Ringedingdong

Ik stel het al drie weken uit. Één telefoontje naar een rusthuis om te vragen of ze mijn brief goed hebben ontvangen en of ze op onze vraag, om onze vrijwilliger een onkostenvergoeding te betalen, willen ingaan.

Ik haat bellen. Ik haat het , ik haat het, ik hAAAAAAt het!
Ik wil het gewoon niet, ik heb er geen zin in, ik heb er schrik van, ik ga niet uit mijn woorden geraken, ik zie er vreselijk tegenop, ik heb een knoop in mijn maag, ik begin al te trillen en te zweten als ik er nog maar aan dénk dat ik vandaag die hoorn moet vastpakken en de vraag moet stellen om waarschijnlijk eerst 16 keer doorverbonden te worden om uiteindelijk toch bot te vangen na verschillende zeer onvriendelijke bejegeningen.
Ik heb er zo'n hartsgrondige hekel aan, ik vind het aaaaaaaargh.
IK WIL HET GEWOON NIET !

Ik zal nu toch maar eens bellen zeker? Want het is wel mijn job hè.

En ja, ik val in herhaling, ik weet het.