletjesmens, want dan schiet'm misschien wel terug in gang, wie weet.

Provençaalse mosselen

Het is niet van mijn gewoonte, recepten posten. Ik denk altijd dat anderen denken van: tssssss, daar ontbreekt vanalles aan, ik kan dat veel lekkerder maken... Maar dit heeft daarstraks zó gesmaakt dat ik het u niet kan aandoen het voor mezelf te houden.

Voor 2 à 3 personen.

2 à 3 kg mosselen
4 grote vleestomaten, gepeld en in blokjes OF 1 blik tomatenblokjes
1 blikje tomatenpuree
2 uien
2 dikke tenen knoflook, of meer naar believen
1/2 glas witte wijn
veel verse peterselie
veel verse basilicum
1 koffielepel gedroogde oregano (vind ik straffer van smaak dan verse)
olijfolie
zwarte peper uit de molen

Spoel de mosselen en smijt de kapotte en volledig open exemplaren weg.
Snijd de uien in ringen en stoof ze 2 min. aan in olijfolie. Doe daarna de geplette knoflook erbij. Temper het vuur en laat nog enkele minuten met deksel op de pan verder stoven (zorg dat de look niet aanbrandt).
Doe de tomaten + puree erbij en daarna de fijngesneden peterselie en de helft van de fijngesneden basilicum. Strooi er een koffielepel oregano op. Laat nog een 3 tal minuten sudderen op middelmatig vuur.
Doe de mosselen erbij, roer wat door elkaar, zodat de tomaten zich over alle mosselen verdelen.
Giet er een half glas witte wijn op, de rest van de basilicum. Laat 5 minuten koken op hoog vuur. Ga er even flink met de pepermolen over, schudt op, en laat nog eens 5 minuten koken.
Tot alle mosselen mooi open staan en een stevige 'beet' hebben.
Niet alleen de mosselen zijn heerlijk, maar ook de 'soep' is om van te smikkelen.
Dien op met knapperig ciabattabrood en knoflookboter.

Armeluizentrouw

Nog eens wat nieuws van het trouw-front.
Normale verloofden leggen zo'n jaar op voorhand hun trouwzaal vast. Bij ons is de kogel nog steeds niet door de kerk. Een kerk komt er ook helemaal niet aan te pas, by the way. Wat ons nóg abnormaler maakt.

En wat bij ons ook abnormaal is, is onze financiële draagkracht. Die is dus, op dit moment althans, miniem. En wat kan een mens nog meer doen dan alleen maar dapper voortspelen op de Lotto?
Als je al 15 jaar samen bent en nooit aanstalten hebt gemaakt om voor het altaar te verschijnen, een volledige (maar versleten) uitzet hebt, kinderen en een huis reeds uw eigendom zijn, dan komen er niet veel sponsors meer over de brug, dat kan ik u verzekeren (op een fijne en welkome uitzondering na, waarvoor nu reeds dank, God zal het u lonen).

En kredieten aangaan voor een vluchtig ééndagsfeest, neen dank je wel. Ons in't schuld steken en later misschien geen geld genoeg hebben om de Bloemen te laten studeren omdat wij zonodig een chique trouwdiner moesten hebben? Ik denk er nog niet aan.

Ok, dus wat hebben we besloten? Een lunch met de naaste familie, die gelukkig klein is. En later op de avond een spetterend dansfeest met aan het begin een hapje en een cava'tje en voor de rest moeten de mensen maar op hun kin kloppen. Voilà.

ge krijgt het weer dat ge verdient...

...zegt mijn schoonma altijd. Als deze wijze uitspraak ook waar is hebben we met z'n allen toch heel wat fout gedaan om zo'n flutzomer te krijgen. Niet?
Vanmorgen om 8.15u vertrokken met mijn hypergloednieuwe bakfiets met Grote Bloem erin, die ik onderweg bij de wijze schoonma moest droppen. Mijn Liefde verzekerde me dat het pas om 9.00u zou beginnen regenen. Dat had hij gezien op buienradar, dus ik riskeerde het. Ik was nog geen meter van huis of het begon al te miezeren. 400 meter verder waren Grote Bloem en ik kletskliedernat natuurlijk. De bakfiets heeft ook een bijgeleverd regenkapje, maar dat kon ik nog niet gebruiken wegens nog ontbrekende vijzen.

Oh oh oh wat hoop ik toch met ganser harte dat augustus zomers zwoel en verstikkend heet gaat zijn.

Kunnen zij het maken? Nou en of!

Hij staat in elkaar, ein-de-lijk, na wéken van ongeduldig afwachtend kijken naar de nog onuitgepakte doos in de hoek van de eetkamer.
Mijn bakfiets! Ik ben er super, super blij mee!
Ik voelde me vanmorgen als een kind dat met een vlinderbuikje wakker wordt omdat het een nieuw speelgoedje heeft gekregen waar het al jaaaaaren voor heeft lopen zeuren. Mijn grote dank gaat nu uit naar Mijn Liefde en mijn broerke, King A., die hem in 6 uur in elkaar gezet hebben alsof ze nooit iets anders gedaan hadden.
Ik heb er vandaag zowaar 30 km mee gefietst! De bloemen stralen als ze erin zitten, ik kan zelfs al fietsend een babbeltje met hen slaan of over hun gehelmde koppekes aaien.
En Kleine Bloem kan nu ook al "Ba-fis" zeggen :-))

Bloemen met kuren

Waarom is Grote Bloem de ene dag niet te genieten en de andere dag poeslief?
Vandaag at ze zonder problemen haar ontbijt, deed ze zonder problemen een broek i.p.v. een rok aan, heeft ze zonder problemen haar bordje leeggegeten en ging ze zonder problemen naar bed. Ze vroeg zelfs niet naar de TV en heeft een prachtige balletshow opgevoerd voor het slapengaan. Oh ja, en ze poetste ook nog zonder problemen haar tanden (mét tandpasta) en ging de hele dag door zonder problemen naar het toilet. En de pymama zónder knoopjes was ook opeens geen probleem meer. Ze heeft ook fee gespeeld, dus wie weet heeft ze zichzelf wel betoverd.

Daar tegenover staat dan weer een Kleine Bloem die gisterennacht een acute aanval van insomnia had. Wakker om 2u, om 3u, om 4u 30, om 5u en om 5u 30, waarna verder slapen een hopeloze illusie bleek te zijn voor het hele gezin, behalve Grote Bloem, die naar eigen zeggen van de bloemmetjes had gedroomd.
Was het honger? Was het koude? Was het warmte? Was het een irritant mugbeest? Wie zal het zeggen? Volgens Mijn Liefde was het de schuld van het licht. Er is teveel licht op die kamer, zei hij. En we moeten een rolgordijn kopen, voegde hij eraan toe. In het besef dat ik om 19u 'savonds geen rolgordijn meer op de kop ging kunnen tikken, laat staan dat hij dat ook nog ging bevestigen, heb ik maar snel even een roze wegwerptafellaken voor het raam geplakt. Dat hangt daar weer goed voor de komende 3 jaar, waarschijnlijk.

Oh Romeo, Romeo...

Ik schreef me enkele maanden geleden in, in een bui van 'ik ga eens iets compleet geks doen'. Ik ben nog steeds op zoek naar mijn absolute passie dus misschien ligt ze daar wel, dacht ik...
In het brochuretje van Vormingplus stond dat je geen ervaring moest hebben, alleen een flinke dosis spelenthousiasme. 'Nou, dat enthousiasme zal dan misschien nog wel komen', dacht ik...

3 Maanden later was er nog steeds geen echt enthousiasme. Wel knikkende knieën en een bang hartje. Zouden er nog mensen zijn zoals ik, die niks, maar dan ook geen enkel greintje ervaring hebben? Of zou iedereen wel al een beetje toneel gespeeld hebben en de basiskneepjes van het vak al kennen? En natuurlijk, ik was er zeker van, ik ging me hópeloos belachelijk maken en constant met m'n mond vol tanden staan en absoluut de zwakste schakel van de groep zijn. Maar ja, wie niet waagt niet wint.

En warempel, het bleek ongelooflijk goed mee te vallen, mijn 4-daagse theaterworkshop! Na een eerste onwennig half uurtje was het ijs gebroken en klom ik al improviserend op en af het podium alsof ik in een aflevering van Onvoorziene Omstandigheden of De Lama's meespeelde. Zo kroop ik vlotjes in de huid van een rázende echtgenote, een verlegen schoolmeisje of een pretentieuze Hollandse politica. Of een man die een huwelijksaanzoek deed, dat was ook tof om te spelen. En die rol van filmster met chichi-maniertjes, die was me pas écht op het lijf geschreven ;-) ...Het was zó leuk dat ik gewoon de tijd vergat en het spijtig vond dat de 4 daagse erop zat. Het is echt beginnen kriebelen, dus ik ben vastbesloten om vanaf volgende week aan mijn flitsende Hollywoodcarièrre te beginnen! U hoort nog van mij!

En hoe was uw verlof?

Oh ja we zijn al bijna een week terug, intussen.

Wegens geen zin in uitgebreid verslag (en u waarschijnlijk ook niet), deel ik u volgende ervaringen mee.

Heenreis: 12 uur met de auto overdag met 2 bloemen op de achterbank, regen, files, slechts 1 CD met kinderliedjes en geen draagbare DVD spelertjes. Vult u zelf maar in.

Terplekke: huisje van max 30 m², onfris beddegoed, onvriendelijke en onpersoonlijke service, maar gelukkig wel een afwasmachine.

Zwembad: mooi, proper maar ijskoud en kinderen mochten geen speelgoed gebruiken wegens het risico op zandverstopping van de zwembadleidingen (ja, keibelachelijk, maar toch was het zo)

Weer: overwegend bewolkt, soms regen, enkele dagen volop zon, veel wind, 1 keer onweer, 1 keer hagel.

Strand: in orde behalve de kwallen die in groten getale de zee bevolkten

Plateaux fruits de mer: om duimen en vingers van af te likken

Sardines: verrukkelijk op de BBQ

Bezienswaardigheden: de mooiste zoo die ik ooit gezien heb, een vogelpark en oesterkwekerijen. En Fort Boyard, maar dat stelt niks voor.

Voor herhaling vatbaar? Nee.

Zo. En nu ga ik alwéér strijken, want zelfs na een week staan er hier nog 2 overvolle manden.

Aftellen

De vakantie komt steeds dichter bij. Eindelijk eindelijk. We gaan naar een klein Frans eilandje in de Atlantische oceaan waar er volgens goede googlebronnen een microklimaat heerst. Ik weet niet of dat een garantie is op goed weer, want als het regent dan regent het toch en als de zon schijnt dan is het ook zo. Whatever, als de zon maar schijnt. :-)

Ik ben nog nooit zó toe geweest aan vakantie dan dit jaar. Voorbije maand was moordend druk en ik ben moe, moe, moe. Ik wil nu niets liever dan gewoon op mijn lui gat zitten, en misschien een beetje zonnebaden, beetje zwemmen, beetje wandelen, beetje uitwaaien, beetje met de Bloemen spelen, beetje Franse kaas eten, beetje met de voetjes in de zee, beetje lekkere croissantjes smikkelen, beetje boekjes lezen, beetje met de Bloemen in een bootje op de zee dobberen, beetje kruiswoordpuzzelen, beetje BBQ'en, beetje wijn drinken, beetje babbelen met Mijn Liefde en vanalles en nog wat een béétje, maar niet tevéél en gene stress en gene zever aan mijne kop alstublieft.

Al is het maar voor twee luttele weken op een jaar.

Kleine Bloem wordt groot

Tijd voor een derde Bloem? ;-)

Denkbeeldige tekening

Ziehier: een tekening van Grote Bloems boezemvriendin, Jummy. Gelukkig dat ze voorlopig enkel in fantasieland vertoeft want je zou er warempel nog schrik van krijgen. Een kloon van Jaws lijkt het wel. :-)

En blijkbaar is ze nog steeds jarig, want daarnet kwam Grote Bloem mij smeken: "Mamaaaaa, gaan we een kroon maken voor Jummy?"

Doordeweekse ochtendtaferelen

- Het is 7.30u , ik ben al een uur wakker, de klokt tikt genadeloos voort. Grote Bloem blijft hardnekkig slapen. Ik zing een vrolijk liedje: 'opstaahaaan, opstaahaan, wij staan allemaal op...' Grote Bloem houdt nog hardnekkiger haar ogen dicht en draait zich nog eens om. Ik begin haar zachtjes te kietelen, maar dan wordt ze boos. Ik til haar boos uit haar bed en wil haar aankleden maar opeens verandert ze van een hardnekkige boze slaapster in een lappenpop die de hele tijd door haar benen zakt. Ze wil niet meewerken, onder geen beding. Het duurt welgeteld 30 minuten om haar te wassen en aan te kleden. Eén grote jammerklacht van 30 minuten.

-We zitten eindelijk beneden aan de ontbijttafel. Grote Bloem wil een eitje. Ik heb geen eitjes meer in huis (hoe stom van mij, daar had ik natuurlijk aan moeten denken). Ik som de alternatieven op: boterhammetje, cornflakes, pap, toastje, cracotje... Grote Bloem wil nog steeds een eitje. Een spékeitje nog wel. Spek heb ik al helemaal niet in de frigo liggen. Ik blijf zen. Ik som nogmaals de alternatieven op. Grote Bloem wordt wederom boos. Ze moet en zal een spékeitje. Uiteindelijk belandt ze op de zetel voorzien van een boterham met choco. Dankzij onze grote vriend: De TV

-We zitten in de auto. We gaan naar school maar zijn nog niet vertrokken. De klok tikt wederom genadeloos voort. Het regent buiten pijpenstelen. Papa is reeds dapper te voet vertrokken met Kleine Bloem. Startensklaar draait Grote Bloem haar raampje wagenwijd open. Ze wil papa zien. Maar het regent dus pijpenstelen. Ze wordt kletsnat. Ik stap terug uit en ga haar raampje dichtdraaien. Concert. Drama. "IK WIL PAPA ZIEN, WHÈHÈHÈ... ZO KAN IK PAPA NIET ZIEN, WHÈHÈHÈ. In een poging haar ilussie te doorprikken zeg ik dat papa al lang weg is en dat ze hem toch niet meer kan zien. Poging mislukt. Het wordt nog erger. Nu word ik echt boos en verbied haar het raampje nog verder open te doen (maar ik zet het wel op een kiertje, om de gemoederen te bedaren). Ik vertrek en Grote Bloem blijft jammeren. Plotseling zie ik een politiewagen en zeg geschrokken en met grote theatrale angst in mijn stem: "Daar is de politie!! NIET je raampje opendoen hè! Dat mag niet van de politie hoor, als het regent je raampje helemaal openzetten. Een beetje wel, maar niet helemaal, anders moeten we naar de GEVANGENIS!"... Eindelijk wordt het stil.

Voor de rest verliep de ochtendspits nog vrij rustig.

Ringedingdong

Ik stel het al drie weken uit. Één telefoontje naar een rusthuis om te vragen of ze mijn brief goed hebben ontvangen en of ze op onze vraag, om onze vrijwilliger een onkostenvergoeding te betalen, willen ingaan.

Ik haat bellen. Ik haat het , ik haat het, ik hAAAAAAt het!
Ik wil het gewoon niet, ik heb er geen zin in, ik heb er schrik van, ik ga niet uit mijn woorden geraken, ik zie er vreselijk tegenop, ik heb een knoop in mijn maag, ik begin al te trillen en te zweten als ik er nog maar aan dénk dat ik vandaag die hoorn moet vastpakken en de vraag moet stellen om waarschijnlijk eerst 16 keer doorverbonden te worden om uiteindelijk toch bot te vangen na verschillende zeer onvriendelijke bejegeningen.
Ik heb er zo'n hartsgrondige hekel aan, ik vind het aaaaaaaargh.
IK WIL HET GEWOON NIET !

