Doordeweekse ochtendtaferelen

- Het is 7.30u , ik ben al een uur wakker, de klokt tikt genadeloos voort. Grote Bloem blijft hardnekkig slapen. Ik zing een vrolijk liedje: 'opstaahaaan, opstaahaan, wij staan allemaal op...' Grote Bloem houdt nog hardnekkiger haar ogen dicht en draait zich nog eens om. Ik begin haar zachtjes te kietelen, maar dan wordt ze boos. Ik til haar boos uit haar bed en wil haar aankleden maar opeens verandert ze van een hardnekkige boze slaapster in een lappenpop die de hele tijd door haar benen zakt. Ze wil niet meewerken, onder geen beding. Het duurt welgeteld 30 minuten om haar te wassen en aan te kleden. Eén grote jammerklacht van 30 minuten.

-We zitten eindelijk beneden aan de ontbijttafel. Grote Bloem wil een eitje. Ik heb geen eitjes meer in huis (hoe stom van mij, daar had ik natuurlijk aan moeten denken). Ik som de alternatieven op: boterhammetje, cornflakes, pap, toastje, cracotje... Grote Bloem wil nog steeds een eitje. Een spékeitje nog wel. Spek heb ik al helemaal niet in de frigo liggen. Ik blijf zen. Ik som nogmaals de alternatieven op. Grote Bloem wordt wederom boos. Ze moet en zal een spékeitje. Uiteindelijk belandt ze op de zetel voorzien van een boterham met choco. Dankzij onze grote vriend: De TV

-We zitten in de auto. We gaan naar school maar zijn nog niet vertrokken. De klok tikt wederom genadeloos voort. Het regent buiten pijpenstelen. Papa is reeds dapper te voet vertrokken met Kleine Bloem. Startensklaar draait Grote Bloem haar raampje wagenwijd open. Ze wil papa zien. Maar het regent dus pijpenstelen. Ze wordt kletsnat. Ik stap terug uit en ga haar raampje dichtdraaien. Concert. Drama. "IK WIL PAPA ZIEN, WHÈHÈHÈ... ZO KAN IK PAPA NIET ZIEN, WHÈHÈHÈ. In een poging haar ilussie te doorprikken zeg ik dat papa al lang weg is en dat ze hem toch niet meer kan zien. Poging mislukt. Het wordt nog erger. Nu word ik echt boos en verbied haar het raampje nog verder open te doen (maar ik zet het wel op een kiertje, om de gemoederen te bedaren). Ik vertrek en Grote Bloem blijft jammeren. Plotseling zie ik een politiewagen en zeg geschrokken en met grote theatrale angst in mijn stem: "Daar is de politie!! NIET je raampje opendoen hè! Dat mag niet van de politie hoor, als het regent je raampje helemaal openzetten. Een beetje wel, maar niet helemaal, anders moeten we naar de GEVANGENIS!"... Eindelijk wordt het stil.

Voor de rest verliep de ochtendspits nog vrij rustig.