Kriebelbeestjes

Sinds een week of twee zijn er op school luizen gesignaleerd. Dat werd verkondigd in een geheimzinnig kort briefje, waar ook een folder bijstak. Na het lezen van die folder voelde ik het op slag overal jeuken en had ik het goed begrepen: die beesten zijn wel het allerlaatste wat ge in uw huis en op de koppen van uw kinderen wilt. Want eens het binnen zit, krijgt ge het amper weg en hebt ge twee keer per jaar prijs, minstens. Dus was ik nu om de andere dag preventief hun haar, inspecteer elke avond de warmste plekjes op hun hoofd en probeer, als ik er in de ochtendstress aan denk, elke morgen een druppeltje tea tree olie achter hun oortjes te smeren, want naar het schijnt kunnen die beesten niet tegen die stank.

Daarstraks sliep Kleine Bloem na een uur nog steeds niet en lag ze met met angstige en betraande oogjes te roepen dat "ze bang is van de kriebelbeestjes, mama" (met piepstem).

"Waar zitten die kriebelbeestjes dan", vroeg ik. "Daar", wees ze met haar mollige vingertje in de hoek van de kamer, waar uiteraard niks te zien was.

Een hallucinatie opgewekt door een aan teveel etherische olie? Of misschien een iets te neurotische mama?

Een muzische poging

Na de ananas, de tonic en het trappen lopen, vroeg ik daarnet ten einde raad aan Grote Bloem om even een lied te zingen om de baby er te laten uitkomen
Dit was ongeveer het improvisatie-resultaat :

Lieve lieve beeeeebie, kom er nu toch uit....
Je ben zacht en lief en moooooi
en we wachten al zoooo lang op jou
en de wereld is ook heeeeel heeeeeel mooooi! *crescendo*

Vriendenboekjes

Vorig jaar begon het al een beetje. Maar dit jaar is het schering en inslag. En ze zit nog maar in de derde kleuterklas. Elke week krijgt Grote Bloem wel een boekje mee naar huis van één van haar klasgenootjes. En elke keer weer moeten we een origineel antwoord verzinnen op de zeer origenele vragen die in deze boekjes worden gesteld, zoals daar zijn: Ik eet het  liefst? Ik speel het liefst met? Ik heb een hekel aan? Mijn favoriete muziek is? Ik kijk op TV graag naar? ... Natuurlijk kan het kind nog niet schrijven, dus moet Mama dat voor haar doen. En niet zomaar tussen de soep en de pattatten, neen, er moet tijd voor worden uitgetrokken, het lijkt wel een waar ritueel, want IK moet de vragen stellen en ZIJ moet eerst héééél lang nadenken, om dan te zeggen dat ze het niet weet Mama, want ik kan niet kiezen Mama, en wat denk jij Mama? En dan MOET er ook nog eens een foto ingeplakt worden (een mooie en een grote zoals de anderen hè Mama!) en niet te vergeten, het geheel moet dan nog worden afgesloten met de allermooiste tekening die ze ooit gemaakt heeft (met glittertjes Mama!!).
Even tellen... nog een stuk of 18 te gaan dit jaar.

Ledige dag

Vermoedelijk heb ik vandaag de meest letharische dag van mijn leven achter de rug. Wat heb ik (niet) gedaan?