Ik zal nu toch maar eens bellen zeker? Want het is wel mijn job hè.

En ja, ik val in herhaling, ik weet het.

Hoe ze toch altijd hun goesting krijgen

Wegens chronisch tijdsgebrek en een werkconferentie van vrijdag op zaterdag was ik het natuurlijk weer vergeten. Een cadeau voor de 3 jarige N., zoontje van vrienden, die vandaag, naar jaarlijkse traditie, hevig gevierd zal worden. Gelukkig leven wij in een land waarin sommige winkels open zijn op zondag. Hoewel ik als rode vakbondsvrouw eigenlijk tegen het principe zou moeten zijn. Maar soit.

Ik toog dus met mijn Bloemen naar de Fun. In de auto hing Grote Bloem de vervelende plaagzus uit door haar aanhoudend afpakgedrag. Kleine Bloem was dan ook blij ende opgelucht toen we eindelijk onze bestemming bereikt hadden. Al "juijend en joepiejend" haalde ik hen uit de auto en manoeuvreerde ik hen in een karretje. Preventief en streng sprak ik hen toe dat we allééééén een cadeautje voor de jarige N. gingen kopen, omdat die nu eenmaal jarig is. En voor hen: alleen kijken, niet kopen.

De grote zoektocht naar een gepast cadeau ging van start. Ik probeerde efficiënt door de rayons te rijden en mijn ogen snel maar grondig de kost te geven. Terwijl ik niet te lang bleef stilstaan en zoeken, want dan zouden mijn bloemen toch wel eens een flinke zaag kunnen gaan spannen. Tussen de Dora's, Ploppen, Bumba's, Cars, Bob de Bouwers en Mega Mindy's vond ik niks. Maar het duurde niet lang of Grote Bloem kreeg een zeg maar geniale inval. In plaats van zelf achter een cadeau te hengelen, zei ze trots en fier dat Jummy (=haar denkbeeldige boezemvriendin) ook jarig is. En, voor wie het nog niet wist (ik ook niet, tot vanmorgen) Jummy heeft ook een klein zusje, Pokki genaamd. En het kind verjaart nota bene OOK op dezelfde dag! Wie had dat gedacht, zeg ??? Tja, en we konden toch niet enkel voor de jarige N. iets meebrengen en de rest van de feestvarkentjes vergeten, ocharme. Dus, wat was de buit? 1 doos playmobielridders voor N., 1 prikblok voor Jummy en een legomama incl. kindje voor Pokki. Ach, kinderhandjes zijn gauw gevuld. Ook die van denkbeeldige kindjes.

Vakantiedilemma

Ik buig me op dit eigenste moment over een zeer moeilijke levensvraag:

"Heeft het zin om te trachten op 3 weken 3 kilo af te vallen met het oog op een vakantie waar je weer zeker 3 kilo van zal bijkomen?"

Verdwaald

Ik ben terug. Na een een lange computerluwe periode van iets meer dan een maand, waar ik bewust voor gekozen heb wegens uiteenlopende redenen (zoals te moe, te uitgeput, te leeg, teveel spanning op het werk, te druk in de Bloementuin, teveel nekpijn, teveel schouderpijn, te verstrooid en te vergeetachtig, teveel strijk, teveel onnozele programmakes op TV, teveel geen goesting in niks behalve het hoognodige, te ontevreden met teveel, enfin, alles te en teveel eigenlijk).

Het is nog altijd te en teveel, maar ja, een mens kan zich niet blijven opsluiten.

Soms vraag ik me af of mijn schrijvende ik zich levenslang zal moeten beperken tot deze bescheiden vorm van dagboekposten. Misschien moet ik me eens aan iets groters wagen. Een boek of zo. Of een verhalenbundel. Ja een verhalenbundel met menselijke momenten, uit het leven gegrepen of zo. Iets geïnspireerd op mijn dagelijkse job, waarin ik mensen ontmoet in alle fases van hun leven. Pas geboren, opgroeiend, zoekend, de weg kwijt, hopeloos, ziek, dromend, blij, verwonderd, passioneel, dankbaar, verdrietig, afscheid nemend, stervende, of al gestorven. Iets als 'Het leven zoals het is: MENS zijn'. Met verhalen die raken, die door merg en been gaan, die een kiekenvel moment geven, die een glimlach op je gezicht toveren, die doen afvragen waar het allemaal om draait en je tegelijkertijd doen beseffen dat het daarom draait: je dat afvragen.

Ik weet het niet. Echtigwaar, ik weet het niet. Maar soms lijkt het alsof alles wat ik hier schrijf zo klein en betekenisloos is in vergelijking met wat andere mensen soms moeten dragen. Of misschien zie ik niet altijd meer wat van betekenis is, omdat ik juist teveel kijk naar wat anderen moeten dragen.

Ik kijk naar mijn kinderen en denk: Ja dat is leuk, dat zal ik straks schrijven, maar op één of andere manier lukt het niet, kan ik geen woorden te pakken krijgen die de werkelijke draagwijdte van het gebeuren kunnen overbrengen. En dan denk ik van, ach laat ook maar. Ik heb het gezien, ik was er getuige van, en dat is genoeg.

Dus ik weet het nog altijd niet. Ik moet verder en ik ga verder, maar ik weet nog niet hoe ik hier verder moet.

Pfffff zeg, dit is zwaar op de hand allemaal. Amai amai, chapeau als u zich de moeite getroost hebt om het te lezen. Oprecht chapeau.

Even geen schrijfsels...

...wegens blogblock.

U zult wel merken wanneer ik gedeblokkeerd ben.

Hopelijk tot snel.

Getrouwd met mijn werk?

Jonge koppeltjes die trouwen, doen dat het liefst ergens tussen mei en september. Dat is blijkbaar de ideale ja-woord periode. Spijtig voor mij, want dat betekent dat ik jobmatig in de aanloop zit van de grote huwelijksrush.
Jonge koppeltjes die trouwen zijn meestal ook koppeltjes die alletwee voltijds werken en die al hun verlof opsparen voor een grote huwelijksreis, waardoor ze zich enkel 's avonds kunnen vrijmaken. Meestal kloppen ze ook nog overuren. "Nu kan dat nog", zeggen ze, "straks als er klein mannen zijn niet meer" (ja, vertel mij wat). Wat wil zeggen dat ze pas vanaf 19u bij mij geraken voor het ineensteken van hun viering.

Veel avondwerk dus.

En ik ben dat grondig beu. Elke week minstens 2 avonden kwijt zijn aan mijn werk. Ok, ik krijg wel recupuren in de plaats maar dat is toch niet hezelfde. Want 's avonds moeten er thuis ook nog allerlei huishoudelijke dingen gebeuren zoals daar zijn: wassen, strijken, koken voor de dag zelf en soms voor de dag erna, kinderen entertainen, kinderen doen eten die eigenlijk TV willen zien, kinderen naar hun voeten geven omdat ze niet eten en eigenlijk TV willen zien, kinderen dan toch voor de TV zetten, tafel en keuken opruimen, vaatwas uitladen en inladen, kinderen in bad en bed steken, speelgoedslagveld van de kinderen opruimen. En daarna, zelf op de zetel ploffen en naar mijn favoriete feuilletonnekes zien of lezen of pjoeteren of iets ander hobby-achtigs doen zoals breien of stikken (waar ik toch nooit aan toe kom)
En mijn recupuren spaar ik liever op om mijn vakantie wat uit te breiden.
Op Mijn Liefde moet ik huishoudelijke gezien de laatste tijd ook niet veel meer rekenen, want hij neemt andere 'meer mannelijke' klussen voor zijn rekening (waarvoor mijn eeuwige dank). En er is ook wel veel Champions League op TV de laatste tijd.

