Sleutels vragen er toch gewoon om vergeten te worden? Ze zijn klein, licht, niet opvallend en hebben de neiging om zich te verstoppen op de meest onwaarschijnlijke plaatsen of overal uit te vallen.
En het is niet leuk als je moegefietst met Babybloem in draagdoek thuiskomt met een bakfiets vol boodschappen (ah ja, want ik wou multitasken, eerst Bloemen naar school en dan op de weg terug snel naar de winkel en veel gekocht want dat is makkelijk met de bakfiets) en vervolgens merkt dat je je sleutel niet bij je hebt (ah ja, want ik ben gisteren gaan lopen en heb hem in mijn loopvestje laten steken) en daarna ook nog merkt dat je alwéér gsmloos bent (ah ja, want daar heb ik gisteren nog in de keuken mee gebeld en die ligt nog op het aanrecht) zodat je niemand kan bereiken. Daar sta je dan.
Maar oef, gelukkig wonen schoonouders niet ver en die hebben een reservesleutel! Of neen, NEEN, toch niet, want die heb ik ooit eens aan de poetsvrouw gegeven, dat is waar ook.
Dan maar met volgeladen bakfiets en aanhangende Babybloem naar schoonouders om aldaar te bellen naar Mijn Liefde dat ik de sleutel kom halen op zijn werk.
Of hoe een belachelijk sleuteltje je het leven ongelooflijk moeilijk kan maken.
Ik ben een week de sleutel van de brievenbus kwijtgeweest. En teruggevonden in de wasmachine. Proper en al.
BeantwoordenVerwijderen