Dank je wel, handige lieve oma!

1 jaar

Het is een jaar geleden. Een jaar geleden dat Mijn Liefde en ik samen eigenhandig onze Kleine Bloem op de wereld hebben geholpen. Het voelt nog steeds even onwerkelijk aan als toen. Mijn levendige herinneringen zijn intussen levendige flitsen geworden. Een flits van mezelf al kreunend van de pijn op een zitbal terwijl ik naar Martha Steward kijk en tegen mezelf zeg dat het nog niet begonnen is. Een flits van mezelf kreunend van de pijn in bad met mijn Liefde naast mij terwijl hij ook zegt dat het nog niet begonnen is. Een flits van mezelf op handen en knieën op bed terwijl ik bijna in paniek tegen mijn Liefde roep dat hij nu echt naar de vroedvrouw moet bellen want dat ik denk dat het nu toch wel begonnen is. Een flits van mezelf, amper een kwartiertje later, terwijl ik voorzichtig een warm vochtig wriemelend blauwig smurfje op mijn buik leg. Ze weent zachtjes, de vroedvrouw komt binnen en de orkaan gaat terug liggen

En vanmorgen zat er een mooi, net zo eigengemaakt pakje in de bus. Merci Jipie

Huwelijksgeneugten

Marriage (Part I )

Typical macho man married typical good-looking lady, and
after the wedding, he laid down the following rules:"I'll be home when I want, if I want and at what time
I want -- and I don't expect any hassle from you.
I expect a great dinner to be on the table unless
I tell you that I won't be home for dinner.
I'll go hunting, fishing, boozing, and card-playing
when I want with my old buddies, and don't you
give me a hard time about it.
Those are my rules. Any comments?"
His new bride said:
"No, that's fine with me. Just understand that there will be sex
here at seven o'clock every night...whether you're here or not."



Marriage (Part II)

Husband and wife had a bitter quarrel on the day of their 40th wedding anniversary!
The husband yells, "When you die, I'm getting you a headstone
that reads, 'Here Lies My Wife -- Cold As Ever'!"
"Yeah?" she replies. "When you die, I'm getting you a headstone
that reads, 'Here Lies My Husband -- Stiff At Last'!"



Marriage (Part III)

Husband (a doctor) and his wife are having a fight at the breakfast table.
Husband gets up in a rage and says, "And you are no
good in bed either," and storms out of the house.
After some time he realizes he was nasty and
decides to make amends and rings her up.
She comes to the phone after many rings, and the irritated husband
says, "What took you so long to answer to the phone?" She says, "I was in bed."
"In bed this early, doing what?"
"Getting a second opinion!"

Kruipkampioen

Vanmiddag stond er een babyborrel op 't program. Eén van een lieve vriendin. Nu ben ik algemeen genomen niet zo erg voor babyborrels. Want je krijgt de spiksplinternieuwe baby nauwelijks te zien en de ouders ook niet eigenlijk. Die mensen hebben natuurlijk begrijpelijkerwijs andere dingen aan hun hoofd dan spannende bevallingsverhalen uitwisselen. Nee, ze moeten de deur tig keer opendoen, alle jassen aanpakken, iedereen voorzien van de nodige spijs en drank, aan elke genodigde vragen 'hoe is het? ', 15 seconden luisteren naar het antwoord en dan is de dag alweer voorbij. Los van de opkuis dan. Ik ben blij dat ik zo'n toestand niet over mij geroepen heb toen Kleine Bloem amper 2 maand oud was.
Enfin, dat even terzijde.

De 2 uur dat we er waren hebben onze Bloemen zich nochtans reuze goed geamuseerd. De lieve vriendin heeft namelijk een huis van het kaliber dat ze er een tuinspeelhuis in de gang kwijtkunnen (geen grapje). En ja, veel ruimte, veel speelgoed. Zeker Kleine Bloem heeft haar best gedaan. Terwijl Grote Bloem op die leeftijd altijd mooi en braaf in een straal van 1 meter rond ons bleef hangen, wordt Kleine Bloem als een magneet naar eender welk verdwaald speelgoedje of gevallen taartkruimeltje toegezogen. Alsof ze de gouden medaille 100 m sprintkruipen wil halen. Na een klein kwartier draait ze haar hoofdje met de bedoeling een glimp van één van haar opvoeders op te vangen. Lukt dat? Ok. Lukt dat niet, omdat we te ver uit de buurt zijn ? Ook Ok.
Voor alle duidelijkheid, ze kan nog net niet stappen.

Waar verkopen ze van die peuterleibandjes?

Plaats genoeg

Grote Bloem neemt de proef op de som:
Mama, ik heb de vloer gemeterd, het is 20 na. Nu kan ik nog veel speelgoed krijgen hè ?

Bloody kitchen

Ik dacht daarnet "laat ik de oven eens goed uitkuisen". Het was nodig na 2 pizza's, 3 quiches, een gebraad en de gratin dauphinois van daarnet.

Dus ik smijt me erin, haal de cif en de schuursponsen boven en begin heftig te schrobben. Nu zat er op mijn ovendeur ergens een aluminium plaatje gekleefd. Het nut ervan is puur esthetisch. Geen nut dus. Dat aluminium plaatje is door de tand des tijds echter half losgekomen van de ovendeur. Het is intussen eigenlijk een vlijmscherm mes geworden. Maar natuurlijk, in al mijn schrob en schuurwoede, had ik totaal niet meer bij dat aklige aluminium plaatje stilgestaan. Dus, nog voor ik het goed en wel besef én voel, spuit er een straal bloed uit mijn duim. Ik kon niks uitbrengen behalve sh******t. Mijn Liefde, opgeschrikt door mijn gil en mijn bleke aangezicht, snelde toe en stond als een volleerde verpleger meteen klaar met tissues en een grote pleister. Hij vroeg zelfs of hij moest verderdoen met het uitkuisen van de oven. Ik ben net niet van mezelf gevallen.

Zoveel

Wat zijn de dagen toch kort tegenwoordig. Ook al is kleine Bloem er de laatste tijd afschuwelijk vroeg bij (5.15u beste mensen!), toch heb ik aan het einde van de dag altijd dat knagende gevoel dat mij zegt: "Wat heb je vandaag nu eigenlijk gedaan, lui mens? Je ging toch nog die vriendin bellen? Dat pakje afgeven? Naar de winkel voor pampers en vochtige doekjes ? Naar het parkeerbedrijf bellen voor die f*cking parkeerkaart die al 6 weken gelden had moeten binnenzijn? Uw haar verven? Uw zus mailen? Bloggen? Verse soep maken? Verder breien? Naar de laatste James Bond flim kijken op DVD? Strijken? De ramen kuisen? De schoenen poetsen van Grote Bloem? En die van uzelve? En die andere schoenen naar de schoenmaker brengen? En die 15 knopen terug aannaaien aan de kleren van uw gezinsleden? ..............

Help help, ik heb gewoon gééééééén tijd om een huwelijk voor te bereiden. En ook geen geld eigenlijk, bij nader inzien.

Anti(trouw)conceptie

Voorbereidingen voor den trouw, ik zie er tegenop zoals Bart de Wever zou opzien tegen een intiem etentje met Joëlle Milquet. Of zoals ik vroeger tegen examens opzag. Want zoals u al weet heb ik een hartsgrondige hekel aan telefoneren met mensen die ik niet ken. Mensen waar ik iets van moet verkrijgen, mensen waar ik mee moet onderhandelen, mensen die mij trachten in 't zak te zetten waar ik bij sta ... Maar ja, een hele trouwdag voorbereiden zonder één enkele telefoon te plegen is de utopie der utopieën. Zo slim om dat te weten ben ik nu ook nog wel. Dus ofwel moet ik de hele santeboetiek afblazen, ofwel moet ik zo'n dure Jennifer Lopez-achtige weddingplanner inhuren ofwel moet ik het toch maar zelf doen.

Vandaag, met één maand vertraging de allereerste telefoon dan toch maar gepleegd.

Ikke: Ja goedemiddag, ik bel even om een afspraak te maken om te horen wat de mogelijkheden zijn bij u voor ons trouwfeest.

Madam van een zaal: OK, belangrijkste vraag, voor wanneer is het?

Ikke: 21 maart 2009

Madam: Oh dat is wel goed op voorhand hè?

Ikke: Ja, maar het is de eerste dag van de lente, een zeer gegeerde trouwdag, dacht ik. Dus daarmee dat ik zo goed op voorhand ben. De zaal is het belangrijkste, is me verteld.

Madam: Ja ge kunt er niet vroeg genoeg bij zijn wat dat betreft. Maar ik heb nog geen boekingen voor die dag, dus dat zit al goed. En wat is uw concept?

ikke: Eeeeeuhm, concept, eeeeeuhm, nog geen idee. Het is namelijk nog lang hè?

Madam: Ja maar weet u al hoeveel genodigden er zullen zijn? Ziet u het groots of eerder bescheiden?Hebt een bepaald thema in gedachte?

Ikke: Ja bescheiden toch wel, maar hoeveel genodigden, tja we hebben wel ongevéér een idee maar dat is nog niet zeker, dat kan nog veranderen he, dat hangt af van wat de mogelijkheden zijn, natuurlijk hè? En thema? De liefde zeker?

Madam: Weet u wat, ik denk dat ik u best eerst een brochure opstuur met uitleg over onze zaal, zodat u toch al geen dingen van ons verwacht die we niet kunnen bieden. Snapt u?

Ikke: Jazeker ik snap het. Maar ik heb de brochure al op het net gelezen, als dat die brochure is waar u het over hebt natuurlijk.

Madam: Neen, dat is geen uitgebereide brochure, ik stuur u de uitgebreide inclusief het grondplan van de zaal. Dan hebt u meteen de precieze afmetingen.

Ikke: Euuuuhm ja dat is goed, ik zal daar mijn oog dan al eens over laten heengaan zeker? Maar ik wil ook een afspraak. Als het kan.

Madam: Ja, dat kan. Kan dat na Nieuwjaar, want met die kerstdagen voor de boeg, u weet wel hoe druk...bla bla bla ...

Resultaat: allereerste afspraak is voor half januari! Hopelijk heb ik tegen dan een concept. Waar vindt ge zoiets? Bestaan er winkels waar ge dat kunt kopen? Concepten voor trouwfeesten? Help! Iemand?

Schoon Vlaamsch

Uit het voormalig literair tijdschrift Diogenes
Een reeks (ware) uitspraken, die ons doen nadenken over de kennis, de rijkdom en de armoede van het Nederlands bij vele van onze landgenoten.