En, hoe ver staat het?

Op trouwvlak is er nog steeds niet veel beweging. Het staat wel al voor 99% vast waar de bedoening zal plaatsvinden en wat we gaan eten. Nu nog de DJ en de playlist vastleggen en het belangrijkste is geregeld. Wel hoor ik hier en daar rondom mij mensen die beginnen te roezemoezen. Ze vragen dan bijvoorbeeld:

"En, hoe staat het met den trouw? " (Goed, goed, er is tot nu toe nog niks tussengekomen)
"En, hebt ge al een idee welk kleed ge wilt hebben?"( Ja een pekzwart hoepelkleed met 16 onderrokken en een zwarte kanten sluier)
"En, hoeveel volk plant ge uit te nodigen? " (Veel volk, maar gij zult er helaas niet bij zijn, gna gna)

Ik was eventjes aan het stressen, een paar maanden geleden, maar nu weiger ik mij nog te laten opjutten. Het komt allemaal wel in orde. Waarom al die drukdoenerij in de trant van "wat een speciaal moment is dat toch, ik kan niet wachten tot het zover is", en "het moet de schoooooonste dag van mijn leven worden", en "ik krijg tranen in mijn ogen en smelt al op voorhand als ik denk aan hoe hij zijn huwelijksbeloften aan mij voorleest". En oooooh en aaaaaah...

Neen, want de twee meest speciale momenten in mijn leven die liggen al even achter mij. Het zijn tevens de allerschoonste van mijn leven. Momenten die mij hebben doen smelten als boter in de brandende zon. En sinds die tijd ben ik nooit meer gestold feitelijk.

Breng variatie in uw weekend

Weer een rijkgevuld weekend achter de rug.
Liefde wilde zaterdag weer klusjesman spelen in ons nederige stulpje en dan heeft hij liever geen voor de voeten en tussen de ladders lopende Bloemen. Dus trok ik zaterdagmorgen, gepakt ende gezakt, blij ende opgewekt, met de Bloemen naar het grootste shoppingpaleis van het heelal en omstreken. "Joepiiiiieeee! ", riep Grote Bloem toen ik haar vertelde waar we naartoe gingen.

Ik had expres geen 2 buggy's meegenomen want die kon ik toch niet in m'n eentje duwen. Ik vertrouwde dus maar op het oneindige uithoudingsvermogen en de sterke loopbenen van Grote Bloem. We struinden nog geen 10 minuten door de shoppinggangen en het begon al. "Mamaaaa, ik heb pijn aan mijn benen, ik kan niet meer stappen, mamaaaa". Ik had geen zin om mijn met moeite vastgesjorde Kleine Boem terug los te worstelen en in de draagdoek te wurmen om Grote Bloem in de buggy te kunnen laten plaatsnemen. Dus bleef ik kordaat voet bij stuk houden. "Neeeee schatteke, je moet vandaag flink stappen en als je flink gestapt hebt dan krijg je straks ook iets van playmobiel". En zoals menige moeder wel zal weten, werkt omkoping altijd. Spijtig genoeg was playmobiel niet genoeg, maar moest er ook nog een ijsje bij, plus een bezoek aan de binnenspeeltuin met tante K., in de namiddag.

En tante K. was weer gewéldig, dames en heren. Terwijl ik mij met Kleine Bloem in de peutertuin, tussen de agressieve, door het lawaai en de suiker opgefokte, koters waagde, liep tante K. de hele namiddag in het speelparadijs achter Grote Bloem aan. Als was ze haar trouwe schoothondje. Van ballenbad, naar doolhof, naar springkasteel, naar dansvloer, naar glijbanen, en alles weer opnieuw en opnieuw en opnieuw. Na de nodige junkfood te hebben verorberd zijn we dan rustig terug huiswaarts gekeerd. Met een Kleine Bloem die binnen de 5 minuten in dromenland was en een Grote Bloem die zich dapper wakker hield om al haar avonturen aan papa te vertellen. Poeh hé.

Vandaag heb ik Mijn Liefde meegeholpen met klussen. Jawel jawel. Ik heb geschuurd en geplamuurd en ik ben naar de Brico gereden voor plamuursel en opvulmiddel en glasvlies. Maar daar hadden ze geen glasvlies, dus ben ik ook nog eens naar de Gamma gereden voor dat glasvlies. Toen ik even later al flink met het plamuurmes aan de gang was, werd Mijn Liefde plotseling erg ongerust over de grootte van de pot opvulmiddel die ik had meegebracht (allez, eerder over de kleinte eigenlijk, want hij dacht dat hij niet ging toekomen en liet me nog eens ostentatief al de gaten zien die nog opgevuld moesten worden).

Shoppen is natuurlijk altijd beter dan werken, ook als dat bij de Gamma is, en ook als je maar één ding nodig hebt, dus toog ik reeds voor de derde maal opnieuw naar de doe-het-zelf-zaak voor een grotere pot opvulmiddel. Daar was het inmiddels zo druk dat ik meer dan een uur kwijt was. Bij thuiskomst bleken de gaten reeds opgevuld. Hij was dus toch toegekomen. Verder ben ik niet meer zo produktief geweest.

Wilt u weten welke van de twee dagen de vermoeidendste was? ;-)

Alweer dokken

Stomme verzekering! Eerst vertellen ze dat je recht hebt op een vervangvoiture voor 5 dagen en een paar dagen later trekken ze hunnen k*k terug, g*dv*rd*mm*! Waardoor wij nu 3 dagen met een vervangvoiture gereden hebben terwijl we er eigenlijk geen recht op hadden. En dus moeten dokken. Terwijl we omnium verzekerd zijn en ons alle jaren blauw betalen aan een immense verzekeringspremie. Terwijl we zelfs niet in fout waren! Maar dat doet dus allemaal niet terzake, zeggen ze. We hadden ons contract beter moeten nakijken, zeggen ze. En niet moeten vetrouwen op wat hun collega aan de telefoon ons heeft voorgehouden, zeggen ze. Wel, ik heb één goede raad voor u allen: ga nooit bij Partners en als u er al bij bent, zeg stante pede uw contract op. Het zijn bedriegers, dat zijn het!
Ik haat verzerkeringen, ik haatze-ikhaatze-ikhaaaaaatze!

Goed idee!

Bij het procédé van was insteken viel vanmorgen mijn oog op mijn aan flarden gescheurde, half over de vloer uitgespreide, Ikea wasmand. Het was niet de eerste keer dat ze me opviel, maar al die andere keren dacht ik van : "Ach ja, en wat dan nog. Ik koop wel es een andere, ooit, als ik ooit eens 5 minuten..." Nu dacht ik van: Hé ik heb vandaag tijd! Tijd voor een nieuwe wasmand van Ikea! Tevens een leuk uitstapje met de kinderen! Fijn!

De voormiddag was al bijna gepasseerd en na een mislukte slaap-poging van Kleine Bloem trok ik met mijn wagen volgeladen met Bloemen en Bomma naar de Ikea. Natuurlijk valt Kleine Bloem in slaap richting Ikea. De rit nog wat gerokken door een binnenweg te kiezen en de parking 3 keer rond te rijden (wat op zich niet ongewoon is bij de Ikea). Eenmaal een plaatsje bemachtigd probeer ik Kleine Bloem zo stil en bewegingloos mogelijk van autostoel naar buggy te verhuizen, maar helaas, het mocht, gewoontegetrouw, niet baten.

In de Ikea was het druk maar niet over-de-koppen-lopen-druk. Maar toch druk. Zoals steeds. Jammergenoeg (voor Grote Bloem) duurt het altijd eeen poos voor je aan de speelgoedafdeling komt, en dat moesten we geweten hebben. "Mamaaaaaaa, ik wil speelgoed zien. "Mamaaaaa, ik wil naar het speelgoed". Mamaaaaaa, ik heb pijn aan mijn benen, ik kan niet meer stappen, ik wil naar het speelgoed!" "Mamaaaa, wanneer is het speelgoed? Is nu het speelgoed? Waar is het speelgoed? Ik wil speelgooehoed! ... Onderweg naar het speelgoed en tussen de zeurbuien door, slaag ik erin snel enkele bruikbare glazen schalen, soepkommetjes, een set kleurige kleerhangers, en een messenslijper mee te pikken, want dat heb ik, nu ik er toch ben, ook wel heel erg nodig. En dan bij het speelgoed, natuurlijk, ook iets kindvriendelijks in de kar gezwierd. Een spelletjesboekje en stempelstiften, deze keer. Nog even iets gedronken en getwijfeld over een kinderopstapje (volgens mij zinvol, volgens Bomma compleet zinloos), maar toch niet gekocht. Aangeschoven, betaald, een vieze wafel gegeten (voor dezelfde prijs als het kinderopstapje), en naar huis.

Daarnet wilde ik nog maar eens een waske insteken.
Uvoeltemalkomen zeker? De wasmand. Sh*t. Vergeten, dus. Tja, ze zal moeten wachten, tot ik nog eens hetzelfde lumineuze idee krijg. Die lepe Ikea-bedenkers toch.

Te soft voor deze wereld

Vandaag is het dan eindelijk zover gekomen. We hebben een vervangvoiture. Een Fiat Bravo van het nieuwste soort. Joepie de poepie. Dat wil zeggen dat onze kapotte voiture eindelijk gemaakt wordt (een uitloper van het camionincident). We hebben onze vervangvoiture echter slechts stapsgewijs verkregen.

Stap 1: Mijn Liefde belt naar de garage om een expertise te laten doen.

Stap 2: Na een week vindt de expertise plaats.

Stap 3: De verzekering heeft tijd nodig om te beslissen, nog een week verder.

Stap 4: De verzekering heeft beslist, we kunnen hem laten maken. Mijn Liefde maakt een afspraak. Voor de week erop.

Stap 5: Mijn Liefde is bij het maken van de afspraak uit het oog verloren dat we een vervangvoiture moeten hebben. Eerst uitzoeken bij verzekering hoe dat zit. Weer een week verder.

Stap 6: Juij! We hebben recht op vervangvoiture! Mijn Liefde belt terug naar de garage, maakt een nieuwe afspraak voor onze kapotte voiture en zegt dat we vervangvoiture mogen hebben, voor 5 dagen maar liefst. De garage gaat het allemaal regelen.

Stap 7: Oei. We horen niks meer van de garage. Na een week belt Mijn Liefde. Wat blijkt? Ze dachten dat we op verlof waren (Duh! In our dreams!), dus ze hadden nog maar even gewacht met die vervangvoiture. Misverstandje rechtgezet en vervangvoiture opnieuw geregeld.

Stap 8: Vandaag kreeg ik telefoon. "U kan uw vervangvoiture vanavond komen opppikken mevrouw". "Om 17 u is prima, tot straks!". Zo gezegd zo gedaan. Om 17.05u sta ik nieuwsgierig te popelen om achter het stuur van de vervangvoiture te kruipen. Maar natuurlijk, hoe kan het ook anders, geen vervangvoiture te bekennen. De garagemevrouw moest hem nog gaan ophalen bij de car-rent, bij God!

Ik ben wijselijk meegereden met de garagemevrouw naar de car-rent, uit angst dat we anders weer een week verder zouden staan. En het is omdat de garagemevrouw op weg naar de car-rent haar scheidingsperikelen, en de nefanste invloed ervan op haar kinderen, aan me opbiechtte dat ik eigenlijk wat compassie met haar kreeg. En heb nagelaten om haar vriendelijk doch kordaat op haar trage en te wensen over latende klantenservice te wijzen. Ik ben een softie.

Gehaktballen en curryworsten

De Stadhuisopdracht is gelukkig goed afgelopen. Mede dank zij de 'moral support' van mijn fantastische collega M. die gedurende de hele viering aanwezig was en zijn goeie 'vibes' naar mij toe gestuurd heeft. Het koppel bleek zowaar nog zenuwachtiger dan ik zelf.

De goede afloop moest natuurlijk gevierd worden met een lekkere lunch bij De Taloorkes, alwaar ik twee gigantische gehaktballen met seldersaus geserveerd kreeg én verorberd heb. Ik vond van te voren nochtans dat ik niet zo'n honger had. Maar ik heb nu eenmaal het oorlogskindsyndroom en laat nooit of te nimmer een kruimel op m'n bord liggen.

Collega M kon dan weer niet anders dan halverwege stoppen want er zat er een haar in zijn ovenschotel. Een haar die verdacht veel leek op een haar van het soort dat niemand verwacht aan te treffen in een eetbaar gerecht. Yuk.

Daarna terug tramsgewijs naar het werk, wat enige tijd geduurd heeft wegens een ontsporing op dezelfde lijn. Daardoor zijn we zowat de hele stad doorgetsjoekt om op een ander tramspoor te kunnen rijden en uiteindelijk op het werk aan te komen. We hadden ook kunnen uitstappen en wandelen, hetgeen we zeker gedaan zouden hebben moest het niet zo'n prachtig weer geweest zijn. De ontsporing was enkele uren later nog steeds niet opgelost waardoor het naar huis gaan ook vertraging opliep.

Grote Bloem moest dan ook nog opgehaald worden bij de Bomma. Toen ik binnenkwam werd ik begroet met de enthousiaste woorden:" Kijk mama, ik heb Playmobil gekregen". Ik denk dat Bomma's portemonnee toch blij zal zijn als de vakantie voorbij is. Kleine Bloem was zoals altijd haar hongerige zelf bij thuiskomst. Ik besloot een kaas-ham omelet te maken voor haar en voor mij, terwijl Mijn Liefde vrijdagsgetrouw de frituur bezocht. Die kaas-ham omelet was een waar succes want ik heb er nog een moeten maken. En de curryworst voor Grote Bloem is ook helemaal opgegaan. Ik weet het, omeletten en curryworsten oftewel frikandellen (op z'n Limburgs) zijn niet zo gezond en voedzaam, maar wel errug gemakkelijk op een vrijdagavond.

Verkeersagressor en shoppingaddict

Vandaag weer een gewone werkdag zoals een ander. Grote Bloem naar de Bomma, Kleine Bloem naar de crèche. Waar geen van beide kinderen enig bezwaar tegen maakten trouwens. Kleine Bloem popelt de laatste tijd om naar 'de kindjes' te gaan. Bij de eerste aanblik van de crèchevitrine begint ze met haar mollige benen te shotten en "kish kish kish" te zeggen (=kindjes kindjes kindjes) en stevent nadat ik haar heb neergezet meestal direct af op het loopautootje en begint vrijwel meteen de wegpiraat uit te hangen.

Grote Bloem is ook de hemel te rijk bij de bomma en de bompa. Vandaag was er bij hen niks nieuws op het program want ze gingen alweer naar 't stad. Grote Bloem heeft al door dat in winkelen ook ergens bomma's zwakke plek schuilt. En dat zij die op subtiele wijze in haar voordeel kan benutten. Zeker in een winkel zoals De Zara. De oogjes van Grote Bloem springen dan haast uit hun kassen bij de aanblik van al die mooie kindersloefkes en schoentjes schitterend van de pareltjes, glittertjes en paillettekes. "Ooooh kijk bomma, mooi hè? Die blinken!". En warempel zie, als bij magie gaat bomma haar portemonnee automatisch open.
Bij afhaling van Grote Bloem kwam ze haar buit natuurlijk fier aan mij laten zien. Ik heb gezegd dat ik ze prachtig vind maar er toch subtiel, duidelijk en luid genoeg aan toegevoegd dat we "binnenkort als het zonneke wat meer schijnt eens echte goeie sandalen voor haar gaan kopen!"

Stadhuiswoorden

Vandaag moest ik in het Stadhuis zijn. Neen, niet voor onzen trouw, daar is het nog te vroeg voor, maar om wat prospectie te verrichten voor een trouw die ik werksgewijs moet voltrekken komende vrijdag. (oh neen help, dat is overmorgen al, besef ik nu plots)

De zenuwen gieren nu al door mijn lijf, want niet alleen de locatie is important, ook de mensen zijn wel een beetje speciaal te noemen. Zij is Engels, hij is Deens. Het publiek komt uit zowat alle uithoeken van de hele globe. De plechtigheid moet compleet in het Engels. Echt Engels Engels. Dus het moet er ook allemaal heel gereserveerd en hoffelijk en really British aan toe gaan. Slik. Plus, ik heb niks om aan te doen. Mijn pas gekochte rode 'wraaw'- kleedje (volgens mijn Liefde), kan ik niet aandoen omdat de bruid me op het hart drukte dat ze zelf ook in het rood zou gaan. Bovendien zou ik helemaal niet opvallen tegen de rode achtergrond, dus dat zou niks worden. Dan moet ik mijn sober zwart uitvaartpakje maar aandoen zeker?

Maar om even terug te komen op het Stadhuis, ik was er nog nooit van mijn leven binnengeweest. Ik wist ook niet hoe ik erbinnen moest geraken feitelijk. Ik heb een heel rondje eromheen gelopen tot ik gelukkig ontdekte dat je aan een zij-ingang binnen moest gaan. Gek dat je zoiets niet weet als je al meer dan 10 jaar in die stad woont. Maar éénmaal binnen was het werkelijk indrukwekkend. Ik waande me al even een echte Leona Detiège of Patricia Janssens tussen al dat rood fluweel, die zware eikenhouten lambrizeringen en geschiedkundige muurschilderijen. Misschien zou een mens alleen al voor het gebouw in de politiek willen gaan.

Maar ik zal toch eerst eens beginnen met een trouwke te doen zeker?

Smakelijk Pasen

Paasweekend, paaseitjes verven, paasmandjes knutselen, paaseitjes zoeken en vinden, groot, klein, melk, gevuld met praliné, hol, vol, 'rammeleitjes', puur, wit, allez keus genoeg dus.

Grote Bloem die zondag 's morgens als fluisterend vraagt: "Mama, gaan we naar beneden, misschien is de Paashaas geweest?" "En dan moet ik eitjes zoeken hè? En opeten!"

Kleine Bloem begrijpt die boodschap maar al te goed en ontdoet haar eerste persoonlijk gevonden paasei van zijn felgekleurd papier en begint er alvast aan. Om 6.30 u op Paaszondag, wel te verstaan. Dat pak je een kind toch niet af? Enfin, enkele uurtjes later wreekt het paasei zich op haar nieuwe paasbeste kleertjes. Waarvan geen foto. Burps.

Herinneringen komen boven van een Paaszondag vroeger, jaren geleden. Ik was misschien juist 12. Oma had zo'n half chocoladeei meegebracht voor mij, m'n zus en m'n broer. Elk zo'n half ei gevuld met nog méér chocolade. Overdaad dus. Mijn broer had de zwakste maag, bleek in de auto op weg naar het restaurant waar we onze Paaszondagavond in familiale kring gingen doorbrengen. Waarvan evenmin een foto. Burps.

Relax, just do it!

Nog steeds geen foto van Kleine wandelende Bloem, helaas. Er is altijd wel een hinderende factor in het spel. Ofwel kunnen we het toestel niet meer vinden, ofwel vergeten we het toestel mee te nemen, ofwel zijn de batterijen plat. Ofwel zijn we gewoonweg altijd te laat want op het moment dat je met je vinger ook maar richting knopje beweegt, is dat voor Kleine Bloem hét signaal om terug op haar achterwerk te ploffen, vergezeld van een luid en duidelijk "AUW AUW AUW !"


En nog méér nieuws. Blijkbaar sluit het ene wonder het andere niet uit, want ineens kan de Kleine Bloem ook klanken uitstoten die zowaar op woorden lijken. Zoals daar zijn:


-peepie (= baby)
-paajdje (=paardje)
-fgggg + armgebaar (=vogel)
-falle (=gevallen)
-tsssch tsssch (=tutje)
-kikooke (=konijntje)
-poepa (=bumba)
-ika (=nika)
-koko (=chocolade)
-papa (=mama)
-mama (=papa)


Verder wil ik nog even zeggen, en het begint hier al een serieuze hypochonderblog te worden, dat mijn keel pijn doet en dat ik nog steeds ettelijke keren per dag een blaffende zeehond nadoe.


Ik had gehoopt dat het zou beteren door een zalig dagje relaxen en saunaën, maar niets is minder waar. Het sauna en relaxdagje was wel zeeeeeeer relaxerend, dat wel. Met dank aan de Camelotbewoners, trouwens.



Het was de eerste keer dat we een echte publieke sauna aandeden, hetgeen wel wat aanpassingsvermogen van mij vergde in het begin. Ik geef me namelijk niet graag bloot. 14 jaar innig samenzijn met Mijn Liefde heeft daar jammergenoeg nog niet veel aan veranderd. Maar ach, in de sauna moet iedereen in natura, dus wat geeft dat, dacht ik. In de huisregels stond trouwens dat 'discreet naakt' de regel was. Iedereen gedrapeerd in een handdoek of badjas, dus. Maar eens in de naaktzone bleken de handdoekken en badjassen allemaal mooi aan kapstokjes te hangen i.p.v. rond de lendenen van de bezoekers. Blote lijven bij de vleet in ALLE maten en proporties. Ook in XXXXXL maten. Zo was er bijvoorbeeld de man die maar niet uit het bubbelbad kwam . Ik had er al 2 saunarondjes op zitten, en elke keer dat ik in bubbelbad wilde, lag die typ er nog steeds in te broebbelen. Van waar hij lag had hij bovendien een goed zicht op de koude en warme doorloopbaden waar menig man en vrouw doorliep, hem waarschijnlijk de meest spannende fantasieën bezorgend. Nog een half uur later vond ik het welletjes en wilde nu echt ook wel eens broebbeltjes rond mijn lijf voelen en samen met Mijn Liefde besloot ik er toch maar in te gaan. Gevolgd door nog enkele andere mensen. Toen vond de man die maar niet uit het bubbelbad kwam het blijkbaar te druk worden en stapte er plotseling uit. Ineens zakte het water ons tot de tenen, bij manier van spreken. Ik zeg het u, moest ge deze, op een olifant gelijkende, man zijn 'slurf' hebben willen aanschouwen, ge zou wereldkampioen gewichtheffen moeten zijn. Gezond kan dat toch niet zijn, denk ik dan.

Net zo min als al rokend saunaën of andersom. Ik snap dat niet. Ik geef toe, ik heb ook een haat-liefde verhouding met die stokjes, maar komaan. Als je net alles fijn uitgezweet hebt in de hammam, lekker in de eucalyptus hebt liggen broebbelen, een gezond sapje en een laagcalorisch slaatje hebt verorberd, een zalige douche hebt genomen en jezelf hebt gescrubd met citruszoutkorrels, dan ga je daarna toch niet je longen vol kanker zuigen en stinkend naar de nicotine terug die sauna inkruipen? Ok, ik ben dus niet zó verslaafd, gelukkig.

Hieperdepiep

Kleine Bloem zet sinds kort haar eerste echte zelfstandige pasjes! Wijdbeens, handjes voor zich uit, geconcentreerd, elk pasje is een overwinning. Net een waggelend klein eendje is ze dan. Ze kan zelfs al een draaitje nemen en de andere kant uit gaan, als ze wil. Gisteren slaagde ze er nog in om bij onze vrienden T. en K. het wereldrecord rondjes-rond-het-keukeneiland-wiebelen te breken. Jammer dat het ons tot nu toe nog niet gelukt is om deze mijlpaal vast te leggen op de gevoelige plaat. Maar we blijven proberen.

