Murphy had gelijk

Altijd, maar dan ook altijd als ik iets belangrijks moet doen gaat er iets goed mis. Zo ook gisteren. Om 15u30 stipt moest ik aan een feestzaal verschijnen om twee gelukkige mensen met elkaar te gaan verbinden in de banden van het huwelijk. Geen ongewone gebeurtenis voor mij, aangezien dit tot mijn functieomschrijving behoort en zulk een eer mij in de zomer zo wat 2 keer per maand te beurt valt.
Natuurlijk vraagt een huwelijksplechtigheid erom te verschijnen met gepaste kledij en assorti schoenen. Ik had gisteren dan ook weer goed mijn best gedaan om er goed uit te zien. Ik had een mooi donkerbruin ensemble uit de kast gehaald en mijn voetjes voorzien van bijpassende elegante muiltjes met hoge scherpe hieltjes. Maar helaas, helaas waren de muiltjes niet even sterk als elegant. Want ik was nog geen 3 passen van mijn auto verwijderd of mijn rechterhiel brak er gewoon ineens keihard af!

"Help! Wat nu? Ik kan toch niet op mijn blote voeten...", is het eerste dat er dan in je omgaat. Bovendien was het een erg chique bedoening waar ook Lindsay Pfaff en man en kind en wie weet wat voor cameraploegen aanwezig zouden zijn. De lieve maar helaas erg ouderwetse ontvangstdame van de feestzaal had het euvel zien gebeuren en bood in groot mededogen aan om haar zweterige platte goudkleurige instappers aan te trekken in de plaats. Gelukkig, gelúkkig waren die te groot, anders had ik ze ook echt moeten aandoen, vrees ik. Gelukkig ook hadden ze in de feestzaal nog ergens een verloren tube secondenlijm liggen. Dus oef, mijn schoentjes waren in een mum van tijd min of meer geplakt. Ik heb dan het komende uurtje wel rondgelopen als een halve kreupele, om maar geen onnodige druk uit te oefenen op de zwakke plek. Het moet nogal een zicht geweest zijn. En alsof een hogere macht mij toch nog goed gezind was, heeft de hiel het uitgehouden tot welgeteld 3 minuten na de plechtigheid! (En waren er gelukkig géén cameraploegen van de partij)