We leven er allemaal naartoe

Mijn Liefde heeft aan ons terras gewerkt. Hij heeft een muur geschilderd, klinkers gelegd, een uitsparing gemaakt voor kiezels en snelgroeiende klimopplantjes geplant.

Nog een paar weekendjes en we kunnen erop zitten, op ons terras van 3 op 5.
We kijken al uit naar onze eerste echte overheerlijke barbeque, waar we u jammergenoeg niet voor kunnen uitnodigen wegens, tja, plaatsgebrek.

Maar ook de bloemen zijn alvast superenthousiast. Ze kwamen gisteren schoorvoetend en met verwonderde ogen door het schuifraam gestapt, terwijl Grote Bloem vroeg: Mogen wij er op mama? Mogen wij buiten gaan? Kleine Bloem vulde aan: Ja? ja? Damag?Damag?U moet weten dat ons terras er 4 jaar lang heeft bijgelegen als sloopafvaldumpplaats, overwoekerde wildernis en insectenparadijs.

Grote Bloem wilde alle uitleg over wat papa al gedaan had en wat er nog gedaan moest worden en gaf ons meteen ook te kennen wat zij zelf allemaal ging doen met die gigantische oppervlakte. (fietsen, met kiezels spelen, barbequen, de plantjes water geven, en misschien dacht ze heimelijk wel aan een zwembadje, wie weet). Ze wilde zelfs de plantjes water geven, maar mijn Liefde griste voor haar de gieter uit de kast om het zelf te doen, wat bij mij de bedenking ontlokte dat hij dan misschien toch nog groene vingers heeft gekregen.

Vanmorgen, pas uit haar bed, keek Grote Bloem meteen uit haar slaapkamerraam dat uitkijkt op het terras: "Oh, even kijken of de plantjes al veel gegroeid zijn".