Stadhuiswoorden

Vandaag moest ik in het Stadhuis zijn. Neen, niet voor onzen trouw, daar is het nog te vroeg voor, maar om wat prospectie te verrichten voor een trouw die ik werksgewijs moet voltrekken komende vrijdag. (oh neen help, dat is overmorgen al, besef ik nu plots)

De zenuwen gieren nu al door mijn lijf, want niet alleen de locatie is important, ook de mensen zijn wel een beetje speciaal te noemen. Zij is Engels, hij is Deens. Het publiek komt uit zowat alle uithoeken van de hele globe. De plechtigheid moet compleet in het Engels. Echt Engels Engels. Dus het moet er ook allemaal heel gereserveerd en hoffelijk en really British aan toe gaan. Slik. Plus, ik heb niks om aan te doen. Mijn pas gekochte rode 'wraaw'- kleedje (volgens mijn Liefde), kan ik niet aandoen omdat de bruid me op het hart drukte dat ze zelf ook in het rood zou gaan. Bovendien zou ik helemaal niet opvallen tegen de rode achtergrond, dus dat zou niks worden. Dan moet ik mijn sober zwart uitvaartpakje maar aandoen zeker?

Maar om even terug te komen op het Stadhuis, ik was er nog nooit van mijn leven binnengeweest. Ik wist ook niet hoe ik erbinnen moest geraken feitelijk. Ik heb een heel rondje eromheen gelopen tot ik gelukkig ontdekte dat je aan een zij-ingang binnen moest gaan. Gek dat je zoiets niet weet als je al meer dan 10 jaar in die stad woont. Maar éénmaal binnen was het werkelijk indrukwekkend. Ik waande me al even een echte Leona Detiège of Patricia Janssens tussen al dat rood fluweel, die zware eikenhouten lambrizeringen en geschiedkundige muurschilderijen. Misschien zou een mens alleen al voor het gebouw in de politiek willen gaan.

Maar ik zal toch eerst eens beginnen met een trouwke te doen zeker?