maandag 2 augustus 2010

Tienertrauma

Ik weet het nog zo goed. Ik was 13, mollig, en had een nieuw roze joggingpak gekregen. Samen met de hele familie maakte ik een boswandeling, ik in mijn nieuwe roze joggingpak. Opvallend tussen mijn saai geklede familieleden. Dat het een beetje te strak zat, mijn joggingpak, dat weet ik ook nog. En opeens kreeg ik 't vliegend zot, zo blij was ik met mijn joggingpak, want ik begon spontaan te rennen en tegelijkertijd dat vreemde liedje te zingen .."I'm jogging,...", u kent het wel als u het hoort. En het volgende moment  Pats! Boem! struikel ik over een uit de grond stekende boomwortel, of misschien een grote dikke kei, ik wil het kwijt zijn en val ik keihard in de modder met mijn nieuwe roze joggingpak. En iedereen staat mij uit te lachen. Mijn gehele saai geklede familie staat mij al vingerwijzend uit te lachen. Het moet inderdaad een redelijk belachelijk zicht geweest zijn, kan ik me nu wel voorstellen: dat mollige roze varkentje dat daar opeens al rennend en zingend in de modder pletst. Ik zou ook keihard gelachen hebben moest ik mijn familie geweest zijn. Maar voor mij was het de Totále Afgang! Het grote 'Degronddieonderjevoetenwegzakt-moment', zoals je er zoveel hebt tussen je 12de en je 18de. En daar hield het niet bij op. Ook later op de dag werd ik nog danig en meermaals belachelijk gemaakt. Mijn kleine zus en nog kleinere broertje speelden de scène keer op keer opnieuw af, terwijl ze zichzelf kromlachten. Alweer vingerwijzend naar mij. En dat liedje, dat belachelijke liedje heeft me nog jaren achtervolgd, lang nadat ik het roze joggingpak symbolisch aan het Leger Des Heils had geschonken. Elke keer opnieuw herbeleefde ik mijn trauma. Als ik het liedje hoorde, als ik de plek des onheils passeerde, als ik een joggingpak zag dat even roze was,... het moest zelfs geen joggingpak zijn, de kleur was al genoeg om die pijnlijke flash-backs weer te doen heropleven.
In de loop der tijd heb ik de herinnering leren verdringen. Tot ik daarnet in het park uitstekende boomwortels moest ontwijken terwijl ik met een homo aan het joggen was.
Tja... het geheugen maakt soms rare sprongen. En ik ook, daarnet.

2 opmerkingen: