Vanmiddag stond er een babyborrel op 't program. Eén van een lieve vriendin. Nu ben ik algemeen genomen niet zo erg voor babyborrels. Want je krijgt de spiksplinternieuwe baby nauwelijks te zien en de ouders ook niet eigenlijk. Die mensen hebben natuurlijk begrijpelijkerwijs andere dingen aan hun hoofd dan spannende bevallingsverhalen uitwisselen. Nee, ze moeten de deur tig keer opendoen, alle jassen aanpakken, iedereen voorzien van de nodige spijs en drank, aan elke genodigde vragen 'hoe is het? ', 15 seconden luisteren naar het antwoord en dan is de dag alweer voorbij. Los van de opkuis dan. Ik ben blij dat ik zo'n toestand niet over mij geroepen heb toen Kleine Bloem amper 2 maand oud was.
Enfin, dat even terzijde.
De 2 uur dat we er waren hebben onze Bloemen zich nochtans reuze goed geamuseerd. De lieve vriendin heeft namelijk een huis van het kaliber dat ze er een tuinspeelhuis in de gang kwijtkunnen (geen grapje). En ja, veel ruimte, veel speelgoed. Zeker Kleine Bloem heeft haar best gedaan. Terwijl Grote Bloem op die leeftijd altijd mooi en braaf in een straal van 1 meter rond ons bleef hangen, wordt Kleine Bloem als een magneet naar eender welk verdwaald speelgoedje of gevallen taartkruimeltje toegezogen. Alsof ze de gouden medaille 100 m sprintkruipen wil halen. Na een klein kwartier draait ze haar hoofdje met de bedoeling een glimp van één van haar opvoeders op te vangen. Lukt dat? Ok. Lukt dat niet, omdat we te ver uit de buurt zijn ? Ook Ok.
Voor alle duidelijkheid, ze kan nog net niet stappen.
Waar verkopen ze van die peuterleibandjes?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten