Things to do on a birthday

1. Om 6.30u opstaan
2. Bloemen naar school brengen met de auto door een pak sneeuw van 10 cm
3. Thuiskomen in een puinhoophuis
4. Opruimen
5. Badkamer poetsen
6. Living en keuken poetsen
7. Strijken
8. Op de verwarmingsonderhoudsman wachten
9. Voorbereidingen treffen voor het kerstmenu van morgen
10. Bloemen van school halen met de auto door een pak sneeuw van 9 cm
11. Verdere voorbereidingen treffen voor het kerstmenu van morgen
12. Een beetje ontspannen voor de rest van de avond, ... hopelijk.

Couch-meditatie

Wat is rustgevender?

1. Je na je werk haasten om je Bloemen op te halen, je hoofd breken over wat je rap rap op tafel kan toveren, toch maar snel naar de frituur rijden, je Bloemen vroeger in bad en bed steken dan gewoonlijk en dealen met hun gezeur daaromtrent, om je daarna door sneeuw en vrieskou te reppen naar de yogales om je daar al bibberend van de kou af te vragen of je de oefeneningen wel juist doet en je bovendien lichtjes te ergeren aan esoterische prietpraat en je de vraag te stellen: "wat doe ik hier?..".

Of

2. Na je werk rustig je Bloemen ophalen terwijl je je verheugt op een glaasje wijn, thuiskomen, dat glaasje wijn inschenken en ervan genieten terwijl je  in de folder van de chinees bladert. Al wachtend op de chinees de tijd nemen om te luisteren naar wat de Bloemen hun dag bracht, samen naar wat foto's kijken en boekjes lezen om daarna op 't gemakje te eten en nadat ze fris gewassen in hun bedje liggen, naar je favoriete soap en feuilletonnetje kijken en de avond laten zijn wat hij is.

Ik weet het intussen.

Een liefdadige Kerstdaad!

Soms doet een mens nog wel eens zotte dingen voor het eerst. Zoals gisteren, toen ik voor het eerst in mijn leven met nog 3000 andere kerstmannen en -vrouwen 5 km  door de sneeuw ploeterde. Ja, ik moest mij ook verkleden.Voor het goede doel (Music for life) had ik dat ervoor over en gezien de barre weeromstandigheden vond ik het zelfs geeneens zo erg, al heb ik de baard wel achterwege gelaten.Want na 10 minuten door een hoopje harige ijspegels naar adem happen leek me niet zo prettig.  Flatterend voor het oog was het echter niet, zo'n kerstpak boven je traditionele winterse sportkledij. Dat bleek wel toen mijn waggelende verschijning bij een omstaander de weinig gemeende en naar mijn mening iets te cynische opmerking: "Amai gij hebt schoon billen!" ontlokte. Ach, kijk zelf maar. 

Boom van een boom

Het Kerstfeest is weer in aantocht. En anders dan andere jaren staat onze Kerstboom er ook al. Het is elk jaar weer zo'n twijfelding, die Kerstboom. To fake or not to fake, that's the question. We hebben al jaren een plastieken geval, maar die is nogal flink uit zijn fake kluiten gewassen en neemt teveel plaats in naar mijn zin. Want niemand zit graag in zijn zetel naar zijn favoriete film te kijken geplaagd door kriebelende dennetakken in zijn nek. Daarom kies ik al 3 jaar op rij voor een kleinere, échte spar, met echte naalden die al na 2 dagen van pure misère in grote getale op de grond beginnen vallen en daardoor de laatste weken van mijn jaar vergallen omdat ik elke dag moet stofzuigen.
Dus hebben we de zetels wat verschoven en toch maar weer terug naar de nepper gegrepen dit jaar. Of dat in tijden van groeiend eco-bewustzijn zo'n goed idee is weet ik niet, maar kom, hij staat toch maar schoon te schitteren.
En nu maken de Bloemen elke ochtend ruzie over wie de lampjes mag aansteken. Vrede op Aarde voor iedereen!

Overwoekerd

De berg wordt hoger en hoger, de kasten zitten voller en voller, de inspiratie wordt kleiner en kleiner. En dan heb ik het niet alleen over het opnieuw aangegroeide speelgoedniveau in huis, dankzij de Sint die op 4 verschillende plaatsen souvenirs moest achterlaten. Het slaat ook op m'n leven. Het is zo'n grote onoverzichtelijke chaos dat een mens er een zenuwinzinking van zou krijgen.Wat zeg ik? Een zenuwinzinking gevolgd door een burn-out gevolgd door een majeure depressie gevolgd door een algehele katatonische toestand. Want ondanks mijn overgestructureerde persoonlijkheidsstructuur, want die heb ik, volgens mijn collega U., (haha perceptie is alles!), slaag ik er maar niet in om écht orde op zaken te stellen. Overal liggen uitpuilende to do lijsten die niet afgewerkt geraken en alsmaar uitpuilender worden, kasten lijken netjes opgeruimd tot men het waagt de deuren open te trekken, om daarna bedolven te worden onder de rommel en rotzooi. Hetzelfde geldt  voor berghokken, vestiaires, slaapkamers, zolders en kelders. Overal is de orde zoek. Vloeren lijken er proper bij te liggen tot je per ongeluk onder de mat kijkt, of tot je voeten plotseling onder de tafel blijven plakken in het gemorste appelsap van 3 dagen geleden. En dan die stapels! De administratiestapel, wasstapel en strijkstapel, ze kunnen elk apart meedingen voor een plek in het Guinness Book of Records. Oh ja, en de auto is een wrak en een schaamteloze zwijnenstal, om over mijn handtas nog maar te zwijgen, maar daar moet gelukkig niemand anders inzitten.
Ja, ooit heb ik mij eens lid gemaakt van Flylady, en begon ik als een zottin elke avond mijn gootsteen te schrobben met 3 verschillende producten om hem daarna droog te wrijven met 3 verschillende doekjes. En als het daar dan bleef zou ik zeggen, "ja, tot daar aan toe"... maar alleen al de dagelijkse spam (lees: to do lijst) die je daarbovenop krijgt doet een mens al afhaken nog voor hij goed en wel begonnen is. En dan heb je nog die doekjes die elke dag moeten gewassen worden...
Er zit maar één ding op volgens mij: verhuizen. Het is de enige oplossing die mij mentale rust brengt. Het idee met een schone lei te beginnen. Zoals je elk jaar een nieuwe agenda begint met een nieuwe pen en je mooiste handschrift. Ja, dat zou leuk zijn.

Het leven zit vol verrassingen

Uh oohh, is dat al zo lang geleden?
Tja, bezig bezig bezig...
Zo nu en dan las ik eens een pauze in, want anders is de lol er zo snel af. Probleem is dat het dan meestal lang duurt voor ik terug opgestart raak. Heel lang. Te lang om te recapituleren, dus begin ik bij vandaag.

Ik heb pijn aan mijn zitvlak want ik ben daarnet van de trap gevallen. We hebben dan ook wel een keigevaarlijke en leuningloze trap en de combinatie met nieuwe-nog-niet-gewassen-maar-direct-uit-het-pakje-aangetrokken-en-bijgevolg-supergladde-sokken is bijna dodelijk. Nu ben ik natuurlijk wel benieuwd naar hoe mijn cellulitis de komende week alle kleuren van de regenboog zal aannemen. Spannend!

En gisteren werd ik op klaarlichte dag in de Veritas op de Meir  beroofd van mijn handtas! Hallucinant hoe je dan plotseling als een compleet kaalgeplukte kip door het leven moet gaan. Geen bankkaarten, geen geld, geen gsm, geen sleutels, geen sis-kaarten, geen paspoort, geen rijbewijs. Alles weg! Ook mijn anti-allergische neusspray, wat erg is want door stressvolle situaties (zoals beroofd worden) krijg ik allergische aanvallen. En je zou willen roepen en tieren en HOUDT DE DIEF schreeuwen maar dat kan niet want je staat midden op de Meir en de dief is natuurlijk allang spoorloos of erger: hij zit zich misschien ergens onopvallend op een bankje te verkneukelen terwijl hij mijn paniekerig gezicht gade slaat. Dus als u binnenkort een vrouw van midden dertig met drie kinderen, een achterdochtig gezicht en met haar sjakosj stevig onder de oksel geklemd  ziet shoppen, that's me.

En dan had ik nog niet verteld dat ik enkele weken geleden ook al van mijn buggy ontdaan werd. Enfin, Babybloems buggy eigenlijk. Ook op klaarlichte dag. Maar wel in de marginaalste straat van 't Stad. Niet dat ik het euvel daarmee wil vergoelijken, maar ik mag hopen dat het een kansarme  moeder betrof zonder geld voor een deftige pousette. En dat het kind er in ieder geval veel plezier aan beleeft.

Maar verder is alles prima.

1. Grote Bloem schreef daarnet het woord 'Patminton', omdat ze dat gedaan had bij turnen. Oh ja en ze weet het nu zeker: "Ik ga politieagent worden, mama!".
2. Kleine Bloem kan al puzzels van 50 stukken helemaal zelfstandig ineensteken. Het betreft K3 puzzels die niet zij maar Grote Bloem voor haar verjaardag kreeg en waarop Karen, Kristel en Josje alledrie hetzelfde roze topje aanhebben. Om maar te zeggen dat ik er zelf dubbel zo lang of nog langer over zou doen.
3. Babybloem is 1 jaar geworden, kan stappen, en is dus in mijn ogen al lang geen Babybloem meer. Nu nog een nieuwe naam verzinnen.

Countdown

1. Poetsen, met de Franse slag
2. Laatste dingen inpakken
3. Koffers wegen
4. Koffers herverdelen
5. Koffers opnieuw wegen
6. Koffers opnieuw herverdelen
7. Koffers weer opnieuw wegen
8. Toch maar die extra sportzak meenemen
9. Ijskast uitladen en allemaal lekkere dingen weggoooien
10. Allerlaatste boodschappen doen
11. Nog eens naar het winkeltje om de hoek voor dat aller állerlaatste boodschapje
12. Een Quicktje doen
13. Bloemen vroeg in bad en bed
14. Wij vroeg in bad en bed
15. Wij vroeg opstaan
16. Zenuwachtig worden
17. Bloemen wakker maken
18. Nog zenuwachtiger worden
19. Snel aankleden en iets eten
20. Nog veel zenuwachtiger worden
21. Inpaklijst checken
22. Nog heel veel zenuwachtiger worden
23. Aller aller állerlaatste dingen inpakken
24. Naar de luchthaven om 3u30 in de morgenstond
25. Nu hééééééél zenuwachtig worden, nog zenuwachtiger kan bijna niet
26. Inchecken
27. Het uiterste tintelende toppunt van zenuwachtigheid bereiken en misselijk worden ervan
28. DOOR DE CONTROLES!
29. Boarden met buggy en de drie inmiddels waarschijnlijk jengelende Bloemen
30. Opstijgen
31. Bloemen 4 uur bezig houden
32. Landen
33. De juiste koffers meenemen en geen koffers vergeten
34. Voor de honderduzendmiljoenste keer zeggen: "NEE WE ZIJN ER NOG NIET BIJNA!"
35. Reisorganisatie terugvinden in vreemde luchthaven
36. De juiste bus nemen naar het hotel
37. Een uur in de bus zitten bij 35°C met Turkse muziek in de busluidsprekers
38. Inchecken in het hotel
39. De Bloemen met alle middelen tegenhouden opdat ze niet stante pede in het zwembad zouden springen

.....Aaaaargh.......

Wat verkiest u?

Leven na de dood. Al eens over nagedacht? Ik geloof namelijk niet in reïncarnatie. Stel je voor. In het ene leven zit je opgescheept met Filip De Winter, terwijl je in het vorige leven al de hond was van Hitler, en in het leven daarna word je plots een ordinaire laboratoriumrat en sterf je een trage en pijnlijke dood, en daarna moet je, eeuwen later,  als kosmosvoorzitter misschien de intergalactische integratieproblematiek gaan oplossen, en kan je je al die afleveringen van Star Trek niet eens meer herinneren!
Ook het idee om doodgewoon in de Hemel terecht te komen lijkt me niet echt geweldig. Dan zit je daar met een hoop naasteliefders in het verblindend witte licht zonder zonnebril, want die hebben ze natuurlijk niet meegegeven in je kist. En geld om een nieuwe te kopen heb je ook al niet want geld is de bron van alle Kwaad. Dat wordt afgepakt door Sint Pieter aan de Hemelpoort, terwijl hij nakijkt of je christelijke visum wel in orde is. Niet dat ik in aamerking zou komen voor zo'n visum natuurlijk, met mijn heidense inborst en dito levenswijze. Hop naar de Hel dan maar? Ook niet echt gezellig bij het haardvuur zitten als er rondom je wordt gemarteld, gepijnigd en geweeklaagd dat het een lieve lust is. En de ergste marteling van al: je wordt geacht je te verkleden zoals iedereen, in zwart rode pakjes, met hoorntjes, drietanden en staarten...Aaaargh eeuwig carnaval!
 Dan liever niks, noppes, nada, De Leegte, Het Niets, weg, alleen maar een asrestje tussen de boterbloemen en de weegbree. Met een sporadisch lieveheersbeestje dat eens langskomt om goeiedag te zeggen. Of de wind die je meeneemt op wereldreis. En verder moet je niks. Lijkt me heel vredig.

Een kindermaag is gauw gevuld

De liefde van het kind gaat niet altijd door de maag. Eten is in het geval van mijn Bloemen eerder een noodzakelijk kwaad dat hun fantasiespel, hun ravotpret of de laatste K3 show die op dat moment op TV te zien is danig in de war stuurt.
 "Wat gaan we eten mama?", vragen ze als ik zeg dat we gaan eten.  En als in mijn antwoord niet de woorden spaghetti, pannenkoeken, kaaskroketten, hamburgers of frieten voorkomen, dan zie ik steevast een pruillip verschijnen. Twee pruillippen. Gepaard gaande met diepe wanhopige zuchten en rollende ogen. Zo was de chinese wokschotel van gisteren dus ook al geen succes. Gelukkig was de courgettensoep van te voren wel een beetje in de smaak gevallen, dus hun ieniemienie portie groenten hadden ze toch al binnen.
Met lange tanden eten schiet ook niet lekker op, dus dan eten ze maar weer een boterham. Soep met brood hoeft ook niet slecht te zijn. Daar houden ze gedetineerden tenslotte ook mee in leven. 
En dat ze de courgettensoep niet meteen terug uitspuwden had waarschijnlijk te maken met het feit dat ik er een half pakje Boursin met chèvre in gekieperd had. Die had ik per toeval in de supermarkt ontdekt in het gamma van de 1001 Boursinkazen. Lekker.

Tienertrauma

Ik weet het nog zo goed. Ik was 13, mollig, en had een nieuw roze joggingpak gekregen. Samen met de hele familie maakte ik een boswandeling, ik in mijn nieuwe roze joggingpak. Opvallend tussen mijn saai geklede familieleden. Dat het een beetje te strak zat, mijn joggingpak, dat weet ik ook nog. En opeens kreeg ik 't vliegend zot, zo blij was ik met mijn joggingpak, want ik begon spontaan te rennen en tegelijkertijd dat vreemde liedje te zingen .."I'm jogging,...", u kent het wel als u het hoort. En het volgende moment  Pats! Boem! struikel ik over een uit de grond stekende boomwortel, of misschien een grote dikke kei, ik wil het kwijt zijn en val ik keihard in de modder met mijn nieuwe roze joggingpak. En iedereen staat mij uit te lachen. Mijn gehele saai geklede familie staat mij al vingerwijzend uit te lachen. Het moet inderdaad een redelijk belachelijk zicht geweest zijn, kan ik me nu wel voorstellen: dat mollige roze varkentje dat daar opeens al rennend en zingend in de modder pletst. Ik zou ook keihard gelachen hebben moest ik mijn familie geweest zijn. Maar voor mij was het de Totále Afgang! Het grote 'Degronddieonderjevoetenwegzakt-moment', zoals je er zoveel hebt tussen je 12de en je 18de. En daar hield het niet bij op. Ook later op de dag werd ik nog danig en meermaals belachelijk gemaakt. Mijn kleine zus en nog kleinere broertje speelden de scène keer op keer opnieuw af, terwijl ze zichzelf kromlachten. Alweer vingerwijzend naar mij. En dat liedje, dat belachelijke liedje heeft me nog jaren achtervolgd, lang nadat ik het roze joggingpak symbolisch aan het Leger Des Heils had geschonken. Elke keer opnieuw herbeleefde ik mijn trauma. Als ik het liedje hoorde, als ik de plek des onheils passeerde, als ik een joggingpak zag dat even roze was,... het moest zelfs geen joggingpak zijn, de kleur was al genoeg om die pijnlijke flash-backs weer te doen heropleven.
In de loop der tijd heb ik de herinnering leren verdringen. Tot ik daarnet in het park uitstekende boomwortels moest ontwijken terwijl ik met een homo aan het joggen was.
Tja... het geheugen maakt soms rare sprongen. En ik ook, daarnet.

Altijd wat te beleven in Park Spoor Noord

Je zag haar al van ver aankomen, de vrouw in het wit. Haar blonde coupe netjes gecoiffeerd, mooi gebruind velletje, gepedicuurde voetjes voorzien van gelacqueerde witte birckenstocks (dé ecologische en podologisch verantwoorde mode-musthave van tegenwoordig, ahum). Je had er zo een chihuahua of een maltezer kunnen bijdenken, maar neen. Mevrouw in het wit sleepte een andere veredelde rat achter zich aan, rarara...: een fret! Netjes roofdiergewijs aan het lijntje dan nog wel. Braaf beestje. Oh ja en ze had ook een man bij, die liep zo onopvallend mogelijk achter haar aan. Als een aanhangsel dat ook even moest uitgelaten worden. En iedereen keek haar na, maar dat was waarschijnlijk de bedoeling.

Zo'n gek tafereel dat we net niet in onze broek piesten van het lachen. M. en ik.

Hoe uzelf te behelpen bij een vervellende rug.

Moest ik een tuin hebben en moest ik in die tuin een boom hebben en moest die boom een harde schors hebben, dan zou ik er mijn rug tegen schuren totdat ik vrij van jeuk terug opgelucht kan ademhalen. Mijn rode rug na het Blankenberge-avontuur van vorige week is namelijk veranderd in een fantasie landkaart waar je de vellen zo van kan afplukken. Niks zo leuk als hele lappen vel afplukken van een vervellende medemens maar ook niks zo moeilijk als het je eigen rug betreft.
Op Mijn Liefde moet ik niet rekenen. Ik moet maar eventjes smekend in zijn ogen kijken en ik lees: AFKEER. Grote Bloem doet haar best, maar die kleine vingertjes met die botte nageltjes maken het gekriebel er alleen maar erger op.
Soms doe ik met mijn korte armpjes zelf een poging tot krabben en zeg ik aan de verbaasde omstaander dat ik mijn lenigheid aan het testen ben. Als er echt niemand kijkt neem ik wel eens een haarborstel met van die prikkende stekels om mezelf te verlossen. En in oppertse reddeloosheid heb ik ook al eens een grote vleesvork gebruikt, die ik dan uiteraard, het spreekt voor zich, meteen weer afwas voor ze terug in de schuif verdwijnt.

Een mens zou feitelijk altijd een rugkrabber in huis moeten hebben.

Zomertuin

Er was eens een zondagse Limburgse tuin. Zonovergoten, zomers, hier en daar een laagje schaduw. Er waren mensen, fijne mensen, familie. Warmte. Er waren kinderen, blije kinderen, lachjes, gilletjes, kreetjes  van opwinding en speelsheid. Pret. Waterpret. Waterpistolen en honden. Geen goede combinatie, vonden de honden. Dat vonden de kinderen wel. Hilariteit. Er was een schommel die eventjes te hard ging. Bloedneus. Traantjes die gelukkig snel droogden. Gelukkig.
Grote Bloem bleef daar en wij bleven in vakantiestemming. 

Verbazingwekkende feiten ontdekt.

1. Er bestaat zoiets als gesproken sms berichten. Bizar, een beetje eng en vooral heel erg onverstaanbaar.
2. Ik, jawel ik, die vroeger nog geen 2 minuten aan één stuk kon rennen zonder zo dood als een pier neer te zijgen, hou het nu maar liefst 30 minuten vol!
3. Er bestaan huwelijksfeesten met genodigden die het koppel nognooitvanhunganseleven gezien hebben.
4. Meer nog, er bestaan zelfs huwelijksfeesten waarbij de ouders hun toekomstige schoonkind nognooitvanhunganseleven gezien hebben!
5. Ik ben welhaast verliefd op mijn espressomachine. Vooral omstreeks 7 uur's morgens heb ik het zwaar te pakken, ik moet mij dan echt inhouden of ik zou het ding beginnen strelen.
6. Poëzie kan hilarisch zijn! Deze bijvoorbeeld.
7. In de regen fietsen tot je compleet doorweekt bent heeft iets leuks en bevrijdends. Vooral als je wind mee hebt. En plotseling blij beseft dat je geen wit topje draagt.
8. In Plopsaland komen ofwel alleen marginale ofwel truttige mensen. En wij waren de uitzondering. Want we hadden gratis tickets.

Als sardientjes in een blik

Mijn kinderen vertoeven momenteel in een Belgische badplaats die sommige Antwerpenaars wel in hun achtertuin zouden willen. En het is niet Knokke. Integendeel.

Behalve een lieflijk jachthaventje, een aftandse pier, Het Witte Paard en met tatoeagevolk geplaveide winkelstraten heeft Blankenberge ook een strand. Lang en uitgestrekt en praktisch volledig in bezit genomen door baigneurs (of voor zij die niet thuis zijn in kustjargon: standstoelenverhuurders).

En het is op dat strand dat vriendin E. en ikzelf ons gisteren een plaatsje probeerden te bemachtigen. Gisteren. Dat wil zeggen: zondagmiddag, 32°C, stikbenauwd en vergezeld van vier koters die na een lange en saaie voormiddag in Sealife Centre ("waarom is hier geen zeehondenshow mama en alleen maar stomme uitleg?") NU(!) in de zee wilden. We konden dus niet rap genoeg het zand aan onze billen voelen kleven en het eerste het beste lege plekje deed dus dienst. Maar het hele strand was al benomen door tienmiljoen andere sardientjes. Vlakbij de douche en de golfbreker dan maar. Waardoor we ten eerste een fantastich zicht hadden op alle prachtig getatoeëerde en welgevormde lijven in veel te strakke bikinis en doorhangende zwembroeken (een boost voor uw zelfbeeld!!) En we ten tweede onze koters elke seconde van de minuut 'in de gaten van het oog' moesten houden. Ik ben geen overbezorgde moeder maar wel als er zee, gladde golfbrekers, en kleine kinderen die nog niet kunnen zwemmen aan te pas komen. Gelukkig voelde ik mij regelmatig gebackupt door de strandredders die met hun voorlopers van de vuvuzela waarschuwingsignalen uitzonden. " de zee kan heelhevaarlijk zijn, voor hehet weet zijnzeweh hé madamtje" zei d'r ééntje. En gelijk had ze. Er werd dus alleen gezwommen ver van de golfbreker, in het bijzijn van de moeders en slechts tot aan de navel en niet verder. Over de golfjes springen mocht nog net.

En toch was het plezant. Warm, maar plezant. Voor de kinderen zelfs dolle pret. Behalve voor de jongste telg in het gezelschap die de schaduw en de slaap verkoos boven zon, zee en strand.
Even leek er een pikkedief roet in het eten te gooien. De schop van D, zoontje van E, bleek plotseling spoorloos. Maar niet voor lang. Mijn haviksogen zagen na enige tijd een eindje verderop, een schop uit een berg steken, die verdacht veel op de verdwenen schop leek. En ja hoor. De schop was terecht! Eind goed al goed en iedereen content.

Hup Holland Hup!

Eens in de zoveel weken ga ik naar een Nederlandse supermarkt en dan neem ik mee:

1. Babyvoeding, wegens de helft goedkoper
2. Luiers, wegens bijna de helft goedkoper
3. Pindakaas. De echte van Calvé (smeuïg tot op de bodem!)
4. Gestampte muisjes (Klinkt kei-vies maar is lekker. Vooral op warme toast met lekkere vette roomboter d'eronder)
5. Een paar pakken nasi-mix
6. Gebakken uitjes om op de nasi en andere oosterse gerechten te strooien of om gewoon zo uit het pak te eten. (Dat zou ik beter in dozijnen inslaan, zo lekker vind ik dat)
7. Hero cassis limonade
8. Vla in alle soorten en smaken (Vanille, chocolade, dubbel, met yoghurt, met room, caramel, engazomaarvoort. Alleen jammer dat de versheidsdatum het slechts rekt tot één week verder)
9. Brokkenspeculaas, die hebben ze daar altijd. Ook als Sinterklaas niet in het land is
10. Peperkoek (Na uuuren te twijfelen, want het aanbod is te enorm voor woorden)
11. Pindakoeken voor Mijn Liefste (En ook voor mij)
12. ...en niet te vergeten: DROP! Vééééél Drop. Liefst zo zout mogelijk. Dubbel of driedubbelzout, als dat zou bestaan.

Nederland is mijn vriend, maar geen vriend van mijn lijn, zoals u kunt lezen.

Bejaardenmishandeling

"Danneels in shock na urenlange ondervraging", stond er gisteren in mijn lijfgazet.
Ocharme ocharme ons Kardinaleke toch. Hem zó pesten! Een hele dag lang!

Ook wel heel plezant om te lezen voor slachtoffers die al TIENTALLEN JAREN! (of langer ) het trauma met zich meezeulen en al die tijd geen gehoor kregen, nergens, bij niemand binnen de Kerk, ook niet bij de Kardinaal zelve die zachtjes met zijn godvergeeftiedereenzalfke over de psychische wonde streek om hen daarna zo snel en zo verveeld mogelijk buiten te kijken.

Wat ik nu 's morgens niet moet doen

1. Om 6.15u als een slaapwandelend wrak uit bed kruipen.
2. Grote Bloem 3 keer tevergeefs proberen wakker te krijgen
3. Kleine Bloems ochtendhumeur zoveel mogelijk trachten te negeren.
4. Twee Bloemen wassen en aankleden, of ze zover brengen dat ze zichzelf wassen en aankleden (nog moeilijker!)
5. Ontbijt klaarmaken voor  Bloemen (lees: pap maken, eitje bakken, cornflakes klaarzetten, helpen met boterham smeren, nog eens helpen met boterham smeren als de eerste boterham niet goed of lekker was om godweetwelke reden...).
6.  Brooddozen uit boekentassen halen en eventueel nog afwassen. (wordt ook door papa gedaan)
7. Boterhammen smeren voor in de brooddozen (wordt ook door papa gedaan)
8. Een verrassing klaarmaken voor in de brooddozen (lees: komkommer snijden, wortel raspen, tomaatjes spoelen,...)
9. Tanden laten poetsen en er daarna nog eens zelf overgaan, als ik de kans krijg.
10. Grote Bloems lange haar ontwarren en vlechten of staarten maken. Meestal staarten. En bijna nooit dotjes.
11. Grote Bloem uitleggen waarom geen dotjes en wanneer dan wel dotjes.
12. Kleine Bloem's krulhaar tegen haar zin doorkammen en er een speldje in worstelen
13. Helpen met schoenen
14. Helpen met  andere schoenen omdat de vorige pijn doen of niet de juiste kleur hebben  
15. Bloemen in de auto of bakfiets hijsen en de gordels uit hun handjes rukken omdat het niet snel genoeg gaat als ze het zelf willen doen.
16. Halverwege terug naar huis rijden voor de vergeten boekentassen
17. Bloemen met veel getreuzel op school afzetten, praten met mama's en herinnerd worden aan verjaardagsfeestjes die nog moeten bevestigd worden
18. Heel hard fietsen om op tijd op het werk proberen te komen.
19. Te laat op het werk komen

Zeeleven

Zo lang zij het naar hun zin hebben, zijn wij ook content!

Wat ik me tegenwoordig allemaal afvraag...

1. Hoe komt het dat ik zo'n energievretende Bloemen heb? En dan heb ik het over de 2 oudsten. Die zijn nu al 5 dagen weg naar de zee met Bomma en Bompa en ik heb me nog nooit zo goed en vol energie gevoeld!

2. Waarom veranderen de meeste vrouwen in stresskippen als ze gaan trouwen? De bruid van komend weekend slaat echt alles! Vandaag moest er zelfs geoefend worden op het liedje van Céline Dion, op de rode loper, om te zien of ze wel op het JUISTE moment op de JUISTE plaats stond...

3. Waarom doet de VRT geen remake van de start to run podcasts met Evi Gruyaert? Echt waar, één dezer dagen ga ik die muziek al joggend meebrullen. En believe me, dat is niet wat u wil.

4. Waar zijn de vitabiskoeken van vroeger naartoe? Die lekkere knapperige in dat roze papiertje?

5. Hoe lang duurt het voor het litteken op mijn knie is vervaagd?

6. In de lijn van de vorige: zal ik er fond de teint aansmeren voor het in aantocht zijnde 'bridezilla- huwelijk'? Of is dat erover?

7. Waarom bestaan er mensen die met 80 p/u over het kruispunt van de Rooseveltplaats racen terwijl het daar zwart ziet van de fietsers, waaronder ikzelf?

8. Wie is de uitvinder van de thermische lepel om baby's eten mee te geven? En is de persoon in kwestie daar eigenlijk rijk mee geworden? Wat dat zijn? Thermische lepetjes? Dat zijn lepeltjes die van kleur veranderen als het eten dat erop ligt nog te warm is om in baby's mond te stoppen. JA, dat bestaat.

Bye bye kleuter n° 1

Het schooljaar is finito. Net zoals de drie kleuterjaren van Grote Bloem. Ik herinner het mij als gisteren hoe ze aan het einde van de eerste schooldag door haar traantjes heen opgelucht zuchtte: "Jij mij halen hè mama, want jij mijn dikke vriend hè mama? ". En ze was nog zo klein toen, en zo verlegen... Met een emo-kip als moeder...
En er is niks veranderd, op drie jaar tijd. Bij de moeder toch niet. Bij Grote Bloem kwam er geen traantje aan te pas afgelopen weekend op haar eerste echte diploma-uitreiking. Fier en stralend nam ze haar document in ontvangst, zong ze het afscheidslied en amuseerde zich de hele namiddag nog eens kostelijk met al haar vriendjes van de klas. De moeder daarentegen, was content dat ze haar zonnebril mee had. En de fotocamera.

Probleem

Sinds ik van behangpapiertje veranderd ben is het blijkbaar niet meer mogelijk om reacties te posten. Erg jammer en vervelend. Met een webdesigner in huis moet dat euvel snel verholpen zijn zou je dan denken, ware het niet dat er tegenwoordig erg veel voetbal op TV is. Dus nog even geduld a.u.b.

Het grote kampeeravontuur deel 2.

Ik kan u vertellen dat het kampeeravontuur van Grote Bloem een gigantisch succes was. Dit dankzij:

1. de spaghetti en het waterijsje
2. het toneelstuk met meester L. in de rol van Goudlokje en juf K. in de rol van babybeertje
3. het feit dat ze mocht kiezen naast wie ze wilde slapen.
4. en de sandwish met choco als ontbijt.

Dikke oef. En nu wil ze natuurlijk "nog eens gaan kamperen mama". "We zullen wel zien", heb ik, zoals gebruikelijk, geantwoord.
Feit is dat Mijn Liefde kamperen even erg haat als een kat een bad, en ik dat avontuur dus alleen zal moeten trotseren. Wat ik op zich geen probleem vind, als het maar niet regent en ik gedoemd ben om met mijn Bloemen hele regendagen al ganzebordend in een iglotentje door te brengen. En dan spreek ik nog niet over de natte handdoeken, klamme slaapzakken en lekkende binnentent. Dus, we zullen wel zien. Misschien binnenkort, een dag of twee drie, in de Ardennen. En intussen wachten we geduldig op het zonnetje.

Het grote kampeeravontuur: deel 1

Ik hoop dat ze het niet te koud heeft vannacht. En ik hoop dat ze haar slaapzak wel opengeritst krijgt. En ik hoop dat ze al haar spulletjes gemakkelijk zal vinden in die veel te grote tas. En ik hoop dat ze niet per ongeluk in haar bedje plast en dat morgen beschaamd moet toegeven. En ik hoop zo erg dat ze geen heimwee zal hebben tijdens die allereerste kampeernacht op school. Want heimwee is erg, dat weet ik.

Ik was twaalf toen we eens met de klas gingen kamperen en ik weet nog dat ik dood en dood ongelukkig was. Ik wilde toen alleen maar wenen, maar hield me in want ik moest me sterk en groot houden.
Grote Bloem is vijf. Maar ze lijkt niet op mij. Hoop ik.

