Mijn Liefde besloot zaterdag om de trap te gaan schuren. Een jobke dat al zo'n 2,5 jaar geleden had moeten gedaan zijn. Dus, wie ben ik om hem tegen te houden, dacht ik.
Daarop besloot ik om met de Bomma en tante J. de stad in te trekken. Niet meteen de meest rustgevende activiteit op een zaterdagnamiddag: met twee buggy's door overvolle winkels en winkelstraten en winkelgalerijen manoevreren in de gezelligste shoppingstad van Vlaanderen. Hoewel ik zelf met geen enkele buggy moest rijden, want tante J. en de Bomma hadden er elk één ingepalmd.
Terwijl ik met lede ogen aanschouw hoe de Bomma om de haverklap accidenten doet met de buggy (tegen mensen hun hielen rijden, over mensen hun tenen rijden, kinderen half omver rijden, tegen winkelrekken botsen, half loshangende vesten of hemden meesleuren...), vraag ik: "Zal ik ermee rijden, want dat is toch niet zo makkelijk met al dat volk precies hè Bomma? " Haar antwoord: "Neeu jong, ik rij toch alleen maar wat mensen overhoop, zo erg is dat toch niet? Ze moeten daar maar tegen kunnen, hè! "
Dat heb je met de Bomma die altijd met grote fierheid ZELF met de buggy wil rijden. Ze lijkt soms wel mijn Grote Bloem op dat vlak. Die zit ook in zo'n ZELF DOEN-periode. Je kent dat wel. Terwijl je ze koppig, eigenwijs en volhardend ziet stuntelen, word je alsmaar zenuwachtiger en kriebelen je eigen handen tot je stresshormoon het kookpunt bereikt, het overneemt en zegt: "Kom hier, laat mij maar!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten