Tijdbom

Ik was eens vroeg gaan slapen. Heel uitzonderlijk in mijn geval. Ik rek de dag meestal  tot hij knapt als een te ver uitgetrokken elastiekje. Ik was net in een zwoele slaap gevallen. Je kent het wel, zo’n comateuze toestand waardoor je 's morgens opstaat met de ogen van Annemie Neyts.

Plots schrik ik wakker. Paniekerig en badend in het zweet . 00:00. Ik hoorde ze al in mijn spannende droom (een wilde politieachtervolging met mijzelf  in de hoofdrol), maar het geluid loeit nu opdringerig de slaapkamer binnen. Zijn het wel politiesirenes? Of ziekenwagens? Neen, het zijn brandweerwagens!  En niet twee of drie, neen, wel vijftien! Jezus nog aan toe, nu zijn het er al twintig! En nog één en nog één en nog één.... Ik slik. En ik ruik brandlucht, of zo lijkt het toch. En hoor ik nu ook schreeuwende mensen?

Het eerste wat er in mijn hoofd opkomt is: KERNRAMP. Snel en luidruchtig wek ik mijn echtgenoot en deel hem het afschuwelijke nieuws mee. Ik wil al bijna de jodiumpillen zoeken en maatregelen treffen om mijn kinderen te evacueren naar familie in het buitenland (want ik ga echt niet tussen de spinnen in onze vuile kelder zitten) ... tot hij verveeld zegt  "Het is vast weer zo'n fabrieksbrandje", en zich weer omdraait. "Of een gasontploffing hier ergens ver vandaan”, mompelt hij nog na en dan hoor ik enkel nog zijn irritante gesnurk, en verder niets meer.

"Mama moet nu naar het nieuws kijken!”, roep ik  's morgens tegen mijn dochters terwijl ik hen wegduw van de computer die ze al sinds 6:00 bezet houden. En plots wordt het me duidelijk. Natuurlijk! Hoe had ik het kunnen vergeten? Voetbal!  En dat in combinatie met Noord-Afrikaanse heethoofden, alcohol die ze volgens hun godsdienst niet mogen drinken in bars waar ze volgens diezelfde godsdienst evenmin mogen komen en… "Borgerhout". Is er nog een betere reden om de boel eens lekker te laten ontploffen?

Hoe begint zo'n keetschopper daar dan aan, vraag ik me af. Zegt hij tegen zijn vrienden boelmakers: "Mannen, de wedstrijd is gedaan, we gaan nu eens lekker een paar stenen gooien naar onschuldige lijnbuschauffeurs, geparkeerde auto's vernielen en angstige politieagenten intimideren! Kom op, het leven is veel te kort om u al neder te vleien naast uw gewillige vrouwen!" En roepen de anderen dan: "Ja man, geweldig idee, Borgerhout is aan ons, laat ze maar komen die flikken!"  Maar denken ze dan ook: “Laten we daarmee dan ineens nog wat koren op de molen van extreem rechts smijten en onze complete gemeenschap voor de komende tien jaar weer eens met de grond gelijk maken!"

Neen, natuurlijk niet. Want het zijn jonge gasten, slachtoffer van hun argeloze opvoeding, een resem uitgebluste leerkrachten, racistische buren en de uitzichtloze werkloosheid. Ze hebben niets beters te doen dan de hele dag agressie te cultiveren. En weet u wat vreemd is? Hun zussen, nochtans evengoed slachtoffer, doen dat niet. Neen, die zitten braafjes boven hun studieboeken, maken heerlijke tajines en doen gehoorzaam hun hoofddoekje op als men het vraagt. (“af” is een andere kwestie).  En het is u misschien nog niet opgevallen maar deze meisjes spuwen ook nooit in trams of op de openbare weg.

Het euvel haalde het avondnieuws. Borgerhout is natuurlijk altijd dankbaar wat dat betreft.

"Eén meerderjarige moet voor de correctionele rechtbank verschijnen en één minderjarige voor de jeugdrechter... Zo, en nu tijd voor voetbal...", vervolgde het nieuwsanker.

En daarmee is de kous alweer af. Geen imam die de rellen scherp veroordeelt, geen verongelijkte  Marokkaanse vader die om vergeving vraagt, geen vakbondsvertegenwoordiger die oproept tot een hardere aanpak van de criminaliteit. Zelfs geen lang vergeten Vlaamsbelanger om te fulmineren tegen het politieke establishment.  Wel de zoveelste rel, als smeulend hete as onder  A mat geveegd.