Elk kind is blij met een wind

Een tijdje geleden introduceerde ik het 'Flinkheidsdiploma', waarop de Bloemen elke avond voor het slapengaan een streepje mogen zetten als ze flink zijn geweest, en dit gedurende voornamelijk de hele dag. Een poging om voor de verandering iets opvoedkundiger te werk te gaan dan ze bijvoorbeeld moederziel alleen in de kelder op te sluiten om de zoveelste driftbui te bedwingen (graptje hè)
Nu wil het zo zijn dat ik beloofd heb dat de Bloemen na het bijeensparen van 10 streepjes op hun diploma een 'kleine' verrassing van mij krijgen (dju toch, waarom eigenlijk al na 10 streepjes??)
En nu wil het toeval dat we net vandaag de Bart Smit aandeden voor het zoveelste cadeautje voor het zoveelste verjaardagsfeestje. Dus ik zeg: "kies ook maar ineens een KLEINE verrassing, omdat jullie 10 streepjes hebben", waarmee ik wilde zeggen: kies iets goedkoops, en waarmee ik dacht: dan hoef ik zelf niks meer te bedenken. Kleine Bloem, in al haar vastberadenheid, grijpt vrijwel meteen naar het prinsessenstempeldoosje van 3 euro waar ze al een half uur haar ogen niet van afhoudt. Maar Grote Bloem, met al haar gewik en geweeg, moest zoals altijd de hele winkel rond. En dan nog eens opnieuw. Wijzend naar dure barbies en ingewikkelde computerspellen en knutseldozen waar ze nog te klein voor is. Tot haar oog plotseling valt op volgend tja, hoe noem je zoiets,...attribuut? ding? voorwerp?...

Dubito, ergo cogito, ergo sum

Het leven is een twijfelachtige bedoening. En aan de durvers, zegt men. Ik twijfel vaak en veel, maar  de laatste tijd nog veel vaker en aan nog veel meer. En ik ben geen durver, daar was ik al eerder achter gekomen.

-Moeten we verhuizen of niet? Nee daaraan twijfel ik niet, ik weet gewoon: we moeten verhuizen, punt andere lijn.  Maar naar waar? Stad in? Stad uit? En wanneer? Binnenkort? Of binnen een paar jaar? En naar wat voor een huis?  Bel étage, rijhuis of  (half)open bebouwing?  Garage of geen garage? 4 of 5 slaapkamers? Instapklaar of verbouwen?

-Moet ik gaan solliciteren of niet, neen, eigenlijk niet, want ik zit goed gebeiteld bij Vadertje Staat tot aan mijn pensioen, maar toch... wil ik dit mijn hele leven blijven doen? Dood, ellende, zorgen, de pijn van het zijn, depressieve ouderlingen, het huwelijk in al zijn clichématige facetten... maar ook dankbaarheid, innige momenten, diepe contacten en een superteam...Halftijds, 4/5de of toch maar voltijds?

-Ik wil een extra opleiding, waar welke? Psychotherapie? Theater? Schrijfcursus? Woord? Muziek?

-Neen, ik wil geen vierde kind, daar twijfel ik ook niet aan, want drie kinderen brengen al genoeg twijfels met zich mee, want... ben ik wel goed bezig? Geef ik ze genoeg eten en vrijheid of eerder teveel? Komen ze niks tekort? Maak ik wel genoeg tijd voor ze vrij?  Heb ik wel een goeide crèche/school gekozen? Ben ik hun toekomst niet aan het verkloten?....

En intussen blijven we ter plaatse trappelen, want het leven is aan de durvers en ik durf geen beslissingen nemen...

Voorjaarszonnetje

Zo moet dat

Een strijkende papa is altijd een interessant studieobject.

Bisschoppelijk genoegen

Een Bisschop. Dat kan wel tellen. Geen lokaal parochiepriestertje dit keer of pater-leraar in één of ander jezuïetencollege. Maar een Bisschop. Wat is de volgende stap? Een Kardinaal? De Paus in zijn eigenste onfeilbare persoon? Ach er zal nog heel wat water door de Rode Zee moeten vloeien voor het zover komt.

Een Bisschop is niet de minste in de Kerkelijke hierarchie. Getuigt deze bekentenis van moed of eerder van angst? Want het zet wel aan het denken. Als een Bisschop al bereid is om zo snel en kordaat zijn ontslag in te dienen, welke druk, van slachtoffers en/of Kerk, zou daar dan achter kunnen zitten? Wie weet wat men nog méér voor ons in petto had moest de Bisschop dit allemaal staalhard ontkend hebben? Ok, dit neigt misschien iets teveel naar samenzweringsdenken, maar toch, de Kerk heeft zo lang alles mooi verzwegen en niet zo netjes in de doofpot gestoken en trucjes bedacht om uit de wind te blijven. Waarom zou dit nu plotsklaps veranderen?

Daarnaast is het toch godgeklaagd, dat iemand met zulk een verwrongen seksuele moraal het zó ver heeft kunnen schoppen binnen de Kerk?
En dan maar lekker hypocriet beweren dat ze het allemaal onder controle hebben en dat ze geroepen zijn voor het celibaat, en dat ze seksualiteit (met minderjarigen) moreel afkeuren. Bende hypocrieten! Wat moet het voor het slachtoffer afschuwelijk geweest zijn, om de Bisschop al die jaren in vol ornaat te zien verschijnen tijdens belangrijke Kerkelijke ceremonies en dan nog al die bijbehorende lofbetuigingen te lezen en te horen over deze 'o zo integere' man.

Ik had gisteren maar één reactie nadat ik het nieuws vernam. Ik rochel en spuw erop!! Niet alleen op volwassen mensen die kinderen gebruiken om hun eigen seksuele lusten te bevredigen. Nog een vettere fluim op het hele hypocriete Kerkelijke systeem! Want zij zorgen er al eeuwen mee voor dat deze praktijken oogluikend worden toegelaten. Meer nog ze stimuleren het zelfs, onrechtstreeks, door seksualiteit op één lijn te stellen met het Kwaad waardoor de seksuele moraal compleet verwrongen en  kapotgemaakt wordt. Met alle perversiteit en misbruik tot gevolg. Ik zeg het nog eens: Bende hypocrieten!

(Ja, ik ben kwaad!)

Zalige zoodag

Paassfeer

Aiaiai

Please, give me tips om van die 2 kg paaschocoladeeieren die hier in de kast staan af te blijven... Want ik riskeer een acuut leverfalen.

Eiergeklieder

Wat doe je met kinderen die zich vervelen op een
Goede Vrijdagnamiddag?

Fashion tristesse

Komaan, het is toch triestig gesteld met de confectiekleding van tegenwoordig. Drukknopen die niet goed sluiten, T-shirten die na 1 keer wassen schots en scheef uit uw wasmachine komen, gaatjes die plots en mysterieus in truien verschijnen, knopen die met slechts met 1 draadje vasthangen en dus praktisch spontaan van uw vest vallen en ga zo maar door.
Natuurlijk, het mag de mensen allemaal niks meer kosten en iedere vrouw  ziet haar maat van rok graag bij de eerste aanblik tussen de rekken hangen, maar toch is het niet meer te doen. Ook niet qua stijl.  Alle winkels hangen vol brol. T-shirts zijn vormeloos en zo dun dat je evengoed niks kan dragen. De jurken zijn wijd en papperig en overal gefronsd en doen een gemiddelde vrouw 6 kilo dikker lijken. Alles staat vol pailletten en blinkende letters en afdrukken van je kan het zo gek en zo kitsch niet bedenken. En niet te vergeten, dé modehit van dit seizoen: de harembroek! Tjongejongejonge, welke zichzelf respecterende vrouw die toch ietwat stijlvol door het leven wil gaan, draagt een broek waarin het lijkt alsof je je grote boodschap tussen je knieën meezeult?

Oh ja, en de bretellen zijn ook terug in. Houdt u vast, want nog even, en de epauletten verschijnen ook weer in het straatbeeld. Zeg dat ik het u gezegd heb.

Ik wil u dus vertellen dat ik in een contraire vestementaire periode zit.  Want na een hele dag kleren kijken, tevergeefs passen en terug weghangen is dit wat ik gekocht heb:

* 1 zwarte trui met V-hals
* 1 witte trui met V-Hals
* 1 wit hemd
* 1 normale jeans

Trinny en Susanna zouden vast volgend etiket op mij plakken: na 3 zwangerschappen bang om haar nieuwe ik  te ontdekken. 
Bon, ik weet in ieder geval dat ik mijn nieuwe ik niet tussen de glitter, punk, marinekitsch, combatcamouflage, flowerpower en zigeunerfolkstijl moet zoeken.

Valling

Mijn nachten zijn al een week niet meer wat ze geweest zijn. Gezegend als ik was met een Babybloem die vanaf week 3 doorsliep, word ik nu minstens twee keer per nacht gewekt door een Babybloem die naar adem snakt en welhaast stikt in haar eigen snottepieten. Vanalles heb ik al geprobeerd, gaande van bed schuin zetten naar borstkasje kruidenbalsemen tot het opsteken van eucalyptus suppositoirekes. Oh ja en natuurlijk nog het meest traumatiseerde van al: de neus spoelen. 

Grootmoeders truc met de ajuin heb ik afgewogen maar afgevoerd omdat ik bij die geur stante pede begin te dromen van dikke sappige hamburgers met ajuin ... (graptje ;-) Nee ik kan er gewoon niet tegen, tegen die geur, da's alles. En aangezien Babybloem nog geen anderhalve meter van mijn bed ligt, en meestal erin...

Maar de longontsteking waar ik gisteren voor vreesde omdat ze ineens koorts had, bleek gelukkig enkel een onschuldige virale infectie volgens Meneer Doktoor, die trouwens vond dat ze er goed uitzag en goed in het vlees zit.

Afwachten dus maar.

Bloemenlogica/humor

Vanmorgen aan de ontbijttafel.

Grote Bloem: "Haha mama dat was keigrappig! Ik ging juist naar de wc hè, en toen hè en toen, dat was keigrappig mama, toen hè, toen ging de wekker! Haha!"
Kleine Bloem: "Jaaa, en mamaaa, ikke ikke, ik heb mijn slippers gezien op de trap mama. Da's niet grappig hè? :-("

Oftewel: de ochtendstond heeft wartaal in de mond.

Auw auw

Ik praat tegenwoordig een tikje onduidelijk. Soms brabbel ik zelfs. Want ik heb pijn in mijn mond. Aften zijn het. Ik tel er drie, en telkens er één verdwijnt, wat gemiddeld een week of twee duurt, komt er weer een ander voor in de plaats. En alle eten doet pijn, vooral de kiwi's, die ik probeer te eten omdat wat extra vitamine C goed zou zijn. En cracotten zijn ook een hel, net zoals warme soep. Zo wat alles dus, behalve yoghurt of platte kaas. Of ijsjes, denk ik, maar die mag ik nu niet meer eten want daar zitten teveel punten in, dus dat kan ik niet testen, jammer genoeg.  Zielig hè? Want daar zou ik nu misschien echt mee geholpen zijn.
Oh ja, ik had nog een potje Pyralvex staan, dat zou helpen naar het schijnt, maar toen ik dat erop smeerde, pieste ik net niet in mijn broek.
Iemand andere, minder billendichtknijpende tips?

Kermisplezier

De kermis. Buiten het marginale sfeertje, heeft het toch altijd iets zieligs vind ik. Zeker als het regent of ijskoud is zoals gisteren en er amper 2 kindertjes en een paardenkop te bespeuren zijn om in de molekes te zitten. Dan zou ik bijna uit liefdadigheid voor het kermisvolk mijn Bloemen nog op een extra rondje trakteren. En als het daar dan bij zou blijven, ach waarom niet.

Maar ze willen ook altijd eendjes vissen en dat natuurlijk met als doel het meest prullerige prulleke van alle prullaria uit te kiezen. En gek toch dat ze er élke keer in slagen om het prulleke uit de bóvenste rij aan te wijzen terwijl de kermisvrouw zéker vier keer de rij aanwijst van prullen waar ze wél uit mogen kiezen. Want ik betaal natuurlijk altijd maar die luttele € 5 waar ze dan maar liefst 11 eendjes voor mogen vissen, maar dus enkel het goedkoopste prulletje voor krijgen.

En als je daar even over nadenkt is dat eigenlijk te gek voor woorden. Want dat is werken hè, die eenden die met een hels tempo voorbijrazen één voor één proberen te vangen met een stok. Grote Bloem heeft het al aardig te pakken en zet een behoorlijke tijd neer van om en bij de 5 minuten, naar beneden afgerond. Kleine Bloem doet er dubbel zo lang over. En dan heb ik de stok bij de laatste 4 eenden nog uit haar handen gerukt omdat het niet genoeg opschoot naar mijn zin en ik met zieke Babybloem naar huis wilde..

Enfin, eenmaal de schatten gekozen, togen we terug naar huis, alwaar de ruzie uitbrak omdat Grote Bloem jaloers werd op het cadeau van Kleine Bloem, namelijk een flutpop met een flutschommelpaard. Niet lang erna sneuvelde het flutschommelpaard en verloor de flutpop haar fluthoofd in het gevecht. Probleem opgelost.

Ondoordacht koken

Geen goed idee. Een taartbodem voorbakken met gedroogde maïs bij gebrek aan gedroogde bonen of linzen (zoals het op het pak beschreven staat). Want wat krijg je dan, tot groot jolijt van de Bloemen? Popcorntaart!

Blijven oefenen

Net nu ik  misschien toch wel het toonbeeld van de perfecte moeder begon te benaderen want:

* ik ben erin geslaagd Grote Bloem als eerste in te schrijven in een school naar keuze. 
* ik heb Kleine Bloem geleerd om alleen naar de WC te gaan.
* ik heb Babybloem al met succes worteltjes, bloemkool, venkel, courgette, aubergine, appel, peer, banaan en appelsien gevoerd.

... vergeet ik vanmorgen Grote Bloem haar zwemzak toch niet mee te geven zeker? Tssssss.

Braaf

Grote en Kleine Bloem zitten aan de computer. Grote Bloem klikt en sleept om een popje aan te kleden, Kleine Bloem kijkt geïnteresseerd toe.

Grote Bloem: "zullen we het balletrokje nemen?"
Kleine Bloem: "oh ja het balletrokje".
Grote Bloem: "of toch maar het kleedje met de streepkes?"
Kleine Bloem: "jaaa het kleedje met de streepkes."
Grote Bloem: "of het pompoenpakje?"
Kleine Bloem: "oke het pompoenpakje dan."
Grote Bloem: "oooh kijk een prinsessenkleedje is er ook! Dàt gaan we nemen hè?"
Kleine Bloem: "oooh ja, dàt gaan we nemen!"
Grote Bloem: "of nee, toch maar het Pompoenpakje."
Kleine Bloem: "okeeee dan."

Oftewel, de computer als ideale babysit.

Ondingen

Sleutels vragen er toch gewoon om vergeten te worden? Ze zijn klein, licht, niet opvallend en hebben de neiging om zich te verstoppen op de meest onwaarschijnlijke plaatsen of overal uit te vallen.

En het is niet leuk als je moegefietst met Babybloem in draagdoek thuiskomt met een bakfiets vol boodschappen (ah ja, want ik wou multitasken, eerst Bloemen naar school en dan op de weg terug snel naar de winkel en veel gekocht want dat is makkelijk met de bakfiets) en vervolgens merkt dat je je sleutel niet bij je hebt (ah ja, want ik ben gisteren gaan lopen en heb hem in mijn loopvestje laten steken) en daarna ook nog merkt dat je alwéér gsmloos bent (ah ja, want daar heb ik gisteren nog in de keuken mee gebeld en die ligt nog op het aanrecht) zodat je niemand kan bereiken. Daar sta je dan.

Maar oef, gelukkig wonen schoonouders niet ver en die hebben een reservesleutel! Of neen, NEEN, toch niet, want die heb ik ooit eens aan de poetsvrouw gegeven, dat is waar ook.

Dan maar met volgeladen bakfiets en aanhangende Babybloem naar schoonouders om aldaar te bellen naar Mijn Liefde dat ik de sleutel kom halen op zijn werk.

Of hoe een belachelijk sleuteltje je het leven ongelooflijk moeilijk kan maken.

Poging 654

Wist u al dat ik alweer aan het Weight Watchen geslagen ben? Nu ja, alweer. De vorige poging is gestrand op hopeloze miscalculatie en ook wel door teveel puntengefoetel, als ik eerlijk ben. Hier en daar een punt niet, of minder tellen, want ach, het was toch maar een heel klein petieterig miezerig stukje chocolade. En dat handvolletje chips zal ook wel niet echt het verschil maken dus waarom meetellen...Allez, je kent het wel... Ja, natuurlijk is dat je reinste zelfbedrog, ik weet het.

Maar ik heb me nu dan ook voorgenomen om strikter te zijn. En met het nieuwe puntensysteem mag je toch meer punten op een dag, dus dat is ook al mooi meegenomen. En ik sport nu. Niet dat ik elke week een marathon loop, maar het zorgt toch ook weer voor wat extra marge. Zeker als ik zo nu en dan ook nog eens een bakfiets vooruittrap met 2 stevige Bloemen met een totaal gewicht van 34 kg erin, terwijl er nog een derde van bijna 7 kg aan mij hangt.

Nu ben ik nog maar een kleine week bezig en het gaat goed. Praktisch gezien toch. Ik ben al 1.5 kg afgevallen en ik heb niet al te veel honger. Zo nu en dan word ik nog wel eens geplaagd door een scherpe opstoot van verlangen naar een lekkere frangipanekoek of kokosmakron, maar in principe mag ik alles eten. Wil ik een dik pak frieten met 2 curryworsten special? Ok, maar dan mag ik wel de rest van de dag niks meer. Gezond houden dus. Makkie.

Alleeeen, ik ben het al zó beu!! Het lijkt wel of ik al 10 jaar bezig ben met die verrekte puntjes. En ik voel me ook al echt geweldig dun! Zeker als ik aan het fietsen of lopen ben. Of op het moment dat ik dat lekker pak chips dat Mijn Liefde aan mijn zijde verorbert even aan mij voorbij laat gaan.  Kílo's afgevallen, een veertje, een slanke cipres, zo voel ik mij. Echt, ik zou zo willen stoppen feitelijk. En ik heb ook heel veel energie en zin om te lopen en zo. Bijna evenveel zin als in een grote zak schepsnoep.

Alleen jammer dat de weegschaal 's morgens nog altijd griezelig eerlijk is. En de spiegel nog griezeliger, net als die strakke jeans die ik al meer dan 5 jaar zorgvuldig bewaar onder aan mijn stapeltje en die ik nog steeds maar net tot op kniehoogte kan optrekken. Daar kan ik niet mee sjoemelen zeker?

Blunder van jewelste

Soms vraagt mijn schoonmoeder mij om een broek te verkorten. Omdat zij ook zoveel voor ons en de Bloemen doet, doe ik daar natuurlijk nooit moeilijk over. En anders zou ik er ook niet moeilijk over doen feitelijk. Zo gebruik ik tenminste nog eens dat machine dat anders ook maar wat staat te verstoffen in ons bergkot.

Zoals u wellicht weet gaat mijn kennis van snit en naad niet verder dan een draadje in een naald mikken en met moeite eens een knoop aannaaien. En pakweg een tafelkleed omzomen lukt misschien ook nog wel met het nodige gevloek en geweeklaag. Maar de twee barbiekleertjes die ik laatst heb gefabriceerd waren echt niet om over naar huis te schrijven, mijn 5 jarige Grote Bloem zou het zelfs beter gedaan hebben.

Maar soit, de broeken dus. Want het waren er twee, hetzelfde model in een verschillende kleur. 9 cm had schoonmoeder gezegd. Ik denk nog: OK, rekening houden met 2.5 cm zoom. En wat doe ik, stoemme kiek? Knip ik er toch geen 11.5 cm af i.p.v.6.5cm zeker! Wederom gevloek en gef*ck natuurlijk. Nu kan ik op zoek naar een nieuw, exact hetzelfde exemplaar. Want met een driekwart model aankomen zou vrees ik, niet echt in goede aarde vallen.

Minder doen voor meer geld

Dingen die je na 3 kinderen afleert of opgeeft:

- flessen wekelijks, laat staan dagelijks steriliseren
- midden in de nacht luiers verversen
- de duurste (want dat zullen wel de beste zijn) luiers kopen
- de duurste (want dat zullen wel de beste zijn) doekjes kopen
- bij de eerste kik van de baby aan de wieg gaan staan om troost te brengen
- bij de tweede kik van de baby haar eruit halen en ermee rondlopen
- de baby wiegen tot ze in slaap valt
- de baby elke dag een verkwikkend bad geven
- de baby na elk bad, dus ook elke dag, helemaal insmeren met warme olie
- de baby elke dag propere kleertjes aantrekken, ongeacht of ze vuil zijn of niet
- de baby propere kleertjes aantrekken bij het minste gemorste of teruggegeven spatje melk of brokje groentepap
- body's en pyjama's strijken
- kleertjes labelen
- stapeltjes maken per kleur in het kleerkastje
- kleertjes kopen tot het kleerkastje uitpuilt.

Of neen, bij nader inzien heb ik dat laatste nog niet helemaal opgegeven of afgeleerd, getuige mijn aankoop gisteren van maar liefst 70 euro hier. Maar ach, met al het geld dat ik nu uitspaar door bovenstaande dingen niet meer te doen...

Naschools snacken

Het begint al als je ze maar net uit de klas gehaald hebt: "Heb je iets bij mama?". En ja, meestal heb ik iets bij. Niet altijd iets even gezonds, geef ik toe, maar ze eten op school al genoeg fruit denk ik zo, dus gun ik ze zo nu en dan toch eens een vettig boterkoekske of een roze geglazuurde donut of chocoladewafel of iets dergelijks. Ik word zelf namelijk ook graag verwend na een dag hard labeur. Op suikerrijk vlak wel te verstaan.

Zo rijd ik dan rustig met twee knabbelende bloemen met besmeurde mondjes in mijn bakfietsbak huiswaarts.

Maar eens thuis begint het: "Ik heb nog honger mama, wat mag ik nu hebben?". "Mag ik nog een koek mama, nee? Ooohhhh, allééé...". "Heb je geen chipkes meer mama? Nee?? Pffff ik wil chipkes!  Nee, ik wil geen appel! Nee, ook geen peer, Ik wil iets lekkers!". "Of of of of een IJSJE! Ja een ijsje mama! Heb je dat,  een ijsje??? Neu? Ook niet? (denk de pruillip erbij), maar je moet nog eens ijsjes kopen mama!", 
"Een boke met choco dan mamaaaa, alsjeblieeeeeft, magda? " ...

Soms lukt het nog om ze een banaan aan te smeren, of een wortel, of een droge Krisproll of een kaasje of iets anders in de categorie: niet al te ongezond en niet al te verzadigend.
Maar in de meeste gevallen zitten ze door dit gesnack al met een half gevulde maag aan tafel waardoor hun bord dus ook maar voor de helft wordt opgesoupeerd. En dan moet ik ze nog aanporren (of omkopen) met  het nodige "allez komaan, nog 3 hapjes!" en " als je flink eet krijg je nog een snoepje".

Een mens zou nog gaan denken, die komen om van de honger 's middags, maar als ik eens durf een boterham éxtra in hun brooddoos te moffelen dan komt die gegarandeerd terug! Met de verontwaardigde woorden: "Zeg mama, 3 boterhammen is wel teveel hè!"  

Goed voorbereid naar het einde

Toegegeven, het getuigt van veel voorzienigheid. Want je kan je zaakjes maar beter op orde hebben en zo. Ook voor als je er niet meer bent. Maar toch. Het voelt lichtjes vreemd om na enkele gesprekken aan een springlevend iemand die in levende lijve voor je zit en nog steeds alle tekenen van leven vertoont zijn hoogstpersoonlijke uitvaartrede voor te lezen, in de verleden tijd, alsof hij al gepasseerd is. Zo van, voilà, luister nu goed, want dit is het dan, wat ze van u gaan horen op de donkere dag des afscheids. En dan dingen voorlezen als: "...Hij was een man van weinig woorden, maar bij velen gekend als iemand met het hart op de juiste plaats..." en dan de persoon in kwestie bevestigend zien knikken en zelfs een traantje zien wegpinken.Fascinerende nieuwe trend in onze sector.

Joggin'

Twee jaar heb ik er over gedaan om de draad terug op te pikken. En waarom? Oh ja, ik weet het weer. Een aanslepende achillespeesontsteking, een lichte burnoutachtige toestand, een uitputtende zwangerschap en een bevalling. En te lui en geen geld om goed schoeisel te kopen. Dat laatste, daar heb ik me overheen gezet. Ach, ik eet wel een boke minder deze maand. Want aan die lijn moeten we tenslotte ook iets gaan doen. Mijn pezen voelen terug ok, een burnout zou belachelijk zijn want ik heb 5 maanden niet meer gewerkt, zwanger ben ik niet meer en de bevalling ligt ook al een tijdje in het verleden. Dus. Geen excuses meer. En het helpt als je elkaar wat kan oppeppen. Een half jaar geleden hebben we elkaar plechtig beloofd om begin 2010 te beginnen, mijn vriendin K. en ik. Et voilà. En nee, we hebben geen doel. Neen, we gaan niet meedoen aan de Antwerp 10 miles, en al zéker niet aan de marathon van New York. We zijn al blij dat we vooruit komen en kunnen bijpraten tijdens het lopen. Want dat was de bedoeling volgens de loopschoenenverkoper. Alleen dan weet je dat je een goed tempo hebt. Je moet nog een normaal gesprek kunnen voeren. Dus vandaag was het zo ver. Met onze spiksplinternieuwe spierwitte razend lelijke maar super comfi want volledig aan ons voettype aangepaste loopschoenen liepen we vandaag al hijgend en puffend én pratend door Park Noord. Wordt vervolgd...

...happily ever after

The Princess and the Frog, de allereerste Disney tekenfilm met een zwarte prinses en zwarte voodoomagie en zwarte jazzmuziek in de hoofdrol bleek een tearjerker van formaat. Voor weekhartige moeders als ik toch. 

Het ritueel van naar de cinema gaan zit er trouwens al goed in bij mijn Grote en Kleine Bloem. Zo wisten ze me, meteen nadat we onze kaartjes hadden gekocht, enthousiast te vertellen dat er dààr popcorn te verkrijgen was. En ijsjes ook, maar daar was het te koud voor, vonden ze. Voor popcorn niet want dat is lekker warm in de winter. En dat vond ik ook.
Ze wilden zelfs hun schoenen uitschoppen nadat we ons plaatsje zorgvuldig hadden uitgekozen (pal in het midden van de middelste rij) en ons hadden ontdaan van onze vele jassen, sjaals en mutsen. Zo op hun gemak waren ze.
De twee oudste Bloemen vonden het vooral grappig, zo getuigden hun spontane pretkreetjes na de dolle fratsen van de kikkers en hun vrienden. En soms ook wel een beetje eng. Zo eng dat Kleine Bloem, hoe raadt u het, plots alwéér pipi moest doen. Net geen natte broek maar wel het moment suprême van de film gemist natuurlijk. Maar droog ben ik dus uiteindelijk toch niet gebleven.

Grote Kleine Bloem

Kleine Bloem mocht vandaag gaan spelen bij haar dikke vriend. Haar allereerste speelafspraakje was een feit. Voor een halve dag, om te beginnen, want je weet maar nooit, stel dat ze elkaar al na een uur in de haren vliegen.

 

We waren 10 minuten te vroeg, maar haar dikke vriend stond al hoopvol door het raam te turen en toen hij Kleine Bloem in het vizier kreeg begon hij blij en opgewonden te springen en te zwaaien. We waren nog geen halve minuut binnen of Kleine Bloem moest naar goede gewoonte 'pipi doen', waarna haar dikke vriend haar galant naar het toilet vergezelde. Het ijs was gebroken.  Toen de halve dag verstreken was kreeg ik te horen dat haar dikke vriend zóvéél auto's had, dat ze een tent hadden gemaakt, "ja ja in de living hè mama!",  dat ze brocollisoep had gegeten, "ja en dat is lekker, jij moet dat ook maken mama", en dat de mama van haar dikke vriend een beetje "gekjes" had gedaan. En dat ze mij niet gemist had.
Kleine Bloem is blijkbaar de kleefkruidfase aan het ontgroeien.En mij hoort u niet klagen.

Dement

Toppunt van 'in the flow zitten':
Brooddozen en boekentassen van de Bloemen klaarmaken op de vooravond van de eerste dag van de krokusvakantie. En mijn fout pas inzien aan het ontbijt terwijl ik fier verkondig tegen mijn Liefde: "Ik heb de boterhammekes al gesmeerd, wat vindt ge daarvan?!"

Spuitjes

Babybloem kreeg gisteren nog maar eens een dubbele shot ziektekiemen ingespoten om niet ziek te worden.
Eigenlijk is dat toch zielig. Zo klein en dan 2 grote spuiten in die babybeentjes. Pijnlijke dan nog wel. Om nog maar niet te spreken van het straffe spul dat ze ingespoten krijgt. Begrijp me niet verkeerd hè, ik ben niet principieel tegen vaccinaties. Het gaat niet alleen over je eigen kind maar ook over het algemeen belang. Ik zou niet graag hebben dat kindjes terug en masse hersenvliesontsteking, difterie of laat staan polio gaan krijgen. Maar het blijft toch zielig, zo een dubbele cocktail in één ruk door dat kleine lijfje jagen. Niet moeilijk dat ze vanmorgen jengelend wakker werd met 38,5° koorts. Ocharme mijn Bloemeke, dan moest ik haar ook nog eens lastigvallen met een suppo. 
Ze was heel flink trouwens. Volgens de dokter één van de zeldzamen.
En neen, ze is niet té dik ;-)

.

Carnaval de la neige

Wat een helse tocht vanmorgen om een Bloemenprinses en Bloemendanseres naar school te brengen.
Vooropgesteld scenario. Geen risico's nemen met bakfiets of auto. Met de bus dan maar.
Afloop. Een half uur tevergeefs op de bus staan wachten, terwijl het bushokje alsmaar kleiner werd en de voetjes alsmaar kouder en de stemmetjes alsmaar jengelender. Dan toch maar naar de auto gestapt in de hoop tenminste nog op school en op het werk te geraken. Eerst 5 minuten sneeuw weggeveegd, of neen, eerst 5 minuten naar de sneeuwhandschoen gezocht, dat rotding dat zich altijd verstopt op momenten dat je't echt van doen hebt. Het jengelen gaat over in zagen. "Ik heb het kouhoud mama". "Jaaaa, ik ook, en ik moet ook pipiiiii doen mama". Mijn antwoord: "Ik heb het ook koud verdorie en jullie hebben juist pipi gedaan, dus zwijg!", mist effect. Eindelijk onderweg maar het zagen wordt stilaan aanstellerig blèren. "Ik moet zoooo pipiii doen en ik heb zooooo'n koude voetjes en ik kan niet wachten tot we aan school zijn...." Ik begin stilaan het kookpunt te bereiken. Vlug vlug, wat kan ik doen als afleidingsmanoevre? Kinderliedjes opzetten? Helpt niet! Herinneringen ophalen aan Disneyland, Efteling, Plopsaland? Tegengesteld effect! Moppen vertellen? Vergeet het, niet grappig! De radio loeihard zetten? Bloemen proberen het geluid gewoonweg te overstemmen.  Ik voel een acute migraineaanval met bijkomende zenuwinzinking opborrelen, terwijl ik probeer geen uitschuivers te maken en niet te bruusk te remmen. "Willen jullie dan dat ik bots?" roep ik, "Is het dat wat jullie willen?" Adem in, adem uit, in, uit, in, uit,....
Na drie kwartier arriveren we in school. "En nu hop, maak dat je op de WC zit!" zeg ik. "Nee, ik moet al geen pipi meer doen hoor mama",   "Ja, bij mij is het ook al over, goed hè?"

Ik heb ze net niet gewurgd. Het was tenslotte carnaval.

Handschoenen gezocht

Ik had een paar. Zwarte katoenen. Maar die waren te koud en die pasten niet bij mijn blauwe muts en sjaal. Dus kocht ik een nieuw paar. Blauwe, warme angorawollen. Maar er rustte een vloek op. Bij een bezoekje aan mijn hondenliefhebbende ouders kreeg één van die (anders doodbrave) beesten ze te pakken. Gatenkaas, mijn mooie nieuwe lekker warme bijpassende petrolblauwe handschoentjes. Mijn moeder was zo lief om de schade te herstellen. Echt waar, je zag er waarlijk niks meer van, geen gat meer te bespeuren. Maar nu ben ik ze dus kwijt. Echt kwijt. Ik vind ze nergens meer. Voor de zoveelste keer heb ik naar ze gezocht vorige week, eergisteren, gisteren en vanmorgen... Alleen al daarom zouden ze de winter voor mij mogen afschaffen. Of zoals Grote Bloem gisteren zei: "Mama, ik wou dat het voor altijd zomer was!".

Wat wil jij worden?

 

Schoolcarnaval. Aaaargh. Ik krijg al buikpijn als ik er nog maar aan denk. Niets is minder waar voor Grote Bloem. Die al aftelt. En zich nu al elke dag even verkleedt als danseres, kwestie van voorbereiding. Nog 2 nachtjes slapen...

Perpetuum mobile

Een nieuw kleedje, een nieuw begin. Ik denk dat mijn leven zo een beetje in elkaar zit. Altijd weer opnieuw beginnen. Iedere dag opnieuw opstaan, opnieuw een kop koffie, opnieuw beslissen wat we gaan eten, opnieuw op de weegschaal en denken:" vandaag begin ik opnieuw.", en dan elke avond opnieuw teveel koekjes eten..., opnieuw haastend door de ochtend en avondspits, opnieuw voornemen minder TV te kijken, meer boeken te lezen en vroeger te gaan slapen.
Opnieuw afscheid nemen van de meest intense periode die een moeder met haar kind kan hebben, opnieuw de draad oppikken op het werk na vijf maanden thuis met Babybloem.
Elke keer opnieuw ervaren hoe mijn Bloemen me vervullen met geluk en het heerlijke gevoel dat ze mij, dat ze àlles compleet maken.
Opnieuw beginnen zonder loslaten. Eigenlijk gewoon verder gaan dus...