Niet mals

Dat afkicken. Eergisterennacht, een angstaanjagend afkickverschijsel. Ik lag een half uurtje in bed en ineens werd ik wakker, een beetje onwel en onrustig. Mijn Liefde lag nog rustig een boekje te lezen. Op tijd van 5 minuten lag ik te rillen en te beven, ja zelfs te schokken onder mijn dekbed. Niks kon me kalmeren of tot rust brengen. Mijn liefde dacht dat ik een nachtmerrie had en probeerde me wakker te maken, maar ik was wel degelijk wakker. Klaarwakker. Ik voelde me verkleumd, maar het was niet echt van de kou. Zelfs met een dikke sweater over mijn pymama, een joggingbroek en skisokken, kreeg ik het niet warm. Integendeel, het werd erger en erger. Zo erg zelfs dat ik naar de zetel in de living verhuisd ben met mijn schokkend en stuiptrekkend lijf. En overgeven en wenen waren er ook bij. Zo'n onverklaarbare tranen die ineens opborrelen, maar die niet verdrietig aanvoelen. Echt bizar. Geen zin in suiker nochtans, eerder een afkeer. Alleen al de gedachte aan een koekje maakte me zo mottig als een krab.
Het heeft een uur geduurd of iets langer, die aanval, of wat het ook mag zijn. En het voelde alsof ik bezeten was door een ronddwalende geest. Want mijn lijf was precies niet meer van mij. Bangelijk. Maar ik ben een redelijk nuchter mens, dus ik steek het op de suiker, of het gebrek eraan.
Of misschien was het een kortsondige griepaanval? Wie weet. Maar ik had geen koorts en ook geen hoest of keelpijn of iets dergelijks. De dag erna nog wel danig van de kaart en moe en slap.
Maar soit, ondertussen toch wel aan aanbeland op dag 8!
Op naar dag 21, hopelijk zonder al te veel bizarre afkicktoestanden.