maandag 22 september 2014

De auto, altijd een beetje reizen.


Kent u dat? U zit in de auto met enkele collega's en u bent chauffeur. Op de Brusselse Ring. Tijdens het spitsuur. Er is sprake van een zekere tijdsdruk. Een naderende file. U moet bijgevolg op de weg letten en zéker de eerstvolgende afslag nemen. Stress. Want u wil in geen geval 50 km harmonicarijden met zevenduizend andere bestuurders. Want dan komt u, samen met uw collega's, te laat. En dan is dat UW schuld.Want u reed en u hebt niet goed opgelet. U zet bijgevolg de radio uit en neemt uw verantwoordelijkheid. Focust op de baan. 
Intussen ontspint zich op de achterbank een geanimeerd gesprek. Ook al wéét u dat het géén goed idee is om u hierin te mengen, toch doet u het. Niet omdat het onderwerp zo bijster interessant is (de kuisvrouw, de was, niet opruimende kinderen). Wel omdat u anders een asociaal beeld van uzelf ophangt, nors en zwijgzaam achter het stuur. Of omdat u vindt dat úw kuisvrouw en úw kinderen toch écht de kantjes ervan aflopen de laatste tijd. En u dat snel kwijt wil. Nu het even kan. U praat dus toch mee. Eventjes maar.
Wel, u misschien niet, maar IK slaag er dan elke keer weer in om toch die afslag te missen en die file in te rijden.
Gelukkig viel het verlies aan tijd mee. Maar mijn multifocale brein takelt af. Zoveel is zeker.
Volgende keer toch maar met de trein?


Geen opmerkingen:

Een reactie posten