UITTREKSELS VAN BRIEVEN OMTRENT SOCIALE HUISVESTING

- Even leg ik mij naar u om U enkele letters toe te dienen.
- Mijn vochtontwikkeling in de huiskamer is niet meer te houden.
- De hond blaft de hele avond en met de kat is het hetzelfde geval.
- Het 6de kind is op komst en staat voor de deur.
- Mijn man loopt met bromgieters (bronchitis) en mijn borsten piepen ook al.
- Ik moet elke dag bevallen, zodoende wordt mijn woning te klein.
- Ik wou graag een aanval op uw goedheid doen.
- Weleerwaarde heer directeur, hiermede kom ik een aanzoek doen.
- Ruim zes jaar ben ik getrouwd met een kind van anderhalf jaar.
- Mijn buurman stinkt naar gas, ik denk dat hij een gat heeft.
- Met eerwaarde beschuldigingen richt ik mij tot U hoogheid.
- Mijn woning wordt te klein want ik krijg ieder jaar een kind bij. Mr. De directeur, daar moet u wat aan doen.
- Wilt U eens naar mijn bovenkamer kijken, die zit vol barsten.
- Mijn water loopt steeds over.
- Ik heb zo’n last van mieren in mijn fundament.
- Het vocht dringt door de vloer van de slaapkamer van mijn oude buurman die helemaal beschimmeld en verrot is.
- U kunt voelen dat mijn gevoel niet goed is. Doet U het eens.
- Mijn vrouw ligt in de gymologische afdeling van de W.C..
- Ik wil mijn gat gedicht hebben, ik heb er last van.
- Ik heb reumatiek en een kind van vier jaar. Dat komt allemaal van de vocht. U moet hier iets aan doen.
- Nu vraag ik U, moet dat zo blijven ? Aan de ene kant is mijn vrouw in verwachting, aan de andere kant regent het binnen.
- Ik ben niet iemand die zo maar gas laat vliegen.
- Toen ik nog een kachel had deed ik een hoop op de kachel. Nu moet ik alles op het gasfornuis doen.
- Mr. De Directeur, ik lig met vier dochters bloot onder de pannen, ge moet eens komen kijken als het regent en waait.
- Mag ik dus ruilen met mijn overbuurman daar die weduwe is en geen kinderen heeft.
- Hiermede wil ik u vragen mijn afwatering eens onder handen te nemen.
- Wij verzoeken om meer gas daar ik op 5 maart een zoon heb bijgeboren wat me door de drukte geheel door het hoofd is geschoten.

Sinterklaas Goedh(g)eiligman

O ja, en de Sint is ook nog langsgeweest vandaag. Niet alleen voor de Bloemen maar ook voor mij warempel! Toen ik vanmorgen mijn nog met slaap dichtgeplakte ogen probeerde te openen, ontwaarde ik op mijn bed een mooi zakje van het dit merk. Wat zat erin? Laat uw fantasie de vrije loop in de Kerstkalender ;-)

Vandaag gehoord op de radio. Marino Keulen vraagt de moslims om geen arm schaap te slachten voor hun Offerfeest, maar geld te geven aan hulporganisatie voor minderbedeelden. Aan arme schapen dus. Blijkbaar kan die keuze gemaakt worden binnen Islam. Was vast een idee van Mustafa Vandenbosch van de Koran-geïnspireerde Gaia. Ik vind het alvast een mooi alternatief.

Maar ik moet oppassen wat ik hier schrijf. Ik leef gelukkig niet in Soedan, maar voor je het weet wordt er één of andere fatwa over je uitgesproken omdat je bv. per ongeluk je beer de naam Mohammed hebt gegeven.

Vanmiddag opperde een dierbare collega dat de klaslerares, die hiervoor verketterd werd, het eigenlijk heel simpel had kunnen oplossen. Er lopen immers massa's veel Mohammeds rond. Als we goed nadenken kennen we er waarschijnlijk allemaal wel minstens één; waarom heeft die lerares haar beer dan niet naar bv. nonkel Mohammed, of buur Mohammed of slager Mohammed, of telefoonwinkelhouder Mohammed of eender welke fijne Mohammed dan ook genoemd? Of naar één van de zonen van haar rechter. Want welke rechtgeaarde Godvrezende Mohammedaan heeft geen zoon die Mohammed heet? Dan had ze toch gewoon tegen haar religieuze rechter kunnen zeggen: "Maar Meneer, onze klasbeer is niet genoemd naar onze Profeet hoor, ik zou niet durven, o neen, maar gewoon naar úw zoon, echt waar, uw bloedeigen zoon, omdat we zijn naam zo prachtig vonden en omdat uw zoon ook zo'n prachtig mens is en zo'n prachtig werk levert en de hele klas zo immens veel bewondering voor hem heeft! Daar kunt u toch geen probleem mee hebben? Dat toch een zeer grote eer voor onze klasbeer, Meneer?"

En in dit kader moest ik ook nog aan de klasvissen van Grote Bloem denken. In Soedan zouden zij waarschijnlijk een school Mohammedaantjes genoemd worden. (flauw, zeer flauw, ik weet het)

Sintepietenpret

Wat een wonderlijke wereld moet dat toch zijn. Zo'n kinderwereld van vóór je 7de jaar. Ergens in de wereld woont er een Goed Heiligman, een Sinterklaas (men zegt dat hij in Spanje woont, hetgeen enigzins vreemd is omdat men in zulke warme landen normaal niet rondloopt met zo'n lange baard, 16 jurken over elkaar en een warme mijter op de koop toe). Maar hoe dan ook. Des winters komt hij samen met zijn donkergekleurde knechten, Zwarte Pieten genoemd, richting onze regionen en slaagt hij erin om te paard over de daken te lopen, beladen met kilo's speel-en snoepgoed. Als je braaf bent geweest is hij erg gul bij je thuis, bij oma's en opa's en bij andere goedbereikbare familieleden met een brede schoorsteen. Het éne cadeautje na het andere! Dolle pret! En ach, als je maar een klein beetje stout bent geweest, dan zal hij dat ook nog wel een jaartje door de vingers zien. Er zijn immers altijd nóg stoutere kinderen op aard.

Het enige waar de Sint niet altijd rekening mee houdt zijn de gevoelens die hij met sommige cadeautjes oproept. Onderstaand duw- en loopautootje is voor Grote Bloem natuurlijk al veel te klein, maar ergens was er toch een klein vleugje afgunst in haar blik te bespeuren toen bleek dat de Sint hem voor Kleine Bloem had gebracht. Een beurtrol dan maar.

Schaardrama

Grote Bloem's obsessie voor scharen en knippen kende gisteren een hoogtepunt toen ze in haar vinger knipte met een nagelschaartje. Natuurlijk was dat mijn schuld want ik had moeten voorkomen dat zo'n akelig ding in de handen van een 3 jarige terechtkomt, ik weet het. Maar ja er is zoveel dat je weet en niet doet in het leven (zoals weten dat je van teveel chocolade eten dik wordt en er toch niet mee stoppen), maar soit.
Een oeverloos krijsconcert natuurlijk, dikke tranen en mega snottebellen. Bij de aanblik van 1 druppel bloed werd het zowaar nog erger. Gelukkig heb ik haar iets of wat kunnen kalmeren met een gele kinderpleister en veeeeeeel knuffels. Maar het verdriet en de pijn hebben toch nog lang aangehouden. Want 10 minuten later, nog steeds op mijn schoot gezeten, smeekte ze me in ware dramaqueen-stijl "Iiiik wiiiil naaaaar de DVD van Mickeeeey Mouse kijijijijijken (snik snik)". Toen ik na Mickey Mouse dacht dat het nu wel terug OK was, ontglipte haar echter nog 1 laatste blijk van diepe verslagenheid. Moeilijk te beschrijven maar stel u eerst en vooral een zeeeeeeer diepe zucht voor. De diepste zucht der zuchten. De dieptse zucht die u ooit gehoord heb. Zo één die vanuit de diepste wanhoopsregionen van ons lichaam komt. Ja zo een. En stel u nu voor hoe ze daarna op de meest tragische en pathetische smeektoon zegt: Iiiiiiik wil een beeeeeeetje witte limonaaaaaaaade ".

Uit de tijd dat de dieren nog spraken...

...en er nog geen Mega Mindy poppen bestonden.

stresskip

Een kuisvrouw hebben is een grote luxe. Ik besef het maar al te goed. Vrijdagavond kom ik thuis in een fris ruikend huis met blinkende kranen, glanzende meubels en propere muurplinten. Zalig om zo je weekend in te gaan. (Dit gevoel houdt dan aan tot ongeveer zaterdag 10.00u nadat de Bloemen er op genadeloze wijze een eind aan gemaakt hebben door hun boterhammen en hun speelgoed in het rond te strooien)

Maar jammergenoeg staat het hebben van een kuisvrouw in rechtstreeks verband met het stijgen van mijn eigen luiheidsgraad. Buiten de was en de strijk en zo nu en dan eens een in- en uitlaadbeurt van de afwas, doe ik bijna niks nog zelf. Ik moet bovendien beschaamd toegeven dat zelfs de wekelijkse voorbereidende opruimbeurt (donderdagavond) er soms teveel aan is. Dat moet dan maar snel snel vrijdagochtend gedaan worden, met alle stress van dien. Want hier liggen nog jassen en daar liggen nog kleren, en wat verderop staan nog onuitgepakte reistassen alsook verschillende handtassen die na éénmalig gebruik door mij achteloos zijn blijven slingeren. En boven ligt de Bloemenkamer erbij alsof er een bom in ontploft is, en in de badkamer is het nog erger want daar is het handdoekenkermis. En dan heb ik het nog niet over onze slaapkamer waar je moet slalommen tussen strijkplank, wasrek en hometrainer om je een weg te banen in een landschap van glooiende klerenheuvels met hier en daar een verdwaalde schoen of een eenzame laars.

Vrijdagochtend 8.00u komt M., onze lieve Ghanese kuisvrouw, die haast altijd gruwelijk stipt is. Voor die tijd moeten wij dus zorgen dat ze vrij spel heeft. Ik kan u verzekeren dat in de tijd die verloopt tussen 6.30u en 8.00u vrijdagochtend de Zenboeddhist in mij ver te zoeken is. Heel ver.

Cadeautjesdilemma

De Sint is in het land. Hij loopt met paard en Piet over de daken en strooit zo nu en dan al eens wat lekkers in één of andere hoek.

Maar binnenkort is het tijd voor het echte werk. Dan moet hij echte presentjes kiezen voor de brave kindjes, waaronder mijn Bloemen.

