Carnaval de la neige

Wat een helse tocht vanmorgen om een Bloemenprinses en Bloemendanseres naar school te brengen.
Vooropgesteld scenario. Geen risico's nemen met bakfiets of auto. Met de bus dan maar.
Afloop. Een half uur tevergeefs op de bus staan wachten, terwijl het bushokje alsmaar kleiner werd en de voetjes alsmaar kouder en de stemmetjes alsmaar jengelender. Dan toch maar naar de auto gestapt in de hoop tenminste nog op school en op het werk te geraken. Eerst 5 minuten sneeuw weggeveegd, of neen, eerst 5 minuten naar de sneeuwhandschoen gezocht, dat rotding dat zich altijd verstopt op momenten dat je't echt van doen hebt. Het jengelen gaat over in zagen. "Ik heb het kouhoud mama". "Jaaaa, ik ook, en ik moet ook pipiiiii doen mama". Mijn antwoord: "Ik heb het ook koud verdorie en jullie hebben juist pipi gedaan, dus zwijg!", mist effect. Eindelijk onderweg maar het zagen wordt stilaan aanstellerig blèren. "Ik moet zoooo pipiii doen en ik heb zooooo'n koude voetjes en ik kan niet wachten tot we aan school zijn...." Ik begin stilaan het kookpunt te bereiken. Vlug vlug, wat kan ik doen als afleidingsmanoevre? Kinderliedjes opzetten? Helpt niet! Herinneringen ophalen aan Disneyland, Efteling, Plopsaland? Tegengesteld effect! Moppen vertellen? Vergeet het, niet grappig! De radio loeihard zetten? Bloemen proberen het geluid gewoonweg te overstemmen.  Ik voel een acute migraineaanval met bijkomende zenuwinzinking opborrelen, terwijl ik probeer geen uitschuivers te maken en niet te bruusk te remmen. "Willen jullie dan dat ik bots?" roep ik, "Is het dat wat jullie willen?" Adem in, adem uit, in, uit, in, uit,....
Na drie kwartier arriveren we in school. "En nu hop, maak dat je op de WC zit!" zeg ik. "Nee, ik moet al geen pipi meer doen hoor mama",   "Ja, bij mij is het ook al over, goed hè?"

Ik heb ze net niet gewurgd. Het was tenslotte carnaval.