Monnikskap

Gisteren naar den doktoor geweest voor mijn nek en linker bovenrug. Die komen namelijk elke keer in opstand als ik een verkeerde beweging maak. Bijvoorbeeld als ik Grote of Kleine Bloem te snel wil oppakken om het vooruit te laten gaan. Dan zit ik van de éne seconde op de andere in een onzichtbaar harnas en kan ik mijn hoofd amper draaien, tenzij ik mijn hele lichaam meedraai. Wat niet alleen een pijnlijke zaak is, maar ook nog eens lijkt alsof ik een 89 jarige ben die stijf staat van de artrose.

Wat zei den doktoor? Blijkbaar heb ik een monnikskapspier. En nog straffer. Blijkbaar zitten daar minuscule scheurtjes in waardoor hij steeds weer ontsteekt. Ineens kreeg den doktoor ook mijn flashy schoudertas in de mot. "Hoe draag je die?" vroeg hij. Ik antwoordde in alle eerlijkheid dat ik hem steeds over mijn linkerschouder draag, ook als ik met mijn twee bloemen op de fiets zit en krampachtig in evenwicht probeer te blijven. "Investeer eens in een goeie bagagedrager" zei hij. Hij had precies niet goed geluisterd naar mijn verhaal over mijn TWEE bloemen op de fiets (één van voor en één van achter dus). Ik antwoordde dat hij me dan beter een recept voor een bakfiets kon voorschrijven. Daar kon hij gelukkig en begripsvol mee lachen.

Nu moet ik 9 keer naar de kiné. En daar moet ik natuurlijk jammergenoeg zelf voor bellen ;-)

R.I.P.

Ik heb niet veel mededelingen vandaag.
Buiten de trieste mededeling dat de Choco schielijk overleden is.

Blijkbaar lag het beestje zaterdagochtend in een zeer diepe slaap waaruit hij na veel geduw, gepor en geschud niet meer wilde ontwaken. Zijn adoptiemama kwam het met net schoorvoetend vertellen. Ze zei er meteen bij dat het niet uit ondervoeding was, want hij at tonnen venkel. En ook niet uit onderkoeling, want hij zat al geruime tijd binnen. En hij werd ook regelmatig gepakt en gestreeld en in den hof losgelaten, zei ze. Ook al geen gebrek aan liefde dus. Oef zeg. Laten we de schuld maar aan het noodlot geven, dan.

Zijn 6 jarige stiefzusje en tevens zijn beschermelinge heeft enige traantjes gelaten, maar heeft daarna samen met haar papa dapper het kistje in de tuin begraven en hem een waarlijk siergraf geschonken. Ook het hokje, dat anders toch maar eenzaam en leeg staat te wezen, is opgesmukt met slingers en tierlantijnen ter ere van het lieve caviabeest.
Hopelijk zal hij eeuwig grazen op de hemelse caviaweilanden.

Receptie small talk

Een receptie, daar moet ik zo meteen naar toe. Aan één kant vind ik recepties leuk, aan de andere kant zie ik er meestal wat tegenop. Want de gesprekken, met mensen die je nauwelijks kent, gaan meestal niet verder dan: 'Hey hallo, hoe is het met u?' 'Goed, goed, en met u?' 'Ook goed, en thuis ook alles ok, met de kinderen en zo?' 'Ja, hoor, alleen zo nu en dan eens ziek, ge kent dat wel.' 'Ja inderdaad, die kinderen moeten nogal wat doorstaan hè' 'En op het werk?' 'Ca va, gaat wel...'

En na een tijdje, als je uitgepraat bent, krijg je van die ongemakkelijk stiltes, pijnig je je hersenen om nog een aanknopingspunt te vinden en wil je eigenlijk weg om met die leuke collega die net is binnengekomen een praatje te maken, maar hoe moet je dat aanbrengen? 'Eeuhm, ja, ik ga eens even wat verder rondkijken, hè' of 'Ok, tot subiet misschien?' of 'Allez, ik ga eens kijken of er nog wat te bikken valt'...

Enfin, je zoekt je eigenlijk de hele avond te pletter naar manieren om de anderen subtiel af te schepen, zónder dat die dat in de mot hebben. Daar komt het in feite op neer.

Voordeel van recepties is wel dat er meestal schuimwijn is (allez, toch bij die waarop ik word uitgenodigd).

Zenuwslopend pijnlijk

Gisteren ben ik dus naar de tandarts geweest. Niet de creepy dentist maar een andere. Een fantastische spontane Marokkaanse waar ik vroeger al eens naartoe was geweest. Laat ik haar voor de lol eventjes Farida noemen. Ik had een afspraak met Farida om 14.30u maar moest toch nog een half uur zitten koekeloeren in de wachtzaal. Farida is een tettergat dus dat was te verwachten.

Intussen kon ik een blik werpen op de ingekaderde brief aan de muur, ondertekend door de koning van Marokko. Het is een keer wat anders dan een diploma. Hij was in het frans geschreven dus ik heb hem niet zo goed begrepen. Er stond iets in van 'merci pour votre aide'. Waar ze Zijne Majesteit dan specifiek bij geholpen, of van afgeholpen had, bleek niet onmiddelijk uit de brief. Ik had het nochtans graag geweten.

In de wachtzaal lag ook, en dat is toch wel een verschil met wachtzalen van Belgische tandartsen, een Koran en een matje. Ik was een beetje aan het wachten totdat één van de Marokkaanse medewachtenden er gebruik van ging maken, want dan had ik meteen geweten waar Mekka lag, maar helaas pindakaas, in de periode tussen 14.30 en 15.00 is er blijkbaar geen gebedsmoment voorzien in de Islam. Of misschien voelde niemand de behoefte om te gaan bidden opdat het geen pijn zou doen. Wat dan weer een goed teken was.

In de wachtzaal zat ook nog een vrouw met een peuterkind van een jaar of 2 dat de hele tijd op en af een stoel wilde kruipen, en toen de moeder het welletjes vond, begon het kind zo hard te krijsen dat ze ermee naar buiten moest gaan. Goed zo, want nu kwam ik sneller aan de beurt.

Ik mocht meteen in de stoel gaan zitten en vertelde dat ik zo'n pijn had gehad aan mijn wijsheidstand en het tandvlees er omheen en dat het nog altijd pijn deed eigenlijk. Ze keek ernaar en zei : 'U moet hem laten trekken, en de andere ook, in één keer, want anders u gaat krijgen veel ontstekingen en scheve tanden'. Alsof ik dat nog niet wist. Ze smeerde er ook iets kouds aan dat het tandvlees ontsmet.

Daarna ging ze naar de andere kant van mijn mond, klopte op een gevulde tand en ik vloog vrijwel stante pede tegen het plafond. 'Die tand is niet goed 'zei Farida, hetgeen mijn vermoeden bevestigde. 'Ik moet ontzenuwen want anders u krijgt een zware abces'. 'Maar het is vele werk want het is een groot vulling, en dan krijgt u een grote gat', voegde ze er ook nog aan toe. Wat er dan met het 'grote gat' moest gebeuren liet ze in het midden.

Zo gezegd zo gedaan. Gelukkig kwam er een verdovingsspuit aan te pas, maar toen ze haar boor in mijn tand plantte, bleek één keer spuiten al snel niet genoeg aan mij gekajieter te horen.

MAN MAN MAN, man man man, ik werd gewoon niet goed van de pijnscheuten! Ik lag mij met gebalde vuisten te fixeren op 1 punt op de lamp boven mij, denkende 'het is bijna gedaan, het is bijna gedaan, het is bijna gedaan, allez wanneer is het nu gedaan g*dverd*mme!

'U hebt zeker vele pijn ', zei Farida om mij gerust te stellen, denk ik. Ik knikte en stootte een soort van 'aang-geluid' uit. 'Ik zal nog meer verdoven, want de zenuw moet slapen' zei Farida. Ja, dat leek me een goed idee. (en 'please, please, geef mij ook zo'n slaapspuit', smeekte ik in gedachte)

Jammergenoeg was mijn hardnekkige zenuw niet meteen van zinnens om in slaap te vallen. Ik denk dat Farida maar liefst 14 keer heeft moeten bijspuiten. Na veel gekeuter en geboor was het dan toch eindelijk voorbij. De zenuw had zich gewonnen gegeven. 'Arme meisje', zei Farida al schouderkloppend toen het gedaan was en het 'grote gat' had opgevuld met iets dat op een chickeletje leek.

Echtig waar, ik heb nog nooit zo'n pijn gehad bij de tandarts. Hiemee vergeleken waren mijn bevallingen pure relaxatie.

Op 9 april moet ik terug naar Farida. Dan gaat ze het chickeletje eruit halen en er een kroon opzetten. Wat mij terug brengt bij de koning van Marokko. Ik ben rats vergeten te vragen waar ze hem nu eigenlijk feitelijk mee geholpen heeft?!

Nieuw arbeidsvitamien

Het is 'm gelukt!!***Jubel! Jubel! Jubel!***

Mijn Liefde heeft eindelijk ander werk! Eindelijk iets dat hem echt aanspreekt, iets waar hij zijn artistieke ei in kwijt kan. En het is nog op 15 minuten wandelafstand van ons huis ook!

Joepie de.... Poepiiiieeee!

Dweilen met de kraan open

Daarstraks kwamen we onder de collegae op het thema 'dweilen'. De volgende vragen passeerden de revue:

Wie dweilt er nog?
Hoe dweil je dan?
Met wat dweil je?

Na wat geklaag van mijnentwege over de nieuwste Vileda-dweilen, kwam de aap uit de mouw. Het feit dat die ondingen niet goed dweilen en altijd loskomen van mijn aftrekker ligt compleet aan mij. Blijkbaar dweil ik verkeerd.
Hoe dweil ik dan? Ik kan het moeilijk omschrijven, maar ik doe toch een poging. Ik smijt mijn dweil op de grond, zet de aftrekker erop, doe één flap van de dweil over de aftrekker en begin te dweilen. Zoals mijn moeder het mij geleerd heeft en het ongetwijfeld nog steeds zelf doet. Zoals het me al pakweg 15 jaar fantastisch goed lukt. Zelfs met de meest goedkope dweilen. Fout dus. Het moet anders. Je moet iets doen met dubbelvouwen en overslaan of zoiets. Ik snap hem niet. Vileda my *ss, ja!

Eigenwijze Bomma

Mijn Liefde besloot zaterdag om de trap te gaan schuren. Een jobke dat al zo'n 2,5 jaar geleden had moeten gedaan zijn. Dus, wie ben ik om hem tegen te houden, dacht ik.
Daarop besloot ik om met de Bomma en tante J. de stad in te trekken. Niet meteen de meest rustgevende activiteit op een zaterdagnamiddag: met twee buggy's door overvolle winkels en winkelstraten en winkelgalerijen manoevreren in de gezelligste shoppingstad van Vlaanderen. Hoewel ik zelf met geen enkele buggy moest rijden, want tante J. en de Bomma hadden er elk één ingepalmd.

Terwijl ik met lede ogen aanschouw hoe de Bomma om de haverklap accidenten doet met de buggy (tegen mensen hun hielen rijden, over mensen hun tenen rijden, kinderen half omver rijden, tegen winkelrekken botsen, half loshangende vesten of hemden meesleuren...), vraag ik: "Zal ik ermee rijden, want dat is toch niet zo makkelijk met al dat volk precies hè Bomma? " Haar antwoord: "Neeu jong, ik rij toch alleen maar wat mensen overhoop, zo erg is dat toch niet? Ze moeten daar maar tegen kunnen, hè! "

Dat heb je met de Bomma die altijd met grote fierheid ZELF met de buggy wil rijden. Ze lijkt soms wel mijn Grote Bloem op dat vlak. Die zit ook in zo'n ZELF DOEN-periode. Je kent dat wel. Terwijl je ze koppig, eigenwijs en volhardend ziet stuntelen, word je alsmaar zenuwachtiger en kriebelen je eigen handen tot je stresshormoon het kookpunt bereikt, het overneemt en zegt: "Kom hier, laat mij maar!"

The Creepy Dentist

Na al die ongeruste telefoontjes wil ik even zeggen dat ik NIET meer ziek ben.

Maar alsnog mijn oprechte dank voor de bekommernis en de vele wensen tot beterschap. Ze hebben wonderbaarlijke goed geholpen.

Maar fit en monter ben ik nog niet helemaal , want ik heb nog te kampen met een hardnekkige nasleep. Een pijnlijke verstandskies. Enfin, eigenlijk doet de kies op zich geen pijn, het is het hele gebied eronder en erboven en ernaast en errond. Zo'n kloppende pijn die alleen maar onderdrukt kan worden door aanzienlijke hoeveelheden dafalgan oftewel alcohol van het straffere soort. Oftwewel allebei tesamen.

Ik had al een afspraak met de tandarts gemaakt, maar dat lukte pas volgende week woensdag. Dat heb je meestal met goeie tandartsen. Nog even 'doorbijten' dus. Of toch maar niet, bij nader inzien.

Dat doet me denken aan die éne tandarts, hier vlakbij, waar ik wel meteen terecht kon, een tijdje geleden.

De man ging er prat op dat hij altijd zonder verdoving werkt als het engszins kan. In zijn wachtkamer hingen van die rare, afschrikwekkende pentekeningen van schriele, enge, tandartsjes die sadistische praktijken uitvoeren op mensen die doodsangsten lijken uit te staan. Echt bizar. Ik had bij de eerste aanblik van die tekeningen moeten weglopen natuurlijk, maar mijn toenmalige tandpijn dacht daar anders over. Dus ben ik toch maar zijn praktijkruimte binnengegaan toen hij mij kwam halen. Het was er stikdonker. De gordijnen waren dicht en het rook er muf. Het enige licht in de ruimte, kwam van de lamp die boven mijn mond scheen. Zijn apparatuur dateerde uit de jaren stillekes en hij werkte doodleuk zonder handschoenen. En dat in een buurt die voornamelijk gekenmerkt wordt door drugsverlaafden en heroïnehoertjes. Als risico kan dat tellen. Hij waste wel zijn handen voor hij begon. Gelukkig.

De hele tijd bleef hij maar doorbomen over hoe een goede tandarts hij wel was, en hoeveel ervaring hij had, omdat hij in Nederland had gewerkt. En hoe slecht de mensen hier in België hun tanden verzorgen en hoeveel tandarsten er in een burnout zitten. Oh ja en computers, dat was ook niks voor hem. Hij bewaarde alle dossiers in een kast in zijn praktijk. Één kast die, echt waar, letterlijk uitpuilde en bijna uiteenviel van de paperassen en de boeken en de tijdschriften en de rommel.

En nooit of te nimmer trof ik iemand anders aan in zijn wachtruimte of praktijk. Niet als ik binnenkwam, niet als ik buitenging. En op geen enkel moment heb ik zijn telefoon horen rinkelen. Het zou kunnen dat hij zelfs geen telefoon had, maar dat weet ik niet meer zo zeker. Ik ben er, tja soms snap ik mezelf ook niet, nog een paar keer terug naartoe gegaan, omdat zijn werk zogezegd 'nog niet af was'. Tja, weet ik veel. Ik ken niks van tanden.

Misschien moet ik maar eens een horrorboek in ware Stephen King-stijl over hem schrijven. Ik denk dat ik er succes mee zou hebben.