Grote Bloem's obsessie voor scharen en knippen kende gisteren een hoogtepunt toen ze in haar vinger knipte met een nagelschaartje. Natuurlijk was dat mijn schuld want ik had moeten voorkomen dat zo'n akelig ding in de handen van een 3 jarige terechtkomt, ik weet het. Maar ja er is zoveel dat je weet en niet doet in het leven (zoals weten dat je van teveel chocolade eten dik wordt en er toch niet mee stoppen), maar soit.
Een oeverloos krijsconcert natuurlijk, dikke tranen en mega snottebellen. Bij de aanblik van 1 druppel bloed werd het zowaar nog erger. Gelukkig heb ik haar iets of wat kunnen kalmeren met een gele kinderpleister en veeeeeeel knuffels. Maar het verdriet en de pijn hebben toch nog lang aangehouden. Want 10 minuten later, nog steeds op mijn schoot gezeten, smeekte ze me in ware dramaqueen-stijl "Iiiik wiiiil naaaaar de DVD van Mickeeeey Mouse kijijijijijken (snik snik)". Toen ik na Mickey Mouse dacht dat het nu wel terug OK was, ontglipte haar echter nog 1 laatste blijk van diepe verslagenheid. Moeilijk te beschrijven maar stel u eerst en vooral een zeeeeeeer diepe zucht voor. De diepste zucht der zuchten. De dieptse zucht die u ooit gehoord heb. Zo één die vanuit de diepste wanhoopsregionen van ons lichaam komt. Ja zo een. En stel u nu voor hoe ze daarna op de meest tragische en pathetische smeektoon zegt: Iiiiiiik wil een beeeeeeetje witte limonaaaaaaaade ".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten