Gestoord

Zat ik vandaag, op mijn welverdiende vrije dag, rustig, alleen in het gezelschap van mijn krant, ergens een soepje te eten,... zie ik in mijn ooghoek ineens een man van middelbare leeftijd iets tè vriendelijk naar mij knikken.
Mijn ervaring leert mij: tè vriendelijk knikkende mannen van middelbare leeftijd willen ofwel hopeloos graag iemand binnen doen, ofwel zijn ze Jehova Getuige.
Wat er met dit exemplaar aan de hand was, weet ik niet. Even later, mijn soep was uit, maar mijn krant nog niet, komt ie naast me staan en vraagt of ik hier woon. Met een beleefde, mijn tegenzin verbergende, glimlach antwoord ik "ja". Daarna wil ik terugkeren naar de financiële crisis in mijn krant, maar dan begint ie de weg te vragen en vraagt meteen ook maar of ik geen tweedehandswinkel ken waar hij een pelsen mantel te koop kan aanbieden aan 500 Euro, minstens. Rare man, denk ik. Ik vertel dan maar snel hoe hij zo makkelijk mogelijk op zijn bestemming kan geraken. Gelukkig blijft zijn "wil je anders even met me meelopen?" achterwege. En druipt hij af. Oef.