Naschools snacken

Het begint al als je ze maar net uit de klas gehaald hebt: "Heb je iets bij mama?". En ja, meestal heb ik iets bij. Niet altijd iets even gezonds, geef ik toe, maar ze eten op school al genoeg fruit denk ik zo, dus gun ik ze zo nu en dan toch eens een vettig boterkoekske of een roze geglazuurde donut of chocoladewafel of iets dergelijks. Ik word zelf namelijk ook graag verwend na een dag hard labeur. Op suikerrijk vlak wel te verstaan.

Zo rijd ik dan rustig met twee knabbelende bloemen met besmeurde mondjes in mijn bakfietsbak huiswaarts.

Maar eens thuis begint het: "Ik heb nog honger mama, wat mag ik nu hebben?". "Mag ik nog een koek mama, nee? Ooohhhh, allééé...". "Heb je geen chipkes meer mama? Nee?? Pffff ik wil chipkes!  Nee, ik wil geen appel! Nee, ook geen peer, Ik wil iets lekkers!". "Of of of of een IJSJE! Ja een ijsje mama! Heb je dat,  een ijsje??? Neu? Ook niet? (denk de pruillip erbij), maar je moet nog eens ijsjes kopen mama!", 
"Een boke met choco dan mamaaaa, alsjeblieeeeeft, magda? " ...

Soms lukt het nog om ze een banaan aan te smeren, of een wortel, of een droge Krisproll of een kaasje of iets anders in de categorie: niet al te ongezond en niet al te verzadigend.
Maar in de meeste gevallen zitten ze door dit gesnack al met een half gevulde maag aan tafel waardoor hun bord dus ook maar voor de helft wordt opgesoupeerd. En dan moet ik ze nog aanporren (of omkopen) met  het nodige "allez komaan, nog 3 hapjes!" en " als je flink eet krijg je nog een snoepje".

Een mens zou nog gaan denken, die komen om van de honger 's middags, maar als ik eens durf een boterham éxtra in hun brooddoos te moffelen dan komt die gegarandeerd terug! Met de verontwaardigde woorden: "Zeg mama, 3 boterhammen is wel teveel hè!"