Knibbel knabbel knuisje

Een leuk idee om je tijd met je kinderen in de vakantie door te brengen?
Een peperkoekenhuisje maken.
Ik was natuurlijk nooit zelf op de idee gekomen. Daar heb ik schoonzus K. voor. Zij vond een kant en klaarpakket (bij Denikea natuurlijk, waar anders), verpakte het als cadeau en schonk het aan Grote Bloem. Die bij de eerste aanblik uitriep: Oooooh een koekhuisje! Gaan we dat nu maken, mama? Daarin moest ik haar al voor de eerste keer teleurstellen, want we waren niet thuis maar op stap in Eindhoven.
In de hoop dat ze het een beetje zou vergeten tot ik wat meer tijd (en zin) had, antwoordde ik: "Nu niet schatteke want dat is heel moeilijk en duurt heel lang en dan moeten we veel tijd hebben en wachten tot we thuis zijn".

Grote Bloem heeft een goed geheugen dus 'vergeten voor onbepaalde tijd' zat er niet in. Ook mijn overenthousiaste poging tot uitstel onder het mom van ''zullen we niet wachten tot uw vriendje D'ke komt spelen, dan doen we het allemaal samen, dat is keileuk!", pakte niet.

Zo gezegd zo gedaan dus. Om 19u gingen we aan de slag, in de veronderstelling dat het een klein huisje betrof en het dus ook maar een klein uurtje zou duren en Grote Bloem om 20u tevreden over haar mooi zelfversierde "koekhuisje" kon dromen.
Maar al snel kwam er weer een teleurstelling om het hoekje loeren. Want de snoepjes waar het huisje op de verpakking zo mooi mee versierd is, zaten er blijkbaar niet bij. En evenmin de suikerglazuur en de 'lijm' waar je de hele constructie mee moet verankeren. Dat moet je allemaal zelf maken. Ik wilde het al uitstellen (lees: opgeven) want ik had geen zin om om 19u45 nog te gaan glazuren als Grote Bloem al om 20u in haar bed moet liggen. Grote Bloem dacht er echter anders over. Ze schakelde over op een zeer dwingende zaagmodus. Dwz: " Maaaar, ik wil NIET slapen, ik wil mijn koekhuisje maken mamaaaaa" , x 30. Waardoor ik dan toch maar gezwicht ben, en we samen onze schouders onder het koekhuisjesproject hebben gezet.Tot de suikersiroop begon te stollen en het dak er telkens opnieuw afgleed en Grote Bloem zowat omviel van de slaap.
De volgende ochtend hebben we samen met D'ke nog getracht om de bouwval wat op te kalefateren, maar om het koekhuisje van de instorting te vrijwaren , hebben we het allemaal samen ineens grotendeels opgepeuzeld. Dat leek ons de beste oplossing.

Omdat dat van ons te schaamtelijk en te snel op was, hieronder dus een foto van een geslaagd exemplaar.