Ik dacht daarnet "laat ik de oven eens goed uitkuisen". Het was nodig na 2 pizza's, 3 quiches, een gebraad en de gratin dauphinois van daarnet.
Dus ik smijt me erin, haal de cif en de schuursponsen boven en begin heftig te schrobben. Nu zat er op mijn ovendeur ergens een aluminium plaatje gekleefd. Het nut ervan is puur esthetisch. Geen nut dus. Dat aluminium plaatje is door de tand des tijds echter half losgekomen van de ovendeur. Het is intussen eigenlijk een vlijmscherm mes geworden. Maar natuurlijk, in al mijn schrob en schuurwoede, had ik totaal niet meer bij dat aklige aluminium plaatje stilgestaan. Dus, nog voor ik het goed en wel besef én voel, spuit er een straal bloed uit mijn duim. Ik kon niks uitbrengen behalve sh******t. Mijn Liefde, opgeschrikt door mijn gil en mijn bleke aangezicht, snelde toe en stond als een volleerde verpleger meteen klaar met tissues en een grote pleister. Hij vroeg zelfs of hij moest verderdoen met het uitkuisen van de oven. Ik ben net niet van mezelf gevallen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten