donderdag 6 maart 2008

Zenuwslopend pijnlijk


Gisteren ben ik dus naar de tandarts geweest. Niet de creepy dentist maar een andere. Een fantastische spontane Marokkaanse waar ik vroeger al eens naartoe was geweest. Laat ik haar voor de lol eventjes Farida noemen. Ik had een afspraak met Farida om 14.30u maar moest toch nog een half uur zitten koekeloeren in de wachtzaal. Farida is een tettergat dus dat was te verwachten.

Intussen kon ik een blik werpen op de ingekaderde brief aan de muur, ondertekend door de koning van Marokko. Het is een keer wat anders dan een diploma. Hij was in het frans geschreven dus ik heb hem niet zo goed begrepen. Er stond iets in van 'merci pour votre aide'. Waar ze Zijne Majesteit dan specifiek bij geholpen, of van afgeholpen had, bleek niet onmiddelijk uit de brief. Ik had het nochtans graag geweten.
In de wachtzaal lag ook, en dat is toch wel een verschil met wachtzalen van Belgische tandartsen, een Koran en een matje. Ik was een beetje aan het wachten totdat één van de Marokkaanse medewachtenden er gebruik van ging maken, want dan had ik meteen geweten waar Mekka lag, maar helaas pindakaas, in de periode tussen 14.30 en 15.00 is er blijkbaar geen gebedsmoment voorzien in de Islam. Of misschien voelde niemand de behoefte om te gaan bidden opdat het geen pijn zou doen. Wat dan weer een goed teken was.
In de wachtzaal zat ook nog een vrouw met een peuterkind van een jaar of 2 dat de hele tijd op en af een stoel wilde kruipen, en toen de moeder het welletjes vond, begon het kind zo hard te krijsen dat ze ermee naar buiten moest gaan. Goed zo, want nu kwam ik sneller aan de beurt.

Ik mocht meteen in de stoel gaan zitten en vertelde dat ik zo'n pijn had gehad aan mijn wijsheidstand en het tandvlees er omheen en dat het nog altijd pijn deed eigenlijk. Ze keek ernaar en zei : 'U moet hem laten trekken, en de andere ook, in één keer, want anders u gaat krijgen veel ontstekingen en scheve tanden'. Alsof ik dat nog niet wist. Ze smeerde er ook iets kouds aan dat het tandvlees ontsmet.

Daarna ging ze naar de andere kant van mijn mond, klopte op een gevulde tand en ik vloog vrijwel stante pede tegen het plafond. 'Die tand is niet goed 'zei Farida, hetgeen mijn vermoeden bevestigde. 'Ik moet ontzenuwen want anders u krijgt een zware abces'. 'Maar het is vele werk want het is een groot vulling, en dan krijgt u een grote gat', voegde ze er ook nog aan toe. Wat er dan met het 'grote gat' moest gebeuren liet ze in het midden.

Zo gezegd zo gedaan. Gelukkig kwam er een verdovingsspuit aan te pas, maar toen ze haar boor in mijn tand plantte, bleek één keer spuiten al snel niet genoeg aan mij gekajieter te horen.

MAN MAN MAN, man man man, ik werd gewoon niet goed van de pijnscheuten! Ik lag mij met gebalde vuisten te fixeren op 1 punt op de lamp boven mij, denkende 'het is bijna gedaan, het is bijna gedaan, het is bijna gedaan, allez wanneer is het nu gedaan g*dverd*mme!

'U hebt zeker vele pijn ', zei Farida om mij gerust te stellen, denk ik. Ik knikte en stootte een soort van 'aang-geluid' uit. 'Ik zal nog meer verdoven, want de zenuw moet slapen' zei Farida. Ja, dat leek me een goed idee. (en 'please, please, geef mij ook zo'n slaapspuit', smeekte ik in gedachte)

Jammergenoeg was mijn hardnekkige zenuw niet meteen van zinnens om in slaap te vallen. Ik denk dat Farida maar liefst 14 keer heeft moeten bijspuiten. Na veel gekeuter en geboor was het dan toch eindelijk voorbij. De zenuw had zich gewonnen gegeven. 'Arme meisje', zei Farida al schouderkloppend toen het gedaan was en het 'grote gat' had opgevuld met iets dat op een chickeletje leek.
Echtig waar, ik heb nog nooit zo'n pijn gehad bij de tandarts. Hiemee vergeleken waren mijn bevallingen pure relaxatie.
Op 9 april moet ik terug naar Farida. Dan gaat ze het chickeletje eruit halen en er een kroon opzetten. Wat mij terug brengt bij de koning van Marokko. Ik ben rats vergeten te vragen waar ze hem nu eigenlijk feitelijk mee geholpen heeft?!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten