Een kuisvrouw hebben is een grote luxe. Ik besef het maar al te goed. Vrijdagavond kom ik thuis in een fris ruikend huis met blinkende kranen, glanzende meubels en propere muurplinten. Zalig om zo je weekend in te gaan. (Dit gevoel houdt dan aan tot ongeveer zaterdag 10.00u nadat de Bloemen er op genadeloze wijze een eind aan gemaakt hebben door hun boterhammen en hun speelgoed in het rond te strooien)
Maar jammergenoeg staat het hebben van een kuisvrouw in rechtstreeks verband met het stijgen van mijn eigen luiheidsgraad. Buiten de was en de strijk en zo nu en dan eens een in- en uitlaadbeurt van de afwas, doe ik bijna niks nog zelf. Ik moet bovendien beschaamd toegeven dat zelfs de wekelijkse voorbereidende opruimbeurt (donderdagavond) er soms teveel aan is. Dat moet dan maar snel snel vrijdagochtend gedaan worden, met alle stress van dien. Want hier liggen nog jassen en daar liggen nog kleren, en wat verderop staan nog onuitgepakte reistassen alsook verschillende handtassen die na éénmalig gebruik door mij achteloos zijn blijven slingeren. En boven ligt de Bloemenkamer erbij alsof er een bom in ontploft is, en in de badkamer is het nog erger want daar is het handdoekenkermis. En dan heb ik het nog niet over onze slaapkamer waar je moet slalommen tussen strijkplank, wasrek en hometrainer om je een weg te banen in een landschap van glooiende klerenheuvels met hier en daar een verdwaalde schoen of een eenzame laars.
Vrijdagochtend 8.00u komt M., onze lieve Ghanese kuisvrouw, die haast altijd gruwelijk stipt is. Voor die tijd moeten wij dus zorgen dat ze vrij spel heeft. Ik kan u verzekeren dat in de tijd die verloopt tussen 6.30u en 8.00u vrijdagochtend de Zenboeddhist in mij ver te zoeken is. Heel ver.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten