In nood

Vannacht om 1u30 werden we gewekt door een fel blauw zwaailicht. De brandweer, zo bleek, nadat we eens gepiept hadden vanachter het gordijn. Ze moesten iemand uit het huis tegenover ons brancardsgewijs naar beneden krijgen via het raam. Iemand die er beslist ernstig aan toe was, af te leiden uit het feit dat ook de MUG van de partij was.
Weet u hoe lang het geduurd heeft voordat de brandweermacho's het juiste knopje vonden om de ladder omhoog te krijgen? Neen, geen 30 seconden. Neen, ook geen minuut. En neen neen, zelfs geen 3 minuten. Het heeft een kwartier geduurd! Een KWARTIER! Misschien was de mens in nood reeds morsdood, en was het niet nodig om een beetje op te schieten? Of misschien hadden we gisteren te doen met de jobstudent-brandweernachtploeg? Of misschien wilden ze gewoon eens testen welke knopkes er allemaal in hun wagen stonden te flikkeren? Of misschien waren ze hun handleiding kwijt? Of misschien was het te donker? Of misschien moesten ze terug op cursus om hun diploma te vernieuwen? So what! Maar ik kan u één ding zeggen. Het was in ieder geval een hallucinant en werkelijk beschamend schouwspel! Zo beschamend dat ik zelfs niet ben blijven kijken tot het einde. Want ik ben veel, maar ik ben geen ramptoerist.