Tsjoektsjoek

Wapenstilstand en vrouwendag. 11 november wordt er niet minder koud, druilerig en vervelend door. "Waarom niet eens naar het Speelgoedmuseum gaan?", dachten we. Kan wel leuk worden, met de trein en zo. Zou de eerste keer zijn voor Mijn Bloemen. En daardoor net een belevenis.

Hoe ongelooflijk spannend vond ik dat zelf, vroeger, als papa ons dat grote statige gebouw binnen loodste op zoek naar die éne juiste trein tussen de zovele.

Ik vroeg me dan keer op keer af, hoe hij er toch in slaagde en het antwoord dat ik mezelf gaf was ook keer op keer hetzelfde: mijn papa weet alles. Eén zekerheid had ik alvast in die tijd: zolang ik veilig aan zijn handje bleef lopen, kon er niks ergs gebeuren en zaten we altijd in de juiste trein.

Spanning, vermengd met de hoopvolle verwachting van iets leuks, iets nieuws... Instappen, het perfecte plaatsje zoeken, bij het raam natuurlijk, joepie er is een tafeltje! Zitten we allemaal goed? De bagage netjes opgeborgen? Ja, het fluitje! Daar sluiten de deuren zich,...even wachten...en...en...traag, traag zet de trein zich in gang en langzaam, langzaam verdwijnt het station en zie je de landschappen, koeien, paarden, huizen, bomen, auto's, flits flits flits, flitsflitsflits...

Soms keek ik naar Grote Bloem en dacht iets van mijn vroegere stille opwinding in haar oogjes te ontwaren, want die fonkelden zachtjes, terwijl ze door het raam tuurden. Of hoe je je mooie stukjes kindertijd opzoekt in je eigen kind, en terugvindt.