Hieronder een verslag van een gesprek van de Sint met één van zijn Pieten

Sint: Die brave Bloemen zijn zo braaf. Ik denk dat ik ze ga verblijden met meerdere kleine cadeautjes. Dat zullen ze wel heel leuk vinden.

Twijfelpiet: Oh oh, Sint, zou u dat wel doen? Ze hebben al zoveel puzzels en blokken en spelletjes en vormendingetjes?

Sint: Ja dat is wel waar, dan zal ik ze ook wel heel blij maken door elk 1 groter cadeau te geven.

Twijfelpiet: Hmmmm, tja, ik weet het niet. Is dat niet wat zielig? Kinderen krijgen toch graag meedere pakjes van Sinterklaas? Het maakt niet uit wat erin zit, al is het een stomme prul, het open doen op zich is al wat telt voor zo'n brave kindjes.

Sint: Ja Twijfelpiet daar hebt u ook gelijk in. Dan zal ik nog maar eens mijn grote speelgoedarchief induiken en zoeken tot ik iets vind dat in de tussencategorie valt. Niet te duur of te groot, maar ook niet te klein en zeker iets dat ze nog niet hebben.

Twijfelpiet: Ja maar Sinterklaas, zoiets gaat u nooit vinden, dan kunt u nog maaaaanden zoeken, tegen de tijd dat u dat gevonden hebt, zijn we alweer een jaar verder. En heeft Grote Bloem haar 4de verjaardag al gevierd. En daarbij het wordt nu toch dringend tijd dat u iets vindt voor die lieve Bloemen.

Sint: Ja Twijfelpiet, de tijd dringt en er zijn nog zoveel andere brave kinderen die ik moet bedienen.

Twijfelpiet: Klopt, en denk er ook aan dat u evenveel cadeautjes voorziet voor Grote als voor Kleine Bloem. U zou toch niet willen dat ze door uw keuze jaloers worden op elkaar?

Sint: Ah ja daar hebt u zeker een punt, Twijfelpiet, daar had ik nog niet bij stilgestaan.

Twijfelpiet: En hebt u er al over nagedacht wanneer en waar u al die mooie cadeautjes zal gaan brengen? Want u moet natuurlijk ook niet voorbij het huisje van Oma en Opa rijden, en dan zijn Bomma en Bompa er ook nog, plus tante J.

Sint: Oh Twijfelpiet, u brengt me toch elk jaar weer zoooooo aan het twijfelen!

Breipoging 3

Ik heb mijn proeflapje terug uitgetrokken. Het was te erg voor woorden, zelfs voor een proeflapje. Opnieuw beginnen dan maar. Maar gelukkig is het niet allemaal kommer en kwel. Ik ben namelijk wél tot de vaststelling gekomen dat mijn breitempo intussen verdubbeld is! Voilà!

Logische kinderconversatie

Grote Bloem: Mamaaa? Wij zijn bij tante C geweest hè?
Ikke: Ja schatje, eergisteren.
Grote Bloem: En oma en opa waren ook daar hè mama? Maar de hondjes niet hè? (opa en oma hebben een onafscheidelijke band met hun 2 viervoeters en zijn bijna niet los van elkaar te bedenken)
Ikke: Nee, die waren thuisgebleven hoor.
Grote Bloem (met ietwat paniekerige stem): Jaaa, want anders gaan ze zusje opeten hè, mama? En dan zit ze in de keel van de hondjes!
Ikke: Haha, eeuhm... (denk denk, wat moet ik nu antwoorden)
Grote Bloem (terug opgelucht): Maar dat is niet erg hè mama, want dan krijg ik gewoon een nieuw zusje hè?

Breipoging 2

Jaja, je ziet het goed. Met de hulp van mijn mama en oma heb ik reeds 5 rijtjes (of hoe heet zoiets in het vakjargon voor breiers) gebreid. Mijn immer behulpzame mama heeft het toch niet kunnen laten om 1 rijtje voor haar rekening te nemen.

Let vooral op de *ahum* ongelooflijke regelmaat van de steken. In mij schuilt een beiwonder, ik ben ervan overtuigd. Na veel oefenen toch.
(Als ik in dit tempo en in deze kwaliteit verderga, zal die kindersjaal zeker voor de winter van 2010 zijn)

Geschenk

Van dit poepie ben ik meter geworden. Aiko heet ze.

Scary

Grote Bloem: Kijijijijijk mama!
Ikke: Bah wat vies!
Grote Bloem: Dat is niet vies hoor mama, dat is maar verf.

Goedkope rommel

Wat doe je op een verloren zaterdagmiddag? Juist, een rommelmarkt bezoeken. Niet dat wij veel verloren zaterdagen kennen, of niet dat wij sowieso veel rommelmarkten afschuimen. Maar als er één te vinden is op het plein achter de hoek, is dat wel leuk.

Tussen de vele stoffige en vergeelde rommel vonden we toch een paar leuke dingetjes.

Een kinderstoeltje voor 6 euro, een Ploppuzzel voor 1 euro, Dr No voor 0,50 euro en de Bambi kregen we erbij.

Breibewijs 1

Zoals beloofd, het bewijs van mijn opzetsteken.

Ik had vandaag ook graag een ietwat indrukwekkender resultaat getoond. Maar dat zal niet gaan want ik ben vastgelopen op het begin, nl. de rechte steek. Ja lach maar. Het leuke boekje beschreef zogezegd perfect hoe je een rechte steek moet breien. Met tekening en al erbij. Maar helaas helaas, het leuke boekje schiet tekort in zijn praktische aanwijzingen. Oftewel ben ik te dom om ze te begrijpen, dat kan ook. Een mens kan ook niet overàl de beste in zijn hè?

Morgen dan maar mijn mama om hulp vragen. Al kan ik al voorspellen wat ze zal zeggen. "Wat moet dat worden? Een sjaaltje? Voor één van je Bloemen? Kom, geef maar hier, dat IK het voor je brei !". Mijn mama heeft altijd heel veel vertrouwen in mij gesteld hoor, daar niet van. Ze dacht vroeger werkelijk dat ik alle beroepen van de hele wereld aankon. Alleen denk ik dat ze me niet echt in het beroep van handwerkster zag. Verder verdenk ik haar er gewoon van dat ze het allemaal veel te graag zelf doet. Maar nee, o nee, mama, deze keer zet ik door. Zet me morgen gewoon op de juiste weg, die van de rechte steek, en ik zal je verbazen zoals ik je nog nooit verbaasd heb! Eindelijk, eindelijk zal je gezegend zijn met een perfecte dochter!

Breipoging 1

Ik heb een leuk boekje gekocht in een onweerstaanbare (maar waarschijnlijk tevergeefse) bui van "ik wil gaan handwerken". Enfin, ik zag het liggen en dacht, ach waarom ook niet. Het wordt nu trouwens echt wel tijd om wat ambachtelijke huisvlijt te leren, want ik word binnenkort 32. Op die gezegende leeftijd moet een mens toch op zijn minst al een tafellopertje gehaakt hebben, niet?

Er staat vannalles in, in dit leuk boekje. Heel veel leuke dingetjes gaande van kasten, knuffels, kleren, gordijnen, dekentjes tot mutsjes, kussenhoesjes, tafeltjes en tafelkleedjes, pyamazakjes en muurstickers... Klinkt veelbelovend, ware het niet dat 90% van de dingen een groot "ach laat maar, veel te moeillijk"-gehalte heeft voor mij. Voor vlijtige huisvrouwtjes, zoals er veel te vinden zijn hiernaast, is de hele inhoud waarschijnlijk al lang geen uitdaging meer. Maar ik weet begot zelfs nog niet hoe je een knoopje in een draadje legt om pakweg een knoop te beginnen aannaaien. Nog leker dan leek op handwerkvlak dus.

Maar toch. Mijn eerste gedachte was: "Waar een wil is is een weg". Daarna dacht ik, bij het doorbladeren van het leuke boekje: "Laat ons eens beginnen met breien". Kan niet erg ingewikkeld zijn als je begint bij het allerbeginste begin, zoals het leuke boekje pretendeert. "Breien is makkelijk", staat er immers te lezen. "Zo dus, dit leuke boekje kan me vast wel door de allereerste brei-obstakels heen helpen", was alvast mijn derde gedachte.

Om me iets of wat redelijk voor te bereiden trok ik naar de winkel alwaar ik mezelf 3 paar breinaalden en 2 bolletjes wol (voor een kindersjaaltje) aanschafte. "Goed begonnen is half gewonnen", moet mijn vierde gedachte geweest zijn.

Maaaaar, de beschrijving in zulke vulgariserende handwerkboekjes lijken op het eerst zicht allemaal poepsimpel. Tot je eraan begint.

Het resultaat van 3 uur proberen, sukkelen, behelpen, lostrekken, in mijn vinger prikken, vloeken, met de draad vechten, opgeven en terug opnieuw beginnen: Ik heb 20 steken opgezet!! Vraag me niet hoe, maar ik heb ze opgezet.

Binnenkort het vervolg.

Oh ja het bewijs van mijn opgezette steken moet ik u nog even schuldig blijven, wegens momenteel geen kodak in mijn bezit.

Vrij parkeren

In de stad waar ik woon is een auto haast verboden bezit geworden. Dat kun je merken aan het feit dat je je overal blauw betaalt aan parkeergeld (of parkeerboetes). Maaaaaaar, als je de eer hebt om inwoner te zijn en in het bezit bent van een auto, mag je ook een bewonerskaart aanvragen. Zo'n kaart is zelfs gratis, ja ja, verniet. Alleen moet je er wel wat voor doen. Je moet natuurlijk in het bezit zijn van een auto. Daarnaast ook van een inschrijvingsbewijs, meer bepaald van een kopie ervan, die je dan eerst hebt moeten maken. Daarnaast moet je ook een geldig identiteitsbewijs hebben. En geen verlopen, zoals in mijn geval. Dan, als aan al die voorwaarden voldaan is, moet je je begeven naar een parkeer-informatieloket of wat het ook moge zijn, om de aanvraag te doen. Dan duurt het nog een week, minstens. In tussentijd moet je, in principe, elke dag parkeergeld betalen.
Nu vraag ik u: die parkeerwachters zijn toch slim? Ze kunnen toch van die keihippe minicomputertjes bedienen? Ze kunnen toch ook parkeerticketjes lezen en uitrekenen of het bedrag klopt? Ze kunnen ook foto's trekken als bewijsmatriaal in het geval uw wagen in overtreding is? Dus nu vraag ik u nog eens: waarom kunnen die slimme parkeerwachters niet via de plaque van den auto zien waar ge woont?