7u: Opgestaan met immens ochtendhumeur, ontbeten al snauwend tegen de Bloemen dat ze moesten haast maken, Bloemen een beetje meegeholpen met wassen en aankleden, Bloemen nog een kwartier voor TV gezet.
8.30u: Bloemen per auto naar school gebracht.
9u: Terug thuisgekomen, op de zetel geploft, naar Vitaya gezapt en vrijwel meteen in slaap gevallen.
10u: Suf mijn telefoon opgenomen. Collega M. wilde eventjes polsen of er nog geen verandering had plaatsgevonden in mijn toestand, de plezante (grrrr, maar toch ook wel lief)
10.30u: Opnieuw in slaap gevallen op de zetel.
11.30u: Na het aanschouwen van een Vitaya programma waarin iedereen zo gebaat was met een sap en soep detox dieet, me een half uur afgevraagd of ik misschien ook wel eens soep zou kunnen maken als opkikker.
12u: Uiteindelijk besloten dat ik geen zin had in soep, laat staan om ze te maken, en dus maar weer in slaap gevallen.
13u:  Wakker geworden van de honger en de restjes van gisteren opgegeten
14u tot 15u: Aan mijn laptop gehangen, omdat ik het zuur kreeg als ik terug ging liggen.
15.30u: Bloemen per auto van school gaan halen.
16u: Bloemen een vieruurtje gegeven en 3 boekjes voorgelezen (de gesynthetiseeerde versies).
17u: Naar de Bomma getogen, alwaar ik de Bloemen voor de TV heb geploft en mijzelve in de zetel met de Story.
18u: Stoofvlees gegeten op Bompa's wijze
19u: Naar huis
20u: Met hulp van Mijn Liefde de Bloemen in bed en bad gestoken.

Ok, voor morgen moet ik absoluut iets plannen. Al was het maar bevallen.

Dichtbijparadijs

Wat is het leven toch goed. Vooral sinds we enige tijd een nieuwe achtertuin hebben waar de Bloemen, samen met zoveel andere kinderen en hun ouders de tijd van hun leven kunnen doorbrengen.

Park Spoor Noord is een groot succes voor 't Stad. Volgens een recente enquète zou maar liefst 84 procent van de Antwerpenaren er hun zomerse ontspanning hebben gezocht. Inderdaad, tijdens de zomermaanden moest de plek niet onderdoen voor een doorsnee strand aan de Spaanse Costa, maar dan wel met een aangenaam publiek, echte speelfonteinen, een ondiepe waterpartij, een zand- en waterspeeltuintje, hangmatten en zandbakjes, grasheuvels die uitnodigen tot een flinke koprol en ravotpartij. Het lijkt of het luieren er opnieuw werd uitgevonden voor volwassenen, en kinderen er zich opnieuw kunnen verliezen in hun spel. En vooral, het blijft er proper, ondanks de ligging (Dam, Seefhoek) die niet meteen bekend staat als dé Antwerpse plek waar je van de grond kan eten. En de zomerbar zal niet lang meer open zijn, dus als u nog even wil nagenieten van de zomer, het zijn de laatste weken!

Poppetje gezien? Kastje dicht!

De nazomer is alvast ingezet.
Nog even...

Niet dat ik uit verveling met mijn tenen behoef te spelen. Het is druk genoeg in de Bloementuin. Zoals u wellicht al gemerkt heb door mijn maandenlange afwezigheid. In beslag genomen door zoveel wereldse zaken, werk, huis- tuin- en keukenbeslommeringen en natuurlijk het leven in mij... Dat me vorige week trouwens een dikke loer gedraaid heeft. Alles leek erop dat de derde Bloem in aantocht was. Weeïg gevoel dat overging in weeën en 2 slapeloze nachten met wakende vroedvrouwen. Iedereen in paraatheid, alle plannen uitgesteld, de miniluiers binnen handbereik.

Maar ineens, niks meer... Na 4 cm wroeten besloot derde bloem het toch nog even voor gezien te houden.

Geduld is waarlijk een schone deugd.

Smikkel Smakkel

Grote Bloem is 'dól op lasagna', zoals ze dat zelf zo enthousiast verwoordt. Dus gisteren nog maar eens mijn best gedaan om een lekkere zware lasagna bolognese met veel béchamel en kaas op tafel te toveren. Nu, haar voorliefde voor dit Italiaanse gerecht heeft ze van geen vreemden. Ik herinner mij dat ik als kind al wedijverde met mijn vader voor het laatste schepje in de schotel. Ik schrokte dan mijn eerste portie naar binnen alsof mijn leven ervan afhing, zodat mijn bord eerder leeg was dan dat van hem en ik dus (vóór hem) in aanmerking kwam voor de laatste portie. En als alles op was maakte ik er een erezaak van de schotel zo minutieus proper leeg te schrapen dat er geen voorspoelbeurt meer nodig was voor ze in de afwasmachine ging.

Dus ik herkende me volkomen in mijn Grote Bloem toen we daarnet onze portie lasagna van gisteren zaten op te smikkelen en ze zei: "zeg mama, niet àlles alleen opeten hè, laat ook nog wat voor mij over!"

Baas boven baas

Vanmorgen, 10 minuten voor we de deur uitmoeten.

Ikke snel snel tegen Grote Bloem: "Kom, steek je t-shirt in je rokje!"
Grote Bloem boos: "Zeg mama, jij bent wel niet de baas hè!!"
Ikke fel en kordaat: "Jawel, ik ben WEL de baas!"
Kleine Bloem vastbesloten: "Neen, mama, ikke is de baas!"

We leven er allemaal naartoe

Mijn Liefde heeft aan ons terras gewerkt. Hij heeft een muur geschilderd, klinkers gelegd, een uitsparing gemaakt voor kiezels en snelgroeiende klimopplantjes geplant.

Nog een paar weekendjes en we kunnen erop zitten, op ons terras van 3 op 5.
We kijken al uit naar onze eerste echte overheerlijke barbeque, waar we u jammergenoeg niet voor kunnen uitnodigen wegens, tja, plaatsgebrek.

Maar ook de bloemen zijn alvast superenthousiast. Ze kwamen gisteren schoorvoetend en met verwonderde ogen door het schuifraam gestapt, terwijl Grote Bloem vroeg: Mogen wij er op mama? Mogen wij buiten gaan? Kleine Bloem vulde aan: Ja? ja? Damag?Damag?U moet weten dat ons terras er 4 jaar lang heeft bijgelegen als sloopafvaldumpplaats, overwoekerde wildernis en insectenparadijs.

Grote Bloem wilde alle uitleg over wat papa al gedaan had en wat er nog gedaan moest worden en gaf ons meteen ook te kennen wat zij zelf allemaal ging doen met die gigantische oppervlakte. (fietsen, met kiezels spelen, barbequen, de plantjes water geven, en misschien dacht ze heimelijk wel aan een zwembadje, wie weet). Ze wilde zelfs de plantjes water geven, maar mijn Liefde griste voor haar de gieter uit de kast om het zelf te doen, wat bij mij de bedenking ontlokte dat hij dan misschien toch nog groene vingers heeft gekregen.

Vanmorgen, pas uit haar bed, keek Grote Bloem meteen uit haar slaapkamerraam dat uitkijkt op het terras: "Oh, even kijken of de plantjes al veel gegroeid zijn".

Aprilse grillen

Ontbijt. Ik vraag aan een goedgezinde en zonnige Kleine Bloem: wat wil je eten?

Kleine Bloem: "confleeks!"

Ikke: ok, maar ik heb alleen cocopops, is dat goed? (en ik toon haar het laatst overgebleven minidoosje uit de minidoosjesverpakking zodat ze goed weet waar ze aan begint)

Kleine Bloem: Ja! Met "mek" en lepel!

Ik zet het kommetje cocopops met melk en lepel voor haar neus.

Kleine Bloem kijkt er nog eens naar en zegt vol verontwaardiging, terwijl de tranen al in haar ogen ploppen en haar onderlip in pruilmodus gaat: neeeee, ik honeypooooopsj!

Weersvoorspelling voor vandaag: 15 minuten vollenbak tranen, 1 uur miezerig zeuren en waarschijnlijk voor de rest van de dag zwaar bewolkt.

In volle ontluiking

Eindelijk begin ik er een beetje van te genieten. Het idee van 3 bloempjes om voor te zorgen begint te wennen, ik kijk al uit naar 4 maanden thuis met onze Mini Bloem en de eerste 6 maanden halftijds, de vermoeidheid is er nog wel maar de misselijkheid trekt langzaam maar zeker weg.... zo lang ik maar niet teveel chocolade paaseieren en ham kaas croissants van de Panos eet. En als ik héél goed voel, dan voel ik Mini Bloem zo nu en dan eens dag zeggen met haar handjes of kriebelen met zijn teentjes. Hihi, neen, het geslacht kennen we nog niet. Toch nog niet voor de volle 100%.

En wat ook veel deugd doet. Ik moet niet meer wringen om mijn broeken dicht te krijgen of in een lompe joggingbroek naar mijn werk gaan. Dankzij de liefdadigheid van mijn schoonzus de Queen die terug helemaal fit, slank en ontzwangerd is van zoon Ruben, kan ik terug comfortabele kleren dragen. 2 grote zakken met positiekleren mag ik van haar gebruiken! Om elke dag af te wisselen zonder mezelf beu te worden. Merci Queen!

Lentehuwelijk

Vijgen na Pasen, dit verslagje. Letterlijk. Maar ik wil het u toch niet onthouden. Onze Huwelijks -Hoogdag was ronduit Fan-Tas-Tisch! Op de eerste dag van de lente zo'n mooi zonnetje cadeau krijgen, dat maakte de dag al half goed. Als je mijn schoonmoeder mag geloven, was dat alvast ons verdiende loon want haar motto luidt: " ge hèt et weer da ge verdient!"
Voor de rest liep alles op rolletjes.

Kapper: Onnoemelijk vroeg (6.30u), maar leuk. De Peruaanse kapster deed effenaf haar best om mij op mijn gemak te stellen en mijn kleine zenuwtrekjes te camoufleren met een plukje haar hier en daar.

Stadhuis: Wow, 't Schoon Verdiep heeft haar naam niet gestolen! En als kers op de taart kregen we nog een persoonlijk volks schouwspel aan de ingang én stond Ed Kooiman op de trappen om ons een serenade te brengen. Allemaal door een jaarlijkse traditie om op 21 maart de Heidense God Semini (van de vruchtbaarheid) te eren. Dat deze God bij ons zijn werk reeds voor de derde keer goed gedaan had, wisten de meeste genodigden toen echter nog niet ;-)

Viering: In drie woorden: vrijzinnig, emotioneel en verrassend. Verrassend voor ons omdat de Bloemen blijkbaar zó onder de indruk waren van het geheel dat ze bijna een vol uur stil en braaf op een stoel naast ons gezeten hebben. (Jaja ook Kleine Bloem heeft geen moment gezaagd voor tut of deken of drinken of chocolade). Grote Bloem zorgde voor de leukste verrassing door een door de juf opgesteld en prachtig ingestudeerd rijmpje voor te lezen, staande op een stoel achter het spreekgestoelte, door de microfoon én met een krop in haar keel.
Maar voor de grootste verrassing hebben we ongetwijfeld zelf gezorgd met ons nieuws van het ontluikende nazomerbloempje in mijn buik. Oma's en Opa's, Bomma's en Bompa's, tantes, nonkels, vrienden en vriendinnen, de ene trok al witter weg dan de andere van z'n stoel viel.

Dan het Eten: Veel, lekker, en gezellig: meer moet dat niet zijn.

Foto's: Weldra in ons bezit

Fuif: Alhoewel alcoholvrij voor mij, het plezantste feestje dat ik ooit heb meegemaakt! Ongedwongen, goeie muziek, leuk volk. Inclusief gatknijpers, super jivers en slagroombruidstaart.Mijn voeten zijn geen moment van de dansvloer geweken. En die van 80% van de genodigden evenmin. En gelukkig heeft Liefde me tijdens onze Fred-en Gingeropeningsdans-lift niet uit z'n armen laten vallen wegens teveel zenuwdavers in zijn armen. Enfin, de dans zelf sloeg toch wel in als een bom, hoe onnozel en gekunsteld hij ook was.

Huwelijksnacht: Afschuwelijk kort, met Bloemen die om 7 u naast ons bed stonden. En wegens te moe en te pijnlijke voeten ook seksloos. Maar ach, na 15 jaar het bed delen is een sekloze nacht al lang geen uitzondering, laat staan een teleurstelling meer ;-)

Geen nieuws goed nieuws

Trouwbeslommeringen, trouwbeslommeringen en nog eens trouwbeslommeringen. Ik heb dus wel andere dingen aan mijn hoofd dan hier elke dag te komen zeveren over onbenulligheden en andere faits divers. En onze huwelijksvoorbereidingen hebben nu ook weer niet zo'n gigantisch groot soapgehalte, dat u er met veel smaak en leedvermaak van zou lezen. Trouwen is per slot van rekening iets heel gewoons. Je zegt gewoon 'ja' en al de rest is overbodig, in feite, als je echt heel eerlijk bent.
Maar zoals u hiernaast kan lezen, is de to-do-list al flink ingekrompen. Het gaat vooruit. En het zit allemaal goed. Nog steeds. Tot nu toe.

Zie een zoon

Ochtendlijke uren
baarden een droom,
verwacht, zo vaak bedacht
en nu eindelijk
werkelijk

Ru, rustig en soms rumoerig
Met liefde Be-dekt
N, nu een naam
RUBEN
'zie een zoon'
zo zacht

(meter niesje)

Huwelijksreisdilemma

Als je geen Bloemen hebt is het makkelijk. Je gaat gewoon op reis, lekker genieten van elkaar gedurende 1, 2 of 3 wittebroodsweken op een zonnig eiland met een hagelwit strand en bijbehorende piña coladas.
Maar Bloemen moet je onderhouden, iedere dag bemesten en water geven en zo. Ok, je kan de zorg ook aan anderen overlaten, anderen die dat heel goed en ongetwijfeld met veel liefde en graagte zouden doen, maar toch. Op één of andere bizarre manier heb ik het gevoel dat we door deze grote stap nu echt, écht bij elkaar horen. We trouwen samen, onze Bloemen sieren het plaatje en mogen dan ook op reis niet ontbreken. En het moet iets plezants zijn, iets sprookjesachtigs, iets wat de Bloemen ook volop kunnen meebeleven.
Ik weet het, het is superkitch en fake en allemaal veel te erg afgeborsteld, en we gaan allemaal in dezelfde kamer slapen en we gaan na 6 maanden lang de melodietjes niet meer uit ons hoofd kunnen bannen, maaaaaaar het is het enige dat precies klopt. Disneyland here we come.

Geneugten des winters

Wat klaagt iedereen nu toch altijd over kou en zo? Er bestaat toch niks heerlijkers dan 's morgens om 7.45u al bibberend de verse ijsbloemen van uw voorruit te krabben met een lekker warme krabhandschoen? Of fietsen in de vrieskou. In het begin is het even vloeken, maar trap een minuut of 10 hard door en voel, voel hoe heel je lichaam begint te gloeien als een Leuvense stoof, en hoe je bijna afgevroren vingertopjes tintelend beginnen te ontdooien. Of je lekker warm induffelen in truien, vesten, sjaals, jassen, lange onderbroeken, thermische Damarthemdjes, geitewollen sokken en och ja, been-en oorverwarmers kunnen ook nog wel. Dat is toch veel beter dan je steeds te moeten afvragen of je buikje of billen toch niet dat ietsje teveel uitpuilen in je frisse zomerjurkje?
En thuiskomen en lekker warme soep drinken. Of zuurkool eten, met worst en spek. Of warme choco. Echte, van echte cacao.



Mmmmm, eindelijk nog eens een echte winter...