Kind van de zee

Grote Bloem vertrok gisteren op vakantie met Bomma en Bompa naar de zee.
Grote Bloem was de hemel te rijk. Geen oog dicht gedaan in de auto en eenmaal in de hotelkamer aangekomen zag ze het speciaal voor haar opgemaakte bed naast het raam. "Ooooh mijn bedje, ik heb een mooi bedje hè mama? Kijk ik ga springen op mijn bed (spring spring spring spring spring), ja dat is een goed bed, mama, mijn bedje is het mooiste van de hele wereld hè mama?" Mama, gaan we nu fietsen? En gaan we straks naar de zee, dan ga ik spelen met mijn speelgoed hè, mama, maar niet naar het water want daar zijn HAAAIEN..."

Na het fietsen en het (niet)eten van een kinderspaghetti wegens te opgewonden, trokken we naar het strand. Dat terwijl de Bomma zich met Kleine Bloem in de kamer verstopte om hopelijk een dutje te gaan doen. Het zand kon Grote Bloem wel bekoren. Evenals het water. Wel nadat ik haar ervan verzekerd had dat er echt écht geen haaien zitten in onze zee. Nee, en ook geen kwallen. (leugentje om bestwil).

En kijk, Grote Bloem veranderde stante pede in een dolfijn, een zeehond en een zeemeermin. Het ijskoude water deed haar niets. Helemaal niets. Rillend bij elke koude windvlaag, placeerde ik me aan de rand van het water en keek naar haar. Mijn bijna 4 jarige meid, al zo groot, zich amuserend, enkel en alleen met wat zeewater en zandmodder. Blij, jubelend, hoe ze kirrend wegloopt van een schuimbekkende golf die haar dreigt te overspoelen en dan terug de zee trotseert, een restje zeeschuim vastpakt in haar kleine handjes en het wegblaast en weer naar mij kijkt, en lacht, van puur en vrij geluk, zoals alleen een kind kan lachen...