Kind van haar moeder

Wat onze Kleine Bloem gisteren allemaal naar binnen heeft gespeeld:

1. 240 ml sojamelk
2. 1 malse sandwich
3. viskroketjes met spinaziepatatjes (flinke portie, zeker een diep bord vol!)
4. 5 (!!!!!) boterhammen met smeerkaas
5. 1 droge koek
6. nog een droge koek
7. 240 ml sojamelk
8. zeker 10 happen tagliatelli

Om dan 's morgens scheeeeeuuuurend van de honger wakker te worden. Het kind kent geen maat, lijkt geen verzadigingspunt te hebben, kan niet stoppen met eten en wordt spontaan vrolijk en alert bij het minste contact met eender welk voedsel. Bloed kruipt waar het niet gaan kan zeker?

Sinterklaas-hulplijn

Onze 3,5 jarige Bloem heeft door hoe het werkt...

Als ik niet braaf ben krijg ik geen cadeautje van de Sint. Als ik niet braaf ben, en niet luister naar mijn mama en papa, belt mijn mama zelfs even naar de Sint om te zeggen dat ik niet braaf ben. Ik zal dan maar braaf zijn en luisteren zeker?

Spijtig genoeg werkt dit trucje enkel ongeveer 2 weken per jaar. Maar dat heeft ze nog niet door.

Zee-weekend

Weekendje Breskens met S. en I. is achter de rug. Voor de derde keer op rij hadden we pech met het weer. Koude regen in je gezicht, storm die recht door je winterjas naar binnen waait, en een paraplu's die niet willen baten, enkel gaan vliegen. Bijgevolg waren lange strandwandelingen niet aan ons besteed. Grote Bloem dacht daar ook zo over want blijkbaar heeft ze ergens tussen haar zee-vakantie in augustus en nu, een angst voor de zee ontwikkeld. Want al bij de eerste aanblik van de woelige briesende golven riep ze: Neeeeeee, ik wil niet naar de zee! Want dan word ik helemaal nat!! Maar niet alleen zij, ook wij mochten ons niet nader het water begeven of we werden genadeloos teruggefloten door onze krijsende paniekerige dochter: NÉÉÉÉÉÉÉÉ S.!!, KOM TERUG, NIET NAAR DE ZEEEEEEE GAAN!! Schelpjes zoeken met haar vriendje S. ging nog net...voor eventjes dan.

Na zo'n barre wandeling zou een lekker croque monsieurtje ons wel smaken, dachten we. Ware het niet dat Mijn Liefde bij het inpakken van het croque monsieur-apparaat, (natuurlijk) niet aan de bijbehorende croque monsieur plaatjes had gedacht. Ach ja, dan maar croque monsieur op grootmoeders wijze, met lekker veel boter in de pan, lekker veel kaas en lekker veel hesp. Het weekendje was toch al niet erg calorie -en cholesterolarm ingezet met een uitgebreide gourmetschotel met sausjes en brood en ongeveer 3 flessen rosé voor 2,5 personen. Dus wat kon het ons verder nog schelen.

Vandaag kwam de zon zo nu en dan even piepen, maar uitgerekend vandaag is Kleine Bloem, geveld door de verdovende zeelucht, er in geslaagd om te slapen van 9.30u tot 13u! Toch wel even het vermelden waard, me dunkt. In tussentijd hadden ik of Liefde een leuke tijd kunnen doorbrengen in het zwembad met Grote Bloem, ware het niet dat ik bij het breken van het wereldrecord snelinpakken de badkostuums vergeten was. We hebben elkander dus niks te verwijten ;-) By the way, ik had wél gedacht aan mijn scheermesje in het geval we zouden gaan zwemmen.

Na de laat uitgevallen lunch had ons huisje nog even een kuisbeurt op z'n frans nodig, die verbazingwekkend snel verliep met 4 personen, doch èrrug vervelend was voor onze Kleine Bloem die bijna onophoudelijk gejengeld heeft. Zij zat waarschijnlijk te wachten op een fijne beloning na zo'n flinke slaapbeurt, en moest het doen met de teleurstelling dat het weekendje er reeds op zat. Gedaan met koeken en malse sandwiches en chipkes eten.

Veel te kort.

Relaxen in de Colruyt

Weekendje met vrienden voor de boeg. Naar Breskens dit keer en opnieuw in zo'n Roompotresort. Burgelijker en meer doorsnee kan het niet zijn, maar ach, je bent eens weg. En het is wel handig want je hebt alles bij de hand. Deze keer moest ik de boodschappen doen. De lijst was reeds tot in detail samengesteld dus ik dacht, ik maak het me makkelijk en maak gebruik van de Collect & Go dienst van de Colruyt. Hoewel ik hier voorheen al enkele keren succes mee geboekt heb, wilde het deze keer maar niet lukken. De site (die gewoonweg uitblinkt in gebruiksonvriendelijkheid) wilde niet inladen, daarna lukte het amper om in te loggen, daarna vond ik niet de gewenste produkten terug, laat staan de gewenste hoeveelheden, daarna gaf ik het op en ging ik vandaag na het werk dan maar geheel ouderwets en hoogstpersoonlijk boodschappen doen. Wat zalig was! Ik ben nog nooit in een Colruyt geweest die zo leeg was! (Van volk bedoel ik, hè). Bovendien ben ik geen enkele keer aan de kant moeten springen voor een voorbijracende palletenkar. Ook werd ik niet gestoord door vervelende gestresseerde mensen die mij bezeren in al hun onkunde om met Colruytkarren te rijden. En ook de beenhouwer leek te popelen om iets te doen te hebben want hij was heel gezellig en vriendelijk toen ik vroeg of hij nog een gourmetschotel voor me wilde maken. En zelfs de rekening viel mee. Eenmaal thuisgekomen heb ik alles wonderwel in mijn ijskast kunnen proppen (er was zelfs nog plaats over) en heb ik Grote Bloem (die zo goed had meegeholpen met het uitladen) en mezelf na al die positieve energie getrakteerd op een heerlijk stuk Côte d'Or met hazelnoten (- 1 Euro voor 3 pakken)
Dus, als je het mij vraagt, dat weekendje kan alvast niet meer stuk!

Over knippen gesproken. Blijkbaar heeft grote bloem een handicap ontwikkeld. Sinds 19.00u deze avond kon ze ineens niet meer in papier knippen.

Ikke: Voilà, nu gaat mama eens naar het nieuws kijken
Grote Bloem: Gaan we knippen mama??? (met een oude Humo en een kinderschaar in de aanslag).
Ikke: Neen, schatteke, ik ga nu naar de televisie kijken, niet knippen. Maar knip jij maar hoor.
Grote Bloem: Ik kán da nie mama, knippen. Mama, jij moet meeeeedoen.
Ikke: Neen, mama kan nu niet meedoen, mama gaat naar het nieuws kijken.
Grote Bloem: Neeeeee, mama, ik KAN da nie knippen, ik KAN DA NIE!
Ikke: Jawel jij kan dat toch wel, je hebt al zoveel mooie dingen geknipt voor mama. Knip nu maar eens een mooie bloem of zo.
Grote Bloem, die stilaan begint te lijken op een kapotte grammofoonplaat: Neee, mama, jij moet meedoen, ik kan niet alleen knippen hoor. IK KAN DA NIE!
Ikke, met geduld dat stilaan wegebt, want ik kan Yves Leterme niet meer volgen intussen: Ik wil nu echt dat je stopt met zeuren, want zo kan ik geen TV kijken.
Grote Bloem, die het intussen op een zenuwtergend jengelen heeft gezet: Mamaaaaaaaa, kom mee knippen, mamaaaaa, ik kan niet alleen, mamaaaaa, ik wil knippeeeeeeeen
...

Op zo'n momenten zou ik toch graag eens even over het gsm nummer van Wendy Bosmans willen beschikken.

Coiffeuse in spe

Grote Bloem had 2 prachtige popjes (een soort van mini barbies, maar dan de kermisversie) met ongelooflijk mooi lang haar dat ze kon kammen en wassen en vlechten en staartjes indoen. Maar de Bomma, voor wie de woorden 'mag niet' nog moeten worden uitgevonden, vond het wel leuk om Grote Bloem op het fantastische idee te brengen die mooie Rapunsellokken van haar popjes af te knippen, onder het mom van "Gade gij later ook coiffeuse worden, meiske?" Grote bloem ging natuurlijk gretig in op het voorstel. Want in haren knippen is nog eens wat spannender dan altijd maar in dat eeuwige papier. Zie hier het verbluffende resultaat.

Eternal sunshine of the spotless child

Weekendverslag

Wat was ons voornemen voor het weekend?

Zaterdag:
Kinderen naar bomma en bompa brengen zodat wij in alle rust nog wat konden verder gyproccen, plamuren, schuren en schilderen.

Zondag:
Idem.

Wat is er werkelijk van in huis gekomen?

Zaterdagmiddag:
Wegens een razenddrukke werkweek en de éne onderbroken nacht na de andere was ik op, leeg, uitgeput, krachteloos. Dus had ik me voorgenomen dat ik evengoed bij mijn ouders moe kon wezen. Kinderen in de auto en hup, naar het mooie Limburg dan maar. Alwaar opa en oma zich nog eens ten volle op hun kleinbloemen konden storten. Wat mij dan weer de kans gaf om eens min of meer wat te luieren en 's avonds mijn voetjes onder tafel te schuiven en me een tikkel(tje) schuldig te voelen want...intussen in het verre Antwerpen hield Mijn Liefde ons voornemen ietwat in stand door dan maar helemaal alleen te klussen.

Zaterdagnacht:
Ik word midden in de nacht wakker en wat hoort mijn slaperig oor? Neen, geen kind in tut-of hongersnood. Het is Mijn Liefde die in de badkamer zijn binnenste naar buiten werkt. Ziek dus. Als ik vraag wat er scheelt zegt hij dat hij teveel gegeten heeft. Wat kan kloppen want hij heeft die avond, terwijl ik met mijn voetjes onder mijn ouders' tafel zat, Miracoli gegeten. Vergezeld met balletjes in tomatensaus. Je weet wel, die balletjes die tussen de charcuterieslaatjes staan bij de beenhouwer. Tja, als de kat van huis is... Een gerecht dat mij niet echt kan bekoren, maar waar Mijn Liefde haast een moord voor zou plegen. Met alle gevolgen van dien dus.

