Vorige keer, dat is dus 2 jaar geleden, ging het zo goed. De kilo's vlogen er af en toch heb ik het idee dat ik toen minder moeite deed. Deze keer wil de weegschaal niet meer mee. Ze heeft geen zin om naar het South-Beach te gaan. Na bijna 4 weken braaf de regeltjes volgen (ok, op die paar kleine kleine foutjes na) is er nog niet meer dan 2 kilo af. Grrr.
Ik wil NU een boterham met kaas eten alsook een goeie Leffe drinken om mijn frustratie te verwerken. Een lekkere spaghetti bolognaise mag ook. Met een dameblanche na alstublieft.
Maar neen, niets daarvan. Ik zal ze klein krijgen, die verdomde weegschaal! Neh!
Mijn, jammergenoeg nog te smalle, jeansbroeken liggen nog steeds te popelen in de kast. Ik heb ze al 3 keer proberen te passen. Tevergeefs. Er moet dus nog minstens een halve maat af... het is louter een kwestie van mezelf moed inspreken en van de 'bad carbs' alfblijven. Zo moeilijk kan dat toch niet zijn. Of toch.
Dat niet iedereen even opgezet is met mijn afval-idee, heb ik zondag kunnen merken. Mijn papa denkt dat ik er binnen de kortste keren als een levend lijk zal uitzien waardoor hij niet anders zal kunnen dan me te laten coloqueren op verdenking van anorexia. Hihi. Ikke anorexia. Hij moet niet vergeten dat ik wel zijn dochter ben en dus het smakelijk eten als het ware met de paplepel kreeg ingegoten! Met hem voerde ik immers als kind al de 'strijd' om het laatste stukje lasagna ;-) Maar natuurlijk begrijp ik hem wel. Gezónd zijn is natuurlijk het allerbelangrijkste dat er is. Dat beseft hij maar al te goed. En een vader is hoe dan ook fier op zijn dochter, met welke maat ze ook rondloopt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten