Ratrace

De herfst is begonnen. Op een zeer herfstige wijze dan nog wel. Vanmorgen regende het en het waaide nog hard op de koop toe. Wind tegen, broek die alsmaar kouder en doorweekter wordt, mijn haar in natte strengen tegen mijn hoofd, ijskoude vingerknokkels, natte en triestige Bloemen en een loodzwaar been-gevoel bij aankomst.
Maar waarom toch? Waarom moet een mensch toch al zoveel miserie doorstaan om alleen nog maar op zijn werk te geraken? Want daarna moet ge nog werken ook. Ook al voelt het alsof er al 8 uur in uw benen zitten.

Ik fiets maar anderen moeten uren in de file staan, bumper tegen bumper, klimmend adrenalinepeil elke keer je op dat verdomde klokje kijkt dat genadeloos doortikt, alsmaar zenuwachtiger wordend, vloekend dat het niet vooruit gaat of dat je voorganger je de pas afsnijdt. En iedereen verandert constant van rijstrook dus een oogje dichtknijpen of een blik werpen op je krant is te veel risico nemen.

Nog anderen durven het aan om zich treinsgewijs naar het werk te begeven. Opeengepropt zoals de knuffeldieren van mijn Bloemen in een veel te kleine Ikeadoos. Of vechtend voor een plaatsje waar je met je kniëen tegen die van de pendelaar tegenover je zit en de hele tijd sorry moet zeggen als je je eventjes wil 'verzetten'. Je kan dan wel pakweg de laatste Story lezen natuurlijk. Dat is wel een voordeel. Op voorwaarde dat je hem uit je tas gewurmd krijgt.

Misschien moet mijn eerste strijdpunt als vakbondsafgevaardigde wel zijn: de mogelijkheid om thuis te werken. Juij, dat zou een hele overwinning zijn.