Zondag:
Mijn Liefde heeft 2/3 van de dag in bed doorgebracht. Het enige dat hij zo wat gezegd of gekreund heeft is: "hebben wij nog Dafalgan?". Ook daarin moest ik hem jammergenoeg teleurstellen.
Ik, nog steeds moe, leeg, uitgeblust, heb mezelf bijeengeraapt en met Grote Bloem wel 5 spelletjes gespeeld, Kleine en Grote Bloem in bad gedaan, een hele menu gekookt voor 'savonds (pompoensoep, kalfsfricassee met aardappelen en brocolli) en om enigsins wat energie op te doen ben ik met beide Bloemen ook nog eens in het bos gaan wandelen op Linkeroever. Dit in de veronderstelling: bomen geven zuurstof en zuurstof geeft energie. Het resultaat was nihil, moet ik zeggen, maar Grote Bloem vond het in ieder geval zaaaalig om door het dikke bladerpak te lopen en heeft een hele verzameling herfstbladeren en stokken verzameld voor haar zieke papa. Hoe een kind kan troosten.

Grote bloem is ziek. Haar maag is van streek. Ze heeft vandaag al 3 keer moeten overgeven.
Eerder deze week was het haar al eens overkomen in de klas, maar toen dachten we dat het aan een te grote, niet goed gekauwde en bijgevolg moeilijk door te slikken hap van haar boterham met salami lag. Sindsdien heb ik ook wijselijk geen salami meer meegegeven. Want misselijkheid is iets zeer suggestiefs en eens je er ziek van geweest bent kan zelfs de geur van salami je dan plosteling weer onwel maken.
Vandaag echter bleek er geen aanwijsbare reden, behalve misschien de champignonnetjes die ze in de klas geproefd hebben n.a.v. de "herfstweek". Geen idee of ze rauw of gebakken waren...
Daarnet heeft mijn laptop bovendien erg veel geluk gehad dat ik Grote Bloem maar net op tijd er achter vandaan haalde. Geen verdere details hierover.
Na een paar slokjes cola leek ze wat opgeknapt want zoals ze zelf zei "moest ze niet meer overgeven en moest ze ook niet naar de dokter want de dokter is voor grote mensen" Enfin, hopelijk vannacht en morgen beter.

Speels

Gisteren was Mijn Liefde de hele dag in Duitsland. Duitsland, de bakermat van vele mooie en minder mooie dingen, maar zeker ook van het gezelschapsspel. Het was dan ook enkel en alleen voor de gezelschapsspellen dat hij dit land verblijdde met een bezoekje.
Sinds een half jaar of zo is Mijn Liefde namelijk bestuurslid van een spelletjeslub, en mag zich daardoor zo nu en dan eens uitleven in het aankopen van gezelschapsspellen op spelletjesbeurzen her en der. Andermans geld (meer bepaald ons en uw belastingsgeld, dus echt helemaal andermans is dat niet) uitgeven is natuurlijk wel fantastisch. Toen hij gisteravond thuis kwam werd onze gang in een mum van tijd gebarricadeerd met dozen groot en klein en in alle kleuren van de regenboog. Enthousiast riep hij uit dat hij samen met vriend S. (grote baas van de spelletjesclub) maar liefst 12 spelletjes had gekocht voor nog geen 75 euro! En daarbovenop nog een stuk of ik weet niet hoeveel andere spelletjes. Toen ik dat zo allemaal zag bedacht ik me mij toch wel eventjes dat het wel heel moeilijk moet zijn om leuke en originele spellen te blijven bedenken. Zelf heb ik mijn favorieten, en tot nu toe is dit lijstje nog niet aan veel verandering onderhevig geweest. Dit is mijn top 5 van leukste, origineelste en meest tijdloze spellen.

1. Kolonisten van Catan
2. Scrabble
3. Koehandel
4. Boonanza
5. Carcassone

22 oktober om 20.00u :

Janbibejan-avond bij ons thuis.

Als je zin hebt om te komen, geef maar een seintje op: densie.en.makepeace@gmail.com

Lekker soppen

Gisteren stond er op het menu: tomatensoep met ballekes en pannenkoeken. Hm, bizarre combinatie, denkt u misschien. Maar niets is minder waar (én minder lekker ;-)). Wij aten dit vroeger vrij regelmatig en dan nog het liefst alletwee tesamen. Het is een goede traditie die als het ware is overgegaan van moeder op dochter.
Het komt erop neer om je pannenkoek, rijkelijk bestrooid met bruine suiker of besmeerd met siroop, lekker te soppen in de soep en tegelijkertijd je soep verder op te eten. Mjammie. Ook lekker met erwtensoep, trouwens.
Mijn Liefde blijft het hoe dan ook bizar vinden ("die rare Limburgers toch", zal hij daar wellicht bij denken) en eet braaf eerst het éne en dan het andere. En ik vrees dat de traditie zich ook al niet zal verderzetten van grootmoeder op kleindochter.

Ikke tegen Grote Bloem: Schatteke rol je pannenkoek maar op, dan kan je hem lekker soppen in de soep.
Grote Bloem: Neeee mama, eerst soepke eten en dán de pannenkoek. Pannenkoek soppen is niet lekker hoor.

Rode kaakjes

"Laat u niet imponeren door die vergadering met die impotente venten". Dit berichtje stuurde ik naar mijn lieve collega E. die op het punt stond een vergadering te leiden met, zoals het bericht het zelf zegt, een stelletje impotente oude klieren.
Wat wil nu weer lukken? Collega E. staat in mijn telefoonlijst vlak boven F, mijn diensthoofd. U kan het al raden... Diensthoofd F. sommeerde mij daarnet in zijn bureau met de vraag of er gisteren ergens een 'vergadering' was. Hij had een beetje een vreemde grijns op zijn gezicht.
Een geluk bij een ongeluk, dat mijn diensthoofd gisteren geen lid van die vergadering was.

Schoolspinnen

Grote bloem leert veel bij op school. Ook dat je niet bang hoeft te zijn voor 8-potige griezels. Deze week zijn de kleuters zowaar op spinnenjacht gegaan in de speeltuin. Wij, ouders, moesten dan een plastieken bak meegeven om die beestjes in te huisvesten. Nu staan de spinnen zeer parmantig te pronken op de tafel in het midden van de klas. Met enige angst in mijn stem heb ik aan de juf gevraagd wat er met die nuttige maar o zo viezige beestjes ging gebeuren op het einde van de week. Of ze ze toch niet mee naar huis moesten nemen? Want ik wil mijn plastieken bak wel terug maar dan wel leeg, zonder spin of enig ander insect. Met een minzame, lichtjes 'uitlachende' glimlach op haar gezicht antwoordde juf Karry dat de griezeltjes morgen gewoon weer worden vrijgelaten. Oef zeg!

9 maanden en een beetje...

Kleine bloem doet hard haar best om snel zo groot te worden als Grote bloem.

Kruipen (6m) deed ze al voordat ze goed en wel kon zitten (7m).
Ze heeft elke morgen het grootste plezier van haar leven in het stoeltje vooraan op de fiets. Dat haar zicht beperkt is door een steeds voor haar ogen zakkende fietshelm kan haar dolle pret niet bederven.
Stoelen en speelgoedkisten zijn interessante instrumenten om al stappend vooruit te duwen.
Mama's rok of broek is er om opdringerig aan te trekken.
Speelgoedjes, broodkorstjes, papiertjes, stukjes koek of fruit,... worden met graagte aan ons gegeven en weer terug in ontvangst genomen.
"Papa" is alvast haar eerste echte woordje.
Het schommelpaard oefent een grote aantrekkingskracht op haar uit, alsook ballen en andere ronde of blinkende dingen (speelgoed of geen speelgoed), alsook alles maar dan ook ALLES wat enigszins lijkt op iets eetbaars.
Slapen doet ze zoals het een grote mens betaamt: als het donker is.

Goede nacht

Ik hou al 2 weken mijn hart vast maar het blijkt dus toch waar te zijn. Onze kleine bloem slaapt eindelijk echt het klokje rond! Ik had niet gedacht dat ik ook nog eens 8 uur achter elkaar ononderbroken zou kunnen ronken. Ik had me inmiddels al zo wat neergelegd bij het feit dat we de komende 18 jaar met onze ogen op half vier verder door het leven zouden moeten gaan. Maar als bij wonder heeft kleine bloem op haar 9de vermaandag toegegeven aan...

Het Zandmannetje.

De bloempjes gingen slapen
Zij waren geurens moe
Zij knikten met hun kopjes
Mij een welterusten toe
Zacht ritselt gindse lindeboom
En lispt als in de droom
Goeden nacht, goeden nacht
Mijn kindje goeden nacht

De vogels zongen vrolijk
Door 't zonnetje gekust
Nu vouwen zijn hun vleugels
Begeven zich ter rust
Alleen het krekeltje in het veld
Zijn zoet geheim verteld,
Goeden nacht, goeden nacht
Mijn kindje goeden nacht

De zandman is gekomen
Gluurt door de schemering
Of ergens soms een kindje
Nog niet ter ruste ging!
En ziet hij zulk een stoute klant
Hij strooit in d'oogjes zand
Goeden nacht, goeden nacht
Mijn kindje goeden nacht!

Ga, Zandman, uit de kamer
Reeds slaapt mijn kleine bloem,
Zij sloot de held're kijkers
Zoo vast als zij maar kan,
En roept mij morgen wel te moe
Een hart'lijk welkom toe
Goeden nacht, goeden nacht!
Mijn kindje, goeden nacht!
Goeden nacht.

Spelbrekers in het spel

Aangezien Virginia véééééél veel te slim is en te goed is in quizen en bijgevolg maar 1 woord nodig heeft om iets te raden, stopt het raadselspelletje hier ;-)


Nochtans zal de blijde gebeurtenis niet op een vrijdag maar op een zaterdag plaatsvinden. Haha. Zoek nu maar eens uit in welk jaar, dat is pas echt een moeilijke opdracht ;-)

Ra ra ra 3

Wie is deze Nederlandse mevrouw?

ra ra ra 2...

42 12 81 51 ?

Ra ra ra...

...en dan zal ook u het weten!



Een hele week, elke dag een raadseltje.
Iedere oplossing brengt u een stapje dichterbij de ontsluiering.




Om te beginnen een makkie.

Welk veelgebruikt voorzetsel ontbreekt uit deze lijst?





aan , aangaande , achter , af , anno , betreffende , bij , buiten , conform , daar , dankzij , door , hangende , in , inzake , jegens , langs , met , na , naar , naast , nabij , namens , niettegenstaande , om , omstreeks , omtrent , ondanks , onder , ongeacht , over , per , plus , qua , rond , rondom , sedert , te , tegen , tegenover , tijdens , tot , tussen , uit , van , vanaf , vanuit , vanwege , via , volgens , voor , voorbij , wegens , zonder

Poging tot update:

-Kleuterbloem gaat terug naar school, en ze vindt het nog leuk ook.
-Babybloem's leven staat tegenwoordig voornamelijk in het teken van eten.
-Onze nachten zijn al iets minder onderbroken maar bevatten gemiddeld nog steeds een uur of 5.
-Choco is geadopteerd door een lieve collega met een lieve dochter.
-Mijn loopneus en niesbuien waren hierdoor verdwenen tot ik getroffen werd door een vervelende sinusitis.
-Ik ben met mijn Liefde terug in de wereld van de doe het zelver gesprongen. Reeds 2 volle weekends hebben wij nuttig besteed aan het plamuren, schilderen en vernissen van onze toekomstige nieuwe slaapkamer. Leuk is anders, maar ja, zo beseft een mens nog maar eens wat het is om vuil te worden en écht een douche nodig te hebben.
-Mijn Liefde is op sollicitatiejacht en zit tegenwoordig popelend te wachten op een verlossend telefoontje.
-Op mijn werk vallen de ontslagen bij bosjes, het mijne is er gelukkig nog niet bij.
-Mijn hoofd staat tegenwoordig niet naar bloggen, maar naar iets anders waar ik nog niet teveel over kwijt wil.

Blog-block

Na een lange periode van inspiratiegebrek ben ik wedergekeerd. Niet om veel te zeggen hoor. Gewoon dat ik wedergekeerd ben. Dat is alles eigenlijk.

En we zagen dat het goed was...

Mijn Liefde bleef zitten met een houten kop, ik met zere 'gebladerde' voeten en een zwaar slaaptekort, en het echtpaar hopelijk met een ongelooflijk goed na-gevoel. Een mooie dag was het. Vol van emotie, blije gezichten, humor, veel aangename gesprekken maar ook leuke losse babbels met bekenden en minder bekenden, een dag in het teken van de liefde, de romantiek, intimiteit, zorgzaamheid, vriendelijkheid en warmte die er tussen mensen kan zijn. Oprechte ontroering ook... Ik voelde me bij momenten als een kip op de Noordpool i.p.v. in het St-Jansberg klooster En een fijn feest natuurlijk, met lekker eten en ongedwongen danspasjes (ondanks de niet altijd even 'juiste' muziek ;-) Goed gelachen ook met de onnozele vrienden van mijn breurke en 'vader abt' die sommigen onder ons toch goed liggen had en mij een zwaar Katholiek moederlijk schuldgevoel heeft toegezongen om dat ik mijn Bloemen had achtergelaten. Altijd opnieuw werd mijn blik weer bewonderend naar de schoonheid van mijn echte 'schoonzus' toegezogen, een schoonheid die absoluut, zonder enige twijfel, zo'n prachtige trouwjurk verdiende. De 4 uurtjes slaap heb ik er welwillend bijgenomen, evenals de kriebels, de hoop, de verwachting dat wij misschien, toch, ooit, wie weet ...

Walking to the chapel

Ja ja de grote dag is bijna aangebroken. U kan het lezen tenhuize Camelot. Mijn kleine breurke gaat echt trouwen. Niet meer doen alsof nu. Nee, for real, in 't echt, echtigintechtig!! Hoewel het mijne trouw niet is, heb ik er toch vol spanning en verwachting naartoe geleefd. Vele vragen teisterden de laatste maanden mijn hoofd en stuurden mij op speurtocht door ellenlange winkelstraten en shoppingdoolhoven.
Want wat zou ik nu toch aandoen? Broek? Rok? Jurk? Medium, lang of heel lang? Veel bloot, weinig bloot, zwart of kleurig, stola of jasje, hoed of geen hoed... ? Winkel in winkel uit, paskot in paskot uit, kleedje aan kleedje uit... Met welk kapsel zal ik verschijnen? Lang? Los? Opgestoken? Toch maar laten knippen? Kleuren? Gel of geen gel? Ok, schoonvader de coiffeur toch maar even opgetrommeld...Welk schoeisel moeten mijn voeten verdragen? Hoge hakken? Hele hoge hakken? De hele dag? Of toch maar een reservepaar meenemen? En welke kleur dan? Heb ik eigenlijk wel een bijpassende handtas? En is die groot genoeg voor een reverse onderboek voor Grote Bloem én mijne makeup én parfum én portemonnaie én gsm én sleutels én misschien een truitje van mijn Oma, voor het geval ze het te warm krijgt en misschien dé ringen ook nog...? Maar ook weer niet te groot want het moet een beetje feestelijk blijven en het is natuurlijk niet de bedoeling om met een mega-shopper op het toneel te verschijnen. Moet ik mijn nagels laten voorzien van een dure gellaag, want het is maar 1 keer in uw leven dat uw broer in het huwelijk treedt en ik heb dat altijd eens willen laten doen, of zijn plaknagels ook goed? En blijven die wel plakken? En kun je die dan ook lakken? Ok, volgens het kruidvatmeisje wel, of...

I know, I know, I know, het zijn piepkleine peanuts vergeleken met de échte voorbereidingen van een trouw waar schoonzusje K en breurke A al een jaar mee bezig zijn en het zijn zelfs decadente zaken als je bedenkt dat elke 3 seconden ergens ter wereld een kind sterft van de honger. Maar toch, een trouw in de familie is een hele gebeurtenis en het zou spijtig zijn om het te beschouwen als een alledaagse activiteit zoals pakweg een bezoekje aan de nabij gelegen supermarkt. We gaan er ons dus helemaal insmijten! Veel succes A en K! Dat jullie dag voor de rest van jullie leven in jullie hersens gebrandmerkt mag staan!

Sporten is gezond

Dan heeft een mens al eens een sportieve hobby gevonden, raak ik toch wel niet geblesseerd zeker! En ik heb nochtans niks geforceerd, langzaam opgebouwd, ik had goede schoenen (enfin dat denk ik toch want het ware dure en gemakkelijke). Maar mijn achillespees en de plek eromheen en ook mijn enkel bij nader aanvoelen, doen dus zeer. Niet alleen als ik loop, maar ook als ik stap of als ik gewoon op een stoel zit. Of als ik met mijn dochter de kabouterdans doe of op mijn hurken ga zitten om haar speelgoed voor de 627ste keer op te ruimen...

De osteopate spreekt over een ontsteking en zegt dat ik minstens 3 weken moet rusten. Daarbij vertelde ze me haar eigen 'veelbelovende' vehaal waarin zij zelf eveneens was beginnen lopen en nu al 5 maanden (!!) stilligt, met krak hetzelfde probleem. De dokters staan met lege handen.

"Ga dan zwemmen", zei ze. "Want daarmee kan je niks verkeerd doen", zei ze.

Behalve de stress op mijn lijf halen omdat ik:

1. altijd moet zorgen dat m'n benen en bikinilin gewaxt zijn.
2. een fatsoenlijk badbak moet hebben dat een beetje flatterend is voor mijn michelinrolletjes.
3. me moet omkleden in veeeeel te kleine kleedhokjes en met mijn blote voeten op een smoezelige vloer vol voetschimmelbacteriën moet staan.
4. mijn haar in een badmuts moet wriemelen.
5. mijn kleren in een veeeel te klein kastje moet proppen, waar ik 2 euro voor nodig heb die ik dan natuurlijk juist niet bij de hand heb en moet gaan wisselen of bedelen bij iemand anders.
6. me intussen druk maak of de man achter mij niet vol walging zit te staren naar mijn kwabberige sinaasappelbillen.
7. me in ijskoud water moet storten dat elke keer opnieuw de weg naar mijn neusgaten weet te vinden.
8. 20 saaie baantjes moet trekken terwijl ik oude spartelende mevrouwtjes moet ontwijken en te pas en te onpas een stamp krijg van brute onderwaterzwemmers.
9. alleen maar schoolslag kan zwemmen om dat ik na 2 meter crawl verdrink en na 3 meter rugslag in de breedte aan het zwemmen ben i.p.v. in de lengte.
10. na een half uur terug hetzelfde ergerlijke kleedhokjesritueel moet doorlopen.

Neen dank u. Ik zal wel rusten.

Mijn dappere kleuter

De allereerste échte schooldag, want vanaf vandaag zit ze niet langer in de speelklas maar al in het 1ste grote kleuterklasje! Bij juf Karry en de 2 goudvissen. En er waren veel kranige kindjes bij, maar niet één zo kranig als zij! Jammergenoeg ook veel tránige kindjes, maar dat hoort er nu eenmaal bij zeker? Ik kwam in de gang vriendin L. tegen, wiens jongste écht voor de allereerste keer naar school moest. En zoals ik kon zien had niet alleen haar dochtertje maar ook zij een dikke knuffel nodig. Want dat moet inderdaad wel een beetje veel pijn doen, je jongste, je kleintje, je laatste bloempje daar wenend 'achterlaten'. Dus, L., bij deze nog eens (((X)))!

Brood en Spelen

Sensunik. Een vaste waarde in Antwerpen voor mensen met kinderen vanaf 3 jaar.

Grote mensen eten en babbelen en zitten op hun gemak aan tafel. De kinderen spelen op de bovenste verdieping onder het toeziend oog van een lieve animatrice. Als het eten klaar is worden ze naar beneden aan tafel gebracht. Ofwel eten ze boven. Het is zoals je het verkiest.

We gingen dit gisteren eens uitproberen. Ik had er niet al te veel hoop op dat ze alleen boven ging willen spelen, omdat onze grote bloem al zo'n jaar of 3 in een 'mama/papa meespelen-periode' zit.

Maar, wonder boven wonder, ging ze gedwee mee en werd haar aandacht meteen naar het ballenbad gezogen. En mama ging terug naar beneden om een dik half uurtje rustig te tafelen. Nu ja, rustig. Onze kleine bloem zat er nog bij natuurlijk, maar die hebben we kunnen stilhouden met brood en koekjes.

Dé tut

Onze grote bloem heeft er hopelijk voor altijd afscheid van genomen. Zo lijkt het. Ze is nu toch al 4 dagen en 3 nachten afgekickt van het verslavende voorwerp. En buiten wat ontroostbare huilbuien zo nu en dan, lukt het wonderwel. Ze heeft het "T -woord" op zich zelfs al 2 dagen niet meer in haar mond genomen. Net zo min als wijzelf. We hebben het nu over : "Heeft ze nog gevraagd naar haar 'sigaarke'? of "Waar is de 'fopspeen' van ons kleintje?"

In tegenstelling tot andere ouders hebben wij niet Sinterklaas omgedoopt tot boze tutjesrover, maar zijn het 'de arme kindjes' die haar in een kaartje voor haar verjaardag gesmeekt hebben om haar tutje weg te geven, omdat 'de arme kindjes' geen centjes hebben om een tutje te betalen. Met liefdadigheid kun je niet vroeg genoeg beginnen, dachten we.

3-JARIG!!

Morgen wordt onze grote bloem nog een jaartje groter. Letterlijk driewerf hoera deze keer.
En ze wordt zo groot en eigenwijs.

Ze gebruikt te pas en te onpas en steeds weer opnieuw haar favoriete slagzin: Ikke kan dat zelf!! Wat vaak ook zo is. Maar niet altijd, want in het geval van gewoonweg eens alléén spelen, antwoordt ze steevast: Neeeee, ik KAN niet alleen spelen. Ook in het zoeken van haar tut is ze niet zo goed. Ook al ligt deze op een meter van haar vandaan en IN haar gezichtsveld.

Ze is ook een spiegel voor jezelf als het ware. We kunnen nu al een hele tijd niet langer ongestraft vloeken, want de sh*t's en de f**k's en g*verd*mme's komen nu al met steeds terugkerende regelmaat voor in haar fantasiespelletjes. Ook flauwe smoesjes die ik mezelf vaak laat ontvallen keren gewoon als een boomerang terug. Zoals vanmorgen. Grote bloem vraagt: Mama kom mee spelen! Ik zeg: Neen schatje, speel maar even alleen, ik moet wat opruimen. Waarop zij: Nee mama, niet opruimen, kom mee speeeeeelen, kom maar!! Waarop ik (flauwe smoes natuurlijk): Nee, lieveke mama kan echt niet met je spelen, ik heb rugpijn... Enkele uren geleden zegt papa: Kom schatje, we gaan je popjes opruimen. Grote bloem antwoordt zielig: Nee papa, ik kan niet opruimen, ik heb rugpijn.

Murphy had gelijk

Altijd, maar dan ook altijd als ik iets belangrijks moet doen gaat er iets goed mis. Zo ook gisteren. Om 15u30 stipt moest ik aan een feestzaal verschijnen om twee gelukkige mensen met elkaar te gaan verbinden in de banden van het huwelijk. Geen ongewone gebeurtenis voor mij, aangezien dit tot mijn functieomschrijving behoort en zulk een eer mij in de zomer zo wat 2 keer per maand te beurt valt.
Natuurlijk vraagt een huwelijksplechtigheid erom te verschijnen met gepaste kledij en assorti schoenen. Ik had gisteren dan ook weer goed mijn best gedaan om er goed uit te zien. Ik had een mooi donkerbruin ensemble uit de kast gehaald en mijn voetjes voorzien van bijpassende elegante muiltjes met hoge scherpe hieltjes. Maar helaas, helaas waren de muiltjes niet even sterk als elegant. Want ik was nog geen 3 passen van mijn auto verwijderd of mijn rechterhiel brak er gewoon ineens keihard af!

"Help! Wat nu? Ik kan toch niet op mijn blote voeten...", is het eerste dat er dan in je omgaat. Bovendien was het een erg chique bedoening waar ook Lindsay Pfaff en man en kind en wie weet wat voor cameraploegen aanwezig zouden zijn. De lieve maar helaas erg ouderwetse ontvangstdame van de feestzaal had het euvel zien gebeuren en bood in groot mededogen aan om haar zweterige platte goudkleurige instappers aan te trekken in de plaats. Gelukkig, gelúkkig waren die te groot, anders had ik ze ook echt moeten aandoen, vrees ik. Gelukkig ook hadden ze in de feestzaal nog ergens een verloren tube secondenlijm liggen. Dus oef, mijn schoentjes waren in een mum van tijd min of meer geplakt. Ik heb dan het komende uurtje wel rondgelopen als een halve kreupele, om maar geen onnodige druk uit te oefenen op de zwakke plek. Het moet nogal een zicht geweest zijn. En alsof een hogere macht mij toch nog goed gezind was, heeft de hiel het uitgehouden tot welgeteld 3 minuten na de plechtigheid! (En waren er gelukkig géén cameraploegen van de partij)

Vandaag ben ik voor de eerste keer in mijn leven in Ramsel geweest. Waarschijnlijk ook voor de laatste keer. Tenzij de lokale boerderijfeesten er na verloop van tijd uitdraaien op een écht feest met echte boerderijdieren en zo, en dat het zo leuk wordt, dat ik geen enkel jaar wil overslaan.
Want wat stel je je nu voor bij het woord 'boerderijfeest'? Juist: dieren en landbouwmaterialen en verse geitekaas en kip aan het spit en rieten manden en andere ambachtelijke dingen en gezelligheid natuurlijk. Dus geen zielige Vlaamse kermis, met kraampjes van 100 verschillende soorten mosterd en 'genezende' kristallen. Nadat ons een pijltje 'kinderboerderij' in het oog sprong dachten we nog van: oef, er valt hier misschien toch nog iets te beleven. Maar helaas, het bleek om een 'kinderboerderij in spe' te gaan, waarvan we echter wel al een baksteen konden kopen van 'MININUM' 5 euro per stuk. Verder waren er nog tafeltjes waaraan we niets anders konden doen dan iets aan gaan drinken, een rondritje met een pony, ambachtelijke warme wafels met spuitbusslagroom en gelukkig ook nog een springkasteel of twee. Ook wel lekkere witte wijn trouwens, en een warm zonnetje en aangenaam gezelschap van vriendin J. en kroost, dus al bij al was het toch nog een heel leuke namiddag. Alleen jammer dat er zo weing info was over Hoeve Borago zelf, de initiatiefnemer van dit 'feest'.

Update

- Een spetterend gezellig vrijgezellinnenfeestje voor schoonzus K. waar ik uiteraard niks over mag verklappen. Ik wil eventueel wel het bezwarend materiaal tegen grof geld verkopen.

-Een dochter die ons na een weekje zee terugzag en ons verblijdde met: "ooooh MIJN mama en MIJN papa zijn gekomen!!! Gaan we nu naar huis?" Niet dat ze ONS gemist had want later op de avond kwam de aap uit de mouw. Na een 'volledig wakkere' autorit naar huis en eenmaal aangekomen omstreeks 22u vroeg ze al fluisterend:"Nog een kleeeeiiiin beeeeeetje spelen met mijn speelgoed hè mama?"

- En ja, ik vind het erg om te moeten toegeven maar het dieet is dan toch niks geworden. Ik zal South Beach maar overlaten aan mooie filmsterren en Paris Hilton-achtige meisjes. Misschien had het een klein beetje te maken met de lekkere clubsandwiches en american chocolatechip cookies en de zaaalige Californische witte wijn tijdens het vrijgezellinnenfeestje. En de dag daarna met culinaire hoogstandjes en grote ontbijbuffetten aan zee. Maar ineens was alle engagement weg. Tja, de menselijke wil is niet oneindig verstrekkend, en de mijne evenmin. Bovendien had mijn moeder wederom gelijk: "Probeer maar, en je zal zien, de tweede keer werkt het niet meer". Dank je mama, had je dat niet eerder kunnen zeggen ;-)

Over naar Weight Watchers dan maar. Ik mag 21 punten, waarvan fruit en groenten a volonté. Kan niet meer stuk dus. Zeker niet nu ik...

-...ben begonnen met het start-to-run programma! Misschien zou een start-to-rum programma mij iets beter liggen, maar soit. Het gaat om de fysieke conditie, niet waar? Ik heb Evy erbij gehaald en mijn eerste les zit er op. In het begin voelde ik me nog een beetje keibelachelijk zo joggend en wandelend in het park, met mijn i-pod in de ene hand en mijn gsm in de andere (omdat er geen zakken in mijn broek zaten), maar gelukkig was er niet veel volk. Ik voelde me een onnozele beginneling met 0,0 conditie en moest mezelf bij iedere mens die ik tegenkwam oppeppen met de gedachte: "Ja maar, IK doe tenminste aan sport, GIJ NIET!" En het is gelukt! Mijn serie van 1/1, 2/2 en 3/3 zit erop. Zaterdag nieuwe afspraak met Evy.

Stom dieet

Vorige keer, dat is dus 2 jaar geleden, ging het zo goed. De kilo's vlogen er af en toch heb ik het idee dat ik toen minder moeite deed. Deze keer wil de weegschaal niet meer mee. Ze heeft geen zin om naar het South-Beach te gaan. Na bijna 4 weken braaf de regeltjes volgen (ok, op die paar kleine kleine foutjes na) is er nog niet meer dan 2 kilo af. Grrr.

Ik wil NU een boterham met kaas eten alsook een goeie Leffe drinken om mijn frustratie te verwerken. Een lekkere spaghetti bolognaise mag ook. Met een dameblanche na alstublieft.

Maar neen, niets daarvan. Ik zal ze klein krijgen, die verdomde weegschaal! Neh!

Mijn, jammergenoeg nog te smalle, jeansbroeken liggen nog steeds te popelen in de kast. Ik heb ze al 3 keer proberen te passen. Tevergeefs. Er moet dus nog minstens een halve maat af... het is louter een kwestie van mezelf moed inspreken en van de 'bad carbs' alfblijven. Zo moeilijk kan dat toch niet zijn. Of toch.

Dat niet iedereen even opgezet is met mijn afval-idee, heb ik zondag kunnen merken. Mijn papa denkt dat ik er binnen de kortste keren als een levend lijk zal uitzien waardoor hij niet anders zal kunnen dan me te laten coloqueren op verdenking van anorexia. Hihi. Ikke anorexia. Hij moet niet vergeten dat ik wel zijn dochter ben en dus het smakelijk eten als het ware met de paplepel kreeg ingegoten! Met hem voerde ik immers als kind al de 'strijd' om het laatste stukje lasagna ;-) Maar natuurlijk begrijp ik hem wel. Gezónd zijn is natuurlijk het allerbelangrijkste dat er is. Dat beseft hij maar al te goed. En een vader is hoe dan ook fier op zijn dochter, met welke maat ze ook rondloopt.

Kopvoeter

Onze grote bloem tekent sinds kort haar eerste kopvoeters.

Dit is Joewie en hij heeft vlechtjes en een kleedje aan :-)

Nieuwe Italiaan ontdekt

Brusketta

Op de Jan Van Rijswijcklaan, schuin tegenover mijn werk...

...gevaarlijk, gevaarlijk....

Help! Wie wil Choco adopteren?

Nu weet ik waar die niesbuien, die loopneus en die verschrikkelijk jeukende ogen, waar ik al ettelijke maanden mee rondloop, vandaan komen. Niet te geloven dat zoiets klein en onschuldigs als een cavia de boosdoener kon zijn. Het beestje zit immers, wegens plaatsgebrek in zijn kooitje in de woonkamer, royaal voorzien van hooi en ander lekkers. Soms mag hij eruit of bij ons op schoot. Vindt hij leuk, gestreeld worden.


Maar ik kan hem dus niet meer houden, hoe erg ik het ook vind. Ik ben immers degene die zijn kotje 2 keer per week moet proper maken en hem hooi moet geven.
Dus is er iemand bereid om Choco met goede zorgen te omringen?
Hij mag zijn huisje en zijn eet/drinkbakjes gewoon meenemen.

Fotografietalent

Leren kennen via collega K.






Because nuns are women too, after all.



Meer mooie foto's van Brecht van Maele.

Tafelgesprekken op het werk

Het was weer de moeite vanmiddag aan tafel. Geplaagd door een horde wespen zijn volgende thema's de revue gepasseerd:

...Dissectie van dieren tijdens de vroegere biologieles. Collega Kr'tje kan blijkbaar niet tegen dode vissen. Ze kon het maar niet over haar hart krijgen het beest te onderzoeken. Maar wat ze wél kon was tijdens de bewuste les flauwvallen op een kruk en toch niet achteroverslaan. Over talenten gesproken! En collega U. vermeldde daarna fier dat men in Duitsland dan toch tenminste diervriendelijke biologielessen gaf. (Na Hitler durven ze natuurlijk niks meer, die Duitsers). Dit bracht ons (ik weet niet meer via welke omweg) naar het volgende onderwerp...

...Penisnijd en meisjes die wel eens een jongen willen zijn en andersom. Ook De Wondere Wereld van de Piemel kwam even aan bod. Dit laatste is tevens de naam van het boek dat collega W. ooit nog zal schrijven in zijn leven....

...Ook de geheimen van de clitoris werden dan maar ineens ontsluierd, wederom door collega U. Waarbij onze mannelijke collega K. even aanvulde dat vrouwen ook niet steeds de beste boodschappers van hun eigen clitoris zijn. Hierdoor weten mannen (inclusief hijzelf dus) ook niet altijd wat de clitoris wil...

...Collega Kr'tje vertrouwde ons bovendien het verhaal toe van een arme jongen die met zijn klokkenspelletje op een kegel was gevallen, een rechtstaande kegel wel te verstaan. Sindsdien heeft Kr'tje de neurotische eigenschap om alle rechtstaande voorwerpen neer te leggen. Tja...

...Nog even doorgespeculeerd over het lot van dat arme jongetje. We denken dat hem zeker nog een mooie carièrre te wachten staat bij de Wiener Sängerknaben...

...zo en nu terug aan het werk.

Zieke man en nog veel meer...

Mijn Liefde is ziek. Hij voelt zich lamlendig, koortsig heeft pijn in zijn buik en zijn rug en kreunt van tijd tot tijd zoals echte zieke mensen dat doen. Hij heeft waarschijnlijk net geen nierontsteking. Hoe komt men nu aan zoiets, vraagt een mens zich toch af? Hij moet een week thuisblijven, wat hij waarschijnlijk minder erg zal vinden.

Verder is onze grote bloem weer helemaal 'back'. Ze heeft het superdesuper naar haar zin gehad bij opa en oma. Naar de kinderboerderij gaan en frieten eten. Meer moet dat niet zijn voor zo'n kind.

Als opa en oma dachten dat ze ervan af waren, hebben ze het mooi mis. Want nu mogen ze ook nog eens een weekje onze kleine bloem onderhouden. En geloof me, dat betekent meer dan alleen water op tijd en stond. Ben eens benieuwd hoe groot hun wallen zullen zijn aan het eind van de week (gna gna).

Nu ja, je voelt je toch wel afgesneden hoor. Deel van een incompleet gezin. Je betrapt jezelf erop dat je naar een babyfoon luistert die niet aanstaat of je schiet midden in de nacht wakker om een tutje te gaan geven aan een baby die er niet is of je denkt ineens: oei, ik moet op tijd thuis zijn want mijn kleintje moet nog eten. Tja, het is niet wennen maar afkicken zeker?

Maar ze is in goeie handen, ons bloempje. Uit het verslag bleek immers dat ze al even enthousiast reageert (lees: hevig met armen en benen trappelen en breed glimlachen) als ze oma ziet, dan dat ze een blik van haar mama krijgt.

Dappere zus

Ik had laatst teenslipperachtige schoenen gekocht in de solden. Bij Torfs. Een schoenwinkel waar de schoenen niet zo goedkoop zijn als bij pakweg de vroegere Shoepost. Ze hebben me dan ook nog meer dan 50 € gekost. Maar na 3 weken waren ze al kapot. Niet dat ik er overmatig hard mee gedanst of gesprongen heb. Ik heb ze wel bijna elke dag aan gehad, dat wel.

Mijn moeder, die zeeeeer assertief is als het aankomt in het reclameren over artikelen waar ze niet tevreden over is, raadde me dan ook ten stelligste aan om ermee terug te gaan. Als ze niet zouden bougeren moest ik de baas erbij vragen en desnoods dreigen om hun 'slechte service' te publiceren op het www.

Maar op één of andere manier kan ik het niet. Ik weet niet waar het aan ligt. Verlegenheid? Angst om bot te vangen en teleurgesteld te moeten afdruipen? Ik durf het gewoonweg niet om die winkel binnen te gaan met schoenen die ik al 3 weken draag, zonder doos, zonder kassaticket en dan te vragen... Erg eigenlijk, want de wereld is aan de durvers. Mijn zus bijvoorbeeld. Terwijl ik sta te ijsberen en te twijfelen voor de winkel grijpt ze ineens de schoenen uit mijn handen vergezeld van een kordate: "Kom hier, dan zal ik ze gaan teugbrengen!!" Ze stapt de winkel binnen en ik blijf even verdwaasd achter. Het duurt lang. "Dat is een goed teken", denk ik. 10 minuten later stapt ze terug buiten met de blijde boodschap dat ik een nieuw paar schoenen krijg begot!! Torfs was meteen bereid om ze terug te nemen en een nieuw of ander paar ervoor in de plaats te geven! Dank u zus! Dank u Torfs! Dat verdient gratis reclame, vind ik.

Van mijn zus heb ik geen foto, anders zou ik ook voor haar reclame maken!

Stand van zaken

Gisteren op bezoek geweest bij vriendin J, waar het fijn vertoeven was in haar mooie grote groene tuin. Grote bloem heeft zich minder goed vermaakt dan verwacht. Wat wil je, twee bijna-3 jarigen bij elkaar zetten (die van mij en die van J.), is, ik zal niet zeggen "om problemen vragen", maar je kan toch niet verwachten ze zich úúúren kostelijk amuseren met elkaar. Daarom moest er soms even de om-de-beurt-truc (werkt razend goed bij speelgoedboormachines op batterijen) worden toegepast, en soms ook de haal-ze-uit-elkaar-truc. Tot mijn grote bloem er opeens genoeg van had en dan maar besloot om zich veilig en wel terug te trekken in onze C-Max. Voor onweer en voor stoeren gasten van 3, die gevaarlijke draken willen nadoen, ben je nergens veiliger dan in de auto, moet ze gedacht hebben.

Gisteren ook is ons klein bloempje ziek geworden. Terwijl ik gezellig aan het keuvelen was met J. of druk bezig om de om-de-beurt-truc met het boormachien uit te halen, ik weet het niet meer, hing ik ineens helemaal vol met een vreemd, naar vis geurend, rood-oranje goedje. Het bleek onze kleine bloem haar vispannetje te zijn, dat ze 3 uur daarvoor met smaak naar binnen had gesmikkeld. Wat een geluk toch dat ik nog niet zo veel ben afgevallen als J. en J's vroegere kleren (die haar nu méters te groot zijn want J. is een slanke den geworden) mij bleken te passen. Stel u voor, anders had ik in mijn ondergoed naar huis moeten rijden. Ik heb haar voorgesteld de kleren terug te geven als ze weer zo dik is als ik, haha.
Later op de avond volgde er bij kleine bloem nog vanalles waarvan ik u de geuren, kleuren en consistenties zal besparen. Morgen naar de dokter ermee.
En last but not least:
Vandaag is onze grote bloem op vakantie vertrokken! Voor een week. Naar opa en oma. Naar het mooie maar verre Limburg. Vorige week al zijn we begonnen om aan heimweepreventie te doen. Opa beloofde om haar mee te nemen met de fiets naar de speeltuin. En ook om een tent op te slaan in de tuin. Het woord 'tent' wakkerde alvast enig enthousiasme bij haar aan. Met als gevolg dat ik afgelopen week zowat elke dag een tent heb moeten improvseren in de living met een paraplu en een deken.
Het zal nu leeg zijn in huis, zonder paraplu-deken-tenten in de living, rondslingerende blokjes en papiersnippers overal. Mijn Liefde opperde daarnet al dat we morgen dan maar alleen naar Assepoester moeten kijken. Ik voel me een beetje als één deel van een koppel dat thuisblijft terwijl het andere jolig en blij op vakantie vertrekt en zich waarschijnlijk geen moment zal vervelen, laat staan aan me denken. Hoe dan ook, ik ben benieuwd hoe het haar zal vergaan en hoop dat Limburg deze week toch nog getrakteerd wordt op enkele dagen zon, zodat opa zijn beloften braafjes kan nakomen.

Mooie morph ...

...van de mooiste schilderachtige vrouwen. Kijk maar hier.

Af van afval

Ok, 7 à 8 kilootjes kwijt. Dat is toch niet overdreven veel vind ik. En het is nodig. Ik wil af van mijn 'sugarcravings' en mijn avondlijk chips -en koekjesgegraai. Het is niet goed voor me. Plus ik zet ervan uit. Mijn twee mooie strakke jeansbroeken liggen nu al meer dan een jaar te verstoffen in mijn kast. Straks is strak weer uit de mode. Het is bijgevolg hoog tijd, vijf voor twaalf zoals men pleegt te zeggen.

Dus vanaf afgelopen zaterdag zit ik weer op de trein naar South Beach, samen met mijn Liefde. Die heeft het welgeteld 15 uur volgehouden want hij kwam net tot de conclusie dat hij "maar gewoon wat meer fruit gaat eten en wat minder M&M's en dat daniootjes toch ook wel lekker zijn zo 'savonds".

Het heuglijke nieuws is dat ík toch al een rosbief van 1kg minder moet meezeulen! Oef. Het werkt dus nog steeds.

Primaballerina

Onze bloem is verliefd. Niet op een jongen van haar klas en oké, ja, ook wel een beetje op haar papa, maar ze is nog meer verliefd op dit jurkje. De ene dag waant ze zich een echte prinses, de andere dag is ze een ballerina met als specialiteit de dubbele piroutte.

Enige nadeel: er is verdomd veel